Stijlvol gestileerd verdriet.
Randall Bramblett speelde ooit o.m. al in Chuck Leavell’s Sea Level, verrichtte allerhande sessiewerk en maakte deel uit van de bezetting van het Traffic van een paar jaar geleden. Steeds was in het werk van deze saxofonist/toetsenist de jazz daarbij niet veraf.
Op zijn in totaal vierde soloschijf is dat ook zo, maar Bramblett schreef er vooral sfeervolle combinaties van rootsy en eclectische popmuziek songs voor. De meeste, gespeeld in midtempo, zijn een combinatie van folk, rock en gospel. Bramblett voegt in de solo’s vaak een scheut jazz toe, zoals in de gedragen swingende opener God Was In The Water, waaroverheen hij op bariton-sax een free jazz-solo speelt.
Bramblett componeerde met vriend en ex-Sea Level-gitarist Davis Causey en/of Jason Slaton hypnotiserende en tegelijkertijd catchy melodieën. Ze zijn effectief maar onvoorspelbaar geïnstrumenteerd en gebaseerd op sterke ritmes, terwijl Brambletts hese zang onmiddellijk de noodzaak van zijn nummers bewijst. Slechts eenmaal loopt hij in de val van een op een gitaarrif gebaseerde, dichtgeramde rocker, die dan ook erg eendimensionaal afsteekt bij de rest.
Thematisch zijn alle nummers met elkaar verbonden: Bramblett bezingt een stukgelopen leven, waarin liefde en idealen hem ontglipt zijn. Afwisselend berustend en hopend op beter, ziet hij nergens een uitweg, maar zijn melancholie levert ons prachtige, organische muziek op.
****
Gepubliceerd Heaven no. 15, november-december 2001/no. 6