Category: rootsmuziek op radio, tv en internet (Page 2 of 87)

De Canadese rootsformatie Bywater Call heeft een nieuwe single uitgebracht. Dat is de tweede van hun voor 22 augustus aangekondigde livealbum ‘Sunshine’, want de titelsong kwam al eerder uit.

Dit tweede nummer duurt tien minuten en drie seconden. Daarmee lijkt het niet direct geschikt voor de radio, maar dat is tegenwoordig maar een van de kanalen die muziek verspreidt.

Uiteraard is ‘Love The One You’re With’ al wel een klassieke radiohit, maar dan in de versie van Stephen Stills, de man die het nummer op zijn eerste soloalbum zette.

Deze versie is vooral zo lang door het uitgebreide instrumentale deel waarin eerst de trompettist Stephen Dyte en saxofonist Julian Nalli en daarna gitarist Dave Barnes van zangeres Meghan Parnell hun enthousiasme en hun capaciteiten mogen uitpakken:

Er stonden al heel wat muzikanten achter het bureau van NPR’s Bob Boilen, want de medewerker van de Amerikaanse publieke radio heeft een heel brede muzikale smaak, maar de ruime twintig minuten dat Gillian Welch en David Rawlings daar drie songs van hun recente  ‘Woodlands’-album speelden, horen zeker tot de hoogtepunten.

De twee speelden ‘Empty Trainload of Sky’, speelden daarna ‘Lawman’ en ‘Hashtag’, hun ode aan Gene Clark en sloten af met het titelnumer van hun klassieke album ‘Relevator’.

Het kostte hun geen enkele moeite voor die volle kasten hun bepalende akoestische geluid op te roepen, want Welch en Rawlings zijn eerder hun songs dan ze ze spelen.

Ze gaan er dan ook volkomen in op en maken tussendoor dan ook nog af en toe een opmerking die even melig is als ontwapenend.

Alsof dat nog niet genoeg is, lijken ze ook nog verlegen onder het slotapplaus…

Kijken dus:

Neil Young speelt zijn ‘Ambulance Blues’ bijna nooit live met een band, al deed hij het wel een aantal malen solo.

Volgens Young-watchers speelde hij het tot zijn optreden op het Groningse Summerstage maar twee keer met een groep: een keer in 1998 tijdens een benefietconcert met R.E.M. als begeleiders en de tweede keer met Promise of the Real in 2016 op een privéoptreden.

Met die begeleiders plus toetsenist Spooner Oldham speelde hij het opnieuw op 29 juni en ze namen dus bijna negen minuten de tijd voor een van die even introverte als pessimistische songs van Young’s uiterst autobiografische album ‘On the Beach’.

Het werd door niet gefilmd door een, maar door twee fans. De versie van Klaas van der Laan biedt een iets beter beeld, want hij stond wat verder van het podium en pakte in zijn kader de hele groep.

Van der Laan haalde daarmee misschien helemaal onverwacht de websites van bijvoorbeeld Uncut en NME, maar ook die van Rolling Stone en nu dus ook die van Kippenvel:

De trailer van Bruce Springsteen’s biopic ‘Deliver Me from Nowhere’ is inmiddels te zien, al komt de film pas in oktober uit.

In die trailer wordt door Jon Landau een psychologische reden gegeven voor Springsteen’s wens ‘Nebraska’ op te nemen.

Doordat de film Springsteen’s goedkeuring heeft, zou die nogal zwart-witte theorie best eens waar kunnen zijn.

Springsteen zei er namelijk onder meer over:

Soullegende William Bell is nog altijd actief, hoewel hij zijn eerste successen al had in de vroege jaren zestig.

Op zijn comebackalbum ‘this is where i live’(2017) speelden John Leventhal en Marc Cohn grote rollen: de eerste als niet alleen producer, maar samen met Cohn als songschrijvers.

Dat leidde tot veel nieuwe belangstelling voor zijn oude werk, ook door de Grammy die het album in 2016 verrassend genoeg kreeg in de categorie americana.

Ook opvolger ‘One Day Closer to Home’ kreeg veel goede recensies.

Van dat oude werk is ‘Born Under a Bad Sign’ zonder twijfel zijn bekendste nummer. Misschien daarom zette Bell ook een nieuwe, dreigende versie op ‘this is where i live’.

Hij zong het bijvoorbeeld ook met de Hi-ritmesectie op Live Rooster-festival in 2024 en die versie is inmiddels te zien op het Take Me to the River-kanaal op YouYube:

Op ‘Ten Good Sermons’, het album van de New-Yorkse singer-songwriter Eugene Ruffolo staat ook ‘Just to be Alone’.

In zijn nieuwsbrief legt hij de even toevallige als wonderlijke ontstaansgeschiedenis van die song uit, terwijl er ook een onverwachte parallel ontstaat met zijn eigen leven.

Het resulteerde in een van die weemoedige, sterke ballads waar ‘Ten Good Sermons’ vol mee staat:

Het is een enigszins bevreemdende ervaring Tom Petty zijn ‘Free Fallin’ ’ te horen zingen zonder de muziek erbij: er vallen veel redelijk lange stiltes, de koortjes lijken duidelijke invloeden van de Beach Boys te hebben en Petty klinkt af en toe duidelijk veel getergder dan wanneer zijn stem is ingebed in de muziek op ‘Full Moon Fever’, zijn eerste, helaas erg door ELO’s Jeff Lynne romige geluid bepaalde soloalbum.

Petty dacht daar overigens duidelijk anders over, want hij vond het schrijven van het nummer met Lynne ook achteraf nog geweldig, terwijl hij het zelf ook graag tot zijn favorieten had willen rekenen.

Dat het zo populair werd, weerhield hem daarvan:

In de podcast The Rockonteurs praten Gary Kemp en Guy Pratt met allerlei muziekiconen.

Als geroutineerde Engelse muzikanten met een lange staat van dienst kunnen de huidige bassist en gitarist-zanger van Pink Floyd-drummer Nick Mason’s vriendengroep Saucerful of Secrets die redelijk makkelijk voor de microfoon krijgen.

Ook Graham Nash leende zich graag voor een gesprek over zijn roemruchte verleden, waarbij uiteraard Crosby, Stills & Nash en Crosby, Stills, Nash & Young belangrijke gespreksonderwerpen waren.

De hoes van hun debuutalbum kwam onder druk en vrij toevallig tot stand, maar toen ze de volgende dag eenzelfde foto wilden maken met de drie in de volgorde van de groepsnaam, bleek het toeval al te hebben ingegrepen: het huis waar ze voor waren gaan zitten, bleek na het nemen van de foto te zijn afgebroken: er restte slechts een letterlijke puinhoop in de tuin.

Dat leidde aanvankelijk tot verwarring onder fans van hun debuut, want wie was nu eigenlijk wie? Ze zaten immers heel eendrachtig in een andere volgorde dan hun bandnaam suggereerde…

Nash vertelt nog allerlei andere interessante weetjes, al kennen fans die misschien al wel, zoals dat hij ‘Marakesh Express’ schreef voor The Hollies en niet voor Crosby, Stills & Nash en dat hij bij toevallig kennismaakte met de toen vijftien jaar jonge Graham Gouldman, die al enkele van hun klassieke hits blek te hebben geschreven….

Hij zegt echter helaas ook dat hij het fijn vindt als het publiek meezingt en legt uit waarom.

Het hele gesprek van ongeveer 63 minuten staat op zo ongeveer alle muziekstreamers.

Andere berichten over Graham Nash vind je in de categorieën nieuws, recensies singer-songwriter, rootsmuziek op radio, tv en internet, Dossier Politiek en popmuziek, concerttips en Dossier Crisis in de platenindustrie.

Op 10 mei gaat een documentaireserie over The Judds in première.

‘The Judd Family: Truth To Be Told’ gaat uiteraard over de zingende moeder en dochter Naomi en Wynona Judd en andere dochter en actrice Ashley.

Uiteraard beloofte het persbericht veel: De serie ‘reveals the complex story of The Judds  including their triumphs and tragedies across several decades’ en ‘from Naomi’s beginnings in Kentucky as a young teen mom, then known as Dianna, struggling to survive with her young daughters, the doc illustrates how the famous country music mother-daughter duo of Naomi and Wynonna Judd came to be and where Ashley stood at the height of Naomi and Wynonna’s fame. Untold truths emerge, illustrating what tied them together, and what also drove them apart.’

Ook zou er ‘exclusive access to rare family footage and photos, unreleased songs, and voicemails that the Judd women left for one another further illustrate the unique relationship between mothers and daughters, the cyclical nature of generational trauma and the strength of familial bonds’ zijn.

Moeder Naomi pleegde in April 2022 zelfmoord: ze schoot zichzelf dood.

Ashley suggereerde dat haar moeder leed aan een ernstig minderwaardigheidscomplex.

In de documentaire zitten nieuwe interviews met zowel Wynona als Ashley en met familieleden en vrienden.

Voor eventuele Nederlandse fans is het probleem dat de Amerikaanse streamingservice Lifetime de serie maakt:

Zanger, toetsenist, songschrijver en saxofonist Randall Bramblett staat centraal in een podcast van Craig Looney van Inside the Gates Radio, de lokale, publieke radio van Big Canoe, een dorp in het noorden van Georgia.

De uitzending van dat programma vindt plaats op zondagavond en het is inderdaad ideale radio voor die avond: Looney heeft geen haast en Bramblett heeft dat ook niet, zodat het vraaggesprek bijna drie uur mag duren en de twee de inderdaad interessante en heel lange loopbaan van Bramblett kunnen doornemen, terwijl er ook nog fragmenten van een recent concert van Bramblett en zijn band in zitten.

Je moet er dus even voor gaan zitten, maar als je even bedenkt hoeveel uur je per avond voor de tv doorbrengt… :