De van oorsprong Engelse pianist-zanger Jon Cleary woont al sinds 1989 in New Orleans en is daar dan ook helemaal ingeburgerd.
Wij zijn al fan van de man sinds ‘Moonburn’ uit 1999, een album dat zijn tweede bleek.
Wat je het wonderkind van destijds wél kunt verwijten, is dat de muziekman die hij werd zijn belofte nooit volledig inloste: in New Orleans is hij een gevestigde naam, maar na ‘Jon Cleary & the Absolute Gentlemen’ (2002) en ‘Pin your spin’ (2002) raakte zijn solocarrière het spoor bijster.
Misschien kwam dat doordat hij bij Bonnie Raitt speelde, hoewel dat hem tussendoor toch genoeg vrije tijd liet.
Pas in 2015 verscheen weer een serieuze soloplaat, ‘Go go juice’ en in de VS komt ‘Dyna-mite’ blijkbaar nu pas uit.
Beide albums zijn goed: soms geweldig, vaak goed en een enkel nummer slaat de plank helemaal mis.
Dat geldt bijvoorbeeld voor de lusteloze reggae van ‘Big greasy’, waarover interviewer Geraldine Wyckoff en Cleary trouwens een heel andere mening hebben.
Het is trouwens wél leuk om daarover te lezen, net als de invloed van illustere pianisten die hun invloed op Cleary hadden, het belang van goed zingende bandleden, New Orleans zelf, Taj Mahal en Cleary’s dagen als bandlid van Walter ‘Wolfman’ Washington:
Dyna-Mite: Jon Cleary keeps the New Orleans piano tradition’s fuse lit