Author: Ruud (Page 2 of 1050)

Op 14 juni komt een niet eerder uitgebracht livealbum van Paul McCCartney and Wings uit.

“One Hand Clapping’ nam de groep op in augustus 1974 in de Abbey Road-studio’s, toen ook werd gefilmd voor een documentaire.

‘Band on the Run’ stond toen internationaal hoog in de albumlijsten en blijkbaar vond McCartney dat een goede gelegenheid een concert van de groep vast te leggen, zij het zonder publiek.

Dat gebeurde in een nieuwe bezetting, want Denny Seiwell en Henry McCullough waren vlak voor het opnemen van die klassieker in wording uit de band gestapt en drummer Geoff Britton en gitarist Jimmy McCullough waren toegetreden tot de groep, die verder alleen bestond uit Denny Laine en Paul en Linda McCartney.

Deze vijf hadden net een nieuwe single opgenomen in Nashville: ‘Junior’s Farm’.

In de studio kregen ze gezelschap van arrangeur Del Newman en saxofonist Howie Casey. Beiden zouden later ook met Wings op tournee gaan.

Regisseur van de documentaire was David Litchfield, maar ondanks dat hij vier dagen filmde, werd het resultaat nooit uitgebracht, noch als documentaire, noch als album.

Op het album staan onder meer versies van ‘Live and Let Die’, ‘Band on the Run’, ‘Jet’, ‘My Love’, ‘Hi, Hi, Hi’, ‘Junior’s Farm’, ‘Maybe I’m Amazed’, Beatles-klassiekers ‘The Long and Winding Road’ en ‘Lady Madonna’, de door Laine gezongen Moody Blues-hit ‘Go Now’ en een door McCartney solo op piano gespeelde versie van de Tin Pan Alley-klassieker ‘Baby Face’.

Van het album kwamen wel nummers terecht op de dvd ‘Band on the Run Archive Collection’ en andere delen van deze serie.

De tracklist van de LP-versie is:

Van country-icoon Johnny Cash is voor 28 juni een nieuw album aangekondigd.

Op ‘Songwriter’ staan nummers die hij in 1993 opnam in Nashville, maar die nooit werden uitgebracht toen hij met Rick Rubin begon aan de ‘American Recordings’.

Cash’ zoon John Carter Cash vond ze terug, isoleerde de zang en liet de muziek opnieuw inspelen door een aantal bandleden van Cash van destijds onder leiding van producer David ‘Fergie’ Ferguson: gitarist Marty Stuart, bassist Dave Roe en drummer Pete Abbott namen hun partijen op in de  ‘Cash Cabin’ in Hendersonville, Tennessee.

De ee rste single laat een stijlvaste countryzanger horen:

Binnenkort wordt bij  Julien’s Auctions een verloren gewaande gitaar van John Lennon geveild.

Het is een twaalfsnarige akoestische gitaar van het merk Framus met de poëtische naam ‘Hootenanny’.

Lennon bespeelde die tijdens de opnames van het album Help! en de gelijknamige film in 1965. Hij is onder andere te zien in ‘You’ve Got To Hide Your Love Away’.

De gitaar werd recent teruggevonden op een zolder van een huis op het Britse platteland, waar hij zo’n vijftig jaar had gelegen. Hij werd teruggevonden tijdens een verhuizing, terwijl d egitaarkoffer bij het vuilnis werd aangetroffen.

De waarde ervan wordt geschat tussen de 485.000 pond tot 647.000 pond (van 560.000 tot 750.000 euro), maar het veilinghuis verwacht hogere biedingen.

Medeoprichter Darren Julien nam dan ook grote woorden in de mond: ‘Het vinden van zo’n bijzonder instrument is net als het vinden van een verloren Rembrandt of Picasso. ‘

De gitaar wordt uiteraard verkocht met die koffer en een editie van het fotoboek ‘The Beatles: photographs from the set of Help’. Blijkbaar dient het laatste als bewijsmateriaal:

In Kippenvels zoveelste jubileumaflevering hoor je dus weemoedige én feestelijke songs van Meschiya Lake and the Little Big Horns en Chris Whitley, Anders Osborne en Bonnie Raitt en nieuw of recent werk van Ad Vanderveen en Philip Kroonenberg, Riany Plus en Edie Carey, Jennifer Porter en de Leif de Leeuw Band.

het een-tweetje draai ik drie songs waarin de pas overleden gitarist en producer Jean-Marie Aerts letterlijk en figuurlijk een rol speelde en in De rode draad zitten vijf songs van de familie Staples, gospelgrootheden: de Tsples Singers natuurlijk, maar ook solowerk van gospelkoningin Mavis en van ‘Pops’ Staples, inderdaad vader én oprichter van deze mythische gospelgroep.

Dat is dus deze week alweer twee uur muziek voor wie wil luisteren!

tot vanavond om acht uur, tot Kippenvel!

De genomineerden voor het lidmaatschap van de Rock & Roll Hall of Fame voor dit jaar zijn bekend gemaakt.

Voor luisteraars naar Kippenvel zit daar weinig bij, want het is weer een bont scala aan genres en artiesten, hoewel sommigen die naam niet verdienen: zo is Cher al heel lang belangrijker als uithangbord voor de cosmetische industrie dan voor de muziek, ook gezien haar verschrikkelijke dancehits van de laatste jaren.

Op het belang van sommige anderen wil ik niets afdwingen, maar alleen van Big Mama Thornton kan ik warm worden.

Ook constateer ik maar weer eens dat de bezetting van Little Feat onder Lowell George raadselachtig genoeg opnieuw ontbreekt, al zou de schok zo langzamerhand groter zijn als die mythische groep wel werd verkozen:

Singer-songwriter Amos Lee blijkt een eerbetoon te hebben opgenomen aan Southern singer-songwriter Lucinda Williams.

Hij coverde twaalf van haar songs voor zijn album ‘Honeysuckle Switches: the Songs of Lucinda Williams’, dat vrij onopgemerkt uitkwam aan het eind van december 2023.

Na zijn in 2022 verschenen album ‘My Ideal ( a Tribute to Chet Baker Sings)’ is dat dus een tweede keer dat Lee een van zijn iconen eert, al liet hij de trompet op dat album over aan Anwar Marshall.

Zijn voorliefde voor Williams dateert al van lang geleden, want al in 2011 zong ze al mee in ‘Clear Blues Eyes’ Op ‘Mission Bell’, terwijl hij regelmatig nummers van haar zong tijdens zijn optredens.

Toch is dit album onverwacht in die zin, dat hij de genres singer-songwriter en roots vaarwel had gezegd op zijn albums ‘Spirit’ (2016), ‘My New Moon’ (2018) en ‘Dreamland’ (2022), waarop hij een soort combinatie van breed georkestreerde popmuziek en soul maakte.

Lee keert op ‘Honeysuckle Switches: the Songs of Lucinda Williams’ door de spaarzame, akoestische muziek namelijk terug naar het geluid van  de albums ‘Mission Bell’ (2011) en ‘Mountains of Sorrow, Rivers of Song’ (2013). Daarbij volgt hij hoorbaar de zanglijnen van Williams in haar originelen, net zoals hij eerder het geluid van Chet Baker integer reproduceerde.

Toevallig of niet, of ‘Mission Bell’ zong Williams me in ‘Clear Blue Eyes’…

De respectvolle aanpak van Lee levert een even intiem als integer album op met als bijkomend voordeel dat de teksten van de door de jaren heen steeds onverstaanbaarder zingende Williams nu kristalhelder klinken.

de tracklist:  

Little Feat heeft een tweede nummer uitgebracht van ‘Sam’s Place’, het voor 17 mei aangekondigde bluesalbum dat de groep opnam in de Sam Phillips-studio in Memphis.

‘Can’t Be Satisfied’ is een door de band grondig afgestoft nummer van Muddy Waters.

Opvallend is het heldere geluid van de opname, iets waaraan het in ieder geval op het laatste studioalbum ‘Rooster Rag’ weleens ontbrak. Daardoor komen de solo’s van Scott Sharrard en Bill Payne goud tot hun recht, maar vooral Sam Clayton’s viriele grom is indrukwekkend, al is dit ritme op zich niet verrassend, net zo min als dat van het al eerder uitgebrachte ‘You’ll Be Mine’.

Een opvallend detail is verder, dat bassist Kenny Gradney een Led Zeppelin-shirt draagt: