Misschien kwam het overlijden van Henny Vrienten vandaag niet onverwacht, maar de bekendmaking kwam toch aan, wellicht doordat de op 72-jarige leeftijd gestorven Vrienten tijdens de tweede helft van zijn lange muziekcarrière ook vaak lang buiten de publiciteit bleef, terwijl hij het ene na het andere project aannam en afleverde:
De man die in Doe Maar net als Jan Pijnenburg, Jan Hendriks en Ernst Janz in een mum van tijd uitgroeide tot sekssymbool schreef vanaf de eerste hit van die groep slimme songs, die muzikaal en tekstueel ingenieus in elkaar staken.
‘Sinds een dag of twee’ bevatte de paradox al waaraan Doe Maar ten onder zou gaan: ‘ ’t Is wel een beetje raar, 32 jaar / Trillend op m’n benen, als ze is verdwenen.’
Vrienten bezong misschien zijn eigen verliefdheid, maar hij noch de anderen hadden er rekening mee gehouden dat vervolgens zo ongeveer alle meisjes van vijftien en zestien van toen verliefd op hen zouden worden met alle hysterische concerttaferelen van dien die we alleen van de Beatles kenden…
Die bekendheid bezorgde de groep een slechte naam bij ‘serieuze’ popliefhebbers, die neerkeken op de populariteit van de groep, maar die vergaten dat Doe Maar grossierde in aanstekelijk gespeelde en inventief berijmde nummers van Vrienten én van Ernst Jansz, waardoor het Nederlands ook een taal werd om popmuziek in te maken. Daarvoor was het toch vooral voorbehouden aan de werelden van cabaret en chanson om in het Nederlands te zingen..
Het ook door Doe Maar niet voorziene succes was voor Vrienten eigenlijk al een tweede carrière, nadat hij in de jaren zeventig al geflopte soloplaten had gemaakt als Paul Santos en Ruby Carmichael.
Vrienten en de anderen werden door het succes overspoeld, juist doordat het helemaal niet meer om hun nummers ging: op concertbeelden uit die dagen is zijn wanhoop om de gekte voor het podium vaak duidelijk van zijn gezicht af te lezen.
Na het imploderen van Doe Maar trok hij zich dan terug uit de popwereld om als een ambachtsman muziek voor tv-programma’s documentaires en films te componeren, Daaronder zijn Jeroen Krabbés ‘Left Luggage’ en ‘De ontdekking van de hemel’.
Bij Sesamstraat en Het Klokhuis vulde hij als opvolger van de overleden huiscomponist Harry Bannink diens grote schoenen alsof die op maat voor hem waren gemaakt:
Continue reading