stralend middelpunt
Op zijn solodebuut zette zanger-gitarist Harry Hendriks in 2019 twaalf eigen songs. De vooral van Gerard van Maasakkers én The Simple Life en Tip Jar van zanger-toetsenist Bart de Win bekende gitarist nam ze op met drummer Arthur Lijten, bassist Guus Bakker en toetsenist Mike Roelofs. In vier nummers zette hij blazers Jan Peels, Roy Hoffmans en Ton Hazenberg in en in vier andere strijkers Yvonne van de Pol en David Peijnenborgh (viool), Norman Jansen (altviool) en Marie-José Didderen (cello).
Opener ‘Cliffs of Moher’ kent Ierse invloeden door Joost van Esch’ viool, al zijn die beroemde kliffen voor Hendriks aanleiding voor een vergelijking met zijn liefde voor een even grillige als aantrekkelijke vrouw op een stuwend ritme. Ook in het daarop volgende ‘Birds’ zijn nog folksporen te horen, maar tegelijk al de jazzinvloeden die veel van de songs kenmerken:
in ‘Let It Rain’ worden Lijtens vrolijk voorttikkende drums muzikaal tegengesproken door de gelaagde mineurpartijen van de blazers in de refreinen. Ook ‘I Am Gone’ swingt onontkoombaar jazzy, terwijl ‘Run Along’ en ‘One More Thing’ een lekker zware groove hebben met over elkaar heen buitelende blazers.
Die nummers wisselt Hendriks af met statige ballads waarin hij met zijn teksten overtuigend een melancholieke sfeer oproept, nog versterkt door de effectieve muziek erachter (‘Hold You’), al wordt ‘Break of Day’ zo gedomineerd door strijkers dat het nummer het meer moet hebben van sfeer dan van een zich ontwikkelende melodie. ‘When Fate Takes Over’ combineert die elementen wel succesvol tot een weemoedig, licht dreigend geheel door de repetitieve piano en onheilspellende toetsenflarden.
Zo bleek Hendriks in 2019 al een veelzijdig componist en zanger die op dit album voor het eerst verdiend uit de schaduw stapte.
***1/2
De recensie van Hendriks’ tweede, recent verschenen soloalbum, ‘Zondagskind’, vind je in de categorie recensies singer-songwriter.