Category: recensies singer-songwriter (Page 1 of 17)

Hemifran/ Paraply Records

Paraply 057

www.gregcopelandmusic.com

intrigerend levensteken

Greg Copeland is een te goed bewaard geheim, want de inmiddels 78-jarige singer-songwriter debuteerde weliswaar in 1982 met ‘Revenge Will Come’, maar bracht daarna nog slechts twee albums uit: “Diana and James’ in 2008 en ‘The Tango Bar’ in 2020.

Na een relatief korte stilte brengt hij nu een EP uit met daarop vier songs en een maar 51 secondes lange opname van coyotes in zijn achtertuin die zo realistisch huilen dat honden ervan aanslaan.

Het is zekere zin symbolisch voor de EP, want ook in de andere nummers overheerst dreigend onheil, al zijn drie van die vier songs

EPCD02/Coast to Coast

www.ericdevries.info

muzikale thuiskomst

Singer-songwriter Eric Devries is een van de veteranen van de Nederlandse rootsmuziek en diep geworteld in de Amerikaanse traditie. Dat bleek op zijn vier vorige soloalbums, waarbij hij op ‘Song & Dance Man’ uit 2021 soms al een voorkeur voor het traditionele bluegrass-geluid had ontwikkeld.

Die is tot volle ontwikkeling gekomen in deze dertien door hem geschreven songs. Hij nam ze live in de studio op met de muzikanten met wie hij op zijn vorige album speelde én de afgelopen twee jaar toerde door Nederland, Duitsland en Oostenrijk: Lucas Beukers – contrabas, Joost van es – viool en Janos Koolen – banjo, mandoline, gitaar en coproductie.

Devries’ Amerikaanse muzikale oriëntatie blijkt in al zijn songs, maar misschien het sterkst in

JBM07

www.jaapboots.nl

vorm én vent

Op zijn vierde soloalbum zette singer-songwriter Jaap Boots twaalf songs en twee instrumentaaltjes. Die nam hij op met multi-instrumentalist en producer Marg van Eenbergen op piano, orgel, glockenspiel of mellotron, terwijl een drumcomputer af en toe een drummer speelde, Peter Asselbergs soms gitaar en/of bas en Mischa de Vos incidenteel piano.

Ondanks die muzikanten zijn de natuurlijk vloeiende melodieën meestal teruggebracht tot hun essentie en boeien ze, maar leiden niet af. Ook als Boots refereert aan Neil Young and Crazy Horse’ gruizig meanderende gitaarrock of Bruce Springsteen’s akoestische, folky ballads krijgen de teksten de nadruk. Die zingt Boots peinzend, melancholiek of vol vuur: meer nog dan op ‘Zal de hemel’, ‘Afkuil’ en ‘Terug naar zee’ is in veel nummers de stilte bepalend, ook in zijn herhaalde afrekening met The Boss.

Boots snijdt dan ook grote thema’s aan:

Black Mesa Records  BMR085

opmerkelijke herstart

R.R. Williams heeft veel muzikale ervaring, want hij speelde als tiener bas in punkbands en vanaf zijn examenjaar van highschool acht jaar in een metalcoregroep.

Tegelijkertijd had hij echter ook een sluimerende voorkeur voor singer-songwriter en popmuziek, al was zijn eerste soloalbum in 2022 een punkalbum, ‘Dystopian Thing’. Pas daarna gaf hij toe aan zijn geheime liefdes: tijdens de coronaperiode begon hij akoestische nummers te schrijven en vanaf de winter van 2022 trad hij ook solo op.

De negen songs op dit album zijn het resultaat van die verandering, al begint het met het

Berkalin Records

BRK-10049

www.jefftalmadge.com

tijdloze troubadour

Singer-songwriter Jeff Talmadge nam negen songs en een instrumental op voor dit comeback-album, dat hij maakte na een onderbreking van meer dan tien jaar.

De Texaanse zanger-gitarist blijkt ook op zijn achtste album een bedachtzame, folky singer-songwriter: zijn nieuwe songs sluiten naadloos aan bij zijn eerdere albums, waarvan ‘Gravity and the Moon’ (2003), ‘Blissville’ (2004) en ‘At Least That Much Was True’ (2007) door Bert de Ruiters toenmalige Nederlandse label Corazong werden uitgebracht.

De ooit als advocaat werkzame Talmadge zingtzegt zijn verhalen opnieuw op vloeiende melodieën, die even stemmig als dienstbaar worden gespeeld door Benny ‘Bugs’ Franklin op percussie, Bradley Kopp op gitaar en achtergrondzang en J. David Leonard op drums, percussie, bas, toetsen, cello en een keur aan gitaren.

Leonard en Kopp produceerden de songs ook samen met Talmadge, die met zijn sonore stem en zijn laconieke toon overtuigend de karakters en gebeurtenissen oproept die hij bezingt:

Excelsior

De vijftien songs die singer-songwriter Philip Kroonenberg op zijn negende soloalbum zette, zijn autobiografischer dan ooit.

Ze vormen een drieluik met zijn twee vorige albums: op ‘Some More Time’ bezong hij de kanker die zijn vrouw trof en hoe zij die na een zwaar proces overwon, op ‘The Therapist’ kon hij het zich weer veroorloven verbaasd, verontwaardigd en verdrietig te kijken naar de wereld en zijn medemensen als de psychotherapeut die hij ook is.

Hoe onwaarschijnlijk het ook moge zijn, zijn vrouw werd in november 2022 getroffen door een totaal andere vorm van kanker en in deze songcyclus bezingt hij de stadia van optimisme, ongeloof, pessimisme en verdriet die daarop volgden.

Hij nam ze op op akoestische gitaar en liet het geluid kaal op aanraden van zijn vrouw. Behalve Reyer Zwart op contrabas en harmonium zijn alleen twee van zijn drie dochters erop te horen: Patsy zingt tweede stem en Dunja speelt op twee van de songs piano. Ook schreef zij mee aan de muziek van ‘Alone’ terwijl derde dochter Lynn dat deed bij ‘Angel’, maar niet te horen is.

Patsy’s stem zorgt samen met Kroonenbergs soepele, muzikaal zeer folky melodieën voor

www.veravanderpoel.com

ondanks alles

Net als haar zuster Beatrice is Vera van der Poel een veterane in de Nederlandse muziek. Samen zongen ze ooit in Mimezine en Beeswamp en ze laten nog altijd de glorieuze tijden van Abba herleven, maar hebben beiden ook een solocarrière.

Vera van der Poel maakte in 2012 al ‘Love and Taboo’ onder de naam Divera, terwijl ze in 2017 onder haar eigen naam ‘Time Versus Time’ uitbracht.

De vijf songs op deze EP zijn muzikaal en tekstueel het vervolg op beide, want zowel de invloeden uit

Rootsy 7350050362126

schoonheid gewrongen uit pijn

De Zweedse zanger-gitarist Richard Lindgren is een productief man, want hij bracht in elf jaar veertien studioalbums uit. Dat maakt de lange stilte na ‘Death and Love’(2019) des te opmerkelijker, want die periode duurde zo’n vier jaar.

In die tijd schreef hij niet alleen veel songs, ook formeerde hij een nieuwe begeleidingsband waarin het aantal gitaristen opvalt: dat zijn er veel van zijn negen nieuwe nummers drie of vier en in sommige zelfs vijf, terwijl Lindgren zelf ook akoestische of elektrische gitaar speelt.

Toch resulteert dat niet in ongenuanceerde, dicht gespeelde songs, want opener ‘Big Fat Nothing’ is eerder gebaseerd op het majestueuze, ruimtelijk deinende treurritme van drummer-producer Christoffer Olssen Segerberg en bassist-toetsenist en producer Ale William Sjöström dan op iets anders.

Lindgren buit in die zes minuten durende song met