Kippenvel – Ruud Heijjer

….maar nog steeds alleen over muziek, uiteraard.

Het adres is het adres van deze website, maar dan zonder de punten, want die mogen niet bij Twitter: kippenvelnet.

Dat genereert een tweet op het moment dat we een bericht plaatsen op de website.

Mooier kan het niet, want dan blijf je van minuut tot minuut op de hoogte van wat wij het luisteren en lezen waard vinden….

Maria Muldaur heeft eind september ‘Don’t you geel my leg’ uitgebracht, haar eerbetoon aan Blue Lu Barker. Die zangeres was populair in de jaren en dertig en veertig en zong net als vrouwelijke tijdgenoten seksueel getinte teksten met een knipoog.

Muldaur zette in 1973 Barker’s gelijknamige nummer al op haar naamloze debuut op aanraden van Dr. John, maar kwam er bij het voorbereiden van een tribute-optreden in New Orleans in 2016 achter dat Barker nog veel meer van dat soort goede songs had.

Dat is een beetje vreemd, want in het persbericht wordt gesproken over het feit dat Muldaur en Barker bevriend waren, maar hoe het ook zij: de twaalf songs op Muldaur’s 41^ste (!) album swingen en spetteren, terwijl zij ze sensueel en ironisch zingt, geheel in de traditie van de originelen.

Dat is niet zo gek, want eerder maakte Muldaur al ‘Richland Woman Blues’ ‘Sweet Lovin’ Ol’ Soul’ en ‘Naughty, Bawdy & Blue’. Daarop zong ze al songs van andere vergeten zangeressen als Sippie Wallace, Victoria Spivey, Alberta Hunter, Ma Rainey en anderen.

Muldaur wordt bovendien begeleid door grote namen uit New Orleans: pianist DAvid Torkanowsky, bassist Roland Guerin en drummer Herlin Riley, plus een spetterende zes man sterke blazerssectie.

Zij namen hun mix van oude jazz, vaudeville en rhythm ‘n’ blues live op in de studio:

Donald Trump heeft weer eens een uitspraak gedaan die voor opgetrokken wenkbrauwen zorgt. Nu is dat op zich geen nieuws, maar dat hij uiteenlopende popgrootheden als Rod Steward, Katy Perry en Neil Young verenigt, is dat misschien wel. Tenslotte komen zij uit geheel verschillende popuniversums.

Oorzaak hiervan is de tweets die Trump op de wereld afvuurde vanwege de Califirnische bosbranden, Daarin zegt hij dat er geen reden is voor ‘deze enorme, dodelijke en kostbare bosbranden behalve dat het bosbeheer zo slecht is.’ Hij vervolgt zijn tweet met: ‘Ieder jaar worden miljarden dollars gegeven, terwijl er zoveel doden vallen, allemaal door het enorme wanbeheer van de bossen. Los het nu op, of geen overheidsgeld meer!’ en ‘Met het juiste bosbeleid kunnen we de voortdurende vernietiging in Californië stoppen. Wees slim!’

Red Steward, Katy Perry en Neil Young regaeerden daar alle drie op: Perry noemt het een harteloze reactie, terwijl het zelfs niet om politiek gaat, maar om ‘goede Amerikaanse gezinnen die hun huis verliezen terwijl u tweet en worden geëvacueerd naar opvanghuizen’.

Steward doet daar een schepje bovenop in een genuanceerde reactie, al doet hij daar door de laatste zin veel afbreuk aan: ‘Meneer de president, terwijl de huizen van mensen afbranden, terwijl levens verloren gaan en terwijl brandweermannen hun leven wagen, heeft Californië behoefte aan woorden van steun en bemoediging, niet aan bedreigingen of beschuldigingen. Waar is Winston Churchill als je hem nodig hebt?’

Neil Young legt van de drie de vinger het duidelijkst op de zere plek door de oorzaak bij klimaatverandering te leggen en de extreme weersomstandigheden en lange droogte als tekenen daarvan te noemen.

Verder schrijft hij dat het tijd is om af te rekenen met deze ‘ongeschikte leider’ en spreekt hij de hoop uit dat het nieuw gekozen Congres daarbij kan helpen.

Ook in de rest van zijn verklaring windt hij er geen doekjes om, misschien ook doordat hij voor de tweede keer een huis verloor door de bosbranden:

Maandelijks stuurt singer-songwriter Gretchen Peters haar nieuwsbrief naar iedereen die hem maar wil hebben.

Daarin schrijft zij uiteraard over de recensies van haar indrukwekkende album ‘Dancing with the beast’, haar optredens en wat haar verder bezighoudt.

Ook voegt ze daar elke maand een download aan toe.

Deze maand is dat een demo van het titelnummer van haar vorige album, ‘Blackbirds’, een song die ze samen schreef met Ben Glover.

Ze vond zijn gitaarpartij zo mooi, dat ze hem vroeg die nog een keer in zijn geheel te spelen, maar dan in haar toonsoort, zodat zij de tekst erbij kon zingen.

Nu staan er al twee prachtige versies van die song op haar album, maar deze is minstens net zo mooi:

Na een stilte van vijf jaar duikt singer-songwriter Marike Jager weer op.

Misschien is het woord comeback’ een beetje te sterk, maar de stilte na haar album ‘The silent  song’ was toch wel erg groot.

Nu is Jagers single ‘Wasted’ uitgebracht. Die nam ze op met producer Paul Willemsen (Michelle David and the Gospel Sessions), terwijl Tchad Blake (inderdaad: niemand minder dan…) de mix deed.

‘Wasted’ is inderdaad een nieuw begin, want Jager slaat een heel andere weg in: niet alleen is het nummer zeer geproduceerd, het heeft een dwingende beat en er zitten ‘synths, samples en snaren’, zoals het persbericht succesvol allitereert.

Alles bij elkaar doet het nummer een beetje denken aan de jonge Sheryl Crow, maar ook aan een aantal songs van haar eigen ‘Celia trigger’ uit 2008.

Eerder dit jaar was er opeens een nieuwe song van Sade. Zij nam ‘Flower of the universe’ op voor regisseuse Ava DuVernay’s film ‘A wrinkle in time’

Dat was het eerste nieuwe nummer van de stoïcijnse ogende, maar altijd onderkoeld emotioneel zingende Engelse van Nigeriaanse afkomst sinds 2011 en daardoor alleen al nieuws.

Nu is daar dan weer ‘The big unknown’, dat ze opnam voor Steve McQueen’s film ‘Widows’.

Het is weer zo’n even stijlvolle als melancholieke ballad, waarop ook Sade het patent heeft. Net als in ‘Flowers in the universe’ ontbreken de jazzy blazers van haar begeleiders van ooit en toch smelten wij bij het horen van haar breekbare zang.

Misschien is zij een van onze ‘guilty pleasures’, maar dit soort ballads is haar natuurlijke omgeving. De stelling dat zij in de beste daarvan het gat met de natuurlijk veel spontanere en dus benaderbare Adele dicht, durven wij wel aan:

De Nederlandse Vereniging van Entertainment Retailers (NVER) verspreidt vanaf vrijdag 9 november 20.000 ‘unieke’ platenbonnen onder de bij de vereniging aangesloten verkooppunten.

Ze zijn weliswaar allemaal vijf euro waard, maar ze zijn er in vier verschillende uitvoeringen: erop afgedrukt zijn namelijk de portretten van de Ringo Starr, George Harrison, John Lennon en Paul McCartney die bij de ‘dubbele witte’ `zitten.

Niet toevallig komt dat album op vrijdag uit in diverse speciale edities, zodat de link wel heel duidelijk is. Overigens komt op 14 december ook nog een versie uit met het portret van Bruce Spingsteen erop, tegelijktijdig met zijn livealbum ‘Springsteen op Broadway’.

Ze zijn echter alleen voor kopers van bepaalde, overigens nogal uiteenlopende albums:

Ani DiFranco een door folk en jazz beïnvloede singer-songwriter noemen is bijna een belediging voor de vrouw die nog altijd het persoonlijke met het politieke mengt in haar teksten.

Eerder al kondigde zij aan haar memoires te gaan schrijven, maar blijkbaar zijn die inmiddels in een vergevorderd stadium.

Uitgeverij Viking heeft namelijk bekendgemaakt, dat ‘No walls and the rucurring dream’ uitkomt op 7 mei 2019.

Misschien dat het boek ook anderen bereikt dan haar loyale fans: DiFranco’s tragiek is namelijk dat ze zo uitgesproken kritisch is, dat velen niet naar haar muziek willen luisteren, laat staan naar haar meningen over feminisme, rechten voor LGTBQ’ers, sociale ongelijkheid en de rest van de Amerikaanse politiek.

Zij preekt zo al heel lang voor eigen parochie en daardoor missen al die anderen ook een stel van de allermooiste songs over de liefde.

In het boek schrijft ze zeker over de idealen die haar deden weglopen van huis en haar eigen label deden oprichten en over het feit of ze die inmiddels heeft bereikt:

In plaats van vooraf doet Marianne Faithfull de promotie voor haar nieuwe album ’Negative capability’ achteraf.

Zij doet een lang vraag-en-antwoordspel met Nick Cave, met wie zij op die nieuwe ook ‘The gypsy faerie queen’ schreef en zong.

Ook zijn er in het achttien minute durende filmpje beelden te zien van de opnamesessies voor haar nieuwe.

Faithfull kan in die tijdsduur natuurlijk niet haar hele carrière bespreken, maar heeft het toch onder meer ook over haar debuut in de muziek aan de hand van Andrew Loog Oldham, haar ontdekker en de manager van de Rolling Stones.

Uiteraard komt ook de inspirarie voor ‘Negative capability’ ter sprake, net als de opnamesessies:

Veel nieuws zit er niet in, in de nieuwe video van ‘Back in the USSR’ van de Beatles.

Je ziet wat nerveus gemonteerde beelden, soms met een fragment waarin de Beatles te herkennen zijn, soms een Russisch straatbeeld. Daaroverheen verschijnt in schokkerig handschrift de tekst van de opener van de ‘dubbele witte’, terwijl daaronder de lekkere rocksong te oren is in een geremasterde versie.

Uiteraard moet het filmpje nog maar eens de aandacht vestigen op de aanstaande release van die fragmentarische, soms erg goede dubbelalbum in veel, overigens allemaal stevig aan de prijs zijnde versies op vrijdag 9 november a.s.:

Mavis Staples heeft een nieuw livealbum aangekondigd.

‘Live in London’ staat pas gepland voor 8 februari 2019, maar er is nu al een eerste video vrijgegeven van een van de optredens op 8 en 9 juli van dit jaar in de Londense Union Chapel.

Staples noemt die zaal ‘the best place in the world to sing’, maar dat zal de immer positieve frontvrouw van de gospel ook weleens over een andere zaal gezegd hebben.

Opvallend detail is, dat Staples dit album zelf produceerde en dat ze veel songs selecteerde die op haar recente album staan: