Joni Mitchell heeft een eredoctoraat ontvangen van het Berklee College of Music.

Mitchell zei in haar dankwoord dat ze weliswaar te oud is om naast haar schoenen te gaan lopen, maar dat ze wilde dat haar ouders bij de uitreiking aanwezig hadden kunnen zijn.

Vooral haar moeder zou trost op haar zijn geweest, zo legde zo uit, want zij wilde dat Mitchell zou gaan studeren, maar ze vond Mitchell een slappeling, want ze stopte na één jaar met haar studie beeldende kunst.

In de speeches roemden de directeur van Berklee Mitchell voor de rol die zij speelde bij het banen van het pad voor vrouwelijke artiesten, terwijl de hoofd van het  Berklee Institute of Jazz and Gender Justice onder meer zei, dat Mitchell’s carrière en idealen die waarden vertegenwoordigen die de Berklee College of Music nastreeft: verbeelden, vrijheid, gelijkheid en identiteit.

De artiesten die Mitchell’s songs brachten, doen haar status volgens ons dan weer niet echt recht: er is niets mis met Dianne Reeves of Esmeralda Spalding, maar zij waren de grootste namen, al waren Herbie Hancock en Wayne Shorter eregasten.

Shorter zelf ontvangt op 22 oktober as. dan weer een lifetime achievement award tijdens de Jazz Music Awards vanwege zijn zijn inmiddels zijn zeventig (…) jaar durende loopbaan, waarin hij bijvoorbeeld speelde bij Art Blakey, Miles Davis en in Weather Report.

Shorter kreeg dezelfde onderscheiding in 2015 al van de Recording Academy en ontving in 2017 de Polar Prize. Door de jaren heen ontving hij verder elf Grammy’s.

Eerdere berichten over Joni Mitchell vind je in de categorie Nieuws.

Op 31 december 1971 speelde the Band in de Academy of Music in new York.

Het was het laatste van een serie van vier concerten en bovendien het concert waarin Bob Dylan vier songs met zijn vroegere begeleiders meespeelde: ‘Down in the Flood’, ‘When I Paint My Masterpiece’, ‘Don’t Ya Tell Henry’ en uiteraard ‘Like A Rolling Stone’.

Een selectie uit die concerten werd in 1972 uitgebracht als ‘Rock of Ages’ en de uitgebreidere versie: ‘Live at the Academy of Music 1971: The Rock of Ages Concerts.’

Die foto’s werden genomen door Ernst Haas, een fotograaf ie als eerste een solotentoonstelling had in het MoMa, het Museum of Modern Art in New York.

Ze zijn nu te zien:

De Nederlandse singer-songwriter Dési Ducrot verraste in 2019 met haar album ‘In Too Deep’, hoewel ze daarop op twee paarden wedde: dat van de roots en dat van de combinatie van beats en strijkers.

Inmiddels is het al een tijdje stil rond haar, maar muziek maakt ze nog steeds.

In maart kwam ‘No Good’ uit, terwijl ze daarvoor ook ‘Atlas’ en ‘Postcards’ uitbracht.

Wij hopen nu maar stilletjes, dat die songs leiden tot een tweede album, waarop ze dan consequenter voor een rootsy geluid kiest:

In Kippenvel 730 draai ik vanavond songs van onder anderen Betty Harris en Mark Knopfler, Lucinda Williams en Dési Ducrot, Spottiswoode and his Enemies en Divera en nieuw of recent werk van Jeffrey Halford and the Healers, Little Feat, Bywater Call en Stef Kamil Carlens.

In ons Een-tweetje draaien we twee songs van twee twintig jaar oude albums van Tom Waits.

De rode draad draaien we de drie titelnummers van Gretchen Peters’ recentste eigen albums, want van haar is ‘The Show – Live from the UK’ uit.

Dat is dus op alweer een lome avond weer twee uur muziek voor wie wil luisteren.

Tot vanavond dus, tot Kippenvel!

In Kippenvel 729 draai ik songs van onder anderen Chris Rea en Jim Byrnes, Larry Jon Wilson en van Stephanie Struhijk toen ze nog Stevie Ann heette, Deanna Cartea en Kenny White en nieuw of recent werk van The deslondes en Liseth & the Satellites, Ad Vanderveen en Loes Swinkels.

In het Een-tweetje treedt Joe Cocker in de ring tegen de Beatles voor twee ronden en in De rode draad draaien we simpele liedjes, doordat dat vaak de mooiste zijn. Bram Vermeulen leidt nummers in van Lyle Lovett, Ernest Troost en Graham Nash.

Dat is dus ook op een lome avond weer twee uur muziek voor wie wil luisteren!

Tot vanavond om acht uur dus, tot Kippenvel!