Category: Recensies folk (Page 1 of 2)

thebutterflyandthewhale.com

davidvanderheijden.nl

twee zielen, een gedachte.

Als The Butterfly and the Whale zette David van der Heijden acht songs op zijn debuut uit 2020. Dat hij daarvoor een andere naam koos, is niet vreemd, want ze vormen het ‘vrije werk’ van een man die al meer dan twintig jaar muziek componeert voor speelfilms, tv-series, documentaires en commercials en in 2000 debuteerde met de muziek voor ‘Wilde mossels’.

Zijn naamloze debuut opent met het verstilde ‘Dancing in the Woods’, een folky song die wordt gedomineerd door twee tokkelende akoestische gitaren en Van der Heijdens dromerige zang. Hij bespeelde ook bas en toetsen, want The Butterfly and the Whale is in essentie een soloproject in de letterlijke zin.

Ook de meeste songs daarna ademen die introspectieve sfeer, of Vander Heijden nu zingt over de liefde voor een kind of voor een vrouw, een evocatieve gitaarsolo speelt in het instrumentale ‘Welcome’ of muzikaal wat stevige aanzet in ‘Somewhere Inside’ met drums en een bluesy mondharmonicasolo van Jan Enklaar:

liefdewerk

Jacqueline Heijmans, Geert de Heer en Sjef Hermans brachten in december 2020 hun tweede album uit, Sad Songs for Us to Bear’.

Recent verscheen hun derde, waarop ze veertien songs zetten die zijn geïnspireerd op de klassieke zeven werken van barmhartigheid: voed de hongerige, geef de dorstige te drinken, kleed de naakte, geef de vreemde onderdak, verzorg de zieke, bezoek de gevangene en begraaf de dode.

Net als die vorige en hun debuut, ‘Silent Voices  – songs inspired by Bonhoeffer’s Prison Poems’, mengt songschrijver Sjef Hermans eigen songs met covers. Voor dit album schreef hij er negen en vulde de groep die aan met traditionals en songs van Ella May Wiggings, Sister Rosetta Tharpe en Carly Putman.

Vaste gasten als harmonicaspeler Gait Klein Kromhof en violist Wissem Ziadi deden mee, net als achtergrondzangeressen Tamara de Kraker, Ingeborg van Liere, Jolanda Verburg en Anne-Marie van der Vliet.

Hoewel de zeven werken van barmhartigheid al uit de middeleeuwse geloofstraditie stammen, koppelen de Sunshine Cleaners ze aan de wereld van vandaag: Continue reading

SCR 01/2020

www.sunshinecleaners.nl

indringend gefluister.

Het tweede album van de Zeeuwse Sunshine Cleaners is muzikaal en thematisch een stijlvaste opvolger van ‘Silent voices, songs inspired by Bonhoeffer’s prison poems’. Daarop speelden en zongen Jacqueline Heijmans, Geert de Heer en Sjef Hermans composities van de laatste waarin de Duitse theoloog centraal stond die zich al vroeg verzette tegen Hitler en dat uiteindelijk in april 1945 nog met de dood moest bekopen.

In de vijftien (!) songs is Bonhoeffer opnieuw een keer de hoofdpersoon, maar behalve over hem zingen Heijmans en De Heer ook over anderen van wie het leven onlosmakelijk verbonden is met de Tweede Wereldoorlog: schrijfster Etty Hillesum, kunstenares Charlotte Salomons, de Poolse verzetsman Witold Pilecki en de joodse vioolbouwers Amnon en Avshalon Weinstein.

Daarnaast schreef Hermans songs over onder anderen Continue reading

muzikaal monument.

Jacqueline Heijmans – zang, Sjef Hermans – gitaar, banjo en zang en Geert de Heer – mandoline en dobro vormen de Sunshine Cleaners, hoewel Hermans en De heer ook al dertig jaar deel uitmaken van Champagne Charlie.

Uitgangspunt voor de elf door Hermans geschreven songs van hun eerste album is het even bizarre als principiële leven van de Duitse protestantse theoloog Dietrich Bonhoeffer, tegenwoordig vrijwel alleen nog bekend als naamgever aan middelbare scholen. Hij werd op 9 april 1945 door de nazi’s geëxecuteerd doordat hij betrokken was bij het wegsluizen van geld om joden te helpen, maar in al in 1939 bij plannen om een aanslag te plegen op Hitler.

Hermans nam de gedichten die Bonhoeffer tijdens zijn gevangenschap schreef als uitgangspunt voor elf songs waarin de drie Continue reading

Constante.

De van het Engelse Man afkomstige Canadees Harry Manx was al ruim twintig jaar (!) muzikant voor in 2001 zijn debuut Dog My Cat uitkwam. Hij speelde in Europese clubs én straten en Japan. Daar ontdekte hij de klassieke Indiase muziek, gespeeld door Indiër Vishwa Mohan Bhatt. Hij werd van 1992 tot 1997 leerling bij diens zoon Salil en leerde ook de door de V. M. Bhatt uitgevonden, twintigsnarige mohan veena bespelen.

Op Dog My Cat, solo gespeeld met ingedubde solo’s, combineerde hij blues met Indiase raga’s, folk en singer-songwriter. Op zijn volgende solo-cd’s én twee platen met collega-gitarist Kevin Breit diepte hij dit zelfbedachte genre uit, terwijl hij vanaf  Mantras For Madmen ook regelmatig een ritmesectie gebruikte. Manx’ vloeiende melodieën en tegelijk zangerige en bijtende gitaren leverden vanaf het begin een gelaagd en hypnotiserend geluid op.

In de tien nieuwe songs op zijn zevende solo-cd is Manx opnieuw in vorm. Continue reading

www.billprice.info

Idealist.

Grafisch vormgever Bill Price wisselt cd’s met zijn groep The Brains Behind Pa sinds 2002 af met solowerk.

In dertien songs op zijn tweede full-length soloplaat speelt de zanger/gitarist akoestischer dan op zijn vorige, The Circus And The Gallows en Bones And Apples,  en die groepsplaten. Toch spelen ook hier BBP-toetsenist Gary Bole en BBP-bassist Jeff Stone dienend mee. Price’s zang en gitaar bepalen echter het geluid, samen met de semi-akoestisch solerende gitarist Paul Holdman.

Tegen een vaak swingende, folky achtergrond bewijst Price weer dat hij als verhalenverteller allerlei thema’s persoonlijk maakt: Continue reading

De Amerikaanse singer-songwriter Joe Iadanza debuteerde in 2008 met tien eigen songs op zijn destijds onopgemerkt gebleven debuut-cd.

Iadanza combineert daarin trefzeker folk met wat rootsy en jazzy elementen. In een mix van up-temposongs en ballads gelooft deze rondreizende handelsreiziger in de kracht van songteksten en in die van de liefde.

In de thematische opener bezingt hij zichzelf als een rondtrekkende folkie. Afkomstig uit een familie van immigranten en vakbondsleden stelt hij zich in dienst van de traditie van troost en rechtvaardigheid, ondanks de teleurstelling van zijn familie daarover. Continue reading

Hoe ouder, hoe bluesier.

Doug Macleod maakt al cd’s sinds 1984 en toerde recent nog uitgebreid door Engeland, Duitsland, Oostenrijk en Nederland. Het geeft aan hoe succesvol hij in feite is, al blijft dat voor velen totaal onopgemerkt.
Dat is onterecht, want op zijn twaalfde cd bewijst hij nog maar eens de kracht van zijn songs. Continue reading

Zelfbewuste folkie.

De Engelse Angie Palmer heeft met haar voorgaande drie cd’s al fans gemaakt in Engeland én Frankrijk, waar ze deze twaalf songs schreef met Paul Mason.
De roots van deze hier nog totaal onbekende gitariste/zangeres liggen duidelijk in de folk, hoewel in een enkele song country loert. Zij heeft een wat omfloerste stem en een laconieke timing. Bovendien kan Billy Buckley, de leadgitarist van haar Revelators, droog én gevoelvol soleren. Continue reading