Category: rootsmuziek op radio, tv en internet (Page 2 of 83)

Op 2 november kwam de nieuwe single van Rick Treffers uit.

‘Add Some Fun’ werd opgenomen tijdens de sessies voor zijn album ‘Looking for a Place to Stay’, maar kwam daarop niet terecht.

Het filmpje is gemaakt door Inés N. Monfil in het natuurreservaat La Tinença de Benifassà in de provincie Castellón:

Singer-songwriter Liseth Horsten heeft na haar ep ‘Miss’ een nieuw nummer uitgebracht.

Het door Horstens ukelele bepaalde zomerse ‘Happy Hour (Sunflower)’is een samenwerking met de Engelse singer-songwriter jollytunes: hij schreef het en Horsten speelde het in met Lucas Beukers op contrabas.

De opbrengst van het op Bandcamp te beluisteren én te koop zijnde nummer kont ten goede aan de Bijenstichting:

Michael Ward with Dogs and Fishes hebben een nieuwe single.

De band die op mij grote indruk maakte met ‘Blind Spot’ hebben inmiddels ‘Bad Guy Bullets (A Lockdown Journal)’ uitgebracht.

Daarin tappen Paririe Prince – drums, Fernando De Sanjines – percussie, Jeff Cleland – bas,  Chris Von Sneidern – gitaar en twaalfsnarige bas, Richard Howell – saxofoon, Drew Zingg – gitaar, Katie Guthorn, Kathy Kennedy en Keta Bill – achtergrondzang plus Ward – gitaar en zang gelukkig nog maar eens uit hetzelfde dwarse vaatje, wat een intrigerende song oplevert, ook door de dystopische tekst:

www.youtube.com/watch?v=zL09c_ajt3U

In een toelichting op die tekst schreef Ward in zijn nieuwsbrief:

‘In March of ‘20, in synch with most of the world, I found myself banished to a basement in a small town in Wyoming at the behest of a previously unknown danger so dark, mysterious and all encompassing, that all of the usual fonts of wisdom seemed out of their depth. This union of ignorance encouraged the notion of collective vulnerability for a while, casting us as partners in a vast, one for all exercise in survival, until it didn’t.

Most of us had glued ourselves to our visual devices, searching out scraps of dependable reality, some, as it turns out, more dependable than others, leading us to our current cacophony of competitive understandings. It turns out these devices are also capable of a wide variety of stimulating functions, among them the effortless delivery of the nether products of the entertainment industry: cop shows, war movies, murder mysteries, true crime procedurals and all manner of entertainment based on the most violent human impulses. Pretty standard stuff, really, in terms of what plays in normal times, but it was not my usual fare.

Perhaps the months of long isolation I was experiencing and the compulsive draw of the remote might be credited with my sullied viewing habits, but I found myself landing on these sites with disturbing frequency. Their ubiquity eased the transition and after a while I found myself strangely familiar with the dramatic devices which are the building blocks of these shows, most of which are designed to guarantee a predetermined outcome and resolve a supposed mystery. The gunfight is the iconic centerpiece and culmination of many of them and the seemingly invulnerable main guy striding through a cloud of misguided bullets while casually dispatching his opponents left, right and on the roof is it’s prime moment.’

De recensie van ‘Blind Spot’ vind je in de categorie Recensies roots.

In de VS vindt Lyle Lovett na het uitkomen van zijn album ‘12th of June’ moeiteloos de weg naar de pers, of dat nu de tv is of kranten en tijdschriften.

Het bewijst de status van de Texaan, want die nieuwe is goed, maar is hooguit op detailniveau anders dan zijn voorgangers.

Lovett krijgt in het artikel van Jef Gage in ‘The Washington Post’ de ruimte om uit te leggen hoe minsten drie songs op zijn nieuwe geïnspireerd werden door de tweeling die hij in 2017 met April Kimble kreeg en hoe zijn invalshoek in  andere songs werd bepaald door zijn leeftijd.

Ook drummer Russel Kunkel en zangeres Francine Reed komen aan het woord: ze mogen hun licht kort laten schijnen over Lovett’s eigenschappen, want het blijft een redelijk kort artikel waarin Lovett nog maar eens wordt voorgesteld aan de lezers.

Veel nieuwe achtergrondinformatie biedt het niet voor Lovett-fans, maar hij is ook tien jaar min of meer uit het zicht geweest en het is altijd leuk iets te lezen over een nieuwe album van een artiest die je bewondert:

Als opwarmertje voor Little Feat’s ‘Waiting for Columbus’-box die Rhino uitbrengt op 29 juli is nu een eerste nummer uitgebracht.

Dat is de klassieker  ‘Fat Man in the Bathtub’ zoals in The Rainbow in Londen werd gespeeld op 2 augustus 1977.

Little Feat-afficinado’s mogen deze versie per seconde afspelen naast die die op het in 1978 originele album staat en trouwens ook op de in 2002 uitgebrachte uitgebreidere versie en zich concentreren op de overigens ook voor ons hoorbare verschillen, wij kiezen ervoor er eens lekker van te genieten:

Bonnie Raitt promootte de eerste single van haar voor 22 april aangekondigde album ‘Just Like That’ bij Jimmy Kimmel Live! op het Amerikaanse network ABC.

Ook in deze liveversie klonk het door de Bros. Landreth geschreven song even beheerst als spannend, al blijft het tot in de details een kopie van de door de Canadese broers op hun debuut ‘Let It Lie’ gezette song:

Op de site van Wouter Planteijdt staan een paar filmpjes met songs van zijn nieuwe  album, ‘Bullhorn II’.

Een daarvan draaiden we dinsdagavond nog, ‘Nightly Racketeers’.

Ook staat er een take van de cover van Bob Dylan’s ‘Love Sick’ op, een prachtige song in een prachtige uitvoering, en een versie van het op zijn nieuwe album toch op zijn minstents stilistisch uit de toon vallende, erg enthousiaste ‘Baby, It’s You’.

Het is in ieder geval genoeg voor een eerste indruk van dit rijke, rootsy album met jazzinvloeden:

Graham Nash brengt binnenkort een livealbum uit waarop hij met een zevenkoppige band zijn eerste twee soloplaten van voor naar achter speelt: ‘Songs for Beginners’ en ‘Wild Tales’.

Die opnamen dateren uit 2019 en op YouTube is een registratie te vinden van zo’n veertig minuten van de set van ‘Songs for Beginners’.

Die is gemaakt door een bezoeker met zijn mobiele telefoon, dus de cameravoering is schokkerig en het geluid slecht, maar toch:

Het is geen recent concert van Graham Nash dat we tegenkwamen, maar ook geen show vol successen van destijds.

Nash trad in 2019 op ter promotie van zijn toen net uitgekomen album ‘This Road Tonight’ en stond met gitarist Shane Fontayne op het podium van radiostation WXPN in Philadelphia.

Daar speelden de twee zo’n veertig minuten een onvolledige dwarsdoorsnede uit Nash’ werk.

De twee beginnen met ‘Bus Stop’ van de Hollies, een van zijn composities voor de band waarin Nash in Engeland een ster werd.

Hoewel de twee het nummer enthousiast en zuiver spelen, is het toch een valse opmaat voor de songs die volgen: ‘Immigration Man’, compleet met anekdote over de inspiratie achter het nummer.

Nash bleek eens te meer nog goed bij stem, terwijl Fontayne zijn reputatie als musician’s musician eer aandoet met zijn zinderende solo’s.

Natuurlijk speelt Nash enkele oude songs, maar juist die songs van ‘This Path Tonight’ maken de meeste indruk: ‘Myself At Last’, ‘Golden Days’ en het titelnummer zijn verstild en ingetogen.

Ook het oorspronkelijk voor Levon Helm geschreven, maar nu ook aan David Bowie, Glen Frey, Paul Kantner en Mötorhead’s Lemmy (…)  opgedragen ‘Back Home’ maakt indruk.

Hoewel Nash als songschrijver altijd verbleekte bij Crosby, Stills of Young, bewijst hij hier nog maar eens juist solo wel degelijk op eigen benen te kunnen staan.

Fontayne’s rol mag je daarbij niet onderschatten, want hij schreef mee aan die alle songs van Nash ‘This Path Tonight’:

Ter promotie van haar nieuwste en laatste album ‘The Light at the end of the Line’ speelde Janis Ian solo vier songs.

Ze begint met ‘I’m Still Standing’, het openingsnummer van dat nieuwe album, en vat daarna haar carrière misschien wel iets te bondig samen in een paar zinnen.

Ze zijn wel een logische aanloop naar de song die haar grootste hit werd ‘At Seventeen’.

Daarin bewijst ze opnieuw hoe goed ze nog altijd fraseert en hoe ongeschonden haar stem de decennia heeft weerstaan.

Ze legt uit dat John Prine een van haar inspiratiebronnen is en na een korte uitleg over het ‘Better Times’-project zingt ze het enige nummer met drie akkoorden dat ze ooit schreef, zoals ze zegt.

Ook dat komt van haar nieuwe album. Deze soloversie is in zijn eenvoud beter dan de uit zijn verband getrokken versie die ze opnam met een keur aan bekende collega’s, want hier is het teruggebracht tot zijn minimalistische folky idealisme.

Ze sluit af met het activistische ‘She Is’ dat ook in deze soloversie lijdt onder een verbrokkelde melodie en een te zwart-witte tekst.

Toch is het korte optreden indrukwekkend, niet alleen vanwege Ian’s zang, maar ook door haar gitaarspel: