Neil Young heeft zijn tweede Fireside session online gezet.
Toch zit hij tijdens openingsnummer ‘Four strong winds’ niet lekker warm naast zijn open haard, maar staat hij in een sneeuwbui te spelen en te zingen met op de rug van zijn jas de erop genaaide leus ‘Water is life’.
Tijdens de in de sneeuw spartelende Darryl Hannah, die zo het silhouet van een engel creëert, zingt Young mijmerend ‘angel baby’, maar daarna verplaatst het beeld zich naar binnen, waar Young in t-shirt, maar nog steeds met pet, aan de piano ‘Birds’ inzet.
Bijkomend voordeel tijdens deze verstilde versie is dat we hem vanaf de zijkant zien spelen en zingen en niet op zijn rug, zoals in zijn Fireside session no. 1
Daarna geeft Young een lesje handen wassen, hoewel hij daarbij de twintig seconden bij lange na niet haalt.
Na een reclamespotje voor water en wat gruizige beelden waarin een op gitaar en mondharmonica improviserende Young te zien, is, speelt hij voor een gezellig brandende open haard een gedeelte van het nog altijd desolate ‘On the beach’.
Het nog altijd niet officieel uitgebrachte ‘Homefires’ is daarna wel heel toepasselijk en het in de originele versie zwaar elektrische ‘Words’(between the lines of age)’ blijkt akoestisch ook mooi met zijn koppige, hortende melodie.
Waar al die songs in kleur waren opgenomen, al moet je je van de stemmige bruintinten van Young’s interieur en het halfdonker niet te veel van voorstellen, is het afsluitende ‘Love and only love’ in zwartwit geschoten voor de voorraad hakhout.
In die sterke song slaagt Hannah er zo consequent in, Young’s hoofd maar voor de onderste helft in beeld te brengen, dat het leidt tot de conclusie die zij de nouvelle vague opnieuw definieert.
Toch staat als regisseur dhovelife (sic) vermeld: Continue reading