Category: recensies pop (Page 1 of 5)

Strolling Bones Records SB34CD

www.spencerthomassongs.com

slimme songsmid

Op zijn tweede album zette toetsenist, gitarist en zanger Spencer Thomas tien songs. Die nam hij op in Athens, Georgia met muzikanten uit bv. My Morning Jacket, de Drive-By Truckers en Futurebirds, de groep waarbij hij toetsen speelt tijdens hun optredens. Spencer schreef de songs niet alleen, maar bepaalt met zijn hoge, nasale stem ook het geluid. Ook produceerde hij ze met bassist Ryan Engelberger.

Muzikaal heeft Thomas raakvlakken met de klassieke pop uit de late jaren zestig en dan met name met de latere John Lennon-composities voor de Beatles (‘The Joke of Life’, ‘Always Never You’ en ‘Misty Eyes’), maar ook met de in het persbericht genoemde Warren Zevon (‘Desperate Man’) en met Bruce Springsteen (‘Unwanted Son’ en het direct op diens ‘Hungry Heart’ terug te voeren ‘How Come Heartbreak’).

Zijn melodieën zijn doorwrocht en gelaagd, maar

Coast To Coast/Songsense 20242

www.advanderveen.com

had ik de liefde niet….

Op zijn bij benadering 34^e studio-album slaat singer-songwriter Ad Vanderveen een andere toon aan dan op een aantal vorige. In zijn tien traditioneel zelfgeschreven songs spelen invloeden uit de klassieke pop onverwacht een grote rol: Vanderveen refereert in muziek en zang opnieuw aan die van invloed Neil Young, maar dat ‘Why Wonder Why’ in zijn gejaagde melodie en binnenrijm naar Young’s met Buffalo Springfield opgenomen ‘Mr. Soul’ knipoogt is toch onverwacht, net als het begin van ‘Where Does Love Belong’ met de Beatles-mellotron uit ‘I Am The Walrus’.

Het grootste verschil tussen deze door gitaar, piano, mandola en harmonica spelende Vanderveen met drummer Michael Kay, bassist Pete Fisher, mellotron-speler Rene Kaay, pedal steel-gitarist Jan Erik Hoeve en zangeres-percussioniste Kersten de Ligny opgenomen songs zijn echter de strijkersarrangementen van Per Hu in zes nummers, al blijft de vraag bij wie die naam hoort.

De strijkers zorgen er niet alleen voor sterke popinvloeden, ze geven die songs ook een voor Vanderveen ongekende romigheid. Zijn weemoedige teksten worden erdoor ingebed en verzoet, waardoor je er beter naar moet luisteren. hoewel zijn zang adequaat naar voren is gemixt.

Misschien koos hij dat geluid doordat hij in alle songs een vorm van liefde bezingt, inclusief een indirecte verwijzing in ‘The Good Life’ naar

RTM 013

https://ricktreffers.bandcamp.com/album/the-opposite-of-never

perfect ongelukkig

Op zijn dertiende album doet zanger-gitarist Rick Treffers in tien songs verslag van de teloorgang van zijn relatie. Daarbij gebruikt hij op dat tweede Engelstalige soloalbum muzikale middelen om zijn luisteraars te misleiden: hij verpakt zijn melancholieke, soms bittere teksten in lieflijke lagen muziek die vaak verwijzen naar de synthpop van de jaren tachtig. Daardoor lijken zijn songs eerder optimisme te ademen dan weemoed.

Opener ‘Showdown’ kent bijvoorbeeld een huppelend, duidelijk Zuid-Amerikaans ritme met een mooi daartegenin spelende bassiste Lourdes Casany. Treffers’ tekst staat daar echter diametraal tegenover, want de balans die hij opmaakt is bitter.

Zo dwingt hij in bijna iedere song tot zorgvuldig luisteren, want hij

Real World PGCDBR21

ongelooflijk overtraind

De verwachtingen over Peter Gabriel’s nieuwe album waren minstens zo hoog als die over die nieuwe van de Rolling Stones, maar waar de Stones na achttien jaar heel toepasselijk kozen voor de lancering ervan via  a bigger bang, koos Gabriel na 21 jaar de weg van de  geleidelijke exposure. Hij bracht in 2023 elke maand een nummer uit bij volle maan, zij het dan ook in een bright mix, een dark mix én een Dolby Atmos-mix. Ook speelde hij de songs al tijdens zijn wereldtournee van 2024.

Zo ebde de opwinding rond zijn album snel weg, want gaandeweg ontstond een beeld van wat we konden verwachten, al was de vraag hoe de twaalf nummers achter elkaar zouden klinken en of er zulke duidelijke verschillen waren tussen de drie mixen dat het uitbrengen ervan gerechtvaardigd is.

Wie Gabriel’s ‘So’, ‘Us’ en ‘Up’ kent, herkent veel in zijn nieuwe songs, hoewel dat woord er nauwelijks op van toepassing is: de lengte ervan (gemiddeld zo’n zes minuten), de onontkoombare brille van vaste muzikanten als drummer Manu Katché, bassist Tony Levin, gitarist David Rhodes en ook op dit album weer alom aanwezige Brian Eno als gitarist, ukelelespeler, toetsenist en ritmeprogrammeur, de zorgvuldige, meer dan voorheen vaak door strijkers gespeelde arrangementen en de gelaagde productie van Gabriel zelf, zijn karakteristieke, nog net zo intens emotioneel klinkende zang en zijn vermogen om aanstekelijke riffs en melodieën te schrijven, waarin hij zijn eigen oeuvre trouw blijft óf daar schaamteloos uit citeert:

Continental Europe CECD100

www.bjbaartmans.nl

speeltuin

Dat zanger, gitarist en producer BJ Baartmans zijn vijftiende album ‘Ghostwriter’ noemde, moet een knipoog zijn naar zijn eigen loopbaan: 25 jaar geleden bracht hij zijn eerste soloalbum ‘The Pawnshop Guitar Chase’ uit, terwijl hij in de jaren erna ook op allerlei Europese podia stond als begeleider van Amerikaanse en Nederlandse rootsacts. Van de laatsten produceerde hij de albums vaak, terwijl hij daarop dan ook nog meespeelde.

In deze dertien nummers staan Bartmans zelf en zijn vroegste muzikale invloeden centraal: hij kijkt muzikaal liefdevol om naar roemruchte Engelse acts als The Kinks, Elvis Costello, Rockpile en The Clash, maar ook naar Amerikaanse als Big Star, Wilco en The Black Keys. Voor zijn opvallend biografische teksten liet hij zich dan weer inspireren door Loudon Wainwright III, John Hiatt, Nick Lowe, Lucinda Williams en Jeff Tweedy.

Meer dan op andere soloalbums zijn de songs