In Kippenvel 739 draai ik songs van onder anderen Bettye LaVette en Michael Franks, Wouter Planteijdt en Fleetwood Mac, inderdaad, van Graínne Duffy en Louise Taylor en nieuw of recent werk van Keith Bayley en Lulu and the Broadsides, Altered Buffalo en Kaai Man, Jeffrey Halford and the Healers en David Crosby and the Lighthouse Band én als dessert ook nog de Weight Band.

In ons Een-tweetjehebben we twee keer geen zin in de krant, net als De Dijk en Tony Joe White en inDe rode draadbewijzen we dat Marc Cohn een gospelzanger is, of toch op zijn minst een soulzanger. Dat is dus weer twee uur muziek voor wie wil luisteren!

Tot vanavond om acht uur dus, tot Kippenvel!

Afgelopen weekeinde veilde Julien’s Auction allelei parafernalia uit het Fleetwood Mac-verleden.

Daaronder waren kledingstukken en muziekinstrumenten van de verleden week woensdag overleden toetseniste Christine McVie. Zij had nog meegewerkt aan het voorbereiden van de veiling.

Die was getiteld ‘Fleetwood Mac: Property From the Lives and Careers of Christine McVie, John McVie, and Mick Fleetwood’ en vond plaats op 3 en 4 december jl. Een gedeelte van de opbrengst is voor MusiCAres, de liefdadigheidsorganisatie gelieerd aan de Recording Academy.

De maxi-jurk die McVie’s droeg op de foto aan de achterkant van succesalbum ‘Rumours’ bracht 56.250 dollar (ongeveer 53.500 euro) op.

Soulzanger William Bell won in 2016 een Grammy voor zijn comebackalbum ‘this is where i live’ in de categorie americana.

Bell had daarvoor veel te danken aan gitarist-producer John Leventhal en singer-songwriter Marc Cohn, die hem aan de vergetelheid ontrukten en vier songs voor hem schreven, terwijl Leventhal het album ook produceerde.

Daarna werd het weer stil rond de man die in de jaren zestig een grote naam was, maar inmiddels heeft hij een nieuwe single uit: hij schreef ‘One Day Closer To Home’ samen met Scott Bomar, een componist van filmmuziek.

Het is een dreigende, door gitaren bepaalde ballad, waarin Bells’ emotionele stem goed tot zijn recht komt:

Op 10 februari 2023 komt er een nieuwe livealbum van de Rolling Stones uit in combinatie met een dvd van dat concert.

Het geheel gaat ‘GRRR Live!’ heten en ik dacht ook ‘grrr’, toen ik de aankondiging las.

Het gaat namelijk om een concert uit 2012 waarbij de Stones allerlei grote namen lieten opdraven om een potje mee te zingen of te spelen: Lady Gaga doet mee in ‘Gimme Shelter’, gitaristen John Mayer en Gary Clark Jr. doen mee in ‘Going Down’, Black Keys Patrick Carney en Dan Auerbach in Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’en en Bruce Springsteen in ‘Tumbling Dice’ en ex-Stone Mick Tayor in ‘Midnight Rambler’.

Dat zorgt voor klassiekers in een feestversies en dus voor een flinke verwatering van het optreden.

Het concert komt uit in talloze versies, waarbij vooral opvalt dat de dvd alleen bij een aantal  cd-versies zit, terwijl de lp-koper het moeten doen met extraatjes als een slipmat.

De trailer is gelikt, maar weinig hoopgevend:

Net als verleden jaar wil ABBA blijkbaar iets bijverdienen: de Zweedse veteranen hebben zich opnieuw gestort op de verkoop van kersttruien.

Om die te promoten hebben ze een filmpje online gezet waarin Björn Ulvaeus zoet aan het breien is. Net als in 2021 zit Sir Ian McKellen naast hem hetzelfde edele handwerk te verrichten en zijn aanwezigheid legt zeker gewicht in de schaal, want als je hem in gedachten voorziet van een lange witte baard en een grote hoed, doemt als vanzelf het beeld van Gandalf op uit Peter Jackson’s ‘Lord of the Rings’-trilogie.

Ze praten ten overvloede ook nog over de ABBA-poster die zichtbaar is op de achtergrond, waarop McKellen centraal is afgebeeld. Die poster heet ‘Voyage’ tot onderwerp, de virtuele voorstelling waarin ABBA’s muziek centraal staat, ooit de ‘core business’ van deze onderneming.

ABBA verkoopt trouwens behalve die truien ook nog gezellige kerstmutsen, kerstshawls, kerstballen en kerstkaarten.

Tijdens het filmpje is bovendien ook nog een kerstversie te horen van Chiquitita, zodat ik onmiddellijk moest uitrekenen hoeveel dagen nog duurt voordat die steeds langer durende kerstellende weer voorbij is:

De Rolling Stones hebben hun eigen munt gekregen ter gelegenheid van hun zestigjarig bestaan.

Het wordt een munt van vijf pond met daarop aan de ene kant het silhouet van de band tijdens een optreden met daarbij hun naam in de opmaak van rond 1973, die en op de andere kant de beeltenis van de recent overleden koningin Elizabeth II.

Niet alleen is dat silhouet bijna vijftig jaar oud en stamt het dus uit de tijd dat de Stones er muzikaal toe deden, ook is Bill Wyman al niet of nauwelijks te zien: een fraai staaltje geschiedvervalsing.

De door de Royal Mint uit te geven munt is overigens de vijfde in een serie met muzikale groten Queen, Elton John, David Bowie en The Who gingen de Stones voor.

De groep gaf een verklaring uit waarin staat: ‘We are delighted to be honoured by way of an official UK coin. Even more significant that the release coincides with our 60th anniversary.’ , maar binnenskamers zal het feit dat ze pas de vijfde in rij zijn, bijna zeker tot gemor leiden bij Mick Jagger:

\Neil Young heeft besloten alleen nog te toeren als dat volledig milieuvriendelijk kan.

In een interview met de New Yorker heeft hij gezegd nog niet zeker te weten of hij wel op tournee wil, maar dat hij dat alleen onder die voorwaarde zou doen.

Met een stel vrienden is Yong al langer dan een half jaar aan het uitzoeken hoe je een zelfvoorzienende, milieuvriendelijke tournee kunt doen.

Alles moet daarbij ‘clean’ zijn: het geluid, het podium, het geluid, het eten en de merchandise en wat er verder maar bij komt kijken.

In het interview beschrijft hij trouwens ook uitgebreid hoe zijn nieuwe album ‘World Record’ tot stand kwam, van het spontane fluiten van de melodieën tijdens wandelingen tot de rol van producer Rick Rubin en kijkt hij terug op het net opnieuw verschenen ‘Harvest’:

Van Leonard Cohen’s bezoek aan Israël tijdens de Jom Kipoer-oorlog in 1973 wordt een tv-serie gemaakt: ‘Who By Fire: Leonard Cohen in the Sinai’.

Die serie wordt gebaseerd op het boek met dezelfde titel van Matti Friedman. Dat verscheen eerder dit jaar.

Daarin nam Friedman gedeeltes op uit een niet eerder gepubliceerd dagboek van Cohen.

In die fragmenten beschrijft de singer-songwriter zijn besluit naar de frontlijn te gaan ten tijde van een emotionele en creatieve crisis.

Dat bezoek mondde uit in eens serie optredens voor Israëlische soldaten in oktober 1973.

De titel van het boek en de serie zijn afgeleid van