lange adem
De Amerikaanse zangeres-pianiste Wendy Webb maakt al sinds 2003 albums en zette op ‘Silver Lining’, haar zesde, tien eigen songs en een cover.
Ze nam haar piano en zang live op en liet zich anders dan op ‘Step Out of Line’ (2017) slechts begeleiden door twee muzikanten: John McLane speelde ook op ‘This Is The Moment’ (2015) al
Continue readingverdrietcyclus
Op zijn zesde album zette Dusty Stray een cover van ‘I’m So Glad’ van deltabluesman Skip James uit 1931en twaalf eigen songs. Die zijn thematisch verwant, want ‘Fire Place’ is een scheidingsplaat zoals bijvoorbeeld Bruce Springsteen, Jaap Boots en Rick Treffers die ooit maakten.
Anders dan zij verpakt de Amsterdamse Amerikaan Jonathan Brown zijn liefdesverdriet en eenzaamheid in zacht ruisende toetsen en akoestische snareninstrumenten. Dat levert een even lieflijke als gelaagde sound op die misleidt:
Continue readinguitzonderlijke klasse
Singer-songwriter Edie Carey zette op haar zesde soloalbum in 2022 twaalf songs die ze schreef met als thema het onverwacht wegtrekken van de sluier van alledag door ingrijpende gebeurtenissen.
Het titelnummer opent het album symbolisch: ze zingt hoe haar vader haar als klein kind naar bed bracht, hoe haar eigen kind haar steeds minder nodig heeft, hoe een auto-ongeluk haar leven letterlijk en figuurlijk op zijn kop zette en hoe de Amerikaanse samenleving verdeelder is dan ooit, maar:
Continue readingRhino R2 7177547/603497834303
intieme transformatie
Het derde deel van Joni Mitchell’s Archives beslaat de jaren 1971 tot en met 1975 en daarmee de albums ‘For The Roses’ (1972), ‘Court and Spark’ (1974) en ‘The Hissing Of Summer Lawns’ (1975). Dat zijn de jaren waarin Mitchell van bijna solo opgenomen songs toegroeide naar een voller en duidelijker door jazz beïnvloed geluid.
Dat ze ook daarvoor al jazzinvloeden verwerkte in haar spaarzaam op muziek gezette ballads, blijkt bijvoorbeeld uit de oudste demo op de eerste cd, een versie van ‘Cold Blue Steel and Sweet Fire’ voor ‘For The Roses’. Die heeft door akkoorden en melodie een duidelijke jazzinslag, terwijl de demo van het titelnummer van dat album muzikaal dan weer sterk doet denken aan de Engelse folky singer-songwriter Nick Drake.
Die ontwikkeling
Continue reading5051083184618
eredienst
Hoewel Sarah McCoy’s tweede album al uitkwam in januari van dit jaar, werd het blijkbaar alleen in Frankrijk opgepikt, terwijl haar debuut ‘Blood Siren’ in 2019 internationaal goede recensies kreeg.
Toch zijn de tien songs en het gedicht die McCoy op haar tweede album zette een logisch vervolg op dat debuut, al zijn er accentverschillen tussen de twee.
In meeste de songs op ‘Blood Siren’ bestond de begeleiding
Continue readingHans Kusters Music HKM72053
op het slappe koord
Dat Flip Noorman naast Leonard Cohen ook Tom Waits tot zijn helden rekent, bleek bijvoorbeeld op zijn album ‘De Big One’, dat zowel qua muziek als teksten door Waits beïnvloed was.
Noorman kreeg toestemming van Waits voor zijn ambitieuze plan een Nederlandstalige voorstelling van diens songs te maken, maar zijn wens die door hem hertaalde nummers ook als dubbelalbum uit te brengen leverde hem een weigering op.
Noorman liet zich daardoor niet van de wijs brengen, nam in de Amsterdamse Kleine Komedie een show op en liet die horen aan Waits’ Europese agent. Die bleek geïmponeerd, deed een goed woordje voor Noorman en Waits liet zich onverwacht overtuigen met dit dubbelalbum als gevolg.
Waits zal vermoedelijk
Continue readingJullian Records JR-32CD
sterk isolement.
De in Engeland geboren, maar in de VS opgegroeide singer-songwriter Ben de la Cour zette tien songs op zijn vijfde album. Hij haalde met moeite country noir-icoon Jim White over om die produceren, want diens debuut ‘(The Mysterious Tale of How I Shouted) Wrong-Eyed Jesus’ hielp De la Cour ooit door een moeilijke periode.
White speelde ook banjo, percussie en toetsen en zong, maar zijn kenmerkende geluid is alleen duidelijk hoorbaar in opener ‘Appelachian Book of the Dead’ en ‘Birdcage’ met zijn hoekige, van veel diepte voorziene ritme, de klaaglijke koortjes en De la Cour’s vervormde stem.
In de andere songs stelde White zich dienend op en staat
Continue readingBMG 538888812
forever young
Op zijn zesde (!) soloalbum sinds 1971 zette Graham Nash twaalf songs en een instrumentaal intro. Hij produceerde ze met Todd Caldwell, zijn vaste toetsenist en nam ze op met vaste gitaristen Shane Fontayne en Thad DeBrock, die ook harmonium speelt, en de nieuwe bassist en drummer Adam Minkoff.
Nash en de zijnen gaan overtuigend van start in de opener van de opvolger van ‘This Path Tonight’ uit 2016: ‘Right Now’ blijkt vanaf Minkoff’s eerste roffel een even ruimtelijke als krachtige medio-temposong waarin Fontayne en Debrock met hun gitaren dreigen, terwijl Nash emotioneel zingt over zijn onverwachte nieuwe liefde en zijn voornemen zijn best te doen de man te zijn die hij is. Dat doet hij in de songs erna zeker, al
Continue readingstralend middelpunt
Op zijn solodebuut zette zanger-gitarist Harry Hendriks in 2019 twaalf eigen songs. De vooral van Gerard van Maasakkers én The Simple Life en Tip Jar van zanger-toetsenist Bart de Win bekende gitarist nam ze op met drummer Arthur Lijten, bassist Guus Bakker en toetsenist Mike Roelofs. In vier nummers zette hij blazers Jan Peels, Roy Hoffmans en Ton Hazenberg in en in vier andere strijkers Yvonne van de Pol en David Peijnenborgh (viool), Norman Jansen (altviool) en Marie-José Didderen (cello).
Opener ‘Cliffs of Moher’ kent Ierse invloeden door Joost van Esch’ viool, al zijn die beroemde kliffen voor Hendriks aanleiding voor een vergelijking met zijn liefde voor een even grillige als aantrekkelijke vrouw op een stuwend ritme. Ook in het daarop volgende ‘Birds’ zijn nog folksporen te horen, maar tegelijk al de jazzinvloeden die veel van de songs kenmerken:
Continue readingBig Pink Music 472/8809270024769
als twee druppels….
Toen in 1973 het naamloze, tien nummers tellende debuut van Lyndsey Buckingham en Stevie Nicks verscheen, flopte het album vrijwel direct en werd het duo door Polydor gedropt, hoewel het goed in de folkrocktrend van dat moment paste. Misschien dat de twee daardoor altijd een rerelease hebben tegengehouden, zodat alleen de originele lp van destijds sporadisch verkrijgbaar leek.
Desondanks is de cd-versie moeiteloos te koop via de site van het Nederlandse Shiny Beast. Die werd namelijk in 2017 goed verzorgd uitgebracht op een Koreaans label compleet met meespelende muzikanten, teksten én met maar liefst elf extra nummers: zes outtakes, twee singleversies van nummers van het originele album en drie livesongs van een optreden in het Australische Adelaide, waaronder een rockender versie van ‘Rhiannon’ dan die van Fleetwood Mac’s naamloze album elfde uit 1975.
Van die groep werd het tweetal immers lid nadat gitarist Bob Welch die verliet in december 1974. Hoewel Mick Fleetwood naar verluidt na het horen van ‘Frozen Love’ alleen Buckingham als gitarist wilde inlijven, stond de laatste erop dat ook zijn vriendin deel zou uitmaken van de jaren daarvoor weinig succesvolle, van oorsprong Engelse bluesgroep met een groots verleden.
Fleetwood was op Buckingham attent gemaakt door producer Keith Olsen, die de twee ontdekt had in de groep Fritz (1968-1971) en ze daaruit vervolgens had losgeweekt: hij vond niet alleen hun stemmen mooi kleuren, maar zag ook brood in hun schrijftalent.
Hij huurde voor dit debuut dan ook sessiegrootheden in als drummers Jim Keltner en Ronnie Tutt, bassist Jerry Scheff, gitarist Waddy Wachtel en percussionist Jorge Calderon, hoewel Buckingham behalve gitaar ook bas en percussie speelde.
Natuurlijk springen de stemmen van Nicks en Buckingham er vanaf het allereerste begin van opener ‘Crying in the Night’ uit, zowel individueel als in hun kenmerkende samenzang, en is ook Buckinghams gitaarstijl al gevormd.
Veel van deze songs werpen echter bovendien hun schaduwen qua klankkleur en opbouw opvallend vooruit naar Fleetwood Mac-albums als die naamloze elfde, maar ook naar opvolgers ‘Rumours’ en ‘Tusk’:
Continue reading© 2025 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑