Category: recensies singer-songwriter (Page 6 of 17)

rechte lijn.

In 2014 debuteerde de Zeeuwse Ellen Shae met de ep Windows, waarop ze negen eigen, even introspectieve als emotionele songs zette.  Ze werd daarbij geassisteerd door muzikale vrienden als Champagne Charlie’s Gait Klein Kromhof en geproduceerd door Roland Stolk (Mathilde Santing en Herman van Veen).

Die laatste zat opnieuw achter de knoppen, maar nu samen met Shae, toen zij vijf nieuwe nummers opnam. Daarin doet zij in slechts net iets meer dan negentien minuten meer dan haar talent bevestigen.

Terwijl ze vrij en vol gevoel fraseert speelt ze vloeiende en open melodieën op haar akoestische gitaar. Contrabassist Frank Faber en gitarist James Denton, ook live haar begeleiders, vullen haar spel sfeervol aan, maar laten tegelijk ruimte voor verbeelding. Dat doet ook Stolk zelf, die in vier nummers dienende percussie speelt en in het titelnummer een bepalende piano. Aan dat gelaagde geluid voegt Sera Smolen in twee songs nog haar donkere, omfloerste cello toe.

In teksten over verlangen en verlies omcirkelt Shae haar onderwerpen eerder dan er recht op af te gaan, maar juist daardoor overheerst  de weemoed. Die wordt bijna voelbaar in Keeping the spirit alive en Not my fight.  Dat geldt ook voor het verrassend stuwende Promises, waar Smolen’s gestreken én geplukte cello de invloed van Nick Drake echoot.

Nog altijd is de muziek van de vaak jazzy zingende Shae dan ook vooral door folk geïnspireerd, al verraden de sterke, afgeronde nummers invloeden uit de pop: zonder zich muzikaal te haasten raakt zij ook daar de kern.

****

www.ellenshae.com

Ambit Acoustic Records 974005

www.johnlestermusic.com

Gelaagd dagboek.

Zanger-bassist John Lester’s vierde soloalbum is een alternatieve stamboom: de tien songs gaan over de zijn relatie met zijn twee zoons, zijn vrouw, zijn vader, zijn moeder en zijn grootvader.

Lester nam de songs op met drummers Tim Bulkley of Michael Orbano, gitarist Paul Tiernan en incidentele toetsenisten. Zelf speelde hij verscheidene bassen en voor het eerst akoestische gitaren en ukelele.

Dat instrument leidde tot een fictief gesprek tussen de grootvader die Lester niet heeft gekend en zijn moeder. In Through your eyes wil Lester de wereld zien zoals een van zijn zoons, die een ernstige oogafwijking heeft, en in The beautiful princess of never come true vraagt hij zich af waarom de verwachtingen over jongens en meisjes zo rotsvast verankerd zijn. De tekst kreeg vorm na een optreden van zijn andere zoon in een jurk op een schoolfeest. Dat Gretchen Peters meezingt en echtgenoot Barry Walsh piano speelt, is logisch: Peters’ zoon werd geboren als meisje, maar veranderde uiteindelijk van geslacht.

Juist vanwege zijn familie haalt Lester in Train song (Don’t let freedom fade away) op een soepele wijs hard uit naar president Trump: Everything we are tomorrow/comes from the stance we take today.

Hij etaleert niet alleen in dat nummer opnieuw zijn talent voor even mooie als catchy melodieën, waarin virtuositeit ondergeschikt is aan sfeer. Ook zingt hij nog altijd even swingend als aangenaam hees over thema’s die tegelijk autobiografisch zijn als universeel.

Met invloeden uit jazz en singer-songwriter maakt Lester zo soepele, gelaagde songs voor volwassenen.

****

Cavalier Recordings CR 255618

romanticus pur sang.

De archetypische singer-songwriter JP den Tex is bezig aan mooie jaren: op het intieme livealbum Storyteller doorliep hij zijn songs na de sterke albums Bad French, American tune en Speak diary.

Tijdens de optredens voor die alternatieve verzamelaar vertelde hij met veel gevoel autobiografische anekdotes. Die vormden daarvoor al de leidraad voor muzikale theatervoorstellingen die hij baseerde op zijn albums. Daarin reisde hij rond door de VS én zijn fantasie, net als op bijvoorbeeld Emotional nomads.

Ook de dertien songs op Den Tex’ veertiende vormen een sterke thematische eenheid.

Begeleid door de al een jaar of tien niet van zijn zijde wijkende gitariste Yvonne Ebbers en de in Nashville wonende Nederlandse fiddlespeler Diederik van Wassenaer bezingt hij opkomst en ondergang van een fictieve Duitse popproducer die in New York zijn rijkdom verliest en tussen de straatmuzikanten terecht komt.

Diens ongevraagd nieuw verkregen leven en dat van Den Tex vallen muzikaal en tekstueel samen: Bankrupt Today, Money, Money (Je m’en fou) en Beatnik Americana zijn even kenmerkend voor de gevallen producer als voor Den Tex’ levenshouding. Ook Ebbers en Van Wassenaer krijgen rollen toebedeeld in een door hem vast vormgegeven vertelling over geld en succes versus liefde en waarachtigheid.

De slechts met twee gitaren en regelmatig terugkerende fiddle gespeelde songs wisselen trefzekere countryinvloeden af met rijke singer-songwritermelodieën. Door de uitgekiende arrangementen en Ebbers’ effectieve  tweede stem is de direct klinkende sound afwisselend en helder, waardoor Den Tex’ even emotionele als ware zang terecht centraal staat.

****

Oorverdovend zacht.

De Nederlandse singer-songwriter Suzy Dexter had op haar in eigen beheer uitgebrachte On the moon en Lost track of time een voorliefde voor americana: ze schreef vooral ballads en countryrock, maar incidenteel ook jazz en highlife. Bindende factor was haar volle en expressieve stem, waarmee ze haar goede songs kleurde en persoonlijk maakte.

Dat geldt nog sterker voor de tien songs op deze derde, want die zijn niet alleen thematisch aan elkaar verwant, maar ook qua klankkleur. Meer dan ooit is haar akoestische gitaar het uitgangspunt voor haar composities, waarin ze wordt begeleid door gitarist Rob Hendriks en incidenteel door celliste Anna Schweizer, violiste Marleen Veldstra en mandolinespeler Erik Visser.

Dexter schreef haar nummers ’s nachts, maar ze zijn behalve letterlijk ook figuurlijk nocturnes: in de open en minimaal begeleide nummers suggereren haar teksten haar geheimen meer dan ze die prijsgeven, hoewel ze duidelijk gaan over liefde, afscheid en verlies.

Zij onderstreept dat door ze ingehouden te zingen, maar haar emotie is hoorbaar in haar stembuigingen. Zo houdt ze met haar stem de mensen vast die ze noodgedwongen laat gaan.

Dexter fluistert namelijk met haar soepele en veelkleurige stem soms meer dan ze zingt en legt juist daardoor veel gevoel in haar toon, beelden oproepend die ze niet expliciet benoemt.

Zo richt ze op haar veruit beste album tot nu toe een persoonlijk en intiem monument op voor wie ze overduidelijk liefheeft, dat door de vorm bovendien ook algemene geldigheid heeft.

**** Continue reading

Inzicht.

Ellen Shae zingt al een jaar of twintig in allerlei blues- en rockbands, maar brengt nu pas haar eerste eigen cd uit. Die leerjaren waren de moeite meer dan waard, want zij blijkt een emotioneel klinkende zangeres in deze negen songs. Die maken nieuwsgierig naar die andere dertig die ze schreef, want in die negen combineert ze folk, country, pop, soul en soms jazz tot een naadloos geheel.

Bij haar zang en gitaar vroeg zij per song begeleiders die de sfeer in haar weemoedige teksten konden onderstrepen. Zo stonden Zeeuwen als Continue reading

Kleine meester.

Op zijn vierde cd bewijst  de Amerikaan Ernest Troost dertien keer weer precies waar hij staat: op het kruispunt van blues, folk, country en singer-songwriter.

De componist van muziek voor films en tv-series ruilde dat ambacht na zo’n 35 jaar toch weer voor het schrijven en spelen van eigen songs en is nog duidelijk verliefd op die jeugdliefde.

Troost start even gejaagd als overtuigend in het dreigende Old screen door, een song vol wraak met fatale afloop. Zijn bas en elektrische gitaar benadrukken de sfeer, maar die is vaak even effectief in semi-akoestische songs. Daarin speelt Troost akoestische gitaren, mandoline, harmonica, harmonium en soms bas, hoewel vrienden als bassist Mark Goldberg en percussioniste Debra Dobkin hem bijstaan.

In schijnbaar autobiografische songs zingt hij met veel empathie over mislukte relaties, al gelooft hij in het even mooie als weemoedige Close nog altijd in de liefde.

Dat zijn songs direct overtuigen komt ook door Continue reading

Klassieke persoonlijkheid.

Met Mudshow, Cover their eyes en Chocolate paper suites maakte de Amerikaanse Krista Detor indruk op liefhebbers van ingetogen én spannende popmuziek in de VS en Europa. Detor en haar partner/producer/gitarist David Weber trokken daarop een wereld op van weemoed en verlangen. Die wordt bepaald door haar piano en omfloerste stem, die net zo makkelijk een stemming oproept als beschrijft.

Detor’s twaalf nieuwe zijn een logisch vervolg op die van Chocolate paper suites, want ook hier Continue reading

Eigen gezicht.

Dat het debuut van Flip Noorman uitkomt op het label van Jeroen Kant en Mathijs Leeuwis is uiterst logisch, want Noorman en de twee zelfbenoemde labelbazen zijn verwante zielen. Niet alleen zingen ze alle drie in het Nederlands, ze delen ook een voorkeur voor melancholie, gekte en sombere romantiek.

Bovendien hebben ze alle drie een voorkeur voor Continue reading

Tijdloos.

De Canadese singer-songwriter Gerry Griffin maakte in 2012 veel indruk met zijn intense cd Moment to moment, een comebackplaat opgenomen met zijn geliefde Heather Houston.

Die tweede cd kwam pas twaalf jaar na zijn debuut, maar gelukkig liet nummer drie niet zo lang op zich wachten.  Daarop staan opnieuw tien songs, die een interessant overzicht bieden van Griffin’s onderwerpen in de laatste vijfentwintig jaar. Hij nam namelijk composities op die hij schreef tussen 1988 en 2010.

Muzikaal zijn zijn songs echter een logisch vervolg op die van Moment to moment: Continue reading

Jeroen Kant maakte al drie Nederlandstalige cd’s, maar debuteerde ooit met een naamloze ep met vijf Engelse songs, opgenomen in zijn toenmalige thuishaven Rotterdam.

Op zijn Nederlandstalige debuut ‘t Komt wel goed in 2009 en opvolger Goud of op je bek gaan in 2011 bleek hij getransformeerd tot een confronterende singer-songwriter: Continue reading