In een interview met het Engelse muziekblad Mojo heeft Mick Jagger gezegd, dat de vechtpartij tussen hem en Charlie Watts nooit heeft plaatsgevonden.

Volgens Jagger heeft Keith Richards in zijn memoires ‘Life’ de anekdote de  wereld in geholpen, dat Jagger op tournee ín Amsterdam in 1984 boos op de hotelkamer van Watts geklopt zou hebben en zou hebben gevraagd: ‘Where’s my drummer?’ waarop Watts hem in de hotellobby zijn gezicht zou hebben geslagen na zich eerst te hebben geschoren en te hebben aangekleed.

Daarna zou hij hebben gezegd: ‘Don’t you ever call me your drummer again. You’re my fucking singer!’

Ook de nog mooiere variant, waarbij Watts Jagger door zijn klappen op een tafel vol gerookte zalm zou hebben gemept en Jagger bijna uit het open raam zou zijn gevallen, is volgens Jagger niet waar: ‘That’s a good one. How about we go one better? I turned into a smoked salmon and dived out the window? Yeah, that’s what really happened.’

Toch kun je daar je twijfels bij hebben: Jagger vlucht in de overdrijving, maar ontkracht het verhaal daarmee natuurlijk niet.

Eerdere berichten over de Rolling Stones vind je in de categorie Nieuws.

In Kippenvel draai ik vanavond songs van Jim Byrnes en Stef Kamil Carlens, Spanjers, Dijsseldonk & Planteijdt en Michael Ward with Dogs and Fishes en nieuw of recent werk van Jon Cleary en Beatrice van der Poel, Summit of the Big Low en Alice Howe, William Bell en Boaz, Bas Beenackers en Harry Hendriks.

In het Een-tweetje draai ik deze week drie songs van Joni Mitchell’s Archives Volume 3 – The Asylum Years (1972-1975) en in De rode draad zitten ook deze week songs over New York. Jij en ik zijn ook dan in goed gezelschap, al zijn het er deze keer maar drie: Simon & Garfunkel, Tom Waits en Clarence Bucaro zijn onze stadsgidsen van dienst vanavond.

tot vanavond dus, tot Kippenvel!

In de aanloop naar de release van hun nu al veel geprezen, maar pas op 20 oktober uitkomende album ‘Hackney Diamonds’ hebben de Rolling Stones veel belang bij publiciteit, terwijl de media daar op hun beurt ook weer belang bij hebben.

Dat NME ook het filmpje van het interview op de site zette, is voor mij dan weer reden daarover te schrijven, want dat verleent er een extra dimensie aan.

Wood is vrij open over het album en over verleden, heden en toekomst van de Rolling Stones, maar doet dat bovendien met een blik waaruit blijkt dat hij besloten heeft alles met een flinke korrel zout te nemen, zichzelf inclusief. Hij antwoordt dus ook met een mengeling van serieusheid en spot op de flauwe vragen van de in zijn ogen ongetwijfeld piepjonge journalist:

In zijn podcast ‘McCartney: A Life In Lyrics’ heeft McCartney opnieuw gesproken over John Lennon.

Hij zegt daarin onder meer dat Lennon nog steeds als inspiratiebron voor zijn teksten dient, of beter gezegd: als zijn geweten

Vaak denkt McCartney: wat zou John ervan vinden? en als dat de conclusie oplevert dat Lennon het te sentimenteel zou vinden, verandert McCartney zijn tekst.

Verder stelt hij, dat Lennon’s vermaarde sarcasme een vorm van zelfbescherming was, maar ook dat Lennon bezorgd was over hoe mensen na zijn dood over hem zouden denken.

Over Yoko Ono is hij minder positief: haar aanwezigheid tijdens de sessies voor ‘Let It Be’ vond hij ‘storend’.

Volgens McCartney stelde niemand haar aanwezigheid erg op prijs: ze was een stoorzender op de plek waar we aan het werk waren, maar als John Lennon wilde dat het zo was, dan moest dat maar.

Hij voegt daaraan toe: ‘en omdat we niet het karakter hadden de controverse te zoeken, kropten we het op en maakten we er het beste van.

‘McCartney: A Life In Lyrics’ is te beluisteren via de muziekstreamers van deze wereld:

In een interview met BBC4 de Engelse krant had Keith Richards het uiteraard over het voor 20 oktober aangekondigde Stones- album ‘Hackney Diamonds’.

Hij zei daarin iets opvallends over de inspiratie van Mick Jagger, die de teksten van de songs schrijft. Jagger lijdt volgens Richards aan ‘angst’, een Engelse term die zich niet laat vertalen met het Nederlandse equivalent.

Dat vond de krant The Independent dan weer interessant genoeg om te brengen, want het gaat daarbij meer om een diepe existentiële wanhoop, waarbij degene die eraan leidt twijfelt aan het nut van alles, inclusief van zijn bestaan.

Dat is verrassend, want op het eerste gezicht heeft Jagger toch al heel lang alles wat zijn hartje kan begeren en meer dan dat, maar misschien staart daardoor juist de leegheid van zijn bestaan hem in het gelaat. Het kan natuurlijk ook zijn, dat de Jagger zich zo langzamerhand misschien toch zorgen gaat maken over zijn misschien toch niet eeuwige jeugd.

Nu ken ik heel veel prachtige songs die geschreven zijn in diepe wanhoop, maar zeker ‘Angry’ voldeed niet aan die maatstaf. ‘Sweet Sounds of Heaven’ kwam al een heel stuk dichterbij, al in het moeilijk voor te stellen dat Jagger daarin zijn ziel blootlegt.

Richards zei ook, dat Jagger de groep na het eind van hun vorige tournee zo snel mogelijk in de studio wilden hebben: dan is een band immers ingespeeld en loopt alles gesmeerd.

Een en ander zou goed aansluiten bij een andere uitspraak die Richards deed: het succes van een album hangt af van het feit of zangers de songs voor een album ook willen zingen:

https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/music/news/keith-richards-mick-jagger-angry-rolling-stones-b2427069.html

Eerdere berichten over de Rolling Stones vind je in de categorie Nieuws.

Rod Stewart heeft geweigerd op te treden in Saoedi-Arabië, howel hij daarvoor een geweldig hoge gage zou krijgen: de hoogste uit zijn carrière.

Dat zegt hij in een interview met de Engelse krant Daily Mirror.

De reden is de discriminatie van vrouwen, LGBTQ+’ers en journalisten.

Stewart verspreidde dat nieuws zelf ook met de vinger aan de pols van de tijd en deed dat dus via Instagram: