Kippenvel – Ruud Heijjer

Neil Young heeft een andere versie van ‘Powderfinger’ vrijgegeven.

Deze versie van zijn klassieker dateert van voor de release van het album ‘Rust never sleeps’ uit 1979, waar de song opstond.

Deze zou namelijk al zijn opgenomen op 12 juni 1975 thuis in Pont Dume, Californië.

Het nummer is een vooraankondiging van de Archives volume I.

Die box komt uit op 20 november en telt tien cd’s met daarop twaalf niet eerder uitgebrachte songs en vijftig alternatieve versies van wel al uitgebrachte nummers:

Playlist 654 - 3 november 2020

Kippenvel aflevering 654 is een alternatieve uitzending voor politieke partijen, want Kippenvel staat in het teken van de Amerikaanse presidentsverkiezingen met een twee uur lange Rode Draad vol protestsongs uit heden en verleden, van onder anderen Neil Young en Randy Newman, Bettye LaVette en Mavis Staples, maar ook van Kenny White en Greg Copeland, Keb’ Mo’ en Jim White, Bovendien hebben we als droste-effect nog een Rode Draad in de Rode draad met vijf songs waarin J. F. Kennedy een bijrol speelt: Marc Cohn, Sheryl Crow, Janis Ian, Gretchen Peters en Tom Mank and Sera Smolen laten hem figureren in herinneringen. Dat is dus ook vanavond tussen acht en tien weer twee uur muziek voor wie wil luisteren.

Tot vanavond, tot Kippenvel!

De hoofdrolspelers van ‘Revolver’ zijn bekend: Ethan en Maya Hawke gaan een vader en dochter spelen die in Anchorage, Alaska wonen.

‘Revolver’ gaat dan ook niet over de opnamen van het album dat aan ‘Sgt. Pepper’s lonely hearts club band’ voorafging en waarop de Beatles ook al volop experimenteerden, maar over een tienermeisje dat vastbesloten is met George Harrison naar bed te gaan.

Ze bedenkt een plan om haar maagdelijkheid aan de ‘stille Beatle’ te verliezen als het vliegtuig waarmee de band op weg is naar Japan, een noodlanding moet maken in haar woonplaats.

De film zou een ‘romcom’ zijn, geregisseerd door ‘Finding Nemo’-regisseur Andrew Stanton. Dat is heel toepasselijk, want dit verhaal hoort inderdaad tot de sprookjes.

Eerdere berichten over de Beatles, George Harrison en films over en met de de Beatles vind je in de categorie Nieuws.

Op 11 december a.s. komt een jubileumeditie uit van Neil Young’s ‘After the goldrush’, hoewel het album zelf op 19 september 1970 uitkwam.

Op 19 maart 2021 volgt dan de lp-versie.

In de aanloop ernaartoe bracht Young deze versie van ‘I’m wondering’ uit, dat het album destijds niet haalde. Het lijkt erop, dat dat het enige extra nummer is bij de rerelease:

Toegegeven, debuteren op je 78^e is laat, maar Bob Young had zijn song misschien ook jaren eerder kunnen uitbrengen, als hij althans muzikant was geweest.

Dat is hij niet, maar toch inspireerde het zien van Donald Trump op tv hem al een paar jaar geleden tot het schrijven van een nummer. Vervolgens duurde het dan weer een tijd voor hij het na veel oefenen ook daadwerkelijk kon spelen op zijn akoestische gitaar.

De overeenkomsten met zijn jongere broer Neil zijn overigens overduidelijk: niet alleen de gewoonte zich te tooien met een mal hoedje en een zo verwassen mogelijk, vormeloos T-shirt deelt hij met hem, ook de enigszins houterige manier van gitaar spelen doet vertrouwd aan, net als de voort hobbelende, muzikaal weinig interessant melodie, gespeeld door gelegenheidsbegeleiders The Peterboroughs.

Een opvallend verschil is dan weer, dat Bob Young eerder een bariton is, in tegenstelling tot  Neil’s kenmerkend klaaglijke falset.

Net als Neil heeft Bob een hartgrondige hekel aan de huidige president van de VS en daardoor is zijn ‘Hey America’ dan ook een expliciet stemadvies tegen Trump, hoewel Bob Young in tegenstelling tot Neil nog altijd Canadees is.

Om te onderstrepen dat de broers op een lijn zitten, speelde Neil een potje mondharmonica in en zingt mee in het achtergrondkoortje:

Op 13 november komt ‘Pine needle fire’ uit, het nieuwe album van de veelzijdige Randall Bramblett.

Dat is inmiddels al zijn twaalfde soloalbum, al zijn daarbij de drie meegeteld die hij opnam in de jaren zeventig, voordat hij langdurig in dienst van anderen speelde.

Vanaf het obscure ‘See through me’ ontwikkelde Bramblett een even organisch als gelaagd geluid waarin zijn toetsen en sax zijn zang ondersteunen, net als de gitaren van vaste companen als Davis Causey.

Inmiddels zijn al twee songs van ‘Pine needle fire’te horen:

Joni Mitchell heeft voor het eerst in jaren een interview gegeven.

De eer viel ‘the Guardian’ te beurt via huisvriend, gerenommeerd interviewer en muziekjournalist Cameron Crowe.

De gelegenheid is het uitkomen van ‘Joni Mitchell archives vol 1: The early years (1963-1967)’ en Mitchell heeft het daar inderdaad over, maar ook over haar jonge zelf, over de plicht om meer dan mooi te zingen, over hoe Van Gogh haar inspireerde en uiteraard over de liefde, meer dan wat dan ook een bepalend element in haar leven. Ook haar hersenbloeding, inmiddels alweer vijf jaar geleden, komt ter sprake en de langzame, lange weg naar een vorm van herstel.

Ze beschrijft hoe het al haar energie opslokt en hoe ze als gevolg daarvan haar gitaar noch haar piano heeft aangeraakt.

Ook zegt de dat polio haar er als kind ooit niet onder kreeg en dat ze ook deze keer centimeter voor centimeter terrein terug verovert:

In een interview met BBC 6Music’s Matt Everitt heeft Paul McCartney gezegd dat hij de nieuwe versie van de documentaire ‘Get back’ geweldig vindt.

Nu is die door regisseur Peter Jackson (‘Lord of the Rings’, ‘The Hobbit’) nog helemaal niet af, maar dat deed McCartney niet twijfelen.

Hij komt daarmee terug op zijn aanvankelijke oordeel, dat het resultaat saai zou zijn. Zo herinnerde hij zich althans de 56 uur beeldmateriaal vooral.

Toen Jackson hem fragmenten liet zien, herinnerde hij zich ook weer hoe George Harrison de tekst zat te schrijven voor ‘Something in the way she moves’ en hoe hijzelf ‘Get back’ aan het uitvogelen was.

De beelden gaven weer hoe het destijds in het echt was en dat leidt McCartney alsnog tot de conclusie dat de film zal laten zien hoe de Beatles van elkaar hielden.

Dat doet hij in een telefonisch interview van een kwartier dat eigenlijk over ‘McCartney III’ gaat, zijn nieuwe soloalbum, en dus ook over ‘McCartney’en ‘McCartney II’.

In feite zegt hij veel dingen die hij ook in het interview met website Loud and quiet zei, maar er zijn uiteraard die andere accenten om van te smullen:

Graham Nash heeft een nieuwe, oude song uitgebracht in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Het is een songs die hij ooit schreef om Richard Nixon uit het Witte huis te verdrijven, maar het activistische nummer kan nog prima mee. Het heeft namelijk een goede melodie, is met zijn bepalende gitaren en fijne saxsolo muzikaal pittiger dan wat we van Nash gewend zijn, terwijl hij door ingehouden te zingen nog uitstekend bij stem is: