Zeldzame klasse.

Op het debuut van zangeres Bregje Sanne Lacourt staan elf songs. Daarvan schreef zij er vijf alleen, vier met Michel Ebben, een keer leverde hij een keer muziek en tekst en ook coverde Lacourt Eric Taylor’s Walk back home.

De elf composities kennen een sterke eenheid, want vanaf opener U don’t know zingt Lacourt songs die volkomen organische americana laten horen, afgewisseld met enkele verstilde, sfeervolle ballads. Opvallend daarbij zijn de sterke melodieën, die een vanzelfsprekend zelfvertrouwen uitstralen. Dat doet Lacourts zang ook: zij heeft niet alleen een uiterst expressieve toon, ook kan zij net zo beeldend fluisteren als uithalen.

Zij en Ebben schrijven opvallend natuurlijk vloeiende melodieën die tegelijk interessant zijn door een gelaagd geluid met onverwachte weerhaken. Ze bevatten interessante ritmes, doordachte gitaren en mandolines en vaak sterke achtergrondzang in een mix die Lacourt op de voorgrond plaatst, maar elk accent laat horen.

Zij speelde af en toe piano en orgel, maar Ebben bepaalde het geluid op orgel, banjo, mandoline, elektrische, akoestische en National-gitaren, bas, accordeon en percussie. Met  bassisten Peter Jessen en Erik Versluis, drummer Arie Verhaar en de twee keer voor veel sfeer zorgende David Rockefeller op trompet en bugel creëerde hij een intens en ruimtelijk Amerikaans rootsgeluid dat daar in deze vorm overigens zelden wordt gemaakt.

Lacourt straalt van begin tot eind met een grote techniek, maar nog veel grotere emotionaliteit. Zij houdt niet alleen hoorbaar van zingen, maar blijkt ook een ongewoon goede zangeres. Alleen haar soms ronduit wonderlijke uitspraak van het Engels verdient verbetering…..

****

www.bregjesannelacourt.com

Eigen wijs.

Wies Peeters haalde bij haar debuut in 2007 de pers als de Utrechtse postbode die stevig en rootsy rockte op Delivery in a moment. Toch werd het na dat door velen positief besproken eerste album lang stil en leek ze van de aardbodem verdwenen.

Peeters duikt nu echter op in Rotterdam, waar ze niet alleen haar naam veranderde, maar ook haar muzikale identiteit. Op de meeste van de tien eigen songs en een cover van Eric Kaz is de elektrische gitaar ingeruild voor (more…)

Pijnlijk stralend.

Op haar tweede plaat zingt Elizabeth Simonian elf songs waarvan zij sommige alleen schreef, maar de meeste met toetsenist gitarist Andreas Suntrop of Thierry Castel, die beiden uit de jazz afkomstig zijn.

Met Simonian voelen de twee zich echter ook hoorbaar thuis in haar hoogstpersoonlijke mengsel van roots, singer-songwriter en popmuziek. Samen schreven ze melodieën die zich direct in je geheugen vasthaken.

Dat komt ook door Simonians slepende, expressieve zang: (more…)

Geloof, hoop en liefde.

Zanger, toetsenist en saxofonist Randall Bramblett brengt nu zijn negende solo-cd uit, maar debuteerde al in 1975. Toch werd hij slechts een keer bijna ontdekt, toen No more Mr Lucky 2001 even werd opgemerkt. Bonnie Raitt coverde zijn God was in the water pas in 2005 en zijn cd’s bleven dan ook in de luwte. Raitt deed overigens op haar recente Slipstream zijn helaas middelmatige rocker Used to rule the world, terwijl hij meeschreef aan haar Down to you.

De twaalf meestal ingetogen en weemoedige songs op deze negende zijn echter (more…)

www.karagrainger.com

Hoogste tijd.

Kara Grainger’s derde cd opent met de voortrollende cadans van elektrische gitaar en akoestische slide plus het pompende ritme van drums, bas en Hammond-orgel. In die sfeer ontmaskert Grainger zowel emotioneel als zelfverzekerd haar minnaar voor ze haar venijnige, maar melodieuze solo speelt.

In de tien andere songs zijn haar soepele timing en verleidelijke klank even opvallend. Ook de lange tonen van haar vaak lyrische gitaarsolo’s bepalen de sound van de rootsy groovende band met bassist James ‘Hutch’ Hutchinson en toetsenist Mike Finnigan uit Bonnie Raitts’s groep. Zij moeten zich (more…)

Rootsfilosoof.

Randall Bramblett combineert het spelen voor anderen met eigen muziek, maar maakte in elf jaar toch vijf eigen cd’s. De zanger/toetsenist laat de gitaren op deze zevende opnieuw aan David Causey en Mike Hines, die met bassist Michael Steele en drummer/producer Gerry Hansen al enkele jaren zijn band vormen.

Samen bouwen ze de vorm uit die ze op voorganger Rich Someday perfectioneerden. Dat is verre van een herhalingsoefening, want (more…)

Prijsplaat.

Misschien profiteert Randall Bramblett’s zesde solo-cd van Bonnie Raitt, die zijn stemmige God Was On The Water coverde op haar Souls Alike. Hij mixt de sfeer van zijn stemmige cd No More Mr. Lucky deze keer met de dominerende gitaren van zijn vorige, Thin Places.

De vooral als sideman bekende zanger/toetsenist/gitarist/saxofonist Bramblett speelt en schrijft opnieuw met gitarist David Causey, maar vernieuwde zijn band met gitarist Mike Hines, bassist Michael Steele en vooral drummer Gerry Hansen, die ook produceerde.

De laatste zorgt voor een veel betere balans dan op Thin Places. Hoewel de dertien songs bijna allemaal op gitaar gebaseerde mid-temponummers of ballads zijn met dienende toetsen, smeedt Bramblett uit rock, soul, folk en pop een afwisselend geheel.

Zelfs in de rocksongs zorgt Hansen voor (more…)

Stemmige kwaliteitspop.

Op zijn vijfde soloschijf kiest professionele sideman Bramblett meer dan op voorganger No More Mr Lucky voor gitaar als fundament. In zijn vaak met gitarist Jason Slatton geschreven nummers gaat dat ten koste van de toetsen, net zoals hij op zijn drie eerste soloprojecten daartussen vaak switchte.

Opener Nobody’s Problem is statig én rootsy en bevat beide elementen, maar Bramblett’s orgel is bijna onhoorbaar op de achtergrond. Deze sound kondigt drie op zich verantwoorde, doorsnee rocksongs aan met soms drie gitaristen. Die nemen met hun duidelijk naar radioplay lonkende solo’s het zicht op de melodieën weg. Deze dichtgespeelde nummers laten weinig ruimte voor melodieuze accenten en Bramblett’s hese stem. De toetsenist/saxofonist kan namelijk soepel timen en overtuigt dan met zijn expressieve, licht gruizige geluid.

Vanaf het folky Comin’ Round Soon hervindt de plaat een zeker evenwicht, hoewel Bramblett’s jazzinvloeden vrijwel geheel afwezig zijn in de elf met bassist Michael Rhodes geproduceerde nummers. Dat effectief toegepaste gitaren (more…)

Bitterzoet.

De veertien songs op Lisa Biales’ zevende cd zijn een heel plezierige kennismaking (…). Deze zangeres is stevig in de blues geworteld, maar heeft een voorkeur voor compacte songs met een kop en staart.

Biales ging van haar woonplaats Oxford in Ohio naar Macon, Georgia om met producer en songschrijfster E.G. Kight te kunnen opnemen. Die recruteerde Bill Stewart –  drums, Marshall Coats – akoestische en elektrische bas, Paul Hornsby – techniek en toetsen plus Tommy Talton – gitaar als begeleiders, per song aangevuld met muzikanten die voor sfeervolle accenten zorgen.

Deze uiterst competente band zorgt voor even (more…)

www.harrybodinemusic.com

Teken van leven.

Het was lang wachten op nieuw werk van Harry Bodine, want zijn eerste solo-cd Which way home dateert alweer uit 2006. Sindsdien speelde de zanger/gitarist die ooit met zanger Michael Milligan Delta Roux vormde, wel regelmatig in woonplaats Austin, maar de studio zag hij niet van binnen.

Contacten met drummer Steve Amadee en toetsenist John Magnie van the Subdudes en giften van fans via Kickstarter maakten nieuwe opnamen mogelijk. Samen met die twee gereputeerde muzikanten en bassist Marty Rein nam Bodine vijf songs op voor deze ep. (more…)