a Plume book – ISBN 978-0-14-218032-7

In dit boek beschrijft Bettye LaVette haar wordingsgeschiedenis tot de zangeres zoals wij haar kennen in haar eigen woorden, al tekende David Ritz die op. Dat is niet zo gek, want LaVette schrijft eigenlijk nooit een song, maar interpreteert die van anderen op zo’n manier dat ze van haar worden.

Ze werd uiteindelijk toch nog bekend door haar rauwe zang, die bijtend en doorleefd is, maar ook teder en vol mededogen: op het eerste gezicht een perfecte paradox, net als LaVette zelf.

Misschien juist daardoor heeft het haar tientallen jaren gekost haar naam tot handelsmerk te verheffen. Van die strijd is dit boek het verslag in vaak korte, kale én krachtige zinnen die haar zangstijl echoën.

Betty Jo Haskins is zo echt als maar kan zijn, al leende ze haar achternaam LaVette van een vrouw die voor haar een voorbeeld was van stijl, klasse en een zelfbewuste, vrije seksuele moraal.

Haar leven stond dan ook tientallen jaren in het teken van het hartstochtelijk veroveren van letterlijk de ene man na de andere, wat ook betekende dat ze haar vorige verovering dumpte, ook als ze met hem getrouwd was. Het stond ook in het teken van eindeloze hoeveelheden met enthousiasme gebruikte drugs én van de ene gemiste kans na de andere: producers die haar een hit beloofden die niet kwam, een heel album dat op het laatste moment toch werd afgeblazen en platenbazen die haar geweldig vonden maar niet terugbelden.

LaVette’s bestaan werd echter ondanks alle gemiste kansen vooral bepaald door haar bezetenheid voor zingen, zozeer zelfs (more…)

Van Tom Waits komt een nieuw fotoboek uit, al hij is niet de schrijver.

Eigenlijk komt er dan ook een nieuw fotoboek uit van Matt Mahurin, maar ondanks dat die fotograaf en illustrator met tussenpozen al zo’n dertig jaar voor Waits werkt, zullen weinigen zijn naam onthouden hebben.

Toch fotografeerde Mahurin Waits voor tijdschriften en een aantal van zijn albumhoezen, terwijl hij ook de regisseur was van een aantal video’s van Waits-songs.

Zo maakte Mahurin de foto’s voor de hoes van ‘Alice’, ‘Mule variations’ en ‘Bad as me’, terwijl hij ook de video’s maakte voor ‘Hold on’, ‘What’s he building’ en ‘Hell broke luce’.

Voor dit boek nam Mahurin zo’n honderd foto’s van waits als uitgangspunt  ‘to explore his own surreal, poetic, and occasion­ally dark vision’.

Die variëren van concertfoto’s tot ‘richly imagined scenes in which Waits is more muse than musician’. Ook staan er twintig afbeeldingen in die geïnspireerd zijn op songtitels van Waits.

Waits schreef er een voorwoord voor en Mahurin schreef over hun samenwerking door de jaren heen.

De voorbeelden van het werk van Mahunin op zijn site laten zowel zijn grimmige als zijn poëtische kant zien: (more…)

In de VS verschijnen veel juichende recensies over Ani DiFranco’s memoires ‘No walls and the recucrring dream’.

Natuurlijk zoeken wij ook een excuus om dat boek aan Sint-Nicolaas te vragen en we spellen ze dan ook minutieus, ook doordat dat soort bekentenislectuur nog weleens tegenvalt.

We kennen DiFranco als een indrukwekkende songwriter, die zichzelf door de jaren heen in haar teksten zonder reserves binnenstebuiten heeft gekeerd en weten dus dat ze in weinig woorden veel kan zeggen.

Of dat ook geldt voor haar 320 pagina’s tellende boek?

Dit fragment geeft daarvoor misschien een aanwijzing: (more…)

Inmiddels is Joni Mitchell’s boek ‘Morning glory on the vine’ uit.

Het is een facsimile van het boek dat Mitchell in 1971 in honderd exemplaren liet drukken als kerstgeschenk voor haar vrienden, al zat de bladzijden toen in een ringband.

Daarin zijn songteksten, gedichten en schilderingen uit de tijd afgedrukt. Het is uitgebreid met tekeningen die Mitchell destijds niet in het boek opnam, maar er wel voor had bedoeld: portretten van Neil Young, David Crosby en Graham Nash plus de tekening die de hoes van haar ‘Court and spark’ zou sieren.

Mitchell heeft er voor de gelegenheid een nieuw voorwoord voor geschreven en Rolling Stone en The Guardian mochten een aantal van haar handgeschreven teksten en tekeningen op de site zetten.

Opvallend daarbij is dat de keuze van deze twee bijna geen overeenkomsten vertoont: (more…)

De dwarse singer-songwriter Ani DiFranco is begonnen aan de tournee die haar memoires onder de aandacht moet brengen. Die loopt van 7 tot en met 22 mei en van New York tot New Orleans.

Nu is ze formeel nog veel te jong voor een terugblik op haar leven, maar de ruwweg twintig jaar die ze beschrijft in ‘No walls and the recurring dream’ bevatten meer gedenkwaardige gebeurtenissen dan veel andere mensenlevens; ze liep weg van huis toen ze vijftien was, begon haar eigen platenlabel en bracht daarop tot nu toe achttien albums uit, nam zonder reserve stelling in debatten over rechten voor lhtb’ers, de Amerikaanse politiek en het milieu, waardoor ze door andersdenkenden werd verketterd. Bovendien verweefde ze in haar teksten het politieke met het persoonlijke, wat leidde tot een aantal van de meest indringende autobiografische songs.

Ondertussen is DiFranco ook nog aan het optreden tot 16 augustus, dus het zijn drukke tijden voor die principiële kleine zelfstandige.

Voor een interview met DiFranco over haar boek, haar oude en haar nieuwe zelf kun je terecht bij de Amerikaanse publieke omroep, NPR, terwijl een lang interview met haar te lezen is op www.vulture.com: (more…)

Op 22 oktober komt van Joni Mitchell een boek met songteksten, gedichten en schilderingen uit.

Het betreft een facsimile van ‘Morning glory on the vine’. Dat dateert al uit 1971, maar is nooit eerder commercieel uitgebracht. Wel was er een editie van honderd stuks, die Mitchell weggaf aan vrienden.

Mitchell heeft er een nieuw voorwoord voor geschreven: (more…)

uitgeverij Vreugdenberg

ISBN 978-90-821733-7-6

In zijn debuutroman ‘Ik wou dat ik jouw leven had’ fantaseert singer-songwriter Rick Treffers een autobiografie die grote parallellen vertoont met de zijne, maar er toch van afwijkt.

Het schijnbaar authentieke karakter wordt versterkt door de inleiding, waarin Treffers ook een advocaat en de medewerkers van de Haarlemse rechtbank bedankt die aan de totstandkoming van het boek meewerkten. Daardoor creëert hij ook direct een zekere spanning, helemaal doordat hij in de laatste alinea schrijft te hopen op de onbevangenheid van zijn lezers, ‘ondanks het getouwtrek en gebekvecht vooraf en de daaruit voortvloeiende negatieve publiciteit.’

In zijn roman, opgebouwd uit dagboekfragmenten, toerverslagen, verspreide dagboeknotities van journalist Dick Scheffers, het tweede romanpersonage, en verzonnen fragmenten van het interview van Scheffers met Treffers schetst de schrijver een beeld van zijn weinig succesvolle pogingen met zijn band Mist door te breken in Spanje en solo in Nederland.

Daarbij is het moeilijk uit te maken wat waarheid is en wat verbeelding. Rick Treffers verhuisde namelijk na een aantal albums als voorman van zijn groep Mist en twee Nederlandstalige singer-songwriteralbums inderdaad in 2011 naar Spanje. Daar wilde hij als ‘El turista optimista’ met Spaanstalige songs de Spanjaarden een begripvolle spiegel voorhouden na eerder ook met zijn band te hebben getoerd in de Spaanstalige wereld.

In een mengsel van ironie en zelfmedelijden schetst Treffers uitgebreid hoe voor hem het succes steeds voor het grijpen ligt, maar telkens tussen zijn vingers door glipt door het onverschillige optreden van Spanjaarden die laconiek zijn op het onbetrouwbare af : (more…)

Ani DiFranco een door folk en jazz beïnvloede singer-songwriter noemen is bijna een belediging voor de vrouw die nog altijd het persoonlijke met het politieke mengt in haar teksten.

Eerder al kondigde zij aan haar memoires te gaan schrijven, maar blijkbaar zijn die inmiddels in een vergevorderd stadium.

Uitgeverij Viking heeft namelijk bekendgemaakt, dat ‘No walls and the recurring dream’ uitkomt op 7 mei 2019.

Misschien dat het boek ook anderen bereikt dan haar loyale fans: DiFranco’s tragiek is namelijk dat ze zo uitgesproken kritisch is, dat velen niet naar haar muziek willen luisteren, laat staan naar haar meningen over feminisme, rechten voor LGTBQ’ers, sociale ongelijkheid en de rest van de Amerikaanse politiek.

Zij preekt zo al heel lang voor eigen parochie en daardoor missen al die anderen ook een stel van de allermooiste songs over de liefde.

In het boek schrijft ze zeker over de idealen die haar deden weglopen van huis en haar eigen label deden oprichten en over het feit of ze die inmiddels heeft bereikt: (more…)

In ons bericht over de heruitgave van de memoires van Derek Taylor, publiciteitsman en vriend van de Beatles, dook de naam al op van Rob Sheffield, schrijver voor het iconische Amerikaanse popblad Rolling Stone.

Hij schreef namelijk een enthousiast stuk over ‘As time goes by’ van Taylor, maar schreef zelf ook even bewonderend als intelligent over de Beatles in ‘Dreaming the Beatles, the love story of one band and the whole world’.

Op de site van Rolling Stone stond al een hoofdstuk te lezen over de ‘Beatles’ solo wilderness years’, terwijl we ook een interview met hem vonden op de site van de Los Angeles Review of Books: (more…)

Begin november signaleerden we al David Yaffe’s Reckless daughter – a portrait of Joni Mitchell.

Bijzonder aan die biografie was alleen al het feit, dat là Mitchell zich ervoor had laten interviewen door de schrijver, waar zij anders eigenlijk elke medewerking weigert aan boeken over haar.

Zij schuwde de publiciteit ook al zo veel mogelijk voor haar hersenbloeding, maar sindsdien komt er nog veel minder informatie naar buiten.

Inmiddels hebben we dat boek gekocht en lezen we de gedeelten die horen bij de albums die we draaien. Veel daarvan was al bekend, maar andere details voegen wel degelijk iets toe aan het beeld dat we hadden van die monumentale, gepassioneerde ijsberg, die alleen in haar teksten ongekend open was.

Op vrijdag 23 februari j.l. recenseerde Bertram Mourits het boek voor NRC-Handelsblad vanuit een originele invalshoek. Daarbij weidde hij veel woorden aan Yaffe, over wie hij een paar uiterst kritische noten kraakt. Toch maakt Mourits nieuwsgierig naar diens boek en dus naar Mitchell: (more…)