Category: nieuwe recensies (Page 1 of 9)

Alice Howe & Freebo – Live

19 April 2025 / Ruud

Know Howe Music & Bassline Music

1 99066 17911 6

www.alicehowe.com

www.freebomusic.com

alive and kicking

De Amerikaanse singer-songwriter Alice Howe trok de aandacht van veteraan Freebo met de vijf songs van haar debuut-EP ‘You Have Been Away So Long’(2017).

De onder meer door zijn werk bij Bonnie Raitt beroemde bassist die zich transformeerde tot singer-songwriter nam haar onder zijn vleugels op haar debuut ‘Visions’ (2019) en de opvolger ‘Circumstance’(2023): hij schreef mee aan nummers, speelde bas, zong de koortjes mee en produceerde de albums. Ook gingen ze samen op tournee door Europa en de VS.

Inmiddels verscheen van een optreden tijdens zo’n Amerikaanse tournee een live-album met veertien songs die ze opnamen tijdens een concert in de Rainshadow Recording Studio in Port Townsend in de staat Washington.

Daarop speelden ze allebei akoestische gitaar én bas, waarbij de klank van Freebo’s fretloze onmiskenbaar is. Ook zingen ze afwisselend de lead en de koortjes zingen met evenveel enthousiasme als overtuiging.

De setlist is dan ook een combinatie van de drie albums van Howe en die van Freebo’s vier soloalbums sinds 1999, terwijl ze ook drie songs spelen die duidelijk maken dat de wortels van Freebo én die van Howe in de jaren zeventig liggen:

Diaspora – Arlan Feiles

18 April 2025 / Ruud

Not Pop Records

1 95269 35581 4

https://arlanfeilesmusic.com

tijdloze elegie

Arlan Feiles’ negende album bevat slechts negen songs: acht van hemzelf en een cover van Leonard Cohen’s ‘Story of Isaac’. Die past naadloos tussen de andere nummers, want op dit thematische album stelt Feiles grote vragen over zijn joodse afkomst, antisemitisme en de inval van Israel in de Gazastrook. Dat doet hij in een muzikale mix van singer-songwriter, roots, folk en klezmer, maar hij bouwt in zijn songs steeds veel ruimte in.

Feiles speelt zelf contrabas, akoestische en Weissenborn-gitaar, piano en orgel. Daarnaast speelt Brad Gunyon op twee nummers drums en David Mansfield in drie songs mandoline, die hij een keer combineert met viool en een keer met Weissenborn-gitaar. Carmen Sciafani speelt eenmaal slidegitaar en verder zijn er alleen in twee songs achtergrondzangers en achtergrondzangeressen te horen: in ‘Oh, St. Louis’ Layonne Holmes en in ‘Ceasefire’ Tessa, Layla en Noah Feiles.

Zijn nummers zijn door de combinatie van genres Europees getint en ademen de sfeer van klaagzangen met hun kale maar indringende geluid en vaak repetitieve muziek.

Die elementen zorgen voor veel nadruk op zijn teksten, ook door zijn naar voren gemixte zang. Nog meer dan op albums als ‘Blame Me’ en ‘What Kind of World’ verweeft Feiles in zijn teksten namelijk het persoonlijke met het politieke, want hij worstelt hoorbaar met de contradictie tussen zijn afkomst en de politieke realiteit van vandaag: zijn voorouders kwamen uit Europa naar de nieuwe wereld, maar die bestemming heeft hem in de steek gelaten.

In zijn songs lijkt hij de geschiedenis van zijn familie min of meer chronologisch te bezingen:

The Hammer and the Rose – Matt Andersen

18 April 2025 / Ruud

Sonic Records 2 02494

www.stubbyfingers.ca

ingehouden emotie

Op zijn elfde studioalbum zette de Canadese zanger-gitarist Matt Andersen negen vaak door hem met anderen geschreven songs en een cover van JJ Cale’s klassieker ‘Magnolia’.

Hij nam ze op met drummer en producer Joshua Van Tassel, contrabassist Kyle Cunjak, akoestisch gitarist Afie Jurvanen, toetsenist Aaron Comeau en akoestisch en steelgitariste Christine Bougie, terwijl hij zelf ook akoestische gitaar speelde en zong. Cunjak, Comeau en Jurvanen zongen ook de achtergrondkoortjes.

Andersen wisselt op zijn albums al sinds zijn debuut akoestische nummers af met elektrische en deed dat ook zeer succesvol op voorganger ‘And the Big Bottle of Joy’, maar hij koos op aandringen van Van Tassel deze keer voor een consequent akoestische benadering.

Dat levert veel ballads op die singer-songwriter combineren met Andersen’s traditionele vleugje

I Only Need To Conquer This Mountain – Sarah Blasko

28 March 2025 / Ruud

De Australische zangeres-pianiste Sarah Blasko bracht recent haar zevende album uit.

‘I Only Need To Conquer This Mountain’ bleek een klassiek singer-songwritersalbum, waarop Blasko zonder reserve haar ziel blootlegde.

Ik recenseerde het album voor Heaven magazine en plaats mijn bespreking dus niet direct op mijn eigen site, maar zou het zonde vinden als je die niet las:

The World Is Flat – Kim Richey

27 March 2025 / Ruud

Van de Amerikaanse singer-songwriter besprak ik ooit ‘Wreck Your Wheels’, terwijl ik ook haar ‘Thorn in my Heart’ en ‘Rise’ in mijn cd-kasten heb staan.

Eind verleden jaar bracht zij haar tiende album uit en ik was nieuwsgierig naar hoe het met haar en haar songs was gesteld: Richey zingt vaak autobiografische teksten over relatief kleine gebeurtenissen die grote gevolgen hebben.

‘The World is Flat’ bleek een karakteristiek Kim Richey-album waarop meer ballads staan dan up-temposongs en met teksten die spijt met hoop mengen.

Mijn recensie van haar nieuwe vind je op de site van Heaven magazine:

Porcelain Angel – Rees Shad

19 March 2025 / Ruud

Shadville Records

www.reesshadmusic.com

bliksemstraal

De Amerikaanse singer-songwriter Rees Shad debuteerde al in 1994 en bracht sindsdien zeventien soloalbums uit in allerlei genres, terwijl hij ook nog vier albums met elektronische muziek maakte onder de naam Fester Spunk, een operette componeerde en muziek voor toneelstukken en films.

In deze veertien songs beperkt Shad zich echter tot americana, hoewel in sommige nummers blues, gospel en Zuid-Amerikaanse invloeden om de hoek komen kijken.

Hij speelde zelf bas, dobro, akoestische en elektrische gitaren, akoestische en elektrische piano én hij zingt, maar wordt in ongeveer de helft van zijn songs begeleid door Rob ‘Bobby Kay’ Kovacs op drums en percussie en Jeff Link op bas.

Andere relatief bepalende rollen zijn er voor Kemp Harris en Wanda Houston, die op vier nummers meezingen, en co-producer Doug Ford. Die was samen met Shad verantwoordelijk voor het transparante geluid en speelde een enkele keer gitaar, net als Rick Ruskin en Dario Acosta Teich. In twee songs spelen bovendien blazers Marcus Benoit (tenorsax), Peter Grimaldi (trompet) en John Savage (baritonsax) mee en in twee andere mondharmonicaspeler R. B. Stone.

Shad blijkt in zijn vaak alleen en soms met Lance Cowan geschreven nummers een man met een groot gevoel voor vloeiende melodieën en het vermogen om beeldende, verhalende teksten te schrijven over de dochter van een negentiende-eeuwse dagloner, een vader die afwezig is doordat hij zijn eigen dromen najaagt en een door iedereen in de steek gelaten vrouw. Sommige andere zijn polemisch, zoals opener ‘Ain’t that The Way’, waarin hij bezingt

The Machine – Jodymoon

14 March 2025 / Ruud

RLR 48251

www.jodymoon.com

Op hun achtste studioalbum zetten toetsenist, percussioniste en leadzangeres Digna Janssen en bassist, percussionist, toetsenist, gitarist en achtergrondzanger Johan Smeets tien samen geschreven songs die ze voorzagen van een nieuw geluid.

Dat komt doordat Smeets een oude drummachine terugvond en daarmee ging spelen. Tijdens dat speelkwartier ontstond het titelnummer, waarin de twee het mechanische ritme gebruiken als ondergrond voor Smeets’ zoemende basgitaar en zijn ritmisch, hard aangeslagen akoestische gitaren, maar vooral voor de even ongenaakbare als emotionele zang van Janssen.

Ze bezingt daarin het thema van het album: de manier waarop we zonder het ons te realiseren steeds meer gebruik maken van algoritmes en kunstmatige intelligentie plus de daaruit voortvloeiende vraag of we die ontwikkeling eigenlijk wel willen.

Ook in de andere nummers schemeren die ontwikkeling en de consequenties ervan door zonder dat dat ontaardt in een preek of een pamflet.

De songs zijn namelijk

Stories I Only Tell My friends – Nikki O’Neill

14 March 2025 / Ruud

Blackbird Records SED183528

www.nikkioneill.com

dagboek

De Zweeds-Amerikaanse zangeres-gitariste Nikki O’Neill is met deze elf songs aan haar derde album toe, al waren de voorgangers ‘Love will Lead You Home’(2017) en ‘World Is Waiting’ (2022) ep’s met daarop respectievelijk zes en zeven songs.

Ze nam de meeste van haar nieuwe, zelfgeschreven nummers live op in een studio in Chicago met drummer en echtgenoot Rich Lackowski, bassist John Abbey, toetsenist Teddy Myers en leadgitarist Chris Corsale, terwijl ze zelf ook sologitaar speelt in drie songs. Ze produceerde ze met Lackowski, die samen met Corsale ook de koortjes zingt.

O’Neill’s songs zijn meestal elektrisch, maar daarbinnen veelzijdig, want ze rekent rootsrock, rhythm-and-blues, soul en gospel tot haar invloeden en verwerkt die in zowel uptempo-songs als ballads.

Twee keer kiest ze met haar begeleiders voor een

Lives Wisely – Silvie Lewis

9 March 2025 / Ruud

Singer-songwriter Silvie Lewis kwam al op haar veertiende in contact met Beatles-producer George Martin. Hij zou niet alleen opnamen met haar hebben gemaakt, maar haar ook hebben gewezen op het belang van goede melodieën.

Via een studie aan het Amerikaanse Berklee College of Music ontmoette ze Richard Swift, die vier albums voor haar produceerde.

Daarna woonde ze een tijd in Italië, waar ze lid was van L’Orchestra di Piazza Vittorio.

Terug in Engeland kwam bij toeval in contact met haar Amerikaanse collega Jonah Tochin en via gitaarlessen die ze bij hem nam, kam ze ook terecht op zijn net door hem gestarte label, waarop niet alleen zijn eigen prachtige album ‘Dockside’ verscheen, maar waarop bijvoorbeeld ook Helen Rose zit.

De recensie van Lewis’ ‘Lives Wisely’ schreef ik voor Heaven magazine en die staat inmiddels online.

Dat is niet alleen een reden om Lewis te ontdekken, maar ook het misschien wel mooiste muziektijdschrift van Nederland:

Sapiens Unlimited – Heleen van den Hombergh

8 March 2025 / Ruud

‘Sapiens Unlimited’, het vijfde album van Heleen van den Hombergh, krijgt internationaal erkenning en niet alleen van jazzliefhebbers.

Zo stond er een groot interview met haar op de site van ‘Lock’, een Engels blad dat vrouwen in de muziek centraal stelt.

Daarin vraagt het blad naar Van den Homberghs invloeden en naar haar nieuwe en zo is het dus een mooie introductie voor wie haar nog altijd niet kent: