Kippenvel – Ruud Heijjer

Het zijn in ieder geval opwindende tijden voor Bruce Springsteen: verleden week was hij voor het eerst van zijn leven te zien in een commercial.

Dat was een zeer prestigieuze, want de spot voor SUV-maker Jeep werd vertoond tijdens de uitzending van de finale van de Super Bowl.

Naar verluidt had het Jeep tien jaar aandringen gekost Springsteen zover te krijgen, maar inmiddels heeft het automerk de commercial weer van YouTube verwijderd als gevolg van Springsteens arrestatie voor het rijden onder invloed, het roekeloos rijde en het gebruiken van alcohol op een plaats waar dat verboden is, zoals de complete aanklacht luidt. Dat was in het Gateway National Recreation Area, een natuurpark in Sandy Hook, New Jersey.

Die overtredingen beging Springsteen al op 14 november vorig jaar, maar ze kwamen pas aan het licht toe de Engelse krant Daily Mail erover berichtte op 10 februari.

Inmiddels wordt dit bericht overschaduwd door het nieuws dat Springsteen samen met ex-president Barack Obama een podcast heeft gemaakt.

In ‘Renegades: Born in the USA’ zouden Obama en Springsteen ‘diepe en onthullende’ gesprekken voeren, zo meldt Spotify’s persbericht. De twee hebben een lang gesprek gevoerd, dat in delen is opgeknipt.

Uiteraard is er een trailer en dan ook nog een met beeld:

www.tipjar.nl

de cirkel rond.

Arianne Knegt en Bart de Win zetten elf songs op hun alweer vijfde Tip Jar-album. Ze speelden ze met gitarist en steunpilaar Harry Hendriks, gitarist BJ Baartmans én Texaanse vrienden als bassisten Bill Small en Ron Flynt. Die namen hun partijen thuis op, net als Walt Wilkins zijn incidentele zang. Ook violist Joost van Es en klarinettist Gilead Atzmon duiken weer even op.

Eric van de Lest was als co-producer naast het duo verantwoordelijk voor het open en intieme geluid. Daarin besteedden de drie veel aandacht aan

Tien jaar na het weinig opzienbare comeback-abum ‘Intriguer’ komt Crowded House onder aanvoering van Neil Finn met een nieuw album.

‘Dreams are waiting’ bevat twaalf nummers en is meer dan ook een familieaangelegenheid.

Behalve zanger-gitarist Neil Finn, bassist Neil Seymour en toetsenist-producer Mitchell Froom maken namelijk zijn twee zoons deel uit van de groep: drummer  Elroy Finn en zanger-gitarist Liam Finn.

De opnamen begonnen nog voor de lockdown met de bandleden tegelijkertijd in de studio, maar werden daarna afgemaakt door files heen en weer te sturen.

In een persbericht schrijft Finn daarover, maar ook over zijn angst om steeds volgends dezelfde formule te werk te gaan en het gevoel dat de groep erin geslaagd is het klassieke Crowded House-geluid op een ‘frisse en authentieke’ manier te benaderen.

de tracklist:

1. ‘Bad times good’
2.  ‘Playing with fire’
3. ‘To the island’
4. ‘Sweet tooth’
5. ‘Whatever you want’
6. ‘Show me the way’
7. ‘Goodnight everyone’
8. ‘Start of something’
9. ‘Too good for this world’
10. ‘Real life woman’
11. ‘Love isn’t hard at all’
12.  ‘Deeper down’

Verleden jaar al verschenen ‘Whatever you want’ en nieuwe single ‘To the islands’ ontbreken volgens ons echter allebei de magie de beste songs van Crowded House kenmerkte, in het eerste zelfs in zeer erge mate, terwijl het tweede wordt ontsierd door twee breaks die op een hinderlijke manier de vaart uit het nummer halen:

Je mag daar overigens uiteraard zelf over oordelen:

Nee, Neil Young gaat geen rol spelen in de prequel van het leven van de man die de Britten nog altijd als de grootste bard beschouwen. ‘Young Shakespeare’ is echter wél de titel van een live-album én van een concertfilm, beide met materiaal dat in 1971 werd opgenomen op 16 millimeterfilm in The Shakespeare Theater in Stratford, Connecticut.

Young brengt ze vijftig jaar na dato uit, want de opnamen werden opgenomen voor de Duitse tv, maar werden nooit uitgezonden.

De opnamen werden zo’n vier maanden na de release van ‘After the goldrush’ gemaakt en drie dagen na zijn concert in Massey Hall.

Hij speelde daar onder meer ‘Tell me why’, ‘Cowgirl in the sand’, ‘A man needs a maid’, “Dance, dance, dance’, ‘Down by the river’, ‘Helpless’ en ‘Sugar Mountain’:

Elliot Mazer, die zijn grootste bekendheid genoot als producer van Neil Young’s ‘Harvest’, is op7  februari jl. overleden. Hij was 79 jaar oud en overleed aan de gevolgen van een hartaanval in zijn huis in San Francisco, al leed hij al een aantal jaren aan dementie.

Mazer begon in de vroege jaren zestig als manusje-van-alles bij het jazzlabel Prestige, waar ook de fameuze opnametechnicus Rudy Van Gelder werkte, maar werkte later in Philadelphia met Chubby Checker, Richie Havens, Big Brother & The Holding Company, Gordon Lightfoot en Linda Ronstadt.

Daarna was hij in Nashville samen met Norbertt Putnam en David Briggs betrokken bij de bouw van de Quadrofonic-studio’s, waar Young ‘Harvest’ opnam met hem als producer. Mazer bracht Young in contact met muzikanten als drummer Kenney Buttrey, bassist Tim Drummond en steelgitarist Ben Keith.

Ook producete hij in 1973 Young’s livealbum ‘Time fades away’, in 1975 het pas vorig jaar uitgebrachte ‘Homegrown’, in 1983 het verguisde ‘Everybody’s rocking’ en in 1985 ‘Old Ways’.

Daarna was hij geluidstechnicus bij ‘The last waltz’ van The Band en producete ook nog Rory Gallagher, Frankie Miller, de Grateful Dead‘ en later Give Me Convenience’ van The Dead Kennedys en ‘Ghost Stories’ van The Dream Syndicate.

Een interview met Mazer kun je lezen via:

Vlak voor de release van hun vijfde album ‘One lifetime’ brengen Bart de Win en Arianne Knegt de derde single uit die hoort bij dat album.

‘Amsterdam rain’ is een stemmige folky song vol heimwee die doet verlangen naar meer:

SCR 01/2020

www.sunshinecleaners.nl

indringend gefluister.

Het tweede album van de Zeeuwse Sunshine Cleaners is muzikaal en thematisch een stijlvaste opvolger van ‘Silent voices, songs inspired by Bonhoeffer’s prison poems’. Daarop speelden en zongen Jacqueline Heijmans, Geert de Heer en Sjef Hermans composities van de laatste waarin de Duitse theoloog centraal stond die zich al vroeg verzette tegen Hitler en dat uiteindelijk in april 1945 nog met de dood moest bekopen.

In de vijftien (!) songs is Bonhoeffer opnieuw een keer de hoofdpersoon, maar behalve over hem zingen Heijmans en De Heer ook over anderen van wie het leven onlosmakelijk verbonden is met de Tweede Wereldoorlog: schrijfster Etty Hillesum, kunstenares Charlotte Salomons, de Poolse verzetsman Witold Pilecki en de joodse vioolbouwers Amnon en Avshalon Weinstein.

Daarnaast schreef Hermans songs over onder anderen

Neil Young heeft laten doorschemeren dat binnen afzienbare tijd ‘Johnny’s Island’ zal uitkomen.

Dat is volgens Young een ‘mooi’ album dat hij in 1982 in Honolulu, Hawaii, opnam met een stel muzikale vrienden vlak voordat ze op tournee gingen door Europa.

Hij noemde die band in onnavolgbare, melige traditie ‘The Royal Pinesapples’. Daar in zaten drummer Ralph Molina, Buffalo Springfield-bassist Bruce Palmer, gitarist Nils Lofgren, pedal steel-gitarist Ben Keith en Manassas-percussionist Joe Lala.

De meeste songs werden nooit uitgebracht, al kwamen ‘Like an Inca’, ‘Hold on to your love’ en ‘Little thing called love’ datzelfde jaar nog terecht op het experimenteel getinte album ‘Trans’.

Songs als ‘Big Pearl, ‘Island in the sun’ en ‘Love hotel’ werden echter nooit uitgebracht, volgens Young doordat manager David Geffen de release van ‘Johhny’s Island’ tegenhield.

Geffen had Young weliswaar volledige artistieke vrijheid beloofd toen hij hem onder contract nam voor zijn nieuwe label Geffen Records en vond de songs wel aardig, maar wilde ze niet uitbrengen, doordat er volgens hem meer in zat.

Ironisch genoeg waren de release van ‘Trans’, het door David Geffen op dat moment geweigerde ‘Old ways’ en het vol met rockabilly-covers staande ‘Everybody’s rocking’ voor hem reden om Neil Young voor de rechter te slepen voor het maken van muziek die niet karakteristiek voor hem was. Daarop eiste Young dan weer 21 miljoen dollar schadevergoeding op basis van de in zijn platencontract vermeld artistieke vrijheid.

Eerder berichten over Neil Young vind je in de categorie Nieuws en Dossier Politiek en popmuziek. De recensie van ‘Colorado’ vind je in de categorie recensies rock en die van ‘Homegrown’ onder recensies singer-songwriter.

Voorlopig is er inderdaad geen Kippenvel op dinsdagavond van acht tot tien en zelfs niet van acht tot negen.

Om negen uur gaat immers de avondklok in en dan moeten wij dus ook thuis zijn en niet de deur van de studio achter ons dichttrekken.

Dat vinden wij minstens net zo jammer als jij, want met maken ons programma met liefde, maar we weten wat de reden is.

Kippenvel verdwijnt dus voorlopig in het niets, maar we zijn terug zo snel het kan. Je hebt dus iets om naar uit te kijken, net als wij.

Tot binnenkort, tot Kippenvel!

Neil Young brengt zijn live-album ‘Way down in the rust bucket’ uit op 26 februari a.s.

Daarop staat een drie uur durend concert met de Crazy Horse van 13 november 1990 in The Catalyst in Santa Cruz.

Young en zijn band speelden destijds veel songs van het destijds net uitgebracht ‘Ragged glory’, maar ook klassiekers als ‘Danger bird’ van ‘Zuma’.

Uiteraard komt ‘Wy down in the rust bucket’ uit in veel verschillende versies, onder meer als boxset met twee cd’s, vier lp’s én een dvd van het concert.

Die box is interessant voor fans, want op de dvd staat dan weer een extra nummer in typische Neil Young-stijl: een dertien minuten durende versie van zo’n andere klassieker ‘Cowgirl in the sand’. Die song staat niet op de cd’s of de lp’s.

de songlist: