elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site


Uitzending gemist

Category: nieuwe recensies (Page 1 of 9)

New Roses – Ben de la Cour

Jullian Records

JR41

www.bendelacour,com

onevenwichtig begrafenisboeket

Van de Amerikaanse singer-songwriter Ben de La Cour verscheen in 2023 ‘Sweet Anhedonia’. Dat vijfde album werd geproduceerd door Jim White, de singer-songwriter die van af zijn debuut ‘(The Mysterious Tale of how I Shouted) Wrong-eyed Jesus!’ een grote reputatie opbouwde. De la Cour’s geluid klonk daarop even sfeervol als schatplichtig aan White, want die onderstreepte met veel ruimte en sfeer de weemoed die De la Cour’s nummers kenmerkte.

Het geluid van een aantal van deze elf nieuwe songs is wel heel anders dan dat van die voorganger: zo wordt opener ‘I Must Be Lonely’ bepaald door kille, door de stilte dwalende synthesizers, een even krakend als kunstmatig ritme en de echo op De la Cour’s falset. Het nummer lijkt daarmee zozeer op Untrafox’ ‘Vienna’, dat het bijna onmogelijk is, dat hij dat niet kent.

In het daaropvolgende ‘The Devil Went to Silver Lake’ heerst een heel andere, maar even afwijkende stemming, want daarin domineren dreunende drums en Billy Contreras’ felle fiddle, terwijl in de tekst de fiddelaar Charlie Daniels figureert en dus ook zijn ‘signature song’ ‘The Devil went Down to Georgia’.

De la Cour verschiet ook in de nummers daarna regelmatig van muzikale kleur:

Continue reading

The Bywater Sessions – Jon Cleary and The Absolute Monster Gentlemen

fantasieloos funkfeest

De Britse zanger-pianist Jon Cleary moest zo’n drie decennia geleden wel naar New Orleans, gefascineerd als hij was door de rhythm-and-blues en funk uit die stad.

Hij groeide daar ondanks een uitzetting snel uit tot een vaste waarde, terwijl hij en zijn songs ook door Bonnie Raitt werd ontdekt: zij maakte hem haar bandleider in de studio en op het podium.

Vanaf 1994 maakte Cleary acht albums met het in Nederland over het hoofd geziene ‘Alligator Lips and Dirty Rice’ als debuut. Dat deed hij met grote tussenpozen en als hij al een carrière nastreeft, verloopt die onder meer daardoor met horten en stoten: deze tien songs vormen namelijk zijn eerste album met uitsluitend eigen nummers sinds ‘Dynamite’ uit 2018, want ‘So Swell’ uit 2023 bevatte toch vooral covers van New Orleans-klassiekers.

Van die tien zijn vier echter nieuwe versies van nummers die hij al eerder uitbracht: ‘So Damn Good’ (‘Moonburn’, 1998 en ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’, 2002) en ‘Unnecessarily Mercenary’ (ook ‘Moonburn’) werden ook door Raitt opgenomen, terwijl ze meespeelde op The Meters-klassieker ‘Just Kissed My Baby op ‘Jon Cleary and the Absolute Monster Gentlemen’. De vierde is ‘Boneyard’ (‘Go Go Juice’, 2015).

Doordat dit album bovendien live is opgenomen in Cleary’s huisstudio in New Orleans rijst de vraag of het meer is dan een soort alternatieve ‘greatest hits’, al kende Cleary tot nu toe veel te weinig succes voor zijn talent en had hij dus helemaal nooit een hit.

De sfeer tijdens de sessies was uitgelaten, want Cleary benadrukt in deze nummers zijn feestkant als bijna bezeten bandleider. Daarvoor hoeft hij weinig moeite te doen, want zijn even geroutineerde als enthousiaste hofhouding stelt alles in dienst van funk en Caribische ritmes in een volvet geluid.

Cleary breidde zijn band verleden jaar dan ook al flink uit:

Continue reading

Dreamer’s Motel – Joachim Cooder

www.joachimcooder.com

Joachim Cooder was aanvankelijk bekend als de zoon van vader en slidegitarist Ry, maar liet op veel van de albums van zijn pa horen dat hij een volwaardige drummer en percussionist was. Zo speelde hij toen hij vijftien was al mee op het door zijn vader met Dishwa Mohan Blatt opgenomen ‘A Meeting by the River’(1993), op het album van de Buena Vista Social Club (1997) en in de jaren daarna op veel andere tot en met Ry Cooder’s en Taj Mahal’s ‘Get on Board’(2022).

Daarnaast maakte hij al in 2018 onder eigen naam de EP ‘Fuchsia Machu Picchu’ en in 2020 het album‘Over That Road I’m Bound’ met eigenzinnige covers van de countrypionier Uncle Dave Macon.

Die albums stralen dezelfde sfeer uit als die hij creëerde in zijn sprookjesachtige versie van de swingende klassieker ’Cold, Cold, Cold’ op ‘Long Distance Love- a Sweet Relief Tribute to Lowell George’(2024) én van de zeven songs op deze al op 1 november 2024 verschenen EP.

In deze tot op een absurd niveau versplinterde album wereld vol muziekstreamers, zelfstandig uitgebrachte albums, kleine, gespecialiseerde labels en luie majors kreeg zijn recente EP in de VS wel enkele positieve recensies, maar daarna verzonk hij in het immense aanbod en werd het dus oorverdovend stil.

Die stilte overheerst ook in Cooder’s nieuwe songs, want  

Continue reading

Confessions of a Fool – Moses Patrou

Continental Record Service

scheepsrecht?

De in New-York wonende zanger-toetsenist Moses Patrou speelde al met de Chris Bergson Band op een aantal songs van diens recente album ‘Comforts of Home’ en daarvoor met bijvoorbeeld jazzy pianist Ben Sidran. Ze waren weg van zijn hese stem en zijn funky Hammond, Wurlitzer, clavinet en piano en in de dertien songs op zijn derde eigen album is goed te horen waarom.

Patrou speelt met een kleine band heel vaak gortdroge funk waarin drummer Diego Voglino ingehouden en intelligent de maat houdt. Zo stuwt hij de songs swingend voort in combinatie met bassist Tony Scherr en ritmische riffs spelende gitaristen als Luca Benedetti of Ed Cherry, terwijl Patrou daar zijn toetsenflarden overheen legt en erbovenuit zingt met invloeden uit gospel, soul en countryblues.

De eerste van zijn dertien songs op dit derde album bewijst dat overtuigend:

Continue reading

Shake Up the Band – Little Feat

Roll On!

De opener van het dertien nieuwe nummers tellende album van Little Feat is een statig deinende song die vanaf de eerste tonen wordt gedomineerd door sfeerbepalende blazerslijnen van saxofonist Art Edmaiston en trompettist Steve Herman, de slepende slidegitaar van Scott Sharrard én zijn zang, terwijl drummer Tony Leone, percussionist Sam Clayton, bassist Kenny Gradney, toetsenist Bill Payne en gitarist Fred Tackett het loom stuwende ritme bepalen.

Sharrard timet zijn zang lui, al doet zijn op kracht gebaseerde stijl meer denken aan die van Craig Fuller dan aan die van Paul Barrere of Lowell George, maar hij voelt zich hoorbaar thuis in de  door hem, Payne en Leone geschreven song.

In ‘Bayou Mama’ is de zang voor Payne, die op een al even swingend ritme zingt over zijn verlangen naar Mardi gras te gaan. Ook hier soleert Sharrard uitbundig door diens zang heen, al zit de belangrijkste solo aan het eind: Payne’s piano leidt het stuiterend nummer uit.

In deze nummers doet het geluid denken aan dat van Little Feat’s

Continue reading

Back to My Roots – Candi Staton

Berecah Records

treffende toegift

Op haar vermoedelijk tweeëndertigste reguliere album neemt de inmiddels 85-jarige soulzangeres Candi Staton afscheid van haar fans. De twaalf songs erop zijn immers aangekondigd als haar laatste na een carrière van zo’n zeventig jaar.  

Toch opent ze het met een song die vastbeslotenheid uitstraalt: de tekst van haar eigen ‘I Missed that Target Again’ gaat over doorgaan ondanks onafgebroken falen. De tekst zou kunnen gaan over haar reeks slechte huwelijken voordat ze eindelijk geluk vond bij haar zesde echtgenoot, terwijl ze bovendien borstkanker kreeg in 2018. Ook de vele genres die ze in haar loopbaan zong, tot en met disco en house aan toe, zouden het onderwerp kunnen zijn, voordat ze deze eeuw haar vorm hervond met een serie van negen gedegen tot zeer goede albums vol countrysoul en gospel.

Verwijzingen naar haar geloof zijn er in die tekst echter ook al, zij het impliciet: het vele keren geïnspireerd gezongen ‘hallelujah’ door haar en haar achtergrondzangeressen, onder wie haar zuster Maggie Staton Peebles.

Staton maakte dan ook een opnieuw album dat countrysoul combineert met gospelteksten. Ze zingt over

Continue reading

We Came A Long Way – Lone

Walk in the Park Records 020251C

www.loneproject.nl

zeven levens

Zanger Michiel van Dijk en toetsenist, gitarist en violist Ferdinand Bakker hebben een lang en gevarieerd verleden in de Nederlandse pop. Ze waren echter toch vooral kernleden van de Delftse progrockgroep Alquin, een band die in dat genre in Nederland de vlaggendrager was in de jaren zeventig en die van 2003 tot 2009 een comeback maakte met nog eens drie albums.

Daarna besloten Van Dijk en Bakker samen verder te gaan, al verlegden ze hun muzikale grenzen naar een mengsel van roots, folk en pop. Sinds 2013 brachten ze een indrukwekkend aantal duo-albums uit, waarvan dit het zevende is.

Van deze tien nieuwe songs werd alle muziek weer door Bakker geschreven, net als de teksten, al vulde Van Dijk die soms aan. Bakker speelde ook toetsen, bassen, gitaren, viool en blaasinstrumenten. Ook zong hij de koortjes mee en programmeerde hij de drums. Een enkele keer speelde drummer Kim Haworth die, een andere muzikale veteraan uit de Nederpop.

De twee zeventigers hebben een lang en boeiend verleden om op terug te kijken en doen dat in de teksten vol overgave, terwijl ze zich ook verzoenen met hun leeftijd. Bakker speelde

Continue reading

Alice Howe & Freebo – Live

Know Howe Music & Bassline Music

1 99066 17911 6

www.alicehowe.com

www.freebomusic.com

alive and kicking

De Amerikaanse singer-songwriter Alice Howe trok de aandacht van veteraan Freebo met de vijf songs van haar debuut-EP ‘You Have Been Away So Long’(2017).

De onder meer door zijn werk bij Bonnie Raitt beroemde bassist die zich transformeerde tot singer-songwriter nam haar onder zijn vleugels op haar debuut ‘Visions’ (2019) en de opvolger ‘Circumstance’(2023): hij schreef mee aan nummers, speelde bas, zong de koortjes mee en produceerde de albums. Ook gingen ze samen op tournee door Europa en de VS.

Inmiddels verscheen van een optreden tijdens zo’n Amerikaanse tournee een live-album met veertien songs die ze opnamen tijdens een concert in de Rainshadow Recording Studio in Port Townsend in de staat Washington.

Daarop speelden ze allebei akoestische gitaar én bas, waarbij de klank van Freebo’s fretloze onmiskenbaar is. Ook zingen ze afwisselend de lead en de koortjes zingen met evenveel enthousiasme als overtuiging.

De setlist is dan ook een combinatie van de drie albums van Howe en die van Freebo’s vier soloalbums sinds 1999, terwijl ze ook drie songs spelen die duidelijk maken dat de wortels van  Freebo én die van Howe in de jaren zeventig liggen:

Continue reading

Diaspora – Arlan Feiles

Not Pop Records

1 95269 35581 4

https://arlanfeilesmusic.com

tijdloze elegie

Arlan Feiles’ negende album bevat slechts negen songs: acht van hemzelf en een cover van Leonard Cohen’s ‘Story of Isaac’. Die past naadloos tussen de andere nummers, want op dit thematische album stelt Feiles grote vragen over zijn joodse afkomst, antisemitisme en de inval van Israel in de Gazastrook. Dat doet hij in een muzikale mix van singer-songwriter, roots, folk en klezmer, maar hij bouwt in zijn songs steeds veel ruimte in.

Feiles speelt zelf contrabas, akoestische en Weissenborn-gitaar, piano en orgel. Daarnaast speelt Brad Gunyon op twee nummers drums en David Mansfield in drie songs mandoline, die hij een keer combineert met viool en een keer met Weissenborn-gitaar. Carmen Sciafani speelt eenmaal slidegitaar en verder zijn er alleen in twee songs achtergrondzangers en achtergrondzangeressen te horen: in ‘Oh, St. Louis’ Layonne Holmes en in ‘Ceasefire’ Tessa, Layla en Noah Feiles.

Zijn nummers zijn door de combinatie van genres Europees getint en ademen de sfeer van klaagzangen met hun kale maar indringende geluid en vaak repetitieve muziek.

Die elementen zorgen voor veel nadruk op zijn teksten, ook door zijn naar voren gemixte zang. Nog meer dan op albums als ‘Blame Me’ en ‘What Kind of World’ verweeft Feiles in zijn teksten namelijk het persoonlijke met het politieke, want hij worstelt hoorbaar met de contradictie tussen zijn afkomst en de politieke realiteit van vandaag: zijn voorouders kwamen uit Europa naar de nieuwe wereld, maar die bestemming heeft hem in de steek gelaten.

In zijn songs lijkt hij de geschiedenis van zijn familie min of meer chronologisch te bezingen:

Continue reading

The Hammer and the Rose – Matt Andersen

Sonic Records 2 02494

www.stubbyfingers.ca

ingehouden emotie

Op zijn elfde studioalbum zette de Canadese zanger-gitarist Matt Andersen negen vaak door hem met anderen geschreven songs en een cover van JJ Cale’s klassieker ‘Magnolia’.

Hij nam ze op met drummer en producer Joshua Van Tassel, contrabassist Kyle Cunjak, akoestisch gitarist Afie Jurvanen, toetsenist Aaron Comeau en akoestisch en steelgitariste Christine Bougie, terwijl hij zelf ook akoestische gitaar speelde en zong. Cunjak, Comeau en Jurvanen zongen ook de achtergrondkoortjes.

Andersen wisselt op zijn albums al sinds zijn debuut akoestische nummers af met elektrische en deed dat ook zeer succesvol op voorganger ‘And the Big Bottle of Joy’, maar hij koos op aandringen van Van Tassel deze keer voor een consequent akoestische benadering.

Dat levert veel ballads op die singer-songwriter combineren met Andersen’s traditionele vleugje

Continue reading
« Older posts