Tijdens een lunch voor producten uit Linda McCartney’s Foods, een vegetarische voedsellijn die al dateert uit 1991, heeft Paul McCartney zich duidelijk uitgesproken over de aanzwellende roep om klimaatmaatregelen.

Hij zei dat veranderingen maar langzaam gaan en dat je dus maar moet doen wat de jeugd doet: protesteren.

Hij vergeleek de milieuprotesten met de acties van de suffragettes aan het begin van de twintigste eeuw. ‘Die stierven voor hun principes’, zei McCartney, maar dat zorgde er wel voor dat vrouwen rechten hebben, ‘nou ja, sommige vrouwen – niet allemaal.’

Ook zei hij dat ‘de regering’ de enige partij was die niet reageerde: ‘Iedereen zegt ‘ja’ en Trump zegt: ‘Klimaatverandering is nepnieuws.’

Later in het interview zegt hij nogmaals dat veel pretestbewegingen een erg gewelddadige start kenden, maar dat er anders ook geen veranderingen tot stand gekomen zouden zijn.

Hij vindt het dan ook een goede zaak om wat mensen tegen te houden die onderweg zijn naar hun werk, al is het kenmerkend voor hem dat hij zegt dat je niemand kunt dwingen eraan mee te doen, maar dat je ze moet overhalen: (more…)

De Utrechtse singer-songwriter Marten de Paepe maakte tussen 2007 en 2013 drie albums: zijn naamloze debuut, daarna verscheen opvolger ‘Boskoop’ in 2011 en ‘Wait another year’ kwam uit in 2013.

Na deze drie Engelstalige albums verdween De Paepe uit beeld, al trad hij nog sporadisch op en meldde hij af en toe te werken aan een Nederlandstalig album.

‘Alles naar de stort’ is nu af en De Paepe presenteert dat album op zondag 19 januari 2020 in het Utrechtse Theater Aluin. Daarna maakt hij een korte theatertournee met optredens in Amsterdam, Rotterdam en Nijmegen.

‘Alles naar de stort’ is een thematisch album over de opkomst en teloorgang van een liefde, waarop De Paepe naar eigen zeggen ‘schoon schip maakt, het verleden schoon bezemt en gewoon maar weer opnieuw begint’.

De Paepe nam zijn elf nieuwe songs op met Mischa Porte (drums), Jelte Heringa (toetsen), Marlon Penninkhof (diverse instrumenten), Johan Borger (elektrische gitaar), Mathijs Leeuwis (pedalsteel), Anna voor de Wind (klarinet) en Coen Hamelink (trompet).

Alles naar de stort theatertour: (more…)

Country-rockzangeres Linda Ronstadt was een van de ontvangers van de Kennedy Centre Honours, net als onder anderen Earth, Wind & Fire, Sesamstraat en actrice Sally Field.

Die onderscheidingen worden traditioneel uitgereikt tijdens een galadiner op het ministerie Van Buitenlandse zaken en dus was Mike Pompeo de gastheer.

Uiteraard hield hij dus een een complimenteus bedoelde toespraak voorafgaand aan dat diner. In die speech zei hij onder meer: ‘As I travel the world, I wonder when will I be loved’. Zo parafraseerde hij de tekst van Ronstadt’s hit ‘When will I be loved’ uit 1975, waarvan de tekst overigens werd geschreven door Phil Everly.

Blijkbaar had Pompeo de felheid van Ronstadt’s eerdere kritiek op president Trump onderschat, want zij doorbrak even later de sfeer van wellevendheid.

Toen zij na het ontvangen van haar regenbooglintje een dankwoord mocht uitspreken, zei ze: Ik zou graag tegen de heer Pompeo zeggen, die zich afvraagt wanneer er van hem gehouden zal worden, dat dat is als hij stopt met het steunen van Donald Trump.’

Het blad Variety meldt dat de andere gasten eerst hoorbaar hu adem inhielden en dat daarna een langzaam aanzwellend applaus op gang kwam en daarna enthousiaste kreten.

Eerder had Nanci Pelosi, de ook aanwezige Democratische voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, trouwens ook al een staande ovatie gekregen.

Eerdere berichten over Linda Ronstadt vind je in de categorie Nieuws.

Rosa Parks is een van de namen in de Amerikaanse Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging die wij misschien niet eens zouden kennen als de Neville Brothers haar niet een hoofdrol hadden gegeven in ‘Sista Rosa’ op ‘Yellow moon’ in 1989, hoewel Champagne Charlie op hu nieuwe ‘Sic pack’ Brother Wil Hairston’s ‘Alabama bus’ coverden.

Haar verhaal is exemplarisch voor het feit dat een kleine gebeurtenis kan leiden tot veel grotere. Ook zij zal immers niet hebben gedacht dat haar weigering om in 1955 op te staan voor een blanke passagier in de stadsbus in Montgomery eerst zou leiden tot een door Martin Luther King geleide busboycot van het openbaar vervoer in Montgomery en uiteindelijk zelfs tot een uitspraak van de Amerikaanse Hooggerechtshof dat de scheiding tussen Afro-Amerikaanse en blanke Amerikanen ongrondwettig was.

Toch werkte Parks op het moment van haar weigering al jaren voor de National Association for the Advancement of Colored People en na het ‘busincident’ groeide ze uit tot een van de vele gezichten in de strijd voor gelijke rechten voor Afro-Afrikanen.

Wie haar fascinerende achtergrond in alle onvoorstelbare details wil leren kennen, kan dat nu zonder veel  moeite doen: (more…)

Er is een documentaire opkomst van het Harlem Cultural Festival. Dat werd gehouden in 1969 in die New Yorkse wijk en wordt vaak ook wel ‘Black Woodstock’ genoemd, doordat het in hetzelfde jaar plaatsvond.

De serie gratis concerten op zondagmiddagen was dus eigenlijk geen festival, maar stond wel in het overkoepelende teken van de afro-Amerikaanse cultuur. Het werd destijds gehouden in het Mount Morris Park. Stevie Wonder, Nina Simone, Sly and the family Stone, B. B. King, Gladys Knight and the Pips en de Staple Singers traden er bijvoorbeeld op.

Rond de 300.000 mensen bezochten de concertreeks destijds.

Alle concerten werden gefilmd door Hal Tulchin, die er een documentaire van wilde maken. Daarvoor leek het moment rijp vlak na het Woodstock Festival én de moord op Marten Luther King.

Hoewel ten tijde van het festival gedeelten ervan werden uitgezonden door lokale tv-zenders en Sony in 2005 een gedeelte van het optreden van Nina Simone uitbracht, kwam het nooit tot documentaire. Tulchin bewaarde het materiaal in zijn kelder.

De documentaire ‘Black Woodstock’ bevat dan ook naar verluidt veertig uur (?!) aan nooit vertoonde beelden.

De geschiedenis van het Harlem Cultural Festival wordt inclusief allerlei zakelijke complicaties geschetst door Rolling Stone’s Jonathan Bernstein: (more…)

Tijdens hun huidige Amerikaanse tournee gaan de veteranen van The Who voor het eerst in veertig jaar optreden in Cincinatti. Dat doen ze op 23 april 2020.

De aankondiging op 3 december is symbolisch, want aan het vorige optreden van de band op 3 december 1979 hebben Roger Daltrey en Pete Townsend geen goede herinneringen: vlak voor het optreden toen kwamen elf toeschouwers om en 26 andere raakten gewond.

Zij waren tragisch genoeg ook nog het slachtoffer van een misverstand: ze stonden met duizenden anderen buiten het stadion te wachten tot ze naar binnen mochten en hoorden het geluid van de band.

Dat The Who binnen nog aan het soundchecken was, wisten ze niet: iedereen dacht dat het optreden al begonnen was en er ontstond een enorm gedrang om naar binnen te komen. IN die chaos vielen de slachtoffers.

De band werd daarvan niet op de hoogte gesteld door de organisatoren. Die wilden het concert laten doorgaan: ze waren bang voor ongeregeldheden onder de achttienduizend toeschouwers als het op het laatste moment werd afgelast.

Overigens vindt het optreden niet op de zelfde locatie plaats, maar een ruime tien kilometer er vandaan.

Eerdere berichten over de Amerikaanse tournee van The Who en het nieuwe album ‘Who’ vind je in de categorie Nieuws.

In Liverpool is binnenkort een groot aantal keren ‘Sgt. Pepper’s lonely hearts club band’ in zijn geheel te horen.

Dat moet een ongekende luisterervaring worden, waarbij het lijkt alsof je je tussen de vier Beatles in bevindt in de Abbey Road-studio’s.

Het enige wat daarbij ontbreekt zijn de Beatles zelf, want het gaat hier om een remix van Giles Martin, die wordt afgespeeld via Dolby Atmos met speakers die staan opgesteld om het publiek heen.

Dat concert duurt drie kwartier en is vijf keer per dag te beluisteren van 19 december tot en met 9 januari, zij het dat het niet plaatsvindt op de dag voor kerst, eerste en twee kerstdag, oudjaarsdag en nieuwjaarsdag.

Of dat nog niet bijzonder genoeg is, is de toegang ook nog gratis. Het enige wat je hoeft re doen, is een kaartje reserveren: (more…)

Neil Young lijkt ons op zijn minst een man die zijn mening paraat heeft en op veel terreinen eigenzinnig. Daarmee is het niet de man om inspraak te geven in zijn muziek, iets wat hij al decennia lang bewijst met zijn onvoorspelbare keuzes tussen genres en zijn wisselvallige albums.

Toch is inspraak geven nu precies wat hij volgend jaar gaat doen: dan mogen abonnees op zijn website drie titels doorgeven uit een lijst van 29 (?!) projecten die hij in voorbereiding heeft.

Young suggereert dat de ‘winnaar’ vervolgens als eerste zal worden uitgebracht.

Dat wordt nog moeilijk kiezen voor die betalende abonnees, want niet alleen bestrijken die opnames zo ongeveer de vijfenvijftig jaar dat Young actief is, er zijn zowel studioalbums als liveopnamen bij: (more…)

In de VS verschijnen veel juichende recensies over Ani DiFranco’s memoires ‘No walls and the recucrring dream’.

Natuurlijk zoeken wij ook een excuus om dat boek aan Sint-Nicolaas te vragen en we spellen ze dan ook minutieus, ook doordat dat soort bekentenislectuur nog weleens tegenvalt.

We kennen DiFranco als een indrukwekkende songwriter, die zichzelf door de jaren heen in haar teksten zonder reserves binnenstebuiten heeft gekeerd en weten dus dat ze in weinig woorden veel kan zeggen.

Of dat ook geldt voor haar 320 pagina’s tellende boek?

Dit fragment geeft daarvoor misschien een aanwijzing: (more…)

Een aantal van de songteksten van Elton John’s beroemdste songs worden op 9 december geveild bij Bonhams Auction House in Los Angeles.

De handgeschreven teksten worden aangeboden door Maxine Taupin, de ex-vrouw van John’s tekstschrijver Bernie Taupin.

Het gaat om teksten voor ‘Your song’, ‘Candle in the wind’, ‘Goodbye Yellow Brick Road’ ‘Bennie and the Jets’, ‘Saturday night’s alright (for fighting)’ en ‘The border song’.

Verwacht wordt dat de opbrengst van de teksten minstens 1,3 miljoen dollar (euro) zullen opbrengen.

Maxine Taupin, die slechts van 1971 tot 1976 met Bernie getrouwd was en de inspiratiebron was voor ‘Tiny Danser’, wilde ook ‘Your song’ veilen, maar op de tekst ervan is al een hoog bod uitgebracht, zodat ze dat vermoedelijk onderhands zal verkopen.

Ze had sommige ervan ingelijst aan de muur hangen, terwijl andere in een bankkluis lagen.

Ze verkoopt ze nu vanwege de publiciteit die Elton John’s biopic ‘Rocket man’ opleverde.

Net als voorgaande veilingen van popmemorabilia is het moeilijk de opbrengsten ervan te schatten, zo niet onmogelijk, maar toch heeft Bonhams een poging gewaagd: ‘Candle in the wind’zou 150.000 tot 250.000 dollar opbrengen (136.000 tot 227.000 euro), net als ‘Goodbye Yellow Brick Road’, ‘Saturday night’s alright for fighting’ zou iets goedkoper zijn, namelijk 100.000 tot 200.000 dollar (91.000 tot 182.000 euro), ‘Bennie and the Jets’ zou veel minder opbrengen, namelijk 80.000 tot 120.000 dollar (73.000 tot 109.000 euro), en ‘Border song zou volgens die schatting te geef zijn: 30.000 tot 50.000 dollar (27.000 tot 45.000 euro), maar het zo zomaar veel meer kunnen worden: (more…)