Paul McCartney heeft zich uitgesproken tegen het eten van vlees op de klimaattop die van 10 tot 21 november in Brazilië wordt georganiseerd door de Verenigde Naties.

OP COP30 staat vlees op het menu, maar McCartney vergelijkt dat met ‘handing out cigarettes at a cancer prevention conference’.

De reden daarvoor is overduidelijk voor de man die nu al zo’n veertig jaar vegetariër is en in 2009 samen met zijn dochter Mary en Stella Meat Free Monday introduceerde: ‘The animal agriculture industry is a top driver of deforestation and the climate catastrophe that is wreaking havoc on the planet.

I urge you to lead by example and make the conference all vegetarian.’

Voor zijn verklaring werkte hij samen met PETA (People for Ethical Treatment of Animals), die de verklaring online zette:

In een kruidige anekdote over Paul en Linda McCartney probeert de uitgever van ‘Wings: The Story of a Band on the Run’ de belangstelling voor het op 4 november jl. uitgekomen boek nog wat te vergroten.

De vraag is of dat nodig is, maar het antwoord daarop zal in deze vluchtige tijd wel ‘ja’ zijn. Een andere vraag is, of de anekdote van Wings-drummer Denny Seiwell daarvoor het beste middel is.

Seiwell vertelt namelijk hoe de McCartney’s een bordje vol babypoep van destijds nog erg jonge dochter Stella naar een journalist stuurden in reactie op een negatieve concertrecensie.

De woede van de McCartney’s werd gewekt door het feit dat de helaas niet bij name genoemde journalist het concert helemaal niet had gezien.

Hij had de groep een tijdlang gevolgd om een achtergrondstuk te schrijven over de tournee, het meenemen van de gezinnen en het leven onderweg.

Seiwell zegt dat de groep hem gastvrij ontving:

Aan Bob Dylan is een eredoctoraat toegekend door het Berklee College of Music en bovendien heeft hij dat geaccepteerd.

Dylan wordt geëerd vanwege zijn ‘extraordinary influence on modern music’en ‘lifelong commitment to creative exploration.’

 Beide gebeurtenissen zijn redelijk uniek, want het is de eerste keer sinds 1970 dat een Amerikaanse universiteit hem zo onderscheidt. Toen kreeg hij er een van de universiteit van Princeton en in 2004 een van de Schotse University of St. Andrews.

Rolling Stone meldt dat Dylan de plechtigheid op Princeton gebruikte als inspiratie voor zijn songs ‘Day of the locusts’.

De website citeert dit gedeelte van de songtekst: ‘Oh, the benches were stained with tears and perspiration.

The birdies were flying from tree to tree/There was little to say, there was no conversation/As I stepped to the stage to pick up my degree/And the locusts sang off in the distance/Yeah, the locusts sang such a sweet melody/Oh, the locusts sang off in the distance/Yeah, the locusts sang and they were singing for me.’

Ook heeft Rolling Stone er ‘Chronicles’ op nageslagen, het eerste deel van Dylan’s memires, hoewel er nooit delen op zijn gevolgd: ‘I was glad to get the degree, though.

I could use it. The very look and touch and scent of it spelled respectability and had something of the spirit of the universe in it. After whispering and mumbling my way through the ceremony, I was handed the scroll. We piled back into the big Buick and drove away.’

Dylan reageerde deze keer met een knipoog: ‘Thank you, Berklee College of Music, for bestowing on me this prestigious honor. What a pleasant surprise.

Who knows what path my career might have taken if I’d been fortunate enough to learn from some of the great musicians who taught at Berklee. It’s something to think about.’

Of hij ook een nummer over schrijft, zullen we moeten afwachten.

Intussen put Berklee zich uit in superlatieven: