Category: muziekboeken (Page 5 of 8)

Het lijkt erop dat de Beatles het ene boek na het andere boek opleveren, want pas verscheen nog The Beatles – All these years, volume one: Tune in, een boek van 840 pagina’s dat pas het eerste deel is van drie.

Mark Lewinson heeft de ambitie in die drie delen de hele geschiedenis van de Beatles te beschrijven, maar dan wel uitputtend. Om die reden verschijnt deel 1 namelijk ook in een uitgave van meer dan 1700 pagina’s, al moeten fans daarop nog wachten tot november.

Nu is er The Beatles: the BBC archives 1962-1970 van Kevin Howlett, waarin de auteur  in een kleine 340 pagina’s de relatie tussen de Beatles en de BBC in kaart brengt aan de hand van originele documenten en brieven.

Die variëren van het formulier waarop het oordeel staat van een auditie van de groep tot een brief van de directeur radio (als we het statige Director of Sound Broadcasting daarmee in samenvatting overigens recht doen…) en de president-directeur van label EMI over het in de ban doen van A day in the life.

Ook onthullend is het oordeel van een groep geënquêteerden na de vertoning van de film Magical mystery tour. Driekwart van de ondervraagden was uitermate negatief over de film, al kan dat te maken hebben met het uitzenden ervan op de avond van tweede kerstdag… Continue reading

In Het Verenigd Koninkrijk verschijnt een dezer dagen The Beatles – All these years, volume one: Tune in van Mark Lewinson.

Dat eerste deel van drie telt al 840 pagina’s, terwijl er in november blijkbaar nog een door de auteur samengestelde editie uitkomt van meer dan twee keer zoveel bladzijden.

Ook de nu uitgekomen ‘dunne’ versie wordt in een recensie op Mojo’s website echter al direct bestempeld tot de maat aller Beatles-boeken.

Dat komt niet alleen doordat The Beatles – All these years, volume one: Tune in al eindigt in december 1962 en Lewinson dus ruimte heeft voor het nog minutieuzer beschrijven van allerlei details. Hij toont ook aan dat bepalende gebeurtenissen niet hebben plaatsgevonden op de jaren geleden beschreven, inmiddels boven elke twijfel verheven manier en dat zijn niet de minste.

Bovendien doet Lewinson zo gedetailleerd verslag, dat hij met nog niet eerder beschreven anekdotes en details komt.

Zelfs die korte samenvatting doet naar meer verlangen, terwijl de zes gereproduceerde foto’s op zijn minst vertederen: Continue reading

Ex-voorman van the Band Robbie Robertson heeft een boek geschreven, hoewel: Legends, icons & rebels: music that changed the world is geschreven door hem, zijn zoon Sebastian,  Jim Guerinot en Jared Levine.

Het boek bevat korte stukken over en illustraties van 27 belangrijke muzikanten, onder wie Louis Jordan, Aretha Franklin, Elvis Presley, Billie Holiday, Joni Mitchell, Ray Charles, Hank Williams, James Brown, the Beatles en Bob Dylan. Het is bedoeld voor jonge lezers en bevat ook een cd met muziek van de betreffende artiesten.

Naar verluidt kwam Sebastian Robertson met het idee: op zijn werk reageerden kinderen enthousiaster op  bijvoorbeeld Marvin Gaye of Johnny Cash dan op muziek speciaal voor kinderen gemaakt.

Sebastian zei tegen zijn vader dat ze iets moesten doen voor kinderen op een leeftijd dat ze vatbaar waren voor muziek. Zo zouden ze hen voor de rest van hun leven op het goede spoor kunnen zetten en hun smaak kunnen (helpen) vormen.

Daarbij ging het de Robertsons niet om wat populair is, maar wat écht goed is. Robbie Robertson is ervan overtuigd, dat je nooit meer dezelfde wordt als je alle artiesten uit zijn boek kent: dan weet je immers wat echt geweldige muziek is en hoe alles daaruit voortkwam.

Legends, icons & rebels: music that changed the World komt in de VS uit op 8 oktober: Continue reading

Op 22 oktober brengt Penguin Eminent hipsters uit, een op zijn minst een autobiografisch getint boek van Steely Dan’s Donald Fagen.

Daarin schrijft  Fagen over de radioprogramma’s die hem beïnvloedden tijdens zijn jeugd in New Jersey, zijn toenmalige voorliefde voor science fiction, de jazz-optredens die hij bezocht in New York en zijn jaren op Bard College, waar hij Walter Becker ontmoette: Continue reading

Iedereen van een zekere leeftijd kent uiteraard Dancing in the street, de single van Martha Reeves and the Vandellas it 1964, al was het maar in de versie van David Bowie en Mick Jagger uit 1985. En passant is in de clip van de laatste versie trouwens heel goed te zien waarom Bowie beter niet met Jagger had kunnen samenwerken: de toch altijd al afstandelijke Bowie verbleekt bijna letterlijk bij het spreekwoordelijk brutale charisma van de Stones-zanger.

In die laatste versie is het protest helemaal uit de tekst verdwenen, maar dat komt doordat de tijd veranderd was. Daarnaast zijn er overigens nog tientallen andere versies van, waarvan vele overigens totaal overbodig want hopeloos mislukt.

Schrijver Mark Kurlansky had al een stuk of vijf boeken op zijn naam over uiteenlopende onderwerpen als honkbal in de Dominicaanse Republiek en de maaltijden die mensen klaarmaakten tijdens de depressie van de jaren twintig en dertig, maar weidt nu een boek van zo’n 250 pagina’s aan Dancing in the street. Hij ziet dat namelijk als een cruciale song in de verandering die de VS onderging in de jaren zestig: Ready for a Brand New Beat – How “Dancing in the Street” Became the Anthem for a Changing America.

Hij schetst het belang van het nummer tegen de achtergrond van de strijd voor burgerrechten van de zwarte bevolking, de oorlog en Vietnam en de Britse popinvasie.

De Amerikaanse publieke radio NPR interviewde Kurlansly erover: Continue reading

Bill Wyman blikt met veel reserve terug op de reünie met de Stones die hij in december in Wembley beleefde.

Al eerder sprak hij zijn teleurstelling it over het feit dat hij maar voor twee songs mocht opdraven, reden waarom hij weigerde voor die tien minuten per concert naar de VS te vliegen.

Hij spreek in een interview met The Huffington Post zijn teleurstelling uit voer die bescheiden bijdrage, die hem overviel. Tenslotte had hij drie dagen met de band moeten repeteren…

Op basis daarvan heeft besloten nooit meer met de Stones te zullen spelen.

Hoewel dat misschien groot nieuws is, is het niet meer dan een terzijde in het interview, want dat gaat  vooral over zijn op 8 april in slechts 1962 exemplaren verschenen Scrapbook: een fotoboek dat zo’n beetje zijn hele leven beslaat vanaf zijn prille jeugd.

Wyman levert zelf het handgeschreven commentaar bij de vele foto’s, maar dat mag ook wel voor de prijs van 229 pond (270 euro) plus verzendkosten: Continue reading

Op 1 april kwam bij de Chicago Review Press Springsteen on Springsteen uit, een boek vol interviews met Bruce Springtseen van 1973 tot 2012 en  met foto’s van Frank Stefanko, de man van de covers van Darkness on the edge of town en The river.

Behalve interviews uit tijdschriften zijn vraaggesprekken afgedrukt met onder anderen Ted Koppel, schrijver Nick Hornby en acteur Ed Norton. Ook staan er speeches in die Springsteen hield voor de Rock and Roll Hall of Fame en bij politieke bijeenkomsten.

Daarbij zijn interviews die nog nooit eerder in druk verschenen.

American Songwriter plaatste daarvan een uitgebreid fragment op de site: Continue reading

Aan het einde van het jaar zijn er lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes.

Dat de NPR dus de mooiste muziekbiografieën op een rijtje zette, is dan ook logisch.

De titel die Ann Powers erop zette, is Ernie K-Doe: The R&B Emperor of New Orleans, Ben Sandmel’s  biografie van een van de meest buitenissige artiesten uit het daarmee toch al gezegende New Orleans.

De man dankt zijn eeuwige faam vooral aan Mother in law, een single geschreven door Allen Toussaint in 1961. Vanzelfsprekend werd Toussaint geïnterviewd over het schrijven van die song.

K-Doe had destijds nog wel een enkele andere hit, maar Mother in law was inderdaad zijn grootste. Wel ging Here come the girls uit 1970 in 2007 een tweede leven leiden in het Verenigd Koninkrijk, toen drogisterijketen Boots het gebruikte voor een kerstcommercial.

K-Doe maakte in de jaren tachtig nog een hoogst originele carrière als dj bij New Orleans’ publieke radiostations  WTUL en WWOZ en noemde in de jaren negentig zijn eigen club naar Mother in law, waar hij vol vuur bleef optreden tot zijn dood in 2001: Continue reading