De binnenkort tachtig jaar wordende Klaus Voormann heeft de hem toegekende Echo-oeuvreprijs geweigerd.

Voormann, die in de jaren zestig goed bevriend was met de Beatles en bijvoorbeeld de hoes van Revolver tekende en later bas speelde bij George Harrison,  nam aanstoot aan de teksten van een van de andere bekroonde acts.

Rappers Kollegah und Farid Bang kregen ook zo’n Echo voor hun labum ‘Jung, Brutal, Gutasssehend 3’, maar in hun teksten rappen zij bijvoorbeeld: ‘Mijn lichaam lijkt op dat van een Auschwitz-gevangene’ en ‘Zorg weer voor een holocaust, kom maar met die molotov’.

Voormann zei dat wat eerst een verjaardagscadeau leek voor zijn verjardag 29 april a.s. een grote teleurstelling bleek te zijn. Hij vindt provocatie toegestaan en soms zelfs noodzakelijk om mensen aan het denken te zetten, maar trekt de grens bij verachtende, vrouwonvriendelijke, racistische, antisemitische of geweld verheerlijkende uitlatingen.

Diverse andere Duitse muzikanten weigerden dezelfde prijs al eerder of zijn van plan die alsnog terug te geven.

De ons geheel onbekende Marius Müller-Westernhagen gaf zelfs zeven aan hem uitgereikte Echo-awards terug

Ook het Duitse icoon Peter Maffay heeft degenen die verantwoordelijk zijn voor de Echo’s opgeroepen af te treden. Hij noemde de prijsuitreiking heel plastisch ‘een klap in het gezicht van de democratie in ons land’: (more…)

De New Yorkse singer-songwriter grossierde in even verzorgde als emotionele ballads op albums als ‘In a different light’, ‘When we were kings’ en ‘The hardest easy’.

Toen volgde er een lange pauze, niet ongebruikelijk in deze voor artiesten gure tijden.

Nu heeft Ruffolo weer een album uitgebracht, maar wij weten nog even niet wat wij daarvan moeten vinden.

‘Canto per mangiare’ is namelijk een album waarop Ruffolo in het Italiaans zingt om zijn afkomst te eren met een combinatie van Napolitaanse volksliederen, Italiaanse klassiekers uit de jaren zestig en zeventig en zelf geschreven nummers: (more…)

Het is een origineel eerbetoon, de metrokaartjes die te koop zijn op het NewYorkse metrostation Broadway-Lafayette: ze zijn bedrukt met een foto van David Bowie: (more…)

Vier jaar na ‘The tattooed lady and the alligator man’ verschijnt  op 20 april het nieuwe album van de Texaanse zangeres-pianiste Marcia Ball.

Ball is inmiddels al inmiddels een gevestigde naam als swingende pianiste in een stijl die het midden houdt tussen boogie-woogie en rhythm ‘n’ blues met een flinke scheut New Orleans, maar ze gaat ook een goede ballad niet uit de weg.

Haar ‘Shine bright’ bevat twaalf songs. Negen daarvan schreef ze zelf, maar ze werden alle geproduceerd door Steve Berlin, de blazer van Los Lobos.

Volgens Ball is het een belachelijk hoopvol en vrolijk album, waarbij ze ook de politieke teksten zingt op muziek waarop je kunt dansen.

De dansbaarheid is in ieder geval dik in orde op ‘I got to find’ en ‘Life of the party’, waarin Berlin’s invloed goed te horen is.

Daarin zingt en speelt de ‘Texas State Musician Of The Year’ namelijk op een even herkenbare als energieke manier, als zijn de Mexicaanse, ongetwijfeld door Berlin gesuggerrerde invloeden voor haar nieuw.

Die twee songs zijn al te horen via de jukebox player van Alligator, al jaren haar label: (more…)

Op 8 juni a.s. komt de soundtrack uit bij de Eric Clapton-documentaire ‘Life in 12 bars’ als cd en digitale release, terwijl de vier lp’s tellede box uitkomt op 20 juli.

Daarop staan in totaal 32 nummers, waarvan er vijf niet eerder uitkwamen.

Dat zijn een maar liefst zeventien minuten durende versie van ‘Spoonful’, een live-versie van Jimi Hendrix’ ‘Little Wing’ van Derek & The Dominos, het teruggevonden ‘High’ in de versie van diezelfde groep, Clapton’s live-versie van Chuck Berry’s ‘Little Queenie’ uit 1974 plus de volledige versie van zijn cover van Bob Marley’s ‘I shot the sherriff’.

Ook staan er alternatieve mixen op van ‘After midnight’ en ‘Let it rain’, beide van zijn solodebuut uit 1970.

Daarnaast zijn er songs op te horen van de Big Bill Broonzy, Muddy Waters, Aretha Franklin, de Beatles en George Harrison.

Het lijkt haast bijzaak, maar de documentaire zelf komt ook op 8 juni uit, op dvd en Blu-ray.

De tracklist: (more…)

Van pophelden komt op veilingen van alles te koop. Voorlopig hoogte- of dieptepunt zijn deuren waarvan popiconen vaak gebruikt hebben gemaakt.

Daarbij gaat het om deuren van het fameuze New Yorkse Chelsea Hotel, dat al sinds 2011 dicht is en wordt verbouwd.

De deur van de kamer waarin Bob Dylan vaak sliep, bracht 125.000 dollar op (101.000 euro), de deur die werd gebruikt door Leonard Cohen en Janis Joplin samen tijdens een affaire bleek 106.250 dollar (86.000 euro) waard. Die deur zou hebben  geleid naar de kamer die door Chen werd bezongen in “Chelsea Hotel no. 2’.

De deur naar de kamers van Jimi Hendrix en Madonna brachten ieder slechts 16.250 dollar op (13.000 euro), terwijl het bedrag voor de deur naar Joni Mitchell’s kamer teleurstellend lag is: 10.000 dollar (8100 euro). Tenslotte schreef ze ‘Chelsea morning’ naar haar verblijf in het hotel.

Een gedeelte van de opbrengst van de deuren zal worden overgemaakt naar City Harvest, een New Yorkse organisatie die daklozen ondersteunt: (more…)

Yvonne Staples, ooit lid van de Staple Singers en de laatste jaren vooral de oudere zuster van Mavis, is op dinsdag 10 april overleden aan de gevolgen van darmkanker. Yvonne Staples was tachtig jaar oud.

Yvonne Staples begon net als haar broer Pervis en haar zusters Cleotha en Mavis te zingen in de kerk, maar was er niet bij toen hun vader Roebuck ‘Pops’ staples de Staple Singers formeerde in 1958, noch bij de eerste opnamen in 1953.

Yvonne kwam pas bij de groep toen zij Pervis verving, die was opgeroepen om in Vietnam te dienen. Het eerste album waarop zij in alle nummers meezong was ‘The Staple swingers’ uit 1971.

Dat was op het moment dat de groep veranderde van een gospelgroep in een rhythm ‘n’ blues-groep, iets wat grote hits zou opleveren.

Toen Mavis Staples in de jaren tachtig een solocarrière begon, was Yvonne jaren lang achtergrondzangeres in haar band en bovendien haar road manager.

De laatste jaren leed ze aan dementie en leefde teruggetrokken: (more…)

Al eerder publiceerden we berichten over de top honderdvijftig van de NPR, waarin de beste albums staan die door vrouwen zijn gemaakt. Die lijst die in 2017 werd samengesteld door vrouwen die werken voor de publieke Amerikaanse radio.

Kort geleden vroeg de NPR vervolgens om suggesties van de luisteraars van zijn programma’s en de bezoekers van zijn site: welke albums moesten in de lijst staan? Er was een formulier bij om maximaal tien suggesties te doen, eventueel met motivatie.

Wij deden fanatiek mee, selecteerden tien uitzonderlijk goede albums en voorzagen ze alle van een uitleg die er niet omheen draaide. Vele daarvan waren na het uitkomen bovendien ook op de site van NPR heel lovend besproken.

Handenwrijvend wachtten wij vervolgens op de publicatie: dat moest goed komen!

Inmiddels is het resultaat dat op de site gezet en (more…)

Regisseur Cameron Crowe produceert een documentaire over David Crosby, die blijkbaar nog in het allereerste stadium verkeert.

Er is namelijk nog geen titel voor de door A.J. Heaton geregisseerde film.

Heaton volgde Crosby de laatste jaren intensief en Crowe is dan ook uitermate enthousiast over het idee: hij noemt Crosby’s leven een fascinerend verhaal, doordat de medeoprichter van de Byrds en Crosby, Stills & Nash al veertig jaar de popmuziek mede vorm geeft en zich ook in sociaal opzicht niet onbetuigd heeft gelaten.

Crowe voegt daaraan toe, dat Crosby de samenwerking zoekt met jongere muzikanten in een wereld die zo anders is dan die hielp vormgeven in de jaren zestig.

Crowe noemt de film in wording een ontroerend portret met ruwe randjes. Crowe heeft voor de documentaire een aantal interviews met Crosby gedaan en bovendien heeft Crosby zijn volledige medewerking toegezegd.

Dat alles maakt zeker nieuwsgierig, maar een releasedatum is nog niet bekend.

In Toronto is een rotsblok gestolen dat deel uitmaakt van een installatie van Yoko Ono.

Ono heeft momenteel een tentoonstelling in het Gardiner Museum, waar ook de installatie ‘Yoko Ono: The Riverbed’ tentoongesteld wordt.

Daarvan maakt een rotsblok deel uit dat door Ono beschreven is met de woorden: ‘Love yourself’. Het maakt deel uit van een verzameling rotsblokken die zijn aangetast door water en alle door haar zijn voorzien van een persoonlijk opschrift: (more…)