Drummer Alan White is na een korte ziekte overleden. Dat is door zijn familie bekend gemaakt via Facebook. White was 72 jaar oud.
White werd vooral bekend als drummer van Yes, de groep waarin hij in 1972 Bill Bruford opvolgde en speelde mee vanaf ‘Close to the Edge’ tot en met ‘The Quest’ uit 2021.
Yes gaf de volgende verklaring uit:
Continue readingFolkzanger Bob Neuwirth is op woensdag 18 mei jl. overleden in Santa Monica aan een hartaandoening. Hij was 82 jaar.
Neuwirth was een van de vroege folkies in de jaren zestig en raakte bevriend met groten als Joan Baez en Bob Dylan, maar ook met John Cale, Janis Joplin, Patti Smith en T Bone Burnett.
Hoewel Neuwirth al 1974 zijn eerste soloalbum maakte en vanaf 1991 vervolgens nog vijf albums uitbracht tot 2000, bleef hij een grote onbekende, al schreef hij mee aan Janis Joplin’s fameuze ‘(Oh Lord, Won’t You Buy Me a ) Mercedes Benz’ en overtuigde hij haar ervan het door Kris Kristofferson geschreven ‘Me and Bobby McGee’ op te nemen.
Ook was hij te zien in de door D.A. Pennebaker geregisseerde Dylan-documentaire ‘Don’t Look Back’ en stelde hij de band samen die Dylan begeleidde tijdens diens Rolling Thunder Revue.
Neuwirth was behalve folkzanger en songschrijver ook producer en schilder:
Continue readingNaar nu bekend is geworden, is Benjamin Moore jr. op 12 mei overleden in een ziekenhuis in Santa Fe in de Amerikaanse staat Nieuw-Mexico. Hij was tachtig jaar oud.
Moore was sinds 2008 lid van de Blind Boys of Alabama, nadat hij blind was geworden.
Ook daarvoor was hij al zanger en gitarist. Eigenlijk stond zijn hele leven in het teken van de muziek, want hij begon in The Echoes of Zion, een gospelgroep die geled werd door zijn vader en was ook nog de vervanger van Bobby Purify in het duo dat de laatste had met zijn broer James:
Continue readingMisschien kwam het overlijden van Henny Vrienten vandaag niet onverwacht, maar de bekendmaking kwam toch aan, wellicht doordat de op 72-jarige leeftijd gestorven Vrienten tijdens de tweede helft van zijn lange muziekcarrière ook vaak lang buiten de publiciteit bleef, terwijl hij het ene na het andere project aannam en afleverde:
De man die in Doe Maar net als Jan Pijnenburg, Jan Hendriks en Ernst Janz in een mum van tijd uitgroeide tot sekssymbool schreef vanaf de eerste hit van die groep slimme songs, die muzikaal en tekstueel ingenieus in elkaar staken.
‘Sinds een dag of twee’ bevatte de paradox al waaraan Doe Maar ten onder zou gaan: ‘ ’t Is wel een beetje raar, 32 jaar / Trillend op m’n benen, als ze is verdwenen.’
Vrienten bezong misschien zijn eigen verliefdheid, maar hij noch de anderen hadden er rekening mee gehouden dat vervolgens zo ongeveer alle meisjes van vijftien en zestien van toen verliefd op hen zouden worden met alle hysterische concerttaferelen van dien die we alleen van de Beatles kenden…
Die bekendheid bezorgde de groep een slechte naam bij ‘serieuze’ popliefhebbers, die neerkeken op de populariteit van de groep, maar die vergaten dat Doe Maar grossierde in aanstekelijk gespeelde en inventief berijmde nummers van Vrienten én van Ernst Jansz, waardoor het Nederlands ook een taal werd om popmuziek in te maken. Daarvoor was het toch vooral voorbehouden aan de werelden van cabaret en chanson om in het Nederlands te zingen..
Het ook door Doe Maar niet voorziene succes was voor Vrienten eigenlijk al een tweede carrière, nadat hij in de jaren zeventig al geflopte soloplaten had gemaakt als Paul Santos en Ruby Carmichael.
Vrienten en de anderen werden door het succes overspoeld, juist doordat het helemaal niet meer om hun nummers ging: op concertbeelden uit die dagen is zijn wanhoop om de gekte voor het podium vaak duidelijk van zijn gezicht af te lezen.
Na het imploderen van Doe Maar trok hij zich dan terug uit de popwereld om als een ambachtsman muziek voor tv-programma’s documentaires en films te componeren, Daaronder zijn Jeroen Krabbés ‘Left Luggage’ en ‘De ontdekking van de hemel’.
Bij Sesamstraat en Het Klokhuis vulde hij als opvolger van de overleden huiscomponist Harry Bannink diens grote schoenen alsof die op maat voor hem waren gemaakt:
Continue readingFunkvrouw Betty Davis is overleden in haar woonplaats Homestead, vlakbij haar geboortestad Pittsburg. Ze was 77 jaar oud en overleed aan een ‘natuurlijke oorzaak’.
Davis was model en was in 1968 ongeveer een jaar getrouwd met jazztrompettist Miles Davis. Haar portret stond op de hoes van zijn lp ‘Filles de Kilimanjaro’, maar ze verdient het te worden herinnerd als vernieuwende en nietsontziende funkvrouw.
Ze begon al songs te schrijven toen ze twaalf was en hoewel ze al in 1964 haar eerste single opnam onder haar meisjesnaam Betty Mabry, is zij belangrijker doordat zij Miles Davis liet kennismaken met de zwarte rockmuziek aan het eind van de jaren zestig, zoals Jimi Hendrix en Sly and the Family Stone. Dat veroorzaakte zijn muzikale koerswijziging richting fusion zoals die te horen is op album als ‘In a Silent Way’ (1969) en ‘Bitches Brew’ (1970).
Opnamen die zij in die tijd maakte met de band van Miles kwamen nooit uit, maar in 1973 verscheen haar titelloze debuut, een jaar later gevolgd door ‘They Say I’m Different’ en in 1975 door ‘Nasty Gal’.
De muziek was funky, kaal en hard en werd onder anderen gespeeld door bassist Larry Graham.
Haar teksten waren openlijk seksueel, zoals ook bijvoorbeeld blijkt uit een titel als ‘If I’m in Luck I Might Get Picked Up’ en veel religieuze groeperingen protesteerden dan ook om haar optredens te verhinderen, terwijl veel radiostations haar songs niet wilden draaien.
Haar albums waren commercieel niet succesvol, maar bezorgden haar wel een grote reputatie onder muzikanten.
Ze nam nog een vierde plaat op, ‘Crashin’ from Passion’, die destijds niet eens meer werd uitgebracht, maar wel in de jaren negentig, soms onder andere namen als ‘Is It Love or Desire?’.
Ze liet de muziek achter zich, al kwam er in 2019 opeens nog weer een single uit. Ze zong ‘A Little Bit Hot Tonight’ overigens niet zelf. De zang liet ze over aan een vriendin, Danielle Maggio, hoewel het de rauwheid van haar vroegere werk mist:
Continue readingMichael Lang is op zaterdag 9 januari overleden in een ziekenhuis in New York. Hij stierf aan lymfklierkanker en werd 77 jaar oud.
Michael Lang organiseerde in 1969 samen met drie anderen het drie dagen durende Woodstock-festival bij het dorp van die naam in de staat New York.
Naar bands en artiesten als Jimi Hendrix, The Who, Santana, Creedence Clearwater Revival en Crosby, Stills, Nash & Young kwamen ruim 400.000 mensen kijken, iets waarop Lang en zijn collega’s totaal niet hadden gerekend.
Velen van hen verschaften zich gratis toegang door de hekken rond het terrein op Yasgur’s Farm te forceren.
Hoewel Lang een jaar eerder al het Miami Pop festival organiseerde, was het een organisatorische chaos en waren de omstandigheden waarin de bezoekers verbleven weinig verheffend, bijvoorbeeld vanwege de overvloedige regenval en de tekortschietende sanitaire voorzieningen.
Desondanks groeiden de ‘Three Days of Peace and Music’ uit tot een ijkpunt in de hippiecultuur, ook door de film die erover werd gemaakt. Die in splitscreen gemaakte concertfilm legde uiteraard de nadruk op de positieve punten.
Lang werkte aan dat mythologiseren enthousiast aan mee, onder meer door in 1994 en 1999 nieuwe versies van het festival te organiseren. Ook deed hij verwoede pogingen een nieuwe editie van de grond te krijgen in 2019, uiteraard ter gelegenheid van het feit dat de eerste editie toen vijftig jaar geleden plaatsvond.
De editie van 1999 ging ten onder aan agressie onder het publiek en die van 2018 sneuvelde voortijdig in een kluwen processen, waarbij Lang en diverse investeerders elkaar voor de rechter sleepten.
In een interview met Pollstar keek Lang terug op zijn poging Woodstock 50 te organiseren:
Continue readingIn zijn huis in Californië is Michael Nesmith overleden, in de jaren zestig een van de vier leden van The Monkees. Hij stierf aan de gevolgen van een hartkwaal die hij al langer had en was 78 jaar.
Eigenlijk is het tragisch voor Nesmith dat hij nog altijd vooral bekend staat als ex-Monkee, want de zanger-gitarist had na het uiteenvallen van die groep nog een lange carrière als muzikant. Ook was hij bij de audities voor de formatie van de band de enige muzikant die werd geselecteerd door producenten die een tv-programma in gedachten hebben over een op de Beatles lijkende popgroep.
Nesmith en Micky Dolenz, Peter Tork en Davey Jones beleefden daarin allerlei even dwaze als grappige avonturen vol misverstanden en zongen in elke aflevering een paar nummers.
Die zongen ze wel, maar speelden ze niet zelf, want daarvoor vonden de producenten ze niet goed genoeg; tenslotte waren Dolenz, Tork en Jones acteurs en geen musici. Nesmith sprak dat overigens later tegen: hij zei dat ze allen goed genoeg waren om de nummers te spelen die door ander anderen Carole King en Neil Diamond voor hen werden geschreven.
Diens ‘I’m a Believer’ werd bijvoorbeeld een gigantische hit voor de band.
Paradoxaal genoeg was ook de muziek de reden dat de show werd geschrapt: de leden van de Monkees wilden steeds meer invloed, gesteund door het succes waarvan zij de uithangborden waren en keerden zich tegen het playbacken in de serie. Nesmith wilde bijvoorbeeld dat songs die hij schreef, ook zouden worden opgenomen.
Dat gebeurde pas vanaf hun derde van in totaal negen album album die The Monkees maakten in ver jaar tijd. Nesmith schreef onder meer ‘Mary, Mary’, ‘You Just May Be the One’ en ‘The Girl I Knew Somewher’.
Na het stoppen van de serie maakten The Monkees nog een album en een wereldtournee, maar ze bleken zonder de steun van de tv niet langer het succes van daarvoor te zijn.
Nesmith verliet de groep ging verder als muzikant en richtte de First National Band op, een van de eerste groepen die een mix maakte van country en rock. Door zijn vele nooit opgenomen songs bracht die groep in zijn eerste jaar maar liefst drie albums uit.
“Joanne’ en ‘Silver Moon’ haalden de Billboard Hot 100.
In totaal bracht hij nog vijftien albums uit.
Ook was Nesmith nog incidenteel te zien als acteur en schreef hij twee romans.
Verder maakte hij deel uit van diverse reünietournees van de Monkees, maar niet van alle.
In de jaren tachtig verlegde hij zijn koers: zo won hij als regisseur een Grammy Award voor ‘Elephant Parts’ in 1982, een programma van een uur dat sketches en muziekvideo’s combineerde. Daarin zat ook het nummer ‘Rio’ dat ook nog weleens op de radio te horen is.
In november eindigde een tournee die Nesmith onder de naam The Monkees Farewell Tour maakte met het enige nog andere levende lid, Mickey Dolenz.
Eerdere berichten over de Monkees vind je in de categorie Nieuws.
Drummer Ronnie Tutt is thuis overleden. Hij was 83 jaar oud. Een doodsoorzaak is niet bekend gemaakt door de familie.
Tutt was sinds 1968 de drummer van Elvis Presley, toen die zijn comeback maakte. Daarna was hij lid van Presley’s TBC-band tot Presley’s dood in 1977.
Tutt was echter ook de drummer van de Jerry Garcia Band en een veelgevraagd sessiedrummer en lid van veel livebands, bijvoorbeeld van Gram Parsons, Johnny Cash, Glen Campbell, Kenny Roger, Michael McDonald, Elvis Costello en Neil Diamond.
Ook was hij de drummer op Buckingham Nicks, de duoplaat van Lindsay Buckingham en Stevie Nicks van voor hun toetreden tot Fleetwood Mac.
Op YouTube staat een interview met Tutt waarin hij vertelt over zijn carrière: Continue reading
Op 24 september is saxofonist Pee Wee Ellis overleden. Ellis was tachtig jaar oud en stierf aan hartproblemen.
Als tiener begon hij als jazzmuzikant in bands waarin ook bassist Ron Carter en trompettist Chuck Mangione speelden. Daarna zat hij op de Manhattan School of Music, waar hij onder anderen les kreeg van saxofonist Sonny Rollins.
Ellis werd in 1965 lid van de band van soullegende James Brown en werd daarvan al snel de bandleider, terwijl hij ook meeschreef aan een aantal van diens songs. Zo werkte hij mee aan ‘Cold Sweat’ en ‘Say It Loud – I’m Black and I’m Proud’, ‘Mother Popcorn’, ‘Lickin’ Stick’ en ‘The Chicken’.
Ook verwerkte hij invloeden uit de jazz aan de rhythm ‘n’ blues van Brown.
In 1969 stapte hij uit de Brown’s band en vanaf het eind van de jaren zeventig verleende hij zijn diensten langdurig aan Van Morrison.
Verder trad hij onder anderen op met Fred Wesley en Maceo Parker, al even fameuze namen uit de band van Brown en maakte hij aan groot aantal soloalbums. Ook werkte hij samen met drummer Ginger Baker en met Afrikaanse muzikanten als Ali Farka Touré.
Sarah Dash, lid van Labelle, is op 20 september overleden. Ze was 76 jaar oud. Een oorzaak voor haar dood is niet bekend gemaakt, al lijkt haar overlijden onverwacht, want op zaterdag 18 september had ze nog meegezongen tijdens Pati Lablle’s concert in New Jersey.
Dash was een van de leden van Labelle die er vanaf het begin bij waren:Dash zat al in 1961 met Patti Labelle en Nona Hendryx in The Ordettes. Kort daarna kwam Cindy Birdsong erbij en veranderde de naam van de groep in Patti Labelle and The Bluebells.
Toen Birdsong aan het eind van de jaren zestig een Supreme werd, veranderden Dash, Hendryx en Labelle de naam van hun groep in Labelle en introduceerden ze ook hun sexy science-fictionkleding.
Labelle ging in 1977 uiteen, maar toch namen ze tot en met 2008 gezamenlijk acht albums op, al was ‘Lady Marmalade (Voulez-vous coucher avec moi?)’ in 1974 hun grootste hit. Dat nummer stond op hun vierde album, ‘Nightbirds’, dat werd geproduceerd door Allen Toussaint en werd opgenomen in New Orleans, doordat de groep er ondanks drie eerdere albums niet in was geslaagd een hit te scoren.
Dash bracht tussen 1978 en 1988 ook nog vier solo-albums uit en zong zowel in de studio als op het podium mee met de Rolling Stones en met Keith Richards X-Pensive Winos.
In 2016 werd haar een Life Time Achievement toegekend door de Amerikaanse National R&B Music Society: Continue reading
© 2024 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑