Kippenvel – Ruud Heijjer

Vanavond is er opnieuw geen ‘Kippenvel’ tussen negen en elf.

Dat was twee weken geleden ook al zo, maar deze week zijn wij in ieder geval vleugellam. Inderdaad, dat is een flauwe woordspeling, maar tegelijkertijd is het wel heel letterlijk waar.

Net als veertien dagen geleden kun ja dus vanavond weemoedig de aflevering van vorige week nog eens streamen, want die is natuurlijk representatief voor wat we elke week doen.

Liever hadden we je een nieuwe portie Kippenvel voorgeschoteld, maar dat zit er dus even niet in.

Tot volgende keer, tot Kippenvel!

….maar nog steeds alleen over muziek, uiteraard.

Het adres is het adres van deze website, maar dan zonder de punten, want die mogen niet bij Twitter: kippenvelnet.

Dat genereert een tweet op het moment dat we een bericht plaatsen op de website.

Mooier kan het niet, want dan blijf je van minuut tot minuut op de hoogte van wat wij het luisteren en lezen waard vinden….

www.theosieben.com

bluesmeester

In tegenstelling tot zijn vorige soloalbums ‘Until grass’ (2011), Invite to dance’ (2012) en ’Delphinidin’ (2016) bevat het nieuwe album van gitarist-zanger Theo Sieben geen enkele zelfgeschreven song. Voor zijn vierde selecteerde hij namelijk twaalf covers uit het verleden en heden van blues, bluegrass, gospel en folk, die hij traditiegetrouw vrijwel helemaal solo opnam.

Sieben koos onder meer Skip James’ ‘Hard time killing floor blues’, de zeventiende-eeuwse, hier wonderlijk genoeg instrumentale folkballad ‘Pretty Saro’ en ‘Woke up this morning with my mind on Jesus’ van Fred McDowell, maar ook R. L. Burnside’s ‘Skinny woman’, ‘Life is fine’ van de hoog aangeschreven, vroeg overleden cultgitarist Rainer Ptacek en het al door Dylan opgenomen ‘Moonshiner’.

Hij speelt ze vooral op een National Resonator-gitaar. Die geeft de songs een onheilspellende sfeer mee die herinnert aan de field recordings van Alan Lomax:

U2-zanger Bono zit zelden verlegen om een sweeping statement, dus dat hij zijn liefdadigheidsorganisatie One vergeleek met de National Rifle Association, de Amerikaanse belangenorganisatie voor particulier wapenbezit, tijdens een besloten diner bij de Economic Club of Chicago zou niet hoeven verbazen.

Nu doet dat het natuurlijk wel, want het bestrijden van extreme armoede in de ontwikkelingslanden met nadruk op de positie van vrouwen en meisjes of lobbyen voor het grondwettelijk recht wapens te bezitten en die te gebruiken zijn nogal verschillend.

Hij noemt de NRA goed georganiseerd en zegt dat hij wil dat zijn organisatie de NRA van de armen wordt:

Volgens zanger-gitarist Lyndsey Buckingham hebben Fleetwood Mac en hij hun zakelijk geschil over zijn ‘ontslag’ uit de band geschikt. Er zou dan dus geen proces meer komen. Dat zei Buckingham in een interview met CBS This Morning Saturday Sessions.

Op zich is dat een nieuwtje, hoewel het vaker voorkomt dat artiesten opeens bereid blijken te schikken om op die manier de deksel op de doofpot te kunnen houden. In dit geval lijkt het erop, dat Fleetwood Mac er belang bij heeft, de details van wat zich binnen de groep heeft afgespeeld binnenskamers te houden. Dat wordt nog versterkt door het feit, dat die overeenkomst pas recent tot stand gekomen is.

Buckingham zei dat hij nog steeds vindt, dat het ontslag niet door hem is veroorzaakt, maar dat Mick Fleetwood en vooral Stevie Nicks een stok zochten om een hond te slaan. Hij had dan ook een paar maanden een sterke gevoelsmatige reactie op de gebeurtenissen, maar is er inmiddels overheen.

Buckingham zei trouwens nog meer en dat zou in dit licht interessanter kunnen zijn voor Fleetwood Mac-watchers. Het zou namelijk de verhoudingen binnen de groep op scherp kunnen zetten, dat hij zijn relatie met Nicks omschrijft als ‘fragmented’, een woord dat je natuurlijk kunt vertalen als ‘gefragmenteerd’, maar ook als ‘kapot’.

Zijn uitleg daarbij is pikant:

De documentaire ‘Amazing grace’ zal begin 2019 in de Amerikaanse bioscopen in première gaan.

Dat is een concertfilm van de toen 29 jaar oude Aretha Franklin die gospels zingt met het koor van de New Temple Missionary Baptist Church in die kerk in Los Angeles, bedoeld als documentaire bij Franklin’s gelijknamige gospelalbum:

Vanmiddag spelen popjournalist en radiomaker Jan Donkers, singer-songwriter Edo Donkers en muzikanten Abel de Lange en Louis ter Burg voor de laatste keer dit jaar hun voorstelling ‘A song journey III – Love and loss’.

Daarin vertelt Jan Donkers de verhalen achter songs van Bruce Springsteen, Tom T. Hall, Dayna Kurtz, Bonnie Raitt, George Jones, Nathan Bell, Greg Trooper, Merle Haggard en Doug Sahm, terwijl Bob Dylan in het rijtje is opgenomen. Edo Donkers, De Lange en Ter Burg spelen die uiteraard.

Als extraatje beloven ze vanmiddag een ‘mystery guest’ die ‘een wel heel directe link heft met het rijtje groten’ van wie ze nummers selecteerden.

Ben je ook gefascineerd door grote liefdes en het geloof in de Amerikaanse Droom, maar ook door het verdriet en de verbittering als die liefde verdwenen is of die droom niet uitkomt?

Dan kun je vanmiddag om half vier het overigens heel toepasselijke weer ontvluchten:

uitgeverij Vreugdenberg

ISBN 978-90-821733-7-6

In zijn debuutroman ‘Ik wou dat ik jouw leven had’ fantaseert singer-songwriter Rick Treffers een autobiografie die grote parallellen vertoont met de zijne, maar er toch van afwijkt.

Het schijnbaar authentieke karakter wordt versterkt door de inleiding, waarin Treffers ook een advocaat en de medewerkers van de Haarlemse rechtbank bedankt die aan de totstandkoming van het boek meewerkten. Daardoor creëert hij ook direct een zekere spanning, helemaal doordat hij in de laatste alinea schrijft te hopen op de onbevangenheid van zijn lezers, ‘ondanks het getouwtrek en gebekvecht vooraf en de daaruit voortvloeiende negatieve publiciteit.’

In zijn roman, opgebouwd uit dagboekfragmenten, toerverslagen, verspreide dagboeknotities van journalist Dick Scheffers, het tweede romanpersonage, en verzonnen fragmenten van het interview van Scheffers met Treffers schetst de schrijver een beeld van zijn weinig succesvolle pogingen met zijn band Mist door te breken in Spanje en solo in Nederland.

Daarbij is het moeilijk uit te maken wat waarheid is en wat verbeelding. Rick Treffers verhuisde namelijk na een aantal albums als voorman van zijn groep Mist en twee Nederlandstalige singer-songwriteralbums inderdaad in 2011 naar Spanje. Daar wilde hij als ‘El turista optimista’ met Spaanstalige songs de Spanjaarden een begripvolle spiegel voorhouden na eerder ook met zijn band te hebben getoerd in de Spaanstalige wereld.

In een mengsel van ironie en zelfmedelijden schetst Treffers uitgebreid hoe voor hem het succes steeds voor het grijpen ligt, maar telkens tussen zijn vingers door glipt door het onverschillige optreden van Spanjaarden die laconiek zijn op het onbetrouwbare af :

De Canadese folky singer-songwriter Rob Lutes vinden wij nog altijd onderschat.

Dat veranderde ook niet na het uitkomen van zijn zesde studioalbum ‘Walk in the dark’ eerder dit jaar.

In Canada is zijn naam gelukkig groter dan hier en het winnen van de verkiezing van de categorie Contemporary Singer of the Year in de Canadian Folk Music Awards helpt daarbij ook weer.

De uitreiking in Calgary miste hij overigens, doordat hij die avond een optreden had in de buurt van Meaford, Ontario…..

Van de rootsy singer-songwriter Claudia Robbens verscheen eind vorig jaar haar debuut ‘Who you want to be’.

Inmiddels heeft zij op 5 december een kerstsingle uitgebracht.

‘Everybody’s blues’ laat haar talent voor het zingen van ballads goed horen en bovendien heeft de Nederlandse daarin iets te zeggen:

Bruce Springsteen heeft er niet direct mee te maken, maar is misschien uiteindelijk toch verantwoordelijk voor de oproep van E Street Band-gitarist Steven Van Zandt om de hotels van keten Marriott te boycotten.

Van Zandt heeft namelijk vrij doordat zijn baas al heel lang solo op Broadway staat en ging dus op Soulfire-tournee met zijn Disciples of Soul.

Tijdens een van hun overnachtingen tijdens die tournee in een Mariott-hotel kreeg VanZandt elk onderdeel van zijn ontbijt geserveerd in een aparte plastic verpakking.

Dat schoot hem in het verkeerde keelgat om allerlei redenen, waarvab zijn zorgen om het milieu en het verdwijnen van banen de belangrijkste waren.

Dus roept hij inmiddels op tot een boycot van alle Marriott-hotels, doordat die keten dit concept uitprobeert en het overweegt in te voeren uit concurrentieoverwegingen.

Inmiddels heeft Van Zandt Jackson Brown aan zijn zijde en de Plastic Polution Coalition:

Shine a Light Records SLR011218

moedig voorwaarts.

Op hun vierde album zette Tip Jar twaalf nieuwe songs. Net als op hun drie vorige onder deze groepsnaam zijn toetsenist-zanger Bart de Win en zangeres Arianne Knegt geïnspireerd door traditionele country, maar toch is er duidelijk stilistisch verschil met die voorgangers.

De twee putten deze keer namelijk ook zachtjes uit countryrock, terwijl in sommige ballads weer de jazzy invloeden zitten die de drie door De Win onder eigen naam gemaakte albums kenmerkten.

In hun songs fungeert Knegt niet alleen als aanjager, maar ook als