Category: recensies roots (Page 1 of 23)

New West Records/ Strolling Bones Records SB41CD

eeuwig talent

De Amerikaanse zanger-toetsenist Randall Bramblett zette elf songs op zijn dertiende soloalbum sinds 1975, al is het zijn elfde sinds 1998. De man die na zijn eerste twee albums halverwege de jaren zeventig een aantal jaren sociaal werker was en daarvoor en daarna lang muzikant in dienst van anderen, speelt er ook weer jazzy sax op, maar deze keer ook een enkele gitaar.

Bramblett opent met ‘Fire Down in Our Souls’, een statige ballad met drums en vervormde percussie. Gaandeweg het nummer wordt de muziek gelaagder en dreigender door zijn knerpende toetsen en zwevende saxlijnen plus twee felle gitaren: of Tom Bukovac op sologitaar fel van zich af bijt en Nick Johnson de knerpende slaggitaar bespeelt of dat het andersom is, blijkt nergens.

Terwijl het ritme majestueus doordeint zingt Bramblett met zijn expressieve, hese en soms hoge stem hoe hij nog een keer wil horen dat zijn geliefde van hem houdt en dan nog eens.

Hij zingt haar toe, niet de luisteraar, in directe, eenvoudige bewoordingen en juist daardoor wordt deze song zowel muzikaal als tekstueel een beginselverklaring voor zijn album. Thema’s als liefde, vriendschap, idealisme, geloof en zingeving komen namelijk steeds terug in de teksten van de man die ooit studies filosofie en theologie afbrak voor de muziek, terwijl prominente ritmes, felle sologitaren, zijn emotionele zang en zijn evocatieve saxsolo’s zijn nummers bepalen. 

Bramblett schreef tien songs zelf en ‘Will I Ever See The Day’ met oudgediende Davis Causey en Arch Pearson. Opvallend genoeg

New West Records NW8585

warme weemoed

Op hun vierde groepsalbum zetten The Deslondes dertien songs. Die vormen weer net zo’n rootsy geheel als de nummers op ‘Ways and Means’ (2022), hun comebackalbum na een pauze van jaar van vijf jaar waarin Sam Doores en Riley Downing soloalbums uitbrachten.

Net als op hun vorige schreven niet alleen die twee, maar ook bassist Dan Cutler en gitarist, steelgitarist en violist John James Tourville nummers voor dit album, inclusief nieuwe drummer Howe Pearson. Hij vervangt drummer-toetsenist Cameron Snyder, die genoeg had van het toeren. Pearson past goed in het geluid van de band: hij speelde eerder bij Hurray For The Riff Raff, waarin Downing en Cutler ook al eens speelden. Verder bewijst hij zich direct als componist met twee songs.

Verrassend genoeg nam de groep ook een versie op van

Suburban Records  8 716059 018645

zijn eigen stem

Roel Spanjers bracht zijn eerste, even rootsy als sfeervolle soloalbum uit in 2006 onder de naam Birdcatcher, hoewel hij toen al actief was in de Sunset Travelers.

Sindsdien werd hij als toetsenist en pianist steeds groter, maar hij speelde voortdurend voor anderen: voor Amerikaanse rootsartiesten op Europese tournees, maar ook onder anderen bij JW Roy, Normaal, Ricky Koole, Fréderique Spigt en de zwarte rhythm-and-blueszanger Malford Milligan in de door Jack Hustinx geformeerde The Southern Aces.

Met Spigt en Milligan schreef hij nummers voor ‘The Road’ (2017) en ‘I Was A Witness’ (2021), maar solo nam hij sinds 2006 niet meer op.

De tien songs op ‘II’ zijn dus een verrassing en duidelijk een vervolg op zijn debuut. Niet alleen komt het album uit onder dezelfde artiestennaam, ook is deze hoes duidelijk verwant aan die vorige. Bovendien speelt Spanjers net als op zijn eerste veel verschillende toetseninstrumenten en zingt hij met zijn kenmerkende, vaak hoge stem negen door hem geschreven songs en een die hij schreef met gitarist Eric van Dijsseldonk.

De laatste speelt in alle nummers allerlei sfeerbepalende gitaren en soms verder bas en drums. Co-producer Gabriël Peeters doet dat eveneens: Spanjers werkte op zijn eerste Birdcatcher-album ook al met deze vaste waarden uit de Nederlandse rootsscene.

Verder doen bassisten Arwen Linnemann, Nico Heijlijgers (destijds lid van de Sunset Travelers)  en Bart Wijtman (Ocobar) incidenteel mee, net als saxofonist Joppe Bestevaar en trombonist Peter Delannoye drie keer, achtergrondzangeressen Simone Roerade en Marjorie Pelgrim twee keer en steelgitarist Stefan Wolfs een keer. Milligan zingt hartstochtelijk mee op ‘Your Pain Is My Pain’, een song die in het verlengde ligt van de thematiek op zijn indrukwekkende album ‘I Was A Witness’.

Muzikaal zwerft Spanjers vooral door het zuiden van de VS met invloeden uit

Continental Record Services/Bywater Call Records BCR001

constante klasse

Voor hun derde album schreven drummer Bruce McCarthy, bassist Mike Meusel, saxofonist Julian Nalli, trompettist-ventieltrombonist Stephen Dyte, nieuwe toetsenist John Kervin, zangeres Meghan Parnell en gitarist Dave Barnes opnieuw samen tien songs waarin ze rock, rhythm ’n blues en soul combineren met een vleugje New Orleans. Bovendien was McCarthy bij deze nummers de opnametechnicus en produceerde de band ze ook gezamenlijk, waarbij Parnell’s stem vanzelfsprekend op de voorgrond staat.

Ze kan dan ook groots galmen, maar ook even ingetogen als indringend zingen, terwijl Barnes’ gitaar en de blazerssectie om voorrang vechten. Daarachter leggen McCarthy, Meusel en Kervin een doorleefde, rootsy basis, of het nu gaat om de ballads, de mediumtempo-songs of de snelle, swingende nummers. In zes van de tien songs zorgen achtergrondzangeressen bovendien nog voor een extra laag jubelend gevoel.

De groepsleden schreven

RCA/HBYCO Records 1 9802-81152-2

de baby en het badwater

Dit tweede album van de Amerikaanse rootsformatie The Red Clay Stays verschijnt kort na de ontdekking van hun debuut ‘Moments of Truth’ uit 2022. Dat verscheen eerst in eigen beheer en werd dit jaar door RCA heruitgebracht.

Het lijkt daardoor of drummer John Hall, bassist Andrew Bishop, gitaristen Drew Nix en Zachary Rishel plus zanger, gitarist en incidenteel pianist Brandon Coleman deze elf nieuwe nummers direct na dat debuut opnamen met de geroutineerde producer Dave Cobb, maar ze weerspiegelen de twee tussenliggende jaren van nog meer liveoptredens en uiteindelijk tóch ontdekt worden.

Ze bieden een tweeslachtig beeld:

Clover Music Group

www.helenrosemusic.com

caleidoscoop

De Amerikaanse singer-songwriter Helen Rose zette negen songs op haar tweede soloplaat. Die nam ze op met als producer de getalenteerde zanger-gitarist Jonah Tolchin, een jeugdvriend op wiens label haar album ook uitkomt.

De twee schreven acht van die negen nummers samen, terwijl Rose ‘Where Is My Home’ schreef met drummer Kevin Clifford en bassist Nic Coolidge. Andere muzikanten zijn Greg Leisz op pedal steel, Tedeschi Trucks Band’s Carey Frank op piano plus Lady Blackbird en Valerie Pinkston als achtergrondzangeressen.

Stilistisch lijkt ze beïnvloed door groten als Emmylou Harris, Bonnie Raitt en Lucinda Williams, maar net als op haar indrukwekkende debuut ‘Trouble Holding Back’(2018) zingt Rose songs in veel genres:

Flatiron Recordings FLAT2007 CD

schitterende scherven

Little Feat-fans worden de laatste twee jaar wel erg verwend, want niet alleen is er het nieuwe, overigens hooguit redelijke bluesalbum ‘Sam’s Place’, Rhino Records bracht sinds de zomer van 2022 speciale versies uit van ‘Waiting for Columbus’, ‘Sailin’ Shoes’, ‘Dixie Chicken’ en ‘Feats Don’t Fail Me Now’.

Al die rereleases bevatten outtakes en andere versies van songs die op die albums stonden, nummers die in dat stadium nog afvielen of helemaal nooit op een later album terecht kwamen en liveopnamen van diverse concerten.

Steeds blijkt wat een onvoorspelbare stap vooruit de groep zette door de toetreding van bassist Kenney Gradney, percussionist Sam Clayton en tweede gitarist Paul Barrere ten tijde van ‘Dixie Chicken’, maar toch vooral wat een grillig genie zanger, slidegitarist en belangrijkste songschrijver Lowell George was.

Nu behoeft dat geen betoog voor de fans en muziekkenners, maar die vaststelling is inmiddels een zo’n vaak herhaalde mantra, dat veel mensen eerder over de nummers van George hebben gehoord dan de songs zelf.

De 25 nummers die opnieuw werden opgenomen door vrienden en bewonderaars van George zijn dan ook een uitstekende kans om daar met andere oren naar te luisteren: niet alleen is deze verzameling een combinatie van zijn klassiekers en een aantal van zijn minder bekende, ook maakten sommige deelnemers ze zich onverwacht eigen.

Prijswinnaars in die categorie zijn

Warner Records 82 726196 081227817152

veelzijdige volmaaktheid

Ook het vierde album van Little Feat kreeg van Warner Records een opknapbeurt: net als bij voorganger ‘Dixie Chicken’ werden de oorspronkelijke nummers geremasterd en uitgebreid met ‘hotcakes, outtakes, rarities’ en liveopnamen.

Natuurlijk klinkt het oorspronkelijke album dieper en opener dan het origineel, maar daarin zit niet de meerwaarde van deze rerelease. Wel blijft het verbazend dat het geluid van dit album niet net zo open klinkt als dat van ‘Dixie Chicken’, helemaal doordat beide werden geproduceerd door zanger, slidegitarist en belangrijkste songschrijver Lowell George.

De tweede en derde cd zijn letterlijk en figuurlijk de extra’s: cd 3 bevat acht nummers uit een concert op 1 februari 1975 in het Olympia-theater in Parijs. Ondanks het iets mindere geluid van de liveopnamen is het verbluffend, hoe de groep ook tijdens dit concert kolkt en kookt, terwijl door de heldere mix de individuele instrumenten goed te onderscheiden zijn. Dat vergroot nog het respect voor de compositorische klasse van George en de virtuoze instrumentbeheersing van drummer Richie Hayward, bassist Kenney Gradney, percussionist Sam Clayton, toetsenist-zanger Bill Payne, gitarist-zanger Paul Barrere en slidegitarist-leadzanger Lowell George: ze zuigen en swingen zich dansend en dampend door de songs heen en moeten ook daar op het podium de tijd van hun leven gehad hebben. Ook door rock-‘n-roll geïnspireerde songs als ‘Oh Atlanta’ en ‘Teenage Nervous Breakdown’ zitten namelijk vol dwarse riffs, loopjes en breaks, waarmee ze vele vakgenoten mijlenver achter zich lieten in beheersing en brille.

De twaalf songs op de tweede cd, opnieuw ‘hotcakes, outtakes and rarities’ geheten, bieden een spectaculaire kijk in het opnameproces:

HBYCO Records

RSC01CD

https://www.redclaystrays.com

alsnog gerechtigheid

Het verhaal van het debuutalbum van de Red Clay Strays is even onwaarschijnlijk als sprookjesachtig: bassist Andrew Bishop, gitarist Drew Nix en zanger-gitarist Brandon Coleman vormden in 2016 een coverband, gingen steeds meer eigen nummers spelen en breidden de groep daarom uit met drummer John Hall en gitarist Zachary Rishel. Ze speelden veel in het Amerikaanse zuiden en hun slepende ‘Good Godly Woman’ kwam in 2019 terecht in de Stephen King-verfilming ‘Doctor Sleep’, maar bracht weinig op gang. Ze bedelden dus geld voor hun debuutalbum bijeen met een crowdfundingsactie.

In twaalf dagen tijd namen de vijf deze twaalf songs live op in een studio in thuisstaat Alabama en ze brachten die in 2022 in eigen beheer uit onder de spreekwoordelijke titel ‘Moment of Truth’, maar het album werd geen succes.

Pas anderhalf jaar na de release werd ‘Wondering Why’ bekend via TikTok en zo kwam de ballad ook alsnog terecht in de Billboard Hot 100:

Clover Music Group

www.jonahtolchin.com

meesterproef

Op zijn vijfde album zette zanger-gitarist Jonah Tolchin twaalf songs. Hij nam ze op in de Dockside Studios in Maurice Lousiana en liet zich dan ook inspireren door de sfeer van die staat, door de blues én door de herinneringen aan de muziek uit de platenzaak van zijn vader.

Hij opent zijn album daarom met Little Walter’s ‘Blues with a Feeling’, maar zijn muziek is veel meer dan dat: hij combineerde blues met rootsrock, gospel en singer-songwriter, wat een even kaal als swingend geheel oplevert.

Tolchin nam ze namelijk op met de gerenommeerde drummer Terence Higgins, bassist Nick Coolidge, Mississippi All Stars-gitarist Luther Dickinson, die ook de clave bespeelt, en achtergrondzangeressen Chavonne Stewart en Marley Monroe.

Tolchin en Dickinson produceerden het album samen en kozen voor een