Kippenvel – Ruud Heijjer

Ticketmaster sluit binnenkort de site van doorverkoper Seatwave, een dochteronderneming. Het stopt al per direct  met het doorverkopen van nieuwe kaartjes op Seatwave én op op het soortgelijke Get me in.

Ticketmaster heeft altijd gesteld, dat het de popliefhebber met een site als Seatwave wilde beschermen tegen valse kaartjes. Anderen vermoedden juist het tegendeel: Seatwave zou de prijzen van kaartje manipuleren door achtergehouden kaartjes door te verkopen als ‘tweedehands’ en dat dus te doen tegen veel hogere prijzen dan de originele.

Tickermaster is echter eigenaar van concertorganisator Mojo, dat op zijn beurt weer een dochteronderneming is van het wereldwijd opererende LiveNation.

In 2016 deed de Nederlandse Autoriteit Consument en Markt al onderzoek naar de handelwijze van Ticketmaster en Seatwave, maar de conclusie van dat onderzoek was, dat de enorme prijsstijgingen vooral te wijten waren aan marktwerking en niet aan ‘ongeoorloofde gedragingen’ van Ticketmaster.

Misschien is de aanhoudende kritiek op de handelwijze van het bedrijf een reden voor de sluiting, maar het kan ook zijn dat actuele ontwikkelingen in andere Europese landen hiervoor zorgen: In Ierland en België is de doorverkoop van tickets inmiddels wettelijk aan banden gelegd, terwijl de Britse consumentenwaakhond recent een onderzoek is gestart naar de doorverkopers.

Met die wetgeving lopen Ierland en België overigens behoorlijk voor op Nederland, want in 2017 sneuvelde een ontwerpwet over dit onderwerp in de Eerste Kamer.

Via de site van Tickermaster zullen vanaf begin volgend jaar wel kaartjes kunnen worden doorverkocht, maar dan voor de originele prijs, slechts verhoogd met een servicetoeslag.

Toegegeven, het is misschien slechts een druppel op een gloeiende plaat, maar dat de paradoxale relatie tussen de eigenaar van een bedrijf in nieuwe en een in doorverkochte tickets wordt opgeheven, is niet meer dan terecht.

Eerdere berichten over de handel en wandel van ticketdoorverkopers vind je in de categorie Dossier doorverkopen tickets.

Op het op 7 september uitkomende ‘In the blue light’ komen nieuwe versies van tien Paul Simon-songs die hij zelf uitkoos om ze drastisch opnieuw te bewerken met muzikanten als trompettist Wynton Marsalis, gitarist Bill Frisell, bassist John Patitucci and drummers Jack DeJohnette and Steve Gadd.

Daarvan staat een korte ‘making of’ op YouTube die in ieder geval bewijst dat het een album wordt vol uiteenlopende stijlen:

Eerder was er al het nieuws dat Yoko One dertien van haar oude songs in een nieuwe vorm heeft gegoten voor de alternatieve verzamelaar ‘Warzone’.

Dat album komt pas uit op 19 oktober, maar inmiddels is ‘Now or never’ te horen, dat oorspronkelijk stond op ‘Approximately infinite universe’ uit 1973.

Daaruit blijkt zeker het in dit soort zaken onvermijdelijke, maar te prijzen naïeve idealisme, maar ook dat de song het alleen daarvan moet hebben en niet van Ono’s zangcapaciteiten. Die heeft ze namelijk niet (meer):

Warner Music Group heeft bekend gemaakt, dat het alle aandelen heeft verkocht die het nog bezat van Spotify.

De verkoop ervan bracht een slordige 504 miljoen dollar (435 miljoen euro) op.

Daarvan wordt een kwart uitgekeerd aan de bij Warner onder contract staande artiesten die op Spotify te vinden zijn. Die ontvangen samen 126 miljoen dollar (110 miljoen euro) vanwege een contractuele verplichting daartoe die Warner is aangegeaan.

De verkoop komt snel nadat Warner 75 procent van zijn aandelen Spotify verkocht: dat was in mei van dit jaar. Die verkoop leverde toen 400 miljoen dollar ( zo’n 350 miljoen euro) op.

Warner heeft daarmee dus volop geprofiteerd van de koersstijging van Spotify, maar heeft er schijnbaar geen vertrouwen in dat die koers nog hoger wordt of dat Spotify binnen afzienbare tijd winstgevend wordt.

Warner Music Group-CEO Steve Cooper zei bij die vorige verkoop, dat die niet het gevolg was van een gebrek aan vertrouwen in Spotify’s toekomst. Hij noemde Warners niet een bedrijf dat langdurig eigenaar wilde zijn van aandelen in andere bedrijven, maar een muziekfirma. Hij voegde eraan toe erg optimistisch te zijn over de groei van betaalde streamingabonnementen en zei te verwachten dat Spotify daar een belangrijke rol in zou blijven spelen.

Zo’n persbericht is echter vaak omineus, doordat daarin vragen worden beantwoord die nog helemaal niet zijn gesteld. Zo roept Cooper’s verklaring van destijds nu eerder vragen op dat dat die erin werden beantwoord…..

Hoewel zangeres en slidegitariste Kara Grainger al vanaf 2008 albums maakt, leidden haar debuut ‘Grand and green river’ en opvolgers ‘LA blues’ en ‘Shiver and sigh’ niet tot een doorbraak, al hield ze er wel optredens aan over in bijvoorbeeld Indonesië en Japan.

Daarvan zal de naar de VS verhuisde, geboren Australische toch niet van gedroomd hebben, toen zij de rootsy, vaak zelf geschreven songs van haar eerste album opnam.

Zij sluit muzikaal aan bij een stijlicoon als Bonnie Raitt, maar moest haar nieuwe, eind juni uitgekomen album  ‘Living with your ghost’ uitbrengen op een door haar opgericht label.

Het tekent zowel de malaise in de platenindustrie dat geen label meer interesse in haar toonde als Graingers vastbeslotenheid door te gaan.

Misschien is de combinatie van blues, americana en singer-songwriter met een zangerige slide ook moeilijk te vermarkten, zoals het in dat gruwelijke marketingjargon heet.

Bij Kippenvel draaien we al sinds die eerste songs van haar, maar ze is nog altijd een grote onbekende in Nederland.

In deze twee op zijn zachtst gezegd vriendelijke gevoerde interviews krijgt Grainger alle gelegenheid zichzelf voor te stellen, want de eerste vooral Amerikaanse recensies van ‘Living with your ghost’ zijn juichend:

Nadat singer-songwriter Gretchen Peters in mei en juni al een uitgebreide Engelse tournee had gemaakt met een totaal van vijftien optredens, komt ze eind augustus opnieuw naar Europa voor een tournee die haar naar Engeland, Duitsland, Nederland, Schotland, Ierland, Noord-Ierland en Frankrijk voert. Dat geeft het succes aan van haar zevende soloalbum, dat direct in de lijn ligt van haar twee vorige, “Hello Cruel world’ en ‘Blackbirds’.

Daarbij zijn 1 en 2 september voor ons het belangrijkst, want dan staat Peters respectievelijk in Paradiso en in Luxor Live in Arnhem.

Voor beide concerten is de voorverkoop inmiddels gestart.

Peters komt bovendien naar Nederland met haar volledige band, zodat haar vaak huiveringwekkende teksten muzikaal ook nog de nodige diepte krijgen. Toetsenist/echtgenoot Barry Walsh, bassist Conor McCreanor en gitarist Colm McClean voegen namelijk heel wat toe.

In Paradiso is Peters onderdeel van ‘Sugar Mountain presents’ en treedt zij op met vier andere acts. Om hoe laat haar optreden begint en hoe lang zij mag spelen, is nergens te vinden. Wie zeker wil weten dat Peters een regulier concert geeft, kan dus kiezen voor de zekerheid van Arnhem, maar wie zich wil laten verrassen door nog onontdekt talent, moet juist naar Amsterdam.

Wie haar schitterende drietal ‘Hello cruel world’, ‘Blackbirds’ en ‘Dancing with the beast’ nog niet zou kennen, kan via Peters’ downloadpagina toch even kort met een liveversie van ‘Dancing with the beast’ kennismaken:

Op 31 augustus komt Ilse DeLanges nieuwe, naamloze album uit.

Via de sociale media en haar nieuwsbrief stoomt zij haar fans klaar voor die release, die in verschillende versies gaat uitkomen.

Het Limited edition-album bevat naast de elf songs nog drie akoestische versies van ‘OK’, ‘Runaway’ en ‘Violet & blue’.

Uiteraard komt het album ook op lp uit, waarbij als extraatje het afdrukken van de songteksten wordt genoemd, een onzes inziens vrij normale zaak als teksten ertoe doen.

Verder verschijnt het album als stream en download. Tenslotte verschijnt het album eenmalig in combinatie met een magazine. Op de standaard-cd staan de elf songs, maar in het magazine staan ‘allerlei leuke verhalen, zoals een interview door Paul de Leeuw, mijn favoriete plekjes in Nashville en de kans om mijn gitaar te winnen.’

Nu heeft DeLange een grote en trouwe schare fans, maar de vraag rijst voor wie de modieuze en dus morgen alweer achterhaalde muziek nu eigenlijk bedoeld is die te horen valt op haar eerste twee singles van die nieuwe plaat.

Haar enthousiaste glimlach tijdens een optreden in ‘De Wereld Draait Door’ is bijna pijnlijk om aan te zien bij het horen van de dreutelende synthipop van ‘OK’, terwijl ‘Lay you arms down’ daar helaas nog voor onderdoet door het muzikaal rampzalige refrein:

Net als tijdens het vorig concertseizoen treden Jack Hustinx, Roel Spanjers en Roelof Klijn vanaf september weer samen op in de Ad van Meurs Theaterzaal van de Eindhovense Rozenknop.

Dat doen ze in tegenstelling tot de vorige ronde maar vier keer vanwege hun volle agenda’s.

Dat is jammer, maar als je weet dat een gedeelte van die agenda’s wordt ingenomen door een tournee met Malford Milligan’s diens nieuwe album eenmaal uit is, weet je dat ze vaak samen op de diverse podia te zien zullen zijn.

Op donderdag 6 september spelen zij vanaf 20:30 uur aan de Hoogstraat 59, 5615 PA Eindhoven:

Voordat Glenn Frey wereldberoemd werd en zijn vriend J.D. Souther ervoor koos dat niet te worden door in de eerste plaats songschijver te zijn en pas als gevolg daarvan muzikant, maakten zij in 1969 het album ‘Longbranch/Pennywhistle’.

Dat album zat vreemd genoeg al in de box met solowerk van Glenn Frey ‘Above the clouds; the collection’, die eerder dit jaar uitkwam, maar komt op 28 september voor het eerst uit op cd en opnieuw op vinyl.

Daarvoor werden de opnamen geremasterd en geremixt door Elliot Scheiner (Eagles, Steely Dan, Toto) in samenwerking met Souther.

Het album werd destijds geproduceerd door Tom Thacker en in de songs zijn  grote namen te horen als gitarist James Burton, slidegitarist Ry Cooder, pedal-steelgitarist Buddy Emmons, pianist Larry Knechtel, drummer Jim Gordon, bassist Joe Osborn en fiddelaar Doug Kershaw.

De songlijst:

Een rapport van de Amerikaanse Citigroup toont aan, dat muzikanten verbazend weinig ontvangen van de omzet van de muziekindustrie: zij krijgen maar twaalf procent.

Het rapport ‘Putting the band back together’ toont aan dat in de VS door consumenten jaarlijks meer dan twintig miljard dollar wordt uitgegeven aan muziek en dat de totale omzet van de muziekindustrie meer dan 43 miljard dollar is, maar dat muzikanten daarvan maar vijf miljard ontvangen.

Dat komt volgens het rapport doordat consumenten muiek eerder ‘huren’ dan dat ze die kopen.

Het rapport stelt ook, dat de muziekindustrie verouderd is en zich niet heeft aangepast aan streaming. Door alle schakels tussen muzikant en consument lekt zo een heel groot gedeelte van de opbrengst van muziek weg.

Doordat muzikanten de muziekindustrie buitensluiten en zelf muziek uitbrengen zonder hun tussenkomst en door veel meer te toeren dan voor het digitale tijdperk is het percentage dat muzikanten ontvangen trouwens al toegenomen van zeven procent in 2000 tot die nog altijd magere twaalf procent nu, maar om hun aandeel structureel te verhogen, zouden veel tussenliggende schakels moeten verdwijnen.

Citigroup verwacht dat de muziekstreamers van deze wereld langzaamaan zullen veranderen in muzieklabels en dat concertpromotors met muziekstreamers zullen fuseren: