Kippenvel – Ruud Heijjer

….maar nog steeds alleen over muziek, uiteraard.

Het adres is het adres van deze website, maar dan zonder de punten, want die mogen niet bij Twitter: kippenvelnet.

Dat genereert een tweet op het moment dat we een bericht plaatsen op de website.

Mooier kan het niet, want dan blijf je van minuut tot minuut op de hoogte van wat wij het luisteren en lezen waard vinden….

Van folklegende Pete Seeger verschijnt op 3 mei een groot carrièreoverzicht. Dat is niet toevallig, want op die dag werd hij geboren in 1919.

‘Pete Seeger: the Smithsonian Folkways collection’ wordt een box met vijf cd’s en een boek van tweehonderd pagina’s.

Het geheel wordt geproduceerd door Jeff Place en Robert Santelli, die eerder al vergelijkbare boxen produceerden met de muziek van Lead Belly en Woody Guthrie.

De box zal bestaan uit een mix van de van Seeger bekende traditionele folksongs en door hem geschreven nummers als ‘Turn turn turn’, ‘We shall overcome’ en ‘One grain of sand’, live-opnamen en twintig niet eerder uitgebrachte songs.

Rolling Stone Keith Richards is zo langzamerhand bezig al zijn slechte gewoontes af te zweren.

Eerder bracht hij zijn drankgebruik al rigoureus terug en stopte hij met het nemen van drugs, maar nu probeert hij ook te stoppen met roken.

Dat valt nog niet mee, zo heeft Richards gezegd in een interview met Mojo, want stoppen met heroïne is makkelijker. Volgens Richards vond Lou Reed dat ook al.

Heroïne afzweren is weliswaar te vergelijken met de hel, maar dat duurt maar kort, terwijl sigaretten altijd en overal aanwezig zijn en Richards ze gedachteloos zegt op te steken.

Wel is het hem gelukt, het aantal sigaretten te verminderen.

Behalve dat het bijna wonderlijk is dat deze bekentenis van de inmiddels 75 jaar jonge rockrebel in alle Engelse kranten staat, pleit zijn relaas toch ook voor een verbod op een van populairste verslavingen van deze tijd.

Over Jodymoon’s ‘A love brand new’ schreven wij een heel enthousiaste recensie, die je nog kunt terugvinden in de categorie ‘Recensies roots’.

Gelukkig werd dat album niet alleen door ons lovend gerecenseerd en worden ook hun optredens op positieve recensies onthaald.

Dat ze op zaterdag 9 februari optraden op Radio 2 in ‘Muziekcafé’, het liveprogramma van AVROTROS was ons helaas dan weer even ontgaan:

Over de iconische, maar toch relatief onbekende singer-songwriter John Prine is een documentaire op komst.

Hij is vooral bekend als schrijver van ‘Angel of Montgomery’, dat hij in 1971 op zijn naamloze debuut zette, maar dat een klassieker werd in de uitvoering van Bonnie Raitt, die hem een van haar helden noemt.

‘John Prine: Hello in there’ is al bijna af, want regisseur Zachary Fuhrer (flauw, maar toch: What’s in a name….) filmde Prine tijdens de voorbereiding van zijn nieuwe album ‘Tree of forgiveness’ na dertien jaar stilte én tijdens de opnamen, terwijl hij ook interviews deed met Prine’s familieleden en met door hem beïnvloede jonge singer-songwriters als Jason Isbell en Margo Price.

Het persbericht belooft zowel scènes van een thuis ontbijt makende Prine als van optredens en alles wat daar tussenin zit.

Het zegt iets over de status van Prine, dat de documentaire gaat draaien in geselecteerde Amerikaanse bioscopen.

Playlist 577 - 12 februari 2019

Het nieuws dat Lyndsey Buckingham niet alleen acute openhartchirurgie onderging, maar daardoor ook nog schade aan zijn stembanden overhield, kwam als een schok.

Dat laatste is vermoedelijk het gevoel van een fout bij het incuberen, maar met die constatering is dat probleem nog niet opgelost.

Het is wel de acute aanleiding om Stevie Nicks en Buckingham nog maar eens bij elkaar te brengen, al is dat in het echte leven onwaarschijnlijk: tenslotte lijken zij en Mick Fleetwood de kwade genieën die de Buckingham’s verwijdering uit de groep in gang hebben gezet.

Dan nemen we meteen maar nieuwe leden Neil Finn en Mike Campbell mee: dat kan namelijk alles bij elkaar toch in slechts drie songs: een van Crowded House, Finn’s voertuig, dan Stevie Nicks samen met het door Tom Petty en schaduw Mike Campbell geschreven en door de Heartbrekaers gespeelde ‘Stop dragging my heart around’ van haar soloalbum ‘Bella donna’ uit 1981 en een Buckingham’s songs van ‘Tusk’, waarin je muzikale verwijdering al duidelijk hoort doorklinken.

De oeuvre-Edison die Ilse DeLange gisterenavond kreeg legt gezien het juryrapport precies de vinger op de zere pols.

Terecht schrijft de jury dat DeLange als twintig jaar aan de top staat, maar is de volgende kwalificatie nu een compliment? Ze heeft ‘een uit duizenden herkenbare stem, de randen zoekend van haar heldere spectrum.’

Ook het feit dat zij ‘haar talenten op talloze manier inzet’ kun je makkelijk uitleggen als een bewijs van haar door de jaren heen constante switchen van muzikale stijl, waardoor zij ‘steeds weer nieuw momentum weet te vinden’.

Dat laatste is zeker waar:

Popfotograaf Guy Webster is op 5 februari j.l. overleden aan leverkanker. Ook had hij diabetes. Hij was 79 jaar oud.

Webster was de man van talloze lp-hoezen en foto’s van beroemdheden van 1964 tot 1971, toen hij de VS verliet uit protest tegen het beleid van president Richard Nixon.

Webster maakte de foto’s voor het debuut van The Doors met daarop prominent Jim Morrison, die Robbie Krieger, Jim Densmore en Ray Manzarek in ieder geval letterlijk in de schaduw stelt, maar ook voor opvolger ‘Waiting for the sun’, voor ‘Turn, turn, turn!’ en ‘The notorious Byrds brothers’ van The Byrds, Simon & Garfunkel’s ‘Sounds of silence’ , ‘Big hits (High tide and green grass)’ van de Rolling Stones, Tim Buckley’s ‘Goodbye and hello’, Captain Beefheart’s ‘Safe as milk’ en Nico’s ‘The marble index’.

Ook fotografeerde hij beroemdheden als Jack Nicholson, Dennis Hopper, Jane Fonda en Barbra Steisand, Raquel Welch, Jimi Hendrix, Mick Jagger, Keith Richards en Brian Jones.

Webster was een van de bepalende popfotografen van de jaren zestig, doordat hij een eigen, steeds losser wordende invulling gaf aan de voorheen stijve publiciteitsfoto’s die werden gemaakt volgens de strikte instructies van de platenmaatschappijen:

Nieuw universitair onderzoek toont aan dat popmuziek door de jaren heen steeds somberder en agressiever is geworden.

Dat blijkt uit de studie ‘Quantitative Sentiment Analysis of Lyrics in Popular Music’, geschreven door Kathleen Napier en Lior Shamir van de Lawrence Technical University in Michigan.

Zij onderzochten meer dan zesduizend songs uit de periode 1951 tot 2016 met als criterium dat ze alle in de Billboard Hot 100 moesten hebben gestaan.

Met een softwareprogramma analyseerden de onderzoekers de sfeer van de teksten van die songs door te zoeken naar woorden en zinnetjes die gevoelens uitdrukken. Op basis daarvan kreeg elke song een cijfer van 0 tot 1, maar wel met decimalen achter de komma.

De gemiddelde scores voor angst, afkeer, boosheid en verdriet bleek langzaam maar zeker te stijgen, terwijl de factor ‘vreugde’ steeds lager werd.

Fats Domino’s ‘Blueberry Hill’ uit 1956 scoorde bijvoorbeeld 0,89 voor vreugde, maar Sam Smith’s hit ‘Stay with me’ uit 2015 haalde daarvoor maar 0,15. Ook gevoelens van vertrouwen en extrovertie daalden sterk:

Lyndsey Buckingham, sinds kort prominent ex-lid van Fleetwood Mac, heeft in de week van 28 januari een acute openhartoperatie ondergaan, zo bleek uit een verklaring van zijn vrouw Kirsten.

Buckingham heeft daarbij ook schade opgelopen aan zijn stembanden, maar in hoeverre die blijvend is, is op dit moment onduidelijk.

Hij herstelt thuis en zijn toestand verbetert met de dag, zo liet zijn vrouw in een verklaring weten.

Daarin staat ook dat onder meer dat het afgelopen jaar ‘op zijn minst een emotioneel heel zwaar en moeilijk jaar is geweest’, maar dat Buckingham ernaar uitkijkt de hele zaak achter zich te laten.

Uiteraard zijn alle optredens van Buckingham afgelast.