elke dinsdagavond van 20:00 - 22:00 op RTV Katwijk op 106.8FM en via deze site


Uitzending gemist

Category: recensies gospel (Page 2 of 2)

Roy Tyler & New Directions – Three Way Calling

Overgave.

Roy Tyler heeft zat lang in de Gospel Hummingbirds, een groep die meer dan dertig jaar bestond en vooral een grote live-reputatie had. Hoewel hij inmiddels in de vijftig is, geeft Tyler op zijn nu pas verschenen solodebuut een persoonlijke interpretatie van gospel in een heldere en ruimtelijke productie van Jim Pugh, toetsenist bij Robert Cray.

Als zoveel gospelzangers kan hij zowel melodieus klagen als uitbundig swingen, maar hij schreef ook zes van de dertien nummers zelf, al dan niet met samen met anderen. Daarin neemt hij op een persoonlijke en emotionele manier stelling tegen wat er in deze maatschappij niet in orde is. Continue reading

The Holmes Brothers – Feed The Soul

Ongebroken.

Op hun tiende cd spelen en zingen broers Wendell (zang en gitaar) en Sherman Holmes (bas en zang) met Popsy Dixon (drums en zang) in veertien songs opnieuw soul, blues en gospel met af en toe wat country. Toetsenist Glen Patscha ondersteunt én soleert op Hammond B-3 en Wurlitzer.

In songs over onder meer de economische crisis en Wendell’s recent ontdekte kanker zijn de schurende stemmen van the Holmes Brothers weer emotioneel, met Dixon’s falset als huiveringwekkend accent.

***1/2

The Sojourners – The Sojourners

Op hun tweede groeps-cd zingen Marcus Mosely, Ron Small en Will Sanders elf songs lang zo intens gospels, dat hun persoonlijke geloof overtuigt. De import-Canadezen hebben beide dan ook met de paplepel ingegoten gekregen. Ze komen alle drie oorspronkelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten, al kennen we ze in Europa vooral als achtergrondzangers op House Of Refuge en My Walking Stick van de Canadese zanger/gitarist Jim Byrnes. Continue reading

The Paschall Brothers -On The Right Road Now

Halleluja!

De Paschall Brothers hebben het van geen vreemde, want vader, dominee Frank A. Paschall Sr., zong vanaf rond 1935 tot zijn dood in gospelgroepen. Toch is dit pas hun tweede cd, al bestaan ze na meer dan vijfentwintig jaar nog steeds uit vijf zonen én neven.

Hun stemmen vloeien loepzuiver samen of kronkelen smachtend om elkaar heen, het resultaat van veel optreden en urenlange repetities. Hun (geestelijke) vader oefende zelfs per telefoon, en liet ze steevast álle partijen instuderen. Continue reading

Diverse Artiesten – Classic African American Gospel

Praise!

Deze vierentwintig tracks bevattende cd van het gerenommeerde Smithsonian Institute biedt een rijk overzicht van de ontwikkeling van gospel, van a capella solozang tot grote koren en van historische field recordings tot recente studio-opnamen.

Naast veel onbekende uitvoerenden zijn ook Lead Belly en Sonny Terry opgenomen. Toch vormen juist die vele vergeten zangers en zangeressen de verrassing. Continue reading

Diverse artiesten – Local Customs: Downriver Revival

Vierentwintig karaats.

In vierentwintig songs vat deze cd de geschiedenis samen van Double U Sound, het label van Fenton Williams. Het is het onwaarschijnlijke verhaal van een jongen die graag radio’s en versterkers maakte van tweedehands onderdelen.

In een voorstad van Detroit bouwde hij een studio in het huis waar hij woonde met vrouw en kinderen. Hij kocht apparatuur van eigen geld én van geld dat hij kreeg via door hemzelf gedrukte en verkochte aandelen in de buurt waar hij woonde.

In zijn omgebouwde kelder nam de elektricien van Ford tussen ongeveer 1967 en 1981 songs op van lokale artiesten. Daar zat door the Meters en Booker T & the MG’s beïnvloede funk tussen en Motown-soul, maar ook een instrumentale, jazzy compositie van de jonge James Ulmer, die toen les kreeg van Bobby Cook (& the Explosions).

Continue reading

John Scofield – Piety Street

Hallelujah!

Gitarist John Scofield laveert al vijfentwintig jaar gretig tussen geïmproviseerde jazz en bop, fusion en funk, terwijl hij in 2005 een tribute opnam met songs van Ray Charles.

Voor zijn nieuwe cd zocht hij naar zijn blueswortels en hij kwam via een duet met Mavis Staples terecht bij gospelsongs in New Orleans.

Continue reading

Down In New Orleans – the Blind Boys Of Alabama

Pure prijsplaat.

Sinds the Blind Boys Of Alabama in 2001 Spirit Of The Century uitbrachten, zijn deze blinde bejaarden eindelijk sterren. De naadloos versmolen songs, muziek, zang én productie brachten hen een groot werelds publiek.

Opvolgers Higher Ground (2002) en Atom Bomb (2006) bevatten naast goede songs ook modieuze, dus overbodige flirts met rap en hiphop. Het met Ben Harper gemaakte There Will Be A Light vergrootte hun reputatie echter nog. Diens sterke songs waren immers tegelijk traditioneel én persoonlijk.

Continue reading

Newer posts »