Kippenvel – Ruud Heijjer

….maar nog steeds alleen over muziek, uiteraard.

Het adres is het adres van deze website, maar dan zonder de punten, want die mogen niet bij Twitter: kippenvelnet.

Dat genereert een tweet op het moment dat we een bericht plaatsen op de website.

Mooier kan het niet, want dan blijf je van minuut tot minuut op de hoogte van wat wij het luisteren en lezen waard vinden….

Het naamloze debuut van David Crosby’s CPR en opvolger ‘Just like gravity’ zijn inmiddels niet alleen digitaal heruitgebracht, maar ook op cd.

De digitale versies verschenen al op 15 mei, maar op 31 juli jl. kwamen de cd’s ook weer uit.

CPR was een handige woordspeling op CSN, maar gitarist Jeff Pevar en toetsenist James Raymond zijn ook niet de eersten de besten, terwijl drummer Steve DiStanislao en bassist Andrew Ford met de besten meekunnen.

Dat beide albums nu zijn voorzien van lines notes van Crosby’s vriend Steve Silberman is niet de reden dat we die rereleases toeuichen, maar wel dat daarop een stel van de mooiste songs staan die Crosby ooit schreef.

Bovendien denken wij zomaar, dat die twee albums niet de waardering kregen die ze verdienden.

Iedereen die de vier soloalbums van Crosby daarna goed vindt, zou zichzelf een plezier doen door ‘CPR’ en ‘Just like gravity’ alsnog te beluisteren:

Onze harten begonnen toch een beetje sneller te slaan bij de aankondiging van het inmiddels zestiende facebookconcert van Tip Jar.

Vanavond staat bij  zangeres Arianne Knegt en zanger, gitarist en toetsenist Bart de Win namelijk New Orleans centraal.

Tonnie Ector zorgt op contrabas voor een swingende extra laag.

Zoals altijd is het concert te zien en te horen om acht uur via de facebookpagina van Bart de Win:

Neil Young heeft nu ook officieel zijn ‘Lookin’for a leader’ geactualiseerd.

Eerder paste hij de tekst al  enigszins aan in zijn zesde ‘Fireside sessions’, die bol stond van de politiek getinte nummers.

Nu heeft Young het nummer nog een keer apart op zijn website gezet met de herziene tekst, waaraan hij een laatste couplet heeft toegevoegd:

In de publiciteitsgolf die Paul McCartney probeert te ontketenen rond het uitkomen van zijn met alternatieve versies en demo’s uitgebreide versie van ‘Flaming pie’ kwam ook een alternatieve versie uit van ‘Calico skies’.

Het is een akoestische versie die jij opnam in de VS nadat een orkaan ervoor had gezorgd dat er geen elektriciteit was in het gebied waar hij zich bevond.

Hij combineerde daarbij inspiratie met ervaring, want hij wilde iets schrijven zoals ‘Blackbird’, een song waarbij je geen drums of arrangementen nodig had:

Malford Milligan heeft een nieuwe single uitgebracht.

De zwarte zanger uit Austin nam ‘I’m so tired’ op in zijn tijdelijke onderkomen in Eindhoven, waar hij verblijft als gevolg van het sluiten van de poppodia en de onmogelijkheid naar de VS terug te vliegen.

Vanuit Eindhoven kijkt hij dus op afstand naar de Amerikaanse protesten van sympathisanten van Black Lives Matter en de ontwikkelingen daaromheen.

Het bracht herinneringen boven aan zijn eigen jeugd in een gesegregeerd Texas, waar Milligan opgroeide als albino.

Hij bezong die en maakte er een voice memo van, die hij stuurde aan JW Roy.

Die werd zo geraakt door de tekst, dat hij Christon Kloosterboer vroeg er muziek voor te verzorgen.

Het resultaat is juist door de minimale begeleiding doordringend:

Paraply 034

addictive desire.

You can hardly speak of a career in the case of the now 74-year-old singer-songwriter Greg Copeland: his debut ‘Revenge will come’ received very good reviews in 1982, but despite the role of school friend Jackson Browne, it got no support from his label, after which Copeland, who also worked as a lawyer, disappeared into anonymity for 26 years.

In 2008 the good, country-influenced album ‘Diana and James’ was released with guitar player Greg Leisz as producer and Browne as executive producer, and recently Copeland’s third album was released.

Leisz and Val McCallum are the distinctive guitarists and multi-instrumentalist Tyler Chester serves as producer,but Copeland holds the reins tightly. Otherwise, it is incomprehensible that

Paraply 034

verslavend verlangen.

Van een carrière kun je in het geval van de inmiddels 74-jarige singer-songwriter Greg Copeland nauwelijks spreken: zijn debuut ‘Revenge will come’ kreeg in 1982 zeer goede kritieken, maar kreeg ondanks de rol van schoolvriend Jackson Browne geen steun van zijn label, waarna de ook als advocaat werkzame Copeland 26 jaar in de anonimiteit verdween.

In 2008 verscheen dan het goede, door country beïnvloede album ‘Diana and James’ met gitarist Greg Leisz als producer en Browne als ‘executive producer’ en recent kwam Copeland’s derde album uit.

Daarop zijn Leisz en Val McCallum de bepalende gitaristen en doet multi-instrumentalist Tyler Chester de dienende productie, maar heeft Copeland de touwtjes strak in handen. Anders is het onbegrijpelijk dat hij

Playlist 642 -28 juli 2020

Laurel Canyon was in eind jaren zestig de verzamelplaats van de hippe generatie van toen: Joni Mitchell, Graham Nash, Neil Young, Carole King, Brian Wilson, James Taylor, leden van de Byrds, de Eagles en Buffalo Springfield, Jackson Browne, Linda Ronstadt en Harry Nilsson, terwijl ook relatieve lichtgewichten als Peter Tork en Mickey Dolenz van de Monkees er resideerden.

Over Laurel Canyon verschenen recent twee documentaires: het gelijknamige ‘Laurel Canyon’ inderdaad en ‘Echo in the canyon’.

Toch is De Rode Draad van vanavond slechts met een heel dun knoopje verbonden met die fameuze woonplaats van de sterren: Joni Mitchell zingt er weliswaar over, maar welke canyon Marc Cohn precies bedoelt, blijft onduidelijk, terwijl Greg Copeland Coldwater Canyon bezingt, een gebied dat net om de hoek zou liggen…..

Of die drie canyons nu op een oude, stoffige landkaart zijn terug te vinden of niet: het levert drie mooie songs op te midden van al die andere prachtnummers tussen acht en tien.

Tot vanavond, tot Kippenvel!

Singer-songwriter David Philips bestookt de wereld al jaren met de songs die hij schrijft in  zijn dakappartement in Barcelona.

Daar zit hij nu uiteraard ook: hij tekent er vogels en schrijft er songs.

In beide is hij meer dan gemiddeld goed: daarvan getuigen bijvoorbeeld albums als ‘The rooftop recordings 2’en ‘Angel’

De gedwongen rust die Barcelona in zijn greep heeft, veranderde de stad in een overvolle en lawaaiig toeristencentrum in een rustige, schone stad met een opbloeiende flora en fauna.

Het leidde tot optimistische gedachten, waarin Philips het huidige leven idealiseert.

Of hij daar gelijk in heeft? Het leidde in ieder geval tot een mooi, loom swingend nummer.

Hij gebruikte een drumtrack van een niet uitgebrachte demo, maar nam de rest thuis op, zoals hij ook al eerder deed met zijn ‘Rooftop recordings’: