Category: recensies roots (Page 9 of 24)

rlr 48211

brandend vuur.

Op hun zevende album zetten zangeres-toetseniste Digna Janssen en zanger-gitarist Johan Smeets elf samen geschreven songs.

Daarin vormen Janssens piano, wurlitzer of orgel en Smeets’ akoestische of elektrische gitaar opnieuw de basis voor even soepele als rijke melodieën. Er is echter ook een kenmerkend verschil met hun vorige albums: hun in vijftien jaar tijd vervolmaakte, intieme geluid is nog kaler en indringender dan voorheen, doordat het contrast met een strijkkwartet in deze songs ontbreekt. Hoe mooi ook, Janssen en Smeets vonden die formule uitgewerkt, hoewel hij verrassend genoeg melodieus verrassende, met de vroegere strijkers vergelijkbare partijen op bugel speelt in de eerste twee songs.

In de andere negen songs koos hij voor een even open als helder geluid. Daarin klinken toetsen en gitaren hard en helder achter zijn zang en die van Janssen.

Om extra diepte in hun nummers te krijgen Continue reading

Suburban BURBCD223

indrukwekkende balans.

Op zijn nieuwe solo-cd zette de zwarte Texaanse soulzanger Malford Milligan twaalf songs. Hij schreef er tien, vaak met hulp van gitarist-producer Jack Hustinx, sologitarist Eric van Dijsseldonk of toetsenist Roel Spanjers, allen Southern Aces, en een met songschrijver Christon Kloosterboer. Ook nam hij opnieuw een song op van de in 2009 overleden singer-songwriter Stephen Bruton, een goede vriend van hem, en staat op de cd-versie nog ‘Until The Rain’, een bonussong van JW Roy en Connor James Thuote.

De nummers hangen nauw samen: Milligan bezingt de door rassentegenstellingen verscheurde VS en zijn eigen positie daarin. Zijn intense teksten en zang werden veroorzaakt doordat hij vanuit Continue reading

www.wolterbosch.nl

twee zielen.

Wolter Bosch, frontman van de Utrechtse heavy metal-band Intrusion, scheef voor zijn debuut als singer-songwriter elf songs die hij solo speelde en produceerde in zijn thuisstudio.

In mooie, aansprekende rootsmelodieën doseert hij zijn akoestische en elektrische gitaren zorgvuldig. Die ondersteunen zijn soms getergde, altijd emotionele zang overtuigend, drie keer met achtergrondzangeres Vanessa Hudig als extraatje. Bosch ontpopt zichzelf zo als talentvolle aanwinst.

***1/2

Fragmenten van deze recensie werden gepubliceerd in Heaven, 2, maart-april 2021.

www.bayoumosquitos.com

meer dan feestelijk.

Voor hun vierde album namen de Bayou Mosquitos maar liefst zestien songs op. Die zijn net zo authentiek en veelzijdig als op hun vorige drie, want de cd is een echte staalkaart van de rootsmuziek: texmex natuurlijk, maar ook New Orleans-funk, klassieke soul, ballads van onder anderen John Prine, John Hiatt en James Taylor en uiteraard ook songs van The Band. Daartussen zitten dan ook nog twee nummers van zanger en slidegitarist Abel de Lange zelf, die naadloos opgaan in het geheel.

Het tekent de liefde voor allerlei americana van De Lange, Marius Bos – accordeon, piano, orgel en zang, Ad van Beusekom – staande bas en zang en Louis ter Burg – mandoline, dulcimer, shuitar en percussie.

Zij vormen de huidige bezetting van de groep, die dit jaar ook maar liefst dertig jaar bestaat.

De cd zit dan ook in een ‘plakboek’ waarin op een even impressionistische als interessante manier de geschiedenis van de band wordt geïllustreerd.

Die geeft een goed beeld van hun lange muzikale historie in binnen- én buitenland, inclusief Continue reading

www.dietervanderwesten.com

tedere troubadours.

Zanger-gitarist Dieter van der Westen en zijn broer en bassist Eric zijn bevlogen, veelzijdige muzikanten die onder eigen naam slechts in kleine kring bekend zijn. Dieter leidt wereldgroep Kasba, terwijl Eric onder anderen zanger-gitarist Habib Koaté, jazzblazer Kenny Wheeler en de Turkse popzangeres Zesen Aksu begeleidde.

Toch maakte Dieter van der Westen al in 2008 ‘Save my memories’, in 2016 ‘Old Oak Tree’ en in 2018 met Eric in zijn band ‘Me and You’, albums waarvoor hij americana schreef die varieerde van ingetogen tot funky.

Voor hun gezamenlijke gemaakte, akoestische nieuwe schreef hij acht songs, terwijl de broers ook drie covers opnamen: ‘Erie Canal’, ‘FFV’ en ‘St. James Infirmary’.

Het is een echte duoplaat: Continue reading

www.jmfmusic.nl

intense introspectie.

Vrij snel na zijn eind 2019 verschenen tweede album ‘Broken Hearts and Cancelled Dreams’ brengt de Zeeuw Jan François zijn nieuwe uit, misschien ook tot zijn eigen verrassing. Hij had namelijk een ep met vijf nummers gepland die hij live in de studio wilde opnemen. Toen daar door die overbekende reden niets van kwam, vloeiden er nog veel meer songs uit zijn pen.

Daarbij hield hij wel vast aan zijn oorspronkelijke opzet: Continue reading

www.michaelwardmusic.com

uit de dode hoek

Het eerste nummer van de acht die zanger-gitarist Michael Ward op zijn vijfde album zette, spat vanaf de eerste maat uit de speakers. Na een korte roffel jankt de leadgitaar in het intro al boven verleidende blazers uit, waarna Ward in drie coupletten zijn boosheid uitspuwt over de leugenachtigheid die de laatste jaren de standaard is geworden in de VS. Daarbij zoomt hij langzaam maar zeker in op Donald Trump zonder hem bij naam te noemen.

Of zijn band hem voortjaagt of hij die op sleeptouw neemt, is onduidelijk, maar dat hij de goede musici heeft voor zijn even virtuoze als vileine opener is dat wel: Continue reading

www.tipjar.nl

de cirkel rond.

Arianne Knegt en Bart de Win zetten elf songs op hun alweer vijfde Tip Jar-album. Ze speelden ze met gitarist en steunpilaar Harry Hendriks, gitarist BJ Baartmans én Texaanse vrienden als bassisten Bill Small en Ron Flynt. Die namen hun partijen thuis op, net als Walt Wilkins zijn incidentele zang. Ook violist Joost van Es en klarinettist Gilead Atzmon duiken weer even op.

Eric van de Lest was als co-producer naast het duo verantwoordelijk voor het open en intieme geluid. Daarin besteedden de drie veel aandacht aan Continue reading

Must Have Music/Continental Music LC03396

sterke schouders.

De elf songs van zanger-gitarist Jim Weider, zanger-toetsenist-saxofonist Marty Grebb, drummer Michael Bramm, bassist Albert Rodgers en toetsenist Brian Mitchell op dit debuut uit 2018 ademen vanaf Weider’s eerste mandolinenoten van het titelnummer de geest van The Band. Weider zat namelijk van 1985 tot 2000 in een late versie van de legendarische groep die de americana uitvond zonder dat te weten en daarna in The Band-drummer Levon Helm’s Midnight Ramble Band. Daarin zat Mitchell ook, terwijl Grebb en Rogers dan weer in een groep met toetsenist Garth Hudson speelden.

De vier composities die Weider en Webb ieder schreven, ademen met hun even dwarse als natuurlijk klinkende tempowisselingen én de kenmerkende meerstemmige koortjes dan ook de geest van The Band. Grebb’s stem lijkt qua toon en emotionaliteit ook nog eens erg op die van Richard Manuel, terwijl de twee door Weider met Levon Helm geschreven songs Continue reading

droomdebuut.

Joe Edwards’ eerste album begint met een liefdesverklaring aan Beth, de vrouw van wie hij houdt. Bijna fluisterend zingt hij over de leegte die hij ervoer en de vervulling die zij hem schenkt. De country-invloeden van pedal steel komen nog twee keer terug, maar de andere acht songs zijn door en door rootsy.

Edwards, die het Liverpool Institute for Performing Arts doorliep en drumde (!) tijdens een tournee van Australische folkrockers The Wishing Well, wist dan ook Steve Dawson voor zijn songs te interesseren.

Die produceerde en bespeelde zijn keur aan snareninstrumenten met Joe’s broer Alex op drums, toetsenist Chris Gestrin en bassist Jeremy Holmes.

Ze namen de goed gestructureerde songs van zanger-gitarist Edwards live op in de studio, een werkwijze waarbij Dawson zweert. Dat resulteerde ook deze keer in een Continue reading