Kippenvel - Ruud Heijjer

In oktober 2022 werden in het Ryman Auditorium In Nashville op twee achtereenvolgende avonden concerten gegeven waaraan allerlei groten deelnamen die de in 2020 overleden singer-songwriter John Prine wilden eren.

De documentaire ‘You Got Gold – a Celebration of John Prine’is daarvan de neerslag. Die duurt negentig minuten en werd geregiseerd door Michael John Warren.

Daarin zijn onder anderen Lyle Lovett, Dwight Yoakam, Steve Earle, Jason Isbell, Gillian Welch en David Rawlings, Bonnie Raitt en de ook hier onvermijdbare Brandi Carlile te zien en te horen in songs die zijn eerste songs schreef toen hij nog postbode was.

Het door Bonnie Raitt nog altijd tijdens elk van har concerten gezongen ‘Angel from Montgomery’ stond op zijn naamloze debuut in 1971.

Prine kreeg vier keer een Grammy en in 2020 de Grammy Lifetime Achievement Award, drie keer de Artist of the Year Award én de Lifetime Acheivement Award for Songwriting van de Americana Music Honors & Award, de PEN/New England Song Lyrics of Literary Excellence Award, werd tot lid gekozen van de Songwriters Hall of Fame en was Honorary Poet Laureate van de staat Illinois:

Continue reading

Van Everything But The Girl verschijnt op 14 november een verzamelalbum.

Dat gaat zestien nummers tellen uit een carrière die met een onderbreking nu al meer dan veertig jaar duurt.

Tracey Thorn en Ben Watt vormden een van de groepen die in  het begin van de jaren tachtig de jazz als inspiratiebron namen, net als bijvoorbeeld Sade en het inmiddeles vergeten Working Week dat deden.

Hun debuutalbum ‘Eden’ stond vol met zacht swingende, door Thorn met hese stem gezongen nummers.

Op de albums daarna beoefenden de twee zo mogelijk elk in de mode zijnde genre tot 2000 en klonken ze voor fans van het eerste uur totaal onherkenbaar, al verkochten sommige van hun albums goed en scoorden ze ook een aantal hits.

Daarna brachten beiden soloalbums uit tot 2023, toen weer een groepsalbum verscheen en dit jaar weer een.

Over de keuze van die zestien nummers heeft het paar van allerlei gedachten:

Zo schrijft Thorn in het persbericht: ‘We always liked albums that had a fast side and a slow side, so we thought we’d start with the bangers and wind down with the ballads.’ en vult Watt aan: ‘It also makes the album run backwards in time. It gives you a sense of clubland back to bedsit, a journey that to us feels very real. And at the end, we pair the modern-day (‘Run A Red Light’) with how we started (‘Night And Day’).’

de tracklist:

Continue reading

In ‘Bread of Angels’, het nieuwe deel in de reeks memoires die Patti Smith schrijft, openbaart zij ook dat de man die zij als haar vader zag, dat niet was.

De eerste aanwijzing daarvoor kreeg ze in 2002 in een telefoongesprek met haar moeder, die ‘een verhaal had over genen’.

Haar moeder overleed achter kort daarna na een val op haar hoofd en pas in 2012 kwam ze er via een DNA-test achter dat har zuster Linda biologisch gezien haar halfzuster was en Grant Smith niet haar vader.

NA een tweede DNA-test in 2020 zocht en vond haar dochter de identiteit van de man die Smith’s vader wel was. Saillant is, dat die dochter daarvoor dezelfde technieken gebruikte als ze had gedaan om erachter te komen dat Patti Smith haar moeder was: Smith had haar dochter opgegeven voor adoptie toen ze twintig jaar was.

Die ontdekking was zo’n schok dat ze een tijdlang last had van een ‘writer’s block’.

In een vraaggesprek met CBS Morings zei ze daarover: ‘I put it away for over two years, because I had to process that.

And also, I had to decide, ‘What do I do with that information? Do I hide it?’ But then I thought, ‘You know, one of the things my goal in writing this book was to give certain people that I loved life. It’s a book of gratitude. And … he gave me life with my mother. The two of them gave me life. How could I keep that a secret?’

Ook in een interview met ‘People’ legt Smith uit, waarom ze besloot ook daarover te schrijven:

‘As I was expressing gratitude to anyone else, I wanted to acknowledge (Sidney).’

Deze Sidney was blijkbaar een joodse piloot die al in 1965 stierf.

‘He’s also someone that was barely remembered. He had no children. His surrounding family was small, and he’s not someone that would be remembered pretty much by anyone. So I wanted to rectify that.’

Over de band met haar vader Grant en haar zuster Linda zei ze: ‘I was sad to not be Grant’s biological daughter. I was sad to only have my sister, Linda, as a half sister, but in the end, it doesn’t matter. Our love for each other, my love for my father, eclipses blood, and my love for my sister eclipses blood.’

Fleetwood Mac-drummer Mick Fleetwood heeft ‘Tusk’ gespeeld met de Trojan Band, het fanfarecorps van de University of Southern California.

Dat deed hij op 7 november in het stadion van de LA Dodgers, het Coliseum-stadion in de rust van de wedstrijd die de Dodgers daar speelden.

De Trojan Band speelde ook mee op de versie die op het gelijknamige dubbelalbum van Fleetwood Mac uit 1979 stond en ook op de liveversie op ‘The Dance’(1997).

Uiteraard zijn daar beelden van, zij het kort:

Continue reading

De Red Clay Strays hebben bekend gemaakt at ze op 9 augustus zullen optreden in de roemruchte Madison Square Garden in New York.

Dat deden ze met een variatie op het bekende beeld van de in een New-Yorkse wolkenkrabber klimmende King Kong:

Continue reading

De volledige lijst met kandidaten voor een Grammy is bekend gemaakt door de American Recording Company.

Die kent nog steeds het ovoorstelbaar grote aantal categorieën van 95, zodat het moeilijker lijkt geen Grammy te krijgen dan wel. Zo is een categorie ‘Best Rap Performance’, maar ook een die ‘Best Melodic Rap Performance’ heet, daarmee suggererend dat er rappers zijn die zingen.

Ook voor liefhebbers van Kippenvel zijn er genomineerden in de minder geruchtmakende categorieën: zo is Mavis Staples een van de kanshebbers in Best American Roots Performance met ‘Beautiful Strangers’ van haar nieuwe album ‘Sad and Beautiful World’, maar ook in Best Americana Performance met het ook van dat album afkomstige ‘Godspeed’.

Dan zitten we overigens al in categorieën 44 en 45, terwijl bovendien ‘American roots music’ en country op een en dezelfde hoop worden gegooid.

 Nog wat verderop (categorie 49) zijn Taj Mahal & Keb’ Mo’ genomineerd met hun niet over de hele linie sterke album ‘Room on the Porch’ voor Best Traditional Blues Album, terwijl het sensationele album ‘Family’ van Southern Avenue dat is in categorie 50, Best Contemporary Blues Album.

De Preservation Brass & Preservation Hall Brass Band kregen een nonimatie voor ‘For Fat Man’ in Best regional Roots Music Album (categorie 52), net als Trombone Shorty and New Breed Brass Band voor Second Line Sunday.

Candi Staton’s uitstekende gospelalbum ‘Back to My Roots’ vind je inderdaad terug in categorie 57, Best Roots Gospel Album, terwijl Tori Amos in categorie 68 te vinden is. Zij werd genomineerd voor Best Children’s Music Album voor ‘The Music of Tori and The Muses’.

Meghan Foley & Michelle Holme werden genomineerd in Best Recording Package, categorie 77 voor de vormgeving van Bruce Springsteen’s ‘Tracks II: the Lost Albums’.

In categorie 80, Best Historical Album, is ‘Joni Mitchell Archives – Volume 4: The Asylum Years (1976-1980)’ genomineerd in de personen van  Patrick Milligan en Joni Mitchell als producenten van die compilatie, terwijl Bernie Grundman dat werd voor het vervaardigen van de nieuwe masters.

Ook ‘The Making Of Five Leaves Left’ heeft kans op een Grammy:  Cally Callomon en Johnny Chandler stelden die box samen, terwijl Simon Heyworth en John Wood de masters fabriceerden.

alle 95 categorieën doorvlooien?

Continue reading

In de documentaire ‘Newport & the Great Folk Dream’ staat het Newport Folk Festival centraal zoals dat plaatsvond tussen 1963 en 1966.

Daarin zitten beelden van optredens van Joan Baez, Noel “Paul” Stookey, Jim Kweskin, Taj Mahal, Judy Collins, Joe Boyd, Peter Yarrow, Elizabeth Botton, John Lee Hooker, Peter, Paul & Mary, Dave Van Ronk, Pete Seeger, the Chambers Brothers, Maria Muldaur en anderen, maar ook interviews.

De film gaat op 7 november in première op het San Francisco International Film Festival en werd geregisseerd door Robert Gorden, die eerder films als ‘Muddy Waters: Can’t Be Satisfied’, ‘Johnny Cash’s America’ en ‘Shakespeare was a Big George Jones Fan: ‘Cowboy’ Jack Clement’s Home Movies’ maakte.

In het persbericht schrijft Gordon onder meer:

Continue reading