Kippenvel – Ruud Heijjer

Op dinsdag 26 november was Richville twee uur lang te gast in Kippenvel 611.

Zanger-gitarist Richard van bergen en drummer JJ Goossens speelden songs van hun naamloze debuutalbum van eerder dit jaar en draaien favorieten en invloeden.

Dat was een verrassende avond: veel live gespeelde songs, terwijl wij natuurlijk ook vroegen naar het hoe en waarom van hun keuzes.

Bovendien waren er allerlei zijstraten die wij kunnen inslaan: zo was er eerst Rootbag, het trio waarin Van Bergen en Goossens zaten met de al in 2011 overleden bassist Dick Wagensveld, de man die niet alleen decennialang de bassist achter Van Bergen was in de Shiner Twins, maar ook een van zijn beste vrienden.

Rootbag maakte twee albums, waarvan het tweede met bassist Roelof Klijn en drummer Jody van Ooijen, en de Shiner Twins drie en die hebben we natuurlijk ook bij de hand.

Bovendien zaten Van Bergen en Goossens samen in de begeleidingsband van JW Roy en al twintig jaar in de daaruit voortgekomen afsplitsing Sunset Travelers met toetsenist Roel Spanjers en bassist Nico Heiligers.

Het werd in ieder geval een uitzending waarin de blues een rol zal spelen, maar dat doen gospel en New Orleans-funk ook.

Er waren songs van John Lee Hooker, Little Walter, Howling Wolf en Ry Cooder, maar ook van Status Quo, The Meters, My Baby, de Staple Singers en Robert Nighthawk.

Kippenvel 611 is nog terug te luisteren tot en met maandag 9  december a.s.!

Recensies van de Shiner Twins-albums ‘All-in store’ , ‘Southern belles’ en ‘Four souls, one heart’ vind je in de categorie recensies roots, die van de eerste van Rootbag in de categorie Recensies blues en die van het debuut van Richville in de categorie Recensies roots.

Het  in memoriam voor Dick Wagensveld vind je in de categorieën Dossier Ook al dood en Nieuws.

Misschien is het even wennen, want tenslotte hebben wij 594 afleveringen van Kippenvel gemaakt die om negen uur ’s avonds begonnen.

Vanaf 25 juni begint Kippenvel echter een uur eerder, al duurt het natuurlijk nog steeds twee uur.

Van acht tot negen was er ooit een echt programma, maar dat sinds dat verdween heerst in dat uur de nietsontziende muziekcomputer en wat die kan, kunnen wij beter: een afgewogen en toch divers uur radio samenstellen en dat dan ook nog twee keer.

Natuurlijk blijft de rest bij het oude: schetterende blazers en melancholieke ballads, felle gitaren en verleidelijke vrouwenstemmen, een enkele klassieke popsong naast gospel, veel rootsy, vaak onbekende maar zeer goede songs én de Rode Draad in het tweede uur!

Tot dinsdagavond 25 juni om acht uur, tot Kippenvel!

….maar nog steeds alleen over muziek, uiteraard.

Het adres is het adres van deze website, maar dan zonder de punten, want die mogen niet bij Twitter: kippenvelnet.

Dat genereert een tweet op het moment dat we een bericht plaatsen op de website.

Mooier kan het niet, want dan blijf je van minuut tot minuut op de hoogte van wat wij het luisteren en lezen waard vinden….

Tijdens een lunch voor producten uit Linda McCartney’s Foods, een vegetarische voedsellijn die al dateert uit 1991, heeft Paul McCartney zich duidelijk uitgesproken over de aanzwellende roep om klimaatmaatregelen.

Hij zei dat veranderingen maar langzaam gaan en dat je dus maar moet doen wat de jeugd doet: protesteren.

Hij vergeleek de milieuprotesten met de acties van de suffragettes aan het begin van de twintigste eeuw. ‘Die stierven voor hun principes’, zei McCartney, maar dat zorgde er wel voor dat vrouwen rechten hebben, ‘nou ja, sommige vrouwen – niet allemaal.’

Ook zei hij dat ‘de regering’ de enige partij was die niet reageerde: ‘Iedereen zegt ‘ja’ en Trump zegt: ‘Klimaatverandering is nepnieuws.’

Later in het interview zegt hij nogmaals dat veel pretestbewegingen een erg gewelddadige start kenden, maar dat er anders ook geen veranderingen tot stand gekomen zouden zijn.

Hij vindt het dan ook een goede zaak om wat mensen tegen te houden die onderweg zijn naar hun werk, al is het kenmerkend voor hem dat hij zegt dat je niemand kunt dwingen eraan mee te doen, maar dat je ze moet overhalen:

De Utrechtse singer-songwriter Marten de Paepe maakte tussen 2007 en 2013 drie albums: zijn naamloze debuut, daarna verscheen opvolger ‘Boskoop’ in 2011 en ‘Wait another year’ kwam uit in 2013.

Na deze drie Engelstalige albums verdween De Paepe uit beeld, al trad hij nog sporadisch op en meldde hij af en toe te werken aan een Nederlandstalig album.

‘Alles naar de stort’ is nu af en De Paepe presenteert dat album op zondag 19 januari 2020 in het Utrechtse Theater Aluin. Daarna maakt hij een korte theatertournee met optredens in Amsterdam, Rotterdam en Nijmegen.

‘Alles naar de stort’ is een thematisch album over de opkomst en teloorgang van een liefde, waarop De Paepe naar eigen zeggen ‘schoon schip maakt, het verleden schoon bezemt en gewoon maar weer opnieuw begint’.

De Paepe nam zijn elf nieuwe songs op met Mischa Porte (drums), Jelte Heringa (toetsen), Marlon Penninkhof (diverse instrumenten), Johan Borger (elektrische gitaar), Mathijs Leeuwis (pedalsteel), Anna voor de Wind (klarinet) en Coen Hamelink (trompet).

Alles naar de stort theatertour:

Country-rockzangeres Linda Ronstadt was een van de ontvangers van de Kennedy Centre Honours, net als onder anderen Earth, Wind & Fire, Sesamstraat en actrice Sally Field.

Die onderscheidingen worden traditioneel uitgereikt tijdens een galadiner op het ministerie Van Buitenlandse zaken en dus was Mike Pompeo de gastheer.

Uiteraard hield hij dus een een complimenteus bedoelde toespraak voorafgaand aan dat diner. In die speech zei hij onder meer: ‘As I travel the world, I wonder when will I be loved’. Zo parafraseerde hij de tekst van Ronstadt’s hit ‘When will I be loved’ uit 1975, waarvan de tekst overigens werd geschreven door Phil Everly.

Blijkbaar had Pompeo de felheid van Ronstadt’s eerdere kritiek op president Trump onderschat, want zij doorbrak even later de sfeer van wellevendheid.

Toen zij na het ontvangen van haar regenbooglintje een dankwoord mocht uitspreken, zei ze: Ik zou graag tegen de heer Pompeo zeggen, die zich afvraagt wanneer er van hem gehouden zal worden, dat dat is als hij stopt met het steunen van Donald Trump.’

Het blad Variety meldt dat de andere gasten eerst hoorbaar hu adem inhielden en dat daarna een langzaam aanzwellend applaus op gang kwam en daarna enthousiaste kreten.

Eerder had Nanci Pelosi, de ook aanwezige Democratische voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, trouwens ook al een staande ovatie gekregen.

Eerdere berichten over Linda Ronstadt vind je in de categorie Nieuws.

Van Tom Waits komt een nieuw fotoboek uit, al hij is niet de schrijver.

Eigenlijk komt er dan ook een nieuw fotoboek uit van Matt Mahurin, maar ondanks dat die fotograaf en illustrator met tussenpozen al zo’n dertig jaar voor Waits werkt, zullen weinigen zijn naam onthouden hebben.

Toch fotografeerde Mahurin Waits voor tijdschriften en een aantal van zijn albumhoezen, terwijl hij ook de regisseur was van een aantal video’s van Waits-songs.

Zo maakte Mahurin de foto’s voor de hoes van ‘Alice’, ‘Mule variations’ en ‘Bad as me’, terwijl hij ook de video’s maakte voor ‘Hold on’, ‘What’s he building’ en ‘Hell broke luce’.

Voor dit boek nam Mahurin zo’n honderd foto’s van waits als uitgangspunt  ‘to explore his own surreal, poetic, and occasion­ally dark vision’.

Die variëren van concertfoto’s tot ‘richly imagined scenes in which Waits is more muse than musician’. Ook staan er twintig afbeeldingen in die geïnspireerd zijn op songtitels van Waits.

Waits schreef er een voorwoord voor en Mahurin schreef over hun samenwerking door de jaren heen.

De voorbeelden van het werk van Mahunin op zijn site laten zowel zijn grimmige als zijn poëtische kant zien:

Op vrijdag 6 december is ‘Until the rain’ uitgekomen, de nieuwe single van Malford Milligan & the Southern Aces.

De song staat niet op  de in 2018 cd-versie van ‘Life will humble you’, maar staat wel als extraatje op de vinylversie van dat album.

Het is een zinderende ballad, geschreven door zanger en labeleigenaar J.W. Roy en singer-songwriter Connor James Thuotte, maar het past Milligan en zijn band: vanaf het omfloerste en statige intro bouwen  drummer Fokke de Jong, bassist Roelof Klijn, toetsenist Roel Spanjers en gitaristen Jack Hustinx en Eric van Dijsseldonk de spanning op achter de doorleefde zang van Milligan, wiens vocalen worden ondersteund door bezielde koortjes van Spanjers, Hustinx en Dijsseldonk en van achtergrondzangeres Sheree Smith, die samen met Spanjers’ jankende orgel zorgt voor duidelijke gospelinvloeden.

‘Until the rain’ ligt daarmee in de lijn van ‘Yo yo’ en dat is geen geringe prestatie:

Rosa Parks is een van de namen in de Amerikaanse Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging die wij misschien niet eens zouden kennen als de Neville Brothers haar niet een hoofdrol hadden gegeven in ‘Sista Rosa’ op ‘Yellow moon’ in 1989, hoewel Champagne Charlie op hu nieuwe ‘Sic pack’ Brother Wil Hairston’s ‘Alabama bus’ coverden.

Haar verhaal is exemplarisch voor het feit dat een kleine gebeurtenis kan leiden tot veel grotere. Ook zij zal immers niet hebben gedacht dat haar weigering om in 1955 op te staan voor een blanke passagier in de stadsbus in Montgomery eerst zou leiden tot een door Martin Luther King geleide busboycot van het openbaar vervoer in Montgomery en uiteindelijk zelfs tot een uitspraak van de Amerikaanse Hooggerechtshof dat de scheiding tussen Afro-Amerikaanse en blanke Amerikanen ongrondwettig was.

Toch werkte Parks op het moment van haar weigering al jaren voor de National Association for the Advancement of Colored People en na het ‘busincident’ groeide ze uit tot een van de vele gezichten in de strijd voor gelijke rechten voor Afro-Afrikanen.

Wie haar fascinerende achtergrond in alle onvoorstelbare details wil leren kennen, kan dat nu zonder veel  moeite doen:

Er is een documentaire opkomst van het Harlem Cultural Festival. Dat werd gehouden in 1969 in die New Yorkse wijk en wordt vaak ook wel ‘Black Woodstock’ genoemd, doordat het in hetzelfde jaar plaatsvond.

De serie gratis concerten op zondagmiddagen was dus eigenlijk geen festival, maar stond wel in het overkoepelende teken van de afro-Amerikaanse cultuur. Het werd destijds gehouden in het Mount Morris Park. Stevie Wonder, Nina Simone, Sly and the family Stone, B. B. King, Gladys Knight and the Pips en de Staple Singers traden er bijvoorbeeld op.

Rond de 300.000 mensen bezochten de concertreeks destijds.

Alle concerten werden gefilmd door Hal Tulchin, die er een documentaire van wilde maken. Daarvoor leek het moment rijp vlak na het Woodstock Festival én de moord op Marten Luther King.

Hoewel ten tijde van het festival gedeelten ervan werden uitgezonden door lokale tv-zenders en Sony in 2005 een gedeelte van het optreden van Nina Simone uitbracht, kwam het nooit tot documentaire. Tulchin bewaarde het materiaal in zijn kelder.

De documentaire ‘Black Woodstock’ bevat dan ook naar verluidt veertig uur (?!) aan nooit vertoonde beelden.

De geschiedenis van het Harlem Cultural Festival wordt inclusief allerlei zakelijke complicaties geschetst door Rolling Stone’s Jonathan Bernstein:

Ex-labelbaas Joe Smith is overleden. Hij was 91 jaar oud.

Smith was president-directeur van Warner Bros/Reprise, Asylum/Elektra en Capitol/EMI en was verantwoordelijk voor het onder contract nemen van bijvoorbeeld Grateful Dead, The Eagles, The Cars en eind jaren tachtig van de door velen afgeschreven Bonnie Raitt.

Smith werkte sinds het begin van de jaren zestig voor Warner Brothers na radio-dj te zijn geweest in Boston en werd in 1972 de hoogste baas van dat destijds grote platenconcern.

Hij had dus de tijd mee, want er dienden zich in die dagen veel acts aan die lang zouden meegaan, maar hij herkende dat talent wel.

Hij contracteerde Grateful Dead zelf, maar werkte ook met Van Morrison, Black Sabbath, James Taylor, the Allman Brothers Band, Jimi Hendrix, Joni Mitchell, James Taylor en Neil Young.

Ook Bonnie Raitt tekende voor zijn label, hoewel ze in de belangstelling stond van concurrent Capitol. Om haar over te halen, belde Smith zowel de ook bij Warner onder contract staande Ry Cooder als Randy Newman, zodat ze aanwezig zouden zijn als hij met Raitt praatte. Cooder en Newman waren niet allee aanwezig, maar ook idolen van Raitt en dus…

In 1975 werd hij de hoogste man Asylum/Elektra, waar onder anderen Linda Ronstadt, The Eagles, Jackson Browne, Queen, The Cars, Carly Simon en de ruige rockers van Mötley Crüe onder contract waren genomen door zijn voorganger David Geffen.

Na een tijd buiten de platenbusiness te hebben gewerkt werd hij in 1987 president-directeur van Capitol/EMI, waar hij Bonnie Raitt opnieuw onder contract nam.

Haar door Don Was geproduceerde album ‘Nick of time’ bleek een geweldig succes en betekende zowel commercieel als artistiek haar comeback na een aantal mindere albums voor Warner, dat haar niet alleen daardoor meer wilde: ze had ook een alcohol- en een drugsprobleem.

‘Nick of time’ bleek haar comeback-album: er werden vijf miljoen exemplaren van verkocht en Raitt kreeg er maar liefst drie Grammy’s voor: die voor Album of the year, die voor Best rock vocal performance en voor de single van het titelnummer de Grammy voor Best pop vocal performance, female.

In 1988 publiceerde Smith ‘Off the record: An oral history of popular music’ op basis van meer dan 230 uur aan interviews die hij afnam in zijn tijd bij Capitol/EMI en die hij later aan de Library of Congress schonk, zo’n beetje het nationaal archief van de VS:

Tijdens hun huidige Amerikaanse tournee gaan de veteranen van The Who voor het eerst in veertig jaar optreden in Cincinatti. Dat doen ze op 23 april 2020.

De aankondiging op 3 december is symbolisch, want aan het vorige optreden van de band op 3 december 1979 hebben Roger Daltrey en Pete Townsend geen goede herinneringen: vlak voor het optreden toen kwamen elf toeschouwers om en 26 andere raakten gewond.

Zij waren tragisch genoeg ook nog het slachtoffer van een misverstand: ze stonden met duizenden anderen buiten het stadion te wachten tot ze naar binnen mochten en hoorden het geluid van de band.

Dat The Who binnen nog aan het soundchecken was, wisten ze niet: iedereen dacht dat het optreden al begonnen was en er ontstond een enorm gedrang om naar binnen te komen. IN die chaos vielen de slachtoffers.

De band werd daarvan niet op de hoogte gesteld door de organisatoren. Die wilden het concert laten doorgaan: ze waren bang voor ongeregeldheden onder de achttienduizend toeschouwers als het op het laatste moment werd afgelast.

Overigens vindt het optreden niet op de zelfde locatie plaats, maar een ruime tien kilometer er vandaan.

Eerdere berichten over de Amerikaanse tournee van The Who en het nieuwe album ‘Who’ vind je in de categorie Nieuws.

Playlist 612 - 3 december 2019