Category: recensies singer-songwriter (Page 1 of 19)

Know Howe Music & Bassline Music

1 99066 17911 6

www.alicehowe.com

www.freebomusic.com

alive and kicking

De Amerikaanse singer-songwriter Alice Howe trok de aandacht van veteraan Freebo met de vijf songs van haar debuut-EP ‘You Have Been Away So Long’(2017).

De onder meer door zijn werk bij Bonnie Raitt beroemde bassist die zich transformeerde tot singer-songwriter nam haar onder zijn vleugels op haar debuut ‘Visions’ (2019) en de opvolger ‘Circumstance’(2023): hij schreef mee aan nummers, speelde bas, zong de koortjes mee en produceerde de albums. Ook gingen ze samen op tournee door Europa en de VS.

Inmiddels verscheen van een optreden tijdens zo’n Amerikaanse tournee een live-album met veertien songs die ze opnamen tijdens een concert in de Rainshadow Recording Studio in Port Townsend in de staat Washington.

Daarop speelden ze allebei akoestische gitaar én bas, waarbij de klank van Freebo’s fretloze onmiskenbaar is. Ook zingen ze afwisselend de lead en de koortjes zingen met evenveel enthousiasme als overtuiging.

De setlist is dan ook een combinatie van de drie albums van Howe en die van Freebo’s vier soloalbums sinds 1999, terwijl ze ook drie songs spelen die duidelijk maken dat de wortels van  Freebo én die van Howe in de jaren zeventig liggen:

Not Pop Records

1 95269 35581 4

https://arlanfeilesmusic.com

tijdloze elegie

Arlan Feiles’ negende album bevat slechts negen songs: acht van hemzelf en een cover van Leonard Cohen’s ‘Story of Isaac’. Die past naadloos tussen de andere nummers, want op dit thematische album stelt Feiles grote vragen over zijn joodse afkomst, antisemitisme en de inval van Israel in de Gazastrook. Dat doet hij in een muzikale mix van singer-songwriter, roots, folk en klezmer, maar hij bouwt in zijn songs steeds veel ruimte in.

Feiles speelt zelf contrabas, akoestische en Weissenborn-gitaar, piano en orgel. Daarnaast speelt Brad Gunyon op twee nummers drums en David Mansfield in drie songs mandoline, die hij een keer combineert met viool en een keer met Weissenborn-gitaar. Carmen Sciafani speelt eenmaal slidegitaar en verder zijn er alleen in twee songs achtergrondzangers en achtergrondzangeressen te horen: in ‘Oh, St. Louis’ Layonne Holmes en in ‘Ceasefire’ Tessa, Layla en Noah Feiles.

Zijn nummers zijn door de combinatie van genres Europees getint en ademen de sfeer van klaagzangen met hun kale maar indringende geluid en vaak repetitieve muziek.

Die elementen zorgen voor veel nadruk op zijn teksten, ook door zijn naar voren gemixte zang. Nog meer dan op albums als ‘Blame Me’ en ‘What Kind of World’ verweeft Feiles in zijn teksten namelijk het persoonlijke met het politieke, want hij worstelt hoorbaar met de contradictie tussen zijn afkomst en de politieke realiteit van vandaag: zijn voorouders kwamen uit Europa naar de nieuwe wereld, maar die bestemming heeft hem in de steek gelaten.

In zijn songs lijkt hij de geschiedenis van zijn familie min of meer chronologisch te bezingen:

Sonic Records 2 02494

www.stubbyfingers.ca

ingehouden emotie

Op zijn elfde studioalbum zette de Canadese zanger-gitarist Matt Andersen negen vaak door hem met anderen geschreven songs en een cover van JJ Cale’s klassieker ‘Magnolia’.

Hij nam ze op met drummer en producer Joshua Van Tassel, contrabassist Kyle Cunjak, akoestisch gitarist Afie Jurvanen, toetsenist Aaron Comeau en akoestisch en steelgitariste Christine Bougie, terwijl hij zelf ook akoestische gitaar speelde en zong. Cunjak, Comeau en Jurvanen zongen ook de achtergrondkoortjes.

Andersen wisselt op zijn albums al sinds zijn debuut akoestische nummers af met elektrische en deed dat ook zeer succesvol op voorganger ‘And the Big Bottle of Joy’, maar hij koos op aandringen van Van Tassel deze keer voor een consequent akoestische benadering.

Dat levert veel ballads op die singer-songwriter combineren met Andersen’s traditionele vleugje

King Forward Records KFR 197

claustrofobisch dagboek

De Volendamse singer-songwriter Jack Deen debuteerde in 2023 als Jacob D. Edward met de ep ‘Threshold’ met daarop zes songs. In sommige daarvan liet hij zich begeleiden door een drummer, een bassist en een achtergrondzangeres, in andere begeleidde hij zichzelf op akoestische gitaar, terwijl slotnummer ‘American Spirits’ spoken word was.

Edwards thematiek en zijn stem hielden die zes uiteenlopende nummers bijeen door sterk weemoedige sfeer die ervanuit ging en dat geldt in nog sterker mate voor de muzikaal meer samenhangende tien songs die hij op de opvolger ervan zette.

Die scheef hij opnieuw zelf, terwijl hij ook de bepalende muzikant is. Weer speelde hij akoestische gitaar, terwijl slechts drie keer een andere muzikant te horen is: labeleigenaar en producer Frank Bond op mondharmonica in ‘Medusa’, Freek Schokker in met bepalende geluidseffecten in ‘En Route To The End’ en Noortje Schokker in ‘Sophie Take Me Dancing’.

Die opener heeft een soepele melodie, maar

SongSense 2025

www.advanderveen.com

muzikale monnik

De elf songs op het vermoedelijk 35^e album van Ad Vanderveen overkwamen hem eerder dan hij ze schreef. Dat gebeurde vooral in Spanje, waar hij verbleef in een huis met uitzicht op de oceaan aan de ene kant en aan de andere kant op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, al schreef hij eerder die zomer al ‘Music of the Spheres’ op het Griekse eiland Samos.

Het kijken naar langtrekkende pelgrims terwijl hij gitaar speelde en het voeren van gesprekken tijdens het met ze oplopen inspireerden hem tot het schrijven van het nummer ‘Old Camino Road’, dat hij daar tijdens dat verblijf ook opnam. Die demo diende als voorbeeld voor het ingetogen, folky geluid van de meeste andere songs.

Hij vroeg Willie Ahrend partijen op een gitaar met nylon snaren in te spelen in zijn eigen SongSense-studio, Pete Fisher en Dan Shergold basten, Simon Moore speelde orgel en Per Hu weer cello, terwijl Kersten de Ligny samen met Shergold percussie speelde en de koortjes zong.

Zij vullen Vanderveens zang, gitaar, mandola, banjo, harmonica en piano aan, maar