Kippenvel – Ruud Heijjer

Misschien is het even wennen, want tenslotte hebben wij 594 afleveringen van Kippenvel gemaakt die om negen uur ’s avonds begonnen.

Vanaf 25 juni begint Kippenvel echter een uur eerder, al duurt het natuurlijk nog steeds twee uur.

Van acht tot negen was er ooit een echt programma, maar dat sinds dat verdween heerst in dat uur de nietsontziende muziekcomputer en wat die kan, kunnen wij beter: een afgewogen en toch divers uur radio samenstellen en dat dan ook nog twee keer.

Natuurlijk blijft de rest bij het oude: schetterende blazers en melancholieke ballads, felle gitaren en verleidelijke vrouwenstemmen, een enkele klassieke popsong naast gospel, veel rootsy, vaak onbekende maar zeer goede songs én de Rode Draad in het tweede uur!

Tot dinsdagavond 25 juni om acht uur, tot Kippenvel!

….maar nog steeds alleen over muziek, uiteraard.

Het adres is het adres van deze website, maar dan zonder de punten, want die mogen niet bij Twitter: kippenvelnet.

Dat genereert een tweet op het moment dat we een bericht plaatsen op de website.

Mooier kan het niet, want dan blijf je van minuut tot minuut op de hoogte van wat wij het luisteren en lezen waard vinden….

Helaas is er vanavond geen aflevering van Kippenvel te horen tussen acht en tien.

Dat vinden wij ook jammer, maar er valt niets aan te doen.

Tot en met maandag 18 november kun je nog wel de aflevering van 5 november terugluisteren met daarin onder meer De Rode Draad met zeven songs van Paul Barrere, de op zaterdag 26 oktober aan de gevolgen van leverkanker overleden gitarist-zanger van Little Feat.

Wij zijn op 19 november terug met twee uur goeder rootsradio en hebben daar eigenlijk nu al zin in!

Tot volgende week tot Kippenvel!

Neil Young heeft nog een schat aan onuitgebrachte muziek, dat is algemeen bekend.

Hij brengt dan ook regelmatig albums uit in zijn ‘Archive series’, zoals recent nog ‘Tuscaloosa’, ‘Songs for Judy’ en ‘Roxy: Tonight’s the night live’, maar heeft er nog veel meer op de plank liggen.

Op zijn website schrijft hij nu over een plan al die nog niet uitgebrachte muziek in 2020 toegankelijk te maken voor abonnees op zijn website: die moeten dan wel bereid zijn meer te betalen dan het standaardtarief, maar in ruil daarvoor zouden ze dan exclusieve toegang krijgen tot al die albums.

Zo zouden echte fans tegen meerprijs alvast kunnen luisteren naar onder meer de nooit eerder uitgebrachte, maar vaak wel aangekondigde en vervolgens weer teruggetrokken studioalbums als ‘Homegrown’ (1975), ‘Chrome Dreams’ (1976), ‘Oceanside-Countryside’(1977), ‘Island in the sun’ (1982) en ‘Toast’(2000). Bovendien heeft Young een compilatie gemaakt van opnamen van Crazy Horse met DannyWhitten: ‘Early daze’.

Bovendien is er nog een hele serie live-abums, ‘Odeon Budokan’(1976), ‘Boarding House’(1978), ‘Live in a rusted out garage’(1986) en ‘Alchemy’(2012).

Young noemt het overigens een race tegen de tijd……

Fleetwood Mac’s drummer Mick Fleetwood heeft een tribute-concert voor Peter Green aangekondigd.

Peter Green was de gitarist van de oereditie van de band, maar verdween wegens verslaving en geestelijke problemen uit de band en uit beeld.

Op 25 februari 2020 verzamelt zich een keur aan beroemdheden in de London Palladium om Green te eren: behalve Fleetwood zelf maken bassist Dave Bronze, gitarist Andy Fairweather Low en toetsenist Ricky Peterson deel uit van de band.

De gasten zijn ZZ Top’s Billy Gibbons, Pink Floyd’s David Gilmour, John Mayall, Christine McVie, bluesgitarist Jonny Lang, drummer en zoon Zak Starkey, Aerosmith-zanger Steven Tyler en de ooit-Stone Bill Wyman, terwijl de tamelijk legendarische producer Glyn Johns verantwoordelijk is voor het geluid. Ook wordt het concert gefilmd.

Wij horen dus een album en een dvd aankomen…..

Een gedeelte van de opbrengst zal worden geschonken aan de Teenage Cancer Trust.

Op zondag 17 november a.s. is ‘Western stars’, de documentaireachtige concertfilm bij het gelijknamige soloalbum van Bruce Springsteen, slechts een dag lang in een aantal Nederlandse bioscopen te zien.

Dat is volgens de zegsman van Warner Brothers Pictures Theatrical Benelux om er een gebeurtenis (een ‘event’) van te maken voor de fans.

De voorverkoop voor deze speciale voorstelling loopt volgens hem heel erg goed: ‘Er zijn al theaters die zalen hebben bijgeboekt op dinsdag 19 november.’

Horen wij daar nu onze klomp breken?

Eerdere berichten over ‘Western stars’ vind je in decategorie Nieuws.

Neil Young wil blijkbaar eindelijk heel graag ook Amerikaans worden, al geeft hij zijn Canadese nationaliteit dan iet op.

Daarvoor heeft hij al de nodige stappen gezet, maar er is vooralsnog een kink in de kabel gekomen: hoewel hij het gesprek met goed gevolg heeft gevoerd dat nodig is voor het verkrijgen van het Amerikaans staatsburgerschap, zal hij niet de bijbehorende eed mogen afleggen op dinsdag 12 november.

Dat maakte hij zelf bekend op zijn website: er is een probleem ontstaan doordat hij heeft verteld dat hij marihuana gebruikt.

Dat zou volgens de Amerikaanse wet kunnen betekenen dat het hem ontbreekt aan ‘GMC’ (Good Moral Character) als dat gebruik illegaal is op basis van federale wetten, terwijl het tegelijkertijd toegestaan is volgens wetten die gelden in afzonderlijke Amerikaanse staten of in het buitenland.

Doordat sommige andere marihuanarokers voor ‘problemen’ hebben gezorgd, moet hij een tweede grsprek voeren om voor de Amerikaanse nationaliteit in aanmerking te komen.

Opvallend is, dat die aanvulling pas bestaat sinds april 2019 en volgens Young afkomstig is uit de koker van Jeff Sessions, die van februari 2017 tot november 2018 minister van justitie was:

Brandi Carlile is een singer-songwriter met een enigszins dwarse reputatie die in de VS hoog staat aangeschreven. Niet alleen maakte ze sinds 2005 zeven albums, ook was ze een van degenen die zong op ‘Joni 75: a birthday celebration’, het album bij het concert uit november 2018.

Eerlijk gezegd snappen wij de ophef rond haar muziek niet zo direct, zeker niet afgaande op haar recente album ‘By the way, I forgive you’, want daarop zwalkt ze heen en weer tussen country, overtuigende ballads en in violen verdrinkende powerpop, maar toch kreeg het album drie Grammy’s: een voor Best Americana Album, terwijl het nummer  ‘ The Joke’ werd uitgeroepen tot Best American Roots Song en Best American Roots Performance. Wonderlijk, want in die song is een typisch voorbeeld van een galmende stadionrocker met overvloedig doorzagende violen violen, terwijl Carlile zichzelf overschreeuwt in een poging daar bovenuit te komen.

Die onderscheidingen zorgden ook voor een doorbraak naar een groot publiek, terwij zij op zijn minst al een vaste waarde is was. Vandaar ongetwijfeld dat Rolling Stome haar koppelde aan Bonnie Raitt voor een gesprek onder de noemer ‘Musicians on musicians’.

Daaruit blijkt vanzelfsprekend een hoop wederzijds respect, want Carlile rekent Raitt’s ‘If I can’t make you ove me’ tot haar favorieten en Raitt is spreekwoordelijk aardig over zo ongeveer alle andere artiesten over wie zij haar mening mag geven, dus ook in de video van ongeveer zes minuten die bij de transcriptie is gevoegd.

Wij zijn natuurlijk enorme Raitt-fans en kunnen er dus geen genoeg van krijgen, inclusief haar bekentenis dat ze ooit niet alleen John Hammond’s muziek prachtig vond, maar ook verliefd op hem was:

Met de fragmenten uit Elton John’s autobiografie over zijn wilde jaren en zijn biopic ‘Rocket man’ nog vers in gedachten geeft het interview dat hij met Vanity Fair had voor hun ‘recovery issue’ nog wat meer diepgang.

John toonde al eerder veel zelfinzicht in zijn gedrag van destijds en doet dat in dat vraaggesprek opnieuw: zo is zijn advies aan andere verslaafden nederig te worden toch heel verrassend voor een man met de meest uitzinnige showkostuums ter wereld, terwijl ook de manier waarop hij het plezier terugkreeg van toeren op zin minst opvallende details bevat:

De Belgsiche rockzanger Arno krijgt in februari 2020 een Lifetime Achievement Award tijdens de MIA’s. Dat is een mooi moment, want Arno Huntjens is inmiddels zeventig jaar.

MIA is in dit verband geen enigszins ouderwetse meisjesnaam, maar de benaming van de prijzen van de Vlaamse muziekindustrie: de Music Industry Awards.

Dat de Vlamingen daarvoor geen Nederlands equivalent hebben gevonden, is gezien hun vaak gebleken gevoeligheid voor buitenlandse taalinvloeden merkwaardig, maar allà:

Uit een onderzoek van Max Planck-instituut blijkt dat wij onze mening over ‘Ob-la-di, ob-la-da’ drastisch moeten herzien.

Onderzoekers van dat gerenommeerde Duitse instituut constateerden namelijk dat het de meest perfecte popsong ooit geschreven is.

Daarvoor gingen ze niet over een nacht ijs: ze analyseerden 80.000 verschillende opeenvolgingen van akkoorden uit zevenhonderd songs van 1958 tot 1991.

Daarbij kreeg elk akkoord een cijfer dat uitdrukte hoe verrassend het was ten opzichte van het vorige akkoord.

Daarna werden de akkoorden van dertig songs afgespeeld voor 39 vrijwilligers, maar dan ontdaan van tekst en melodie, zodat het oorspronkelijke nummer onherkenbaar was. Die vrijwilligers moesten dan aangeven hoe prettig elk akkoord voor ze was.

Daaruit bleek dat ze als ze relatief zeker waren welk akkoord het volgende zou zijn, ze het prettig vonden verrast te worden.

In lijn daarvan vonden ze het ook prettig als ze niet zeker wisten welke akkoorden zouden volgen. Dat veroorzaakte namelijk hersenactiviteit waar muziekplezier kan worden gemeten.

Songs die prettig worden gevonden bevatten een goede combinatie van voorspelbaarheid en verrassing.

Op basis daarvan was het niemendalletje van de dubbele witte van de Beatles de beste song, terwijl wij het toch altijd hebben beschouwd als een voorbeeld van de onbeschrijflijke lichtheid van het bestaan. We bevonden ons tot nu toe in het goede gezelschap van John Lennon, die het de Paul McCartney-compositie eens omschreef als ‘granny shit music’.

Lennon kan op basis van dit wetenschappelijk inzicht zijn mening natuurlijk iet meer bijstellen, maar misschien komen we nog te weten wat McCartney ervan vindt dat Genesis’ ‘Invisible touch’ als tweede uit de bus kwam en de lichtvoetige klassieker ‘Hooked on a feeling’ van B.J. Thomas als derde.

Ook hoog scoorden ‘I want you back’ van de Jackson 5, ‘There she goes’ van The La’s, Van Halen’s ‘When it’s love’ en ‘Red Red wine’ van UB40, toch ook geen nummers die tot onze favorieten behoren……

Geïntrigeerd door Stef Kamil Carlens’ tweede soloalbum zochten we naar achtergrondinformatie over ‘Making sense of infinity’.

Zo stuitten wij op een interview met de gratis Belgische krant ‘Metrotime’, die Carlens positief tegemoet trad en hem de gelegenheid gaf wat achtergronden van zijn plaat te schetsen: