elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site


Uitzending gemist

Category: columns (Page 1 of 4)

Are You Ready For The Country? – Neil Young

In ‘Are You Ready For The Country?’ (Harvest, 1972) roept Neil Young met de Stray Gators een duister platteland op: eerst links zijn en dan rechts is geen misdaad, de priester zegt dat God zijn kant staat, maar de beul vertelt hem even later dat het tijd is om te sterven.

Zag Young hier in een visioen vol gedraai en besluiteloosheid misschien Wopke Hoekstra of zijn partijgenoot annex CDA-collega Piet Adema en Johan Remkes al voor zich?

Eerdere berichten over Neil Young vind je in de categorie Nieuws, inclusief een oordeel over ‘Barn’ in Neil Young: opvolger ‘Barn’ al gepland…

De recensie van ‘Colorado’ vind je in de categorie Recensies rock en die van ‘Homegrown’ dan weer in Recensies singer-songwriter.

China: voor het te laat is…

In het nieuwe nummer van Heaven, nummer 2 maart-april, is de rubriek ‘De 10’ vanwege de Olympische Winterspelen gewijd aan songs die op een of andere manier iets met China te maken hebben, of dat nu vreemde eend ‘De Chinees doet veel meer met vlees’ is uit 1969 van De Butlers of het porselein dat Tori Amos in 1992 bezong op ‘Little Earthquakes’.

Die song zat in 2019 al een keer in ‘De rode draad’ over China in Kippenvel 581 van 12 maart, samen met ‘Chinese Worksongs’ van het gelijknamige album Little Feat én Joni Mitchell’s ‘Chinese Cafe (Unchained Melody)’ en Lowell George’s ‘China White’, een solonummer van het na zijn dood verschenen Little Feat-album ‘Hoy-hoy’.

Mijn korte columns over die twee laatste songs hadden prima in die aflevering van ‘De 10’ gepast:

Continue reading

verschrikkelijke fout Vera’s Vintage Vibes

Danny Vera’s ‘Vera’s Vintage Vibes’ op zondagochtend van tien tot twaalf op Veronica blijft een sympathiek programma ondanks de duidelijke gebreken ervan: Vera draait wat hij mooi vindt, een eerste vereiste voor een radio-dj, en kondigt dus enthousiast aan en af.

Tegelijk lijdt het programma onder de schreuwerige serie station calls en draait Vera te veel songs in hetzelfde genre, speciaal van het soort dat hij zelf ook zou zingen. Dat wreekt zich vooral als hij er een paar direct achter elkaar opzet. Ook heeft hij het wel erg vaak over zichzelf, zonder daarbij veel te zeggen.

Met dit alles is overigens nog heel goed te leven, want zijn programma noopt ondanks mijn bezwaren hierboven tot écht luisteren en dat kun je van heel veel muziekprogramma’s niet zeggen, terwijl programma’s waar pop en rootsmuziek serieus worden genomen, al helemaal op de vingers van die spreekwoordelijke hand te tellen zijn.

Afgelopen zondag beging Vera echter een vanuit zijn achtergrond onbegrijpelijke blunder: hij zei over een nummer iets als ‘in de tijd dat je nog albums kocht’.

Daarmee ondergraaft hij niet alleen zijn eigen positie als artiest, maar ook die van al zijn collega’s en concurrenten.

Nu weet ik ook wel, dat veel mensen luisteren naar de muziekstreamers van deze wereld en op die manier alle muziek degraderen tot achtergrondmuziek, terwijl zij de keuze ook nog eens gemakzuchtig kunnen overlaten aan de almachtige computer, maar juist Vera zou op zijn minst moeten doen of muziek de moeite is te worden aangeschaft en in ieder geval moeten uitstralen dat hij dat zelf doet: Continue reading

Bald head – Professor Longhair

Nee, kaal was Professor Longhair niet, de pianist die New Orleans in de jaren vijftig infecteerde met Caraïbische invloeden. In de jaren zestig vergaten ze Henry Roeland Byrd, volgens Allen Toussaint de ‘Bach of rock’. Hij werd uiteindelijk teruggevonden als magazijnbediende in een platenzaak, hoe ironisch.

In 1979 nam hij zijn comeback ‘Crawfish Fiesta’ op en zette daarop ook een versie van ‘Bald Head’, zijn eerste hit: een flinterdunne tekst over een vrouw zonder haar, maar wél een feestelijk swingend nummer.

 

geschreven voor ‘de tien’: Coiffure van Heaven 132/no. 3 mei-juni 2021

 

 

Olivier’s Army: ‘A certain blue’

Geen blauwer blauw dan dat van Olivier’s Army, de zesmansgroep die drie verstilde albums met jazzy invloeden maakte, ondanks de van Elvis Costello geleende bandnaam.

Hun eerste, qua titel aan Miles Davis schatplichtige ‘A certain blue’ (2008), bevat net als ‘Deal with demons’ (2012) en ‘Back in command’ (2015) ijle, majestueuze melodieën, klagende zang en altijd snijdende trompetsolo’s.

Optreden doen ze nauwelijks of nooit, maar ze repeteren naar verluidt wél wekelijks: muzikale monniken die hun songs in afzondering aanbidden.

 

gepubliceerd in de rubriek ‘De tien: blue’ in Heaven 5 september-oktober 2019

 

opstanding

Natuurlijk is gospel het aangewezen genre voor de opstanding, maar de man die zich net als de baron Van Münchhausen aan zijn haren uit het moeras van de vergetelheid trok, is David Crosby.

Vanaf 2014 maakte deze tot dan toch vooral afgeschreven walrus snel achtereen vier even grillige als prachtige soloalbums waarop hij het door hem geijkte genre van de folkjazz trouw blijft én vernieuwt. Niet alleen overtreffen ze zijn oude werk moeiteloos, ook is nummer vijf onderweg!

 

 

Dag, Dr. John!

De uitvaartdienst voor Dr. John was alleen voor genodigden, en terecht: tenslotte konden fans daarvoor uitgebreid hun respect betuigen voor een van de grootste muzikanten van New Orleans en was er daarna ook nog een second line-parade.

Toch waren we natuurlijk graag bij alle drie geweest, al was het maar te zien hoe je afscheid neemt van een man die meer nog dan Allen Toussaint de fakkeldrager was van de New Orleans-funk.

Dat voorrecht was Offbeat’s John Wirt gegund, die zich al decennia bewijst als muziekschrijver, maar ook een fan is: wij vinden dat de ideale combinatie van kennis en gevoel, al valt op muziekjournalistiek heel wat af te dingen.

Dat doen we een andere keer dan wel weer, want die gaan we niet voeren over Dr. John’s hoofd, een van onze grootste helden.

Dan lezen we liever hoe het  eraan toe ging tijdens die dienst, waar bijvoorbeeld Cyril Neville, Jon Cleary, Irma Thomas en Shannon McNally optraden: Continue reading

Waar ben je, Mac?

Wat is er toch met je aan de hand, Mac? Je hebt sinds 2016 niet meer opgetreden, niet in je geliefde Nola noch daarbuiten, en op je site staat alleen maar oud nieuws, op een twitter-foto na.

Die ene foto zou dan het bewijs moeten zijn dat het goed met je gaat, Mac, dat je nog altijd Dr. John bent, de hogepriester van de geacheveerde New Orleans-funk, zo’n beetje de laatst levende link met de jaren vijftig, de tijd waarin de rhythm ‘n’ blues in jouw stad langzaam begon te veranderen.

Je staat erop met alle bij jouw rol horende regalia, Mac: de wandelstok, de kralenkettingen om je nek, het spreekwoordelijke malle hoedje van de laatste jaren dat ongetwijfeld je kale hoofd moet verbergen en de strak gevlochten paardenstaart die dat feit moet compenseren, maar vooral die ironische grijns: Kijk, hier ben ik, Dr. John, ik ben er nog!

Hij is geplaatst op 31 januari j.l. en wekt dus de indruk recent te zijn. Je staat erop met Steve Gleason, ooit American football-speler van de New Orleans Saints en inmiddels ondanks (of juist dankzij) de bij hem voortsluipende ALS onvermoeibaar strijder voor innovaties die andere ALS-patiënten een rijker leven kunnen geven. De datum van de editie van de New Orleans Legends Awards waar jullie met elkaar poseerden, heb ik echter niet kunnen vinden, Mac.

Dat een van de hashtags bij de foto Throwback Thursday is, is ook niet bemoedigend, Continue reading

jingle bells-terreur

Er is sinds 6 december geen ontkomen aan op werk, in winkelcentra of woonkamers: wie gezelligheid suggereert, gebruikt bellenterreur. Ze klingelen en ritselen de hele dag, want inmiddels bestaat een ware canon van songs die het recyclen nog niet waard zijn, maar desondanks elk jaar drie weken lang elke dag opduiken.

Wham!’s Last Christmas is tenenkrommend, Chris Rea’s Driving Home For Christmas hemeltergend en Paul McCartney doet met zijn zenuwslopende Wonderful Christmas Time een succesvolle gooi naar een nominatie in de categorie De Ergste Popsong Aller Tijden. Continue reading

november – Tom Waits

Geen wanhopiger herfst dan Tom Waits’ ‘November’ (The Black Rider – 1991), zijn alternatieve soundtrack bij het toneelstuk van Robert Wilson en William Burroughs.

Met een zingende zaag als spottende aanzegger declameert Waits de doodsverlangens die hem overvielen: november bond hem aan een oude, dode boom en hij vraagt je berustend tegen april te zeggen hem te redden, al is dat zinloos. Het is de gezongen pendant van het van wanhoop imploderende gedicht van J.C. Bloem.

 

« Older posts