Op 18 oktober verschijnt een integrale cover van het naamloze album dat Lyndsey Buckingham en Stevie Nicks in 1973 maakten, dus voordat zij toetraden dat het op dat moment zieltogende Fleetwood Mac.

‘Cunningham Bird’ werd opgenomen door zanger-violist Andrew Bird en singer-songwriter Madison Cunningham, die dus zelfs in de titel in de huis kruipen van hun twee voorgangers.

Producer Mike Viola speelde ook drums, bas en Wurlitzer en ook Griffin Goldsmith speelde drums en percussie.

In een persbericht schreef Bird:  ‘It’s hard to listen to Buckingham Nicks’ 1973 debut album without trying to imagine it as a prequel to Fleetwood Mac’s legend. It’s hard to listen to this album period, as it’s out-of-print and not available on any streaming services. Yet it’s that youthful ambition and overindulgence that make it fascinating. The best reason to cover anyone is that little part of you that thinks you might do it better. This album epitomizes excess and confidence, and it only made sense to embody that spirit ourselves. The confidence, that is, to mess with an iconic, if underrated gem. Madison is the most talented musician I’ve encountered. She has a restless ear, always looking for a new sound or harmonic twist. Her voice is goosebump inducing, nimble and emotive at any volume. I just had to find the right project for us to go deep on and this is it.’’

Cunningham deed ook haar duit in het zakje, maar haar woorden zijn niet veel waard: ‘Ever since knowing and playing with Andrew, I’ve wanted to join forces with him independently of our own projects. He’s one of my favorite artists alive and one of the deepest musical collaborators I’ve been lucky enough to have. This buried Stevie Nicks and Lindsey Buckingham record found us in a place where we were trying to figure out what we could do together. Unfamiliar with it, but excited by its scarcity on streaming platforms, we decided to take it on from front to back, in our own way. It was unsurprising to me how it ended up becoming one of the most creatively satisfying record-making experiences I’ve had, but the unforeseen bonus was how relevant some of those lyrics would be to my own life in the time of making it. It became a lifeline for me, and I hope we’ve done it justice.’

Inmiddels zijn twee nummers ervan uit, zodat je een indruk kunt krijgen van hun eigenzinnige versies van ‘Crying in the Night’ en ‘Crystal’:

In Kippenvel 818 hoor je songs van Jim White en Fleetwood Mac, Shawn Colvin en Crosby, Stills, Nash & Young, Sussex en de Civil Wars, Demi Evans en Tom Petty and the Heartbreakers en nieuw of recent werk van Birdcatcher en Lolly Lee, Richard Lindgren en Emily Haden Lee, de Deslondes en Little Steven and the Big Beat.

In Het een-tweetje draai ik drie songs waarin Sem Jansen en Leif de Leeuw samenspelen en in De rode draad zitten Gait Kein Kromhof,Tom Mank en Sera Smolen, maar ook Rich DePaolo, want die spelen de komende dagen in Nederland, België en Duitsland. Dat is dus deze week weer eens twee uur muziek voor wie wil luisteren.

tot vanavond dus om acht uur dus, tot Kippenvel!

Recent werd de documentaire ‘Heartbreakers Beach Party’ teruggevonden door de erven Patty.

Dat is een documentaire die in 1983 door regisseur Cameron Crowe werd gemaakt ten tijde van het uitkomen van hun album ‘Long after Dark’.

Daarin volgde hij de groep op tournee met de daarbij horende meligheid, want Petty en zijn vrienden waren zich als relatief jonge honden ten volle bewust van de aanwezigheid van de camera. Er zit ook materiaal in dat laat zien hoe de clip voor ‘You Got Lucky’ tot stand kwam  

Het was ook de eerste film die Crowe regisseerde en bovendien was ‘Heartbreakers Beach Party’ alleen een keer om twee uur  ’s nachts op MTV te zien, voordat  hij verdween in de spreekwoordelijke vuilnisbak.

De bioscoop haalde hij dus nooit, maar daar gaat in oktober verandering in komen: dan wordt hij wereldwijd alsnog vertoond in een beperkt aantal bioscopen, zij het dan ook maar op twee dagen: op 17 en 20 oktober as.

De vertoning gaat hand in hand met de rerelease van een nieuwe versie van ‘Long After Dark’met zeven niet eerder uitgebrachte nummers.

‘Never Be You’ werd al wel een hit, maar dan van Rosanne Cash in 1984, terwijl Lone Justice  ‘Ways To Be Wicked’ tot een hit maakten in 1985

De trailer is inmiddels al wel te zien:

De ex-leden van Pink Floyd en Sony Music zouden er bijna uit zijn: de rechten op de muziek van een van de grootste popbands aller tijden zouden van eigenaar wisselen voor een bedrag tussen de 400 en 500 miljoen dollar (361 en 451 miljoen euro).

Het gaat uiteraard om niet bevestigde geruchten, maar als het zover zou komen, is dat verrassend: tot nu toe leek er geen sprake van te zijn door de al decennia durende ruzie tussen Roger Waters enerzijds en David Gilmour en zijn vrouw Polly Samson anderzijds.

Waters bekritiseert Israël, de VS en Oekraïne regelmatig in meer dan krasse termen, waarbij zijn opmerkingen makkelijk voor antisemitisch kunnen worden versleten vanwege vergelijkingen die hij trekt tussen het Israëlische beleid inzake de Palestijnen en nazi-Duitsland, noemt de Rissische invasie in Oekraïne ‘niet onuitgelokt’ en hemelt president Poetin regelmatig op.

Dat wekt niet alleen de woede van de Gilmours, maar schrikt ook investeerders af.

Dat Sony nu toch zou proberen de Pink Floyd-rechten te kopen, is wel in lijn met de eerdere aankoop van de rechten op het werk van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Queen, hoewel het in dat laatste geval de Noord-Amerikaanse rechten erop niet in de aankoop zaten.

Eerdere berichten over het beleggen in muziek vind je in de categorie Dossier: crisis in de platenindustrie.

De ruzie tussen Waters en de Gilmours kun je teruglezen in de categorie nieuws, net als andere berichten over Pink Floyd.