Category: recensies New Orleans (Page 3 of 4)

Levende traditie.

Vlak na hun duo-cd doken Boudreaux en Anders Osborne opnieuw de studio in, maar nu deed de laatste vooral de productie, al schreef hij aan twee nummers mee en speelde hij bijna op alle.

Toch is dit een solo-cd in de echte zin van het woord: Boudreaux’ kenmerkende repetitieve chants in de call and response-traditie van de New Orleans Mardi Gras-indianen staat elf maal centraal.

Boudreaux is een levend monument binnen die wereld en heeft dan ook niet te klagen over hulp van andere, soms alleen binnen de stadsgrenzen beroemde New Orleaneans: Continue reading

www.clemensvandeven.nl

Exportkwaliteit.

Op hun nieuwe live-cd belijden pianist/zanger Clemens van de Ven en zijn band tien nummers lang hun voorliefde voor rhythm ‘n’ blues. Opgenomen tijdens een Oostenrijkse tournee doen hij en gitarist Harry Hardholt, saxofonist Arend Bouwmeester en drummer Sin Banovic zo op hun eigen manier aan ontwikkelingswerk. De band speelt behalve eigen nummers Dr. John’s Quitters Never Win en Such A Night, Allen Toussaint’s Sneakin’ Sally, Fats Domino’s Can’t Go On Without You, en andere klassiekers als St. James Infirmary en Look Over Yonder Wall. Behalve voor rhythm ‘n’ blues hebben ze daarbij een voorliefde voor funk, dat ten onechte ondergeschoven kind.

In de up-temponummers laat de band het best horen hoe gelaagd en strak ze spelen.Vrijwel alles is dan ritme: Continue reading

Aards én elegant.

Op Cleary’s vierde speelt interim-drummer Raymond Weber en niet Jeffrey ‘Jellybean’ Alexander, die voorheen de grooves bepaalde. Toch is dat niet het grootste verschil met de titelloze voorganger, want ook met de in New Orleans gelouterde Weber stuwen de Gentlemen Cleary moeiteloos voort, vaak met hulp van een percussionist.

In twaalf nummers versmelt de toetsenist/zanger onverwacht de uiteenlopende invalshoeken van Moonburn, zijn tweede cd, tot een verrassende eenheid met zijn vrijwel live opgenomen, compromisloos swingende derde. Met vaste producer John Porter schuwt hij daarbij de studioapparatuur af en toe niet. Continue reading

Chroniqueur schrijft geschiedenis.

Dr. John heeft New Orleans in de geest nooit verlaten. Daarvan getuigt hij met vaste begeleiders Herman Ernest III (drums), David Barard (bas) en nieuwe gitarist Renard Poché. In 14 nummers, waarvan 4 geschreven met de overleden legende Doc Pomus, verkent Dr. John nogmaals de koppige, maar vloeiende ritmes van de stad die hem vormde.

Ondersteund door wisselende percussionisten rollen Ernest III, Barard en Poché de dwarse grooves strak maar door elkaar geweven uit, terwijl de dokter toetsen speelt. De blazerssectie van trombonist Fred Wesley (ex-James Brown) speelt daaroverheen felle  riffs en gasten als David ‘Fathead’ Newman en Sonny Landreth zorgen voor geïnspireerde solo’s. Continue reading

Gevoel voor de groove.

Veteraan Clemens van de Ven maakte zijn vorige cd Ticket To Paradise nog onder zijn eigen naam, maar het was net zo goed zíjn muziek als die van zijn muzikanten. Nu heten ze hoe ze klinken: een compacte band. Tien nummers lang spelen Van de Ven en zijn kompanen opnieuw tegelijk soepele en bezielde grooves: Harry Hardholt op gitaar, Arend Bouwmeester op saxen, bas en percussie en nieuweling Sin Banovic op drums.

In die hechte bezetting roepen ze New Orleans op in de Rijndelta. Van de Vens piano en grommende zang staan centraal, maar de stuwende swing van zijn drie muzikanten bewijst, dat ze weten hoe je da fonk moeiteloos reduceert tot zijn essentie. Ze koppelen daarbij raffinement aan traditie en combineren jazz, funk, rhythm ‘n’ blues en dixieland tot een rootsy stoofschotel. Continue reading

Anders Osborne’s derde in Nederland uitgebrachte CD, ‘Living Room’, was gestoken in een voor zijn doen extreem vrolijk doosje, voor de gelegenheid voorzien van een kleurenfoto: het was zichtbaar een comeback, maar dan een van een man die in Europa nog nergens was.

Dat was én is onbegrijpelijk, omdat hij niet alleen iemand is met een hoogst originele levensloop, maar ook intrigerende muziek maakt, voorzien van sterke, persoonlijke teksten.

Osborne is een Zweedse zanger/gitarist die met Theresa Andersson in 1988 op 22-jarige leeftijd naar Amerika trok, gek van de muziek uit New Orleans. Daar nam hij met een stel nieuw gevonden vrienden twee CD’s op die uitkwamen op Rabadash, een lokaal label, en redelijk verkochten.

Als gevolg daarvan kwam in 1995 zijn goede ‘Which way to here’ uit op het gerenommeerde en door Sony weer tot leven gewekte Okeh-label, maar zijn volgende CD liet lang op zich wachten. Continue reading

Junker’s blues.

Op zijn negende reguliere cd worstelt Anders Osborne opnieuw met zijn drugsgebruik. Net als op zijn meesterwerk Living Room bewijst Osborne dat zijn talent voor songschrijven even groot is als dat voor verslaving.

In scènes uit zijn gebruikersleven bezingt hij hoe hij opnieuw wil beginnen, maar niet kan.

Begeleid door drummer Stanton Moore, toetsenist/basist Robert Walter en  gitarist/percussionist Pepper Keenan soleert Osborne zes keer furieus in een mix van elektrische rootsrock en New Orleans-ritmes, Continue reading

Stijlvast.

Oorspronkelijk planden de Subdudes deze cd direct na hun reünie-cd Miracle Mule (2004). Hun label schortte het project echter op voor een commercieel verantwoorder opvolger: Behind The Levee.

Deze veertien songs zijn weer die kenmerkende mengeling van folk, roots, gospel en blues, maar die aarzeling is voorstelbaar. Immers: de songs vormen een concept-cd, die vloek van de jaren zeventig. Continue reading

Persoonlijke New Orleans-smeltkroes.

De in New Orleans wonende Zweedse expat Osborne werd in het verleden even veelbelovend gevonden door Sony, maar al na één cd gedumpt. Zijn vorige cd  bewees overtuigend het ongelijk van die maatschappij: het was een wanhopig klinkende plaat over een verloren liefde, bezeten gespeeld en helder geproduceerd. Ook deze doet dat. Hij klinkt alles bij elkaar optimistisch, is met veel speelplezier opgenomen en ademt een swampy en ontspannen live-gevoel.

Veertien nummers lang mixt Osborne zijn vertrouwde invloeden  (blues, gospel,  second-line, country-folk, jazz en pop) op het snijpunt  van die stijlen. Continue reading

New Orleans/Texas.

Voor Katrina New Orleans trof, vluchtten velen naar Texas. De musici onder hen werden in de Texaanse muziekfamilie opgenomen. Deze cd bevat dan ook zestien nummers van veertien acts, acht uit New Orleans en zes uit Texas. Hoewel onbekend, hebben deze artiesten naast veel ervaring ook talent. Labelbaas/pianist John Autin ontdekte en produceerde nieuwe Orleanians Anders Osborne én Theresa Andersson, terwijl Rockin’ Jake al tien jaar een gevestigde naam is in de Mississippi-delta. Vele anderen combineren spelen in loondienst met eigen muziek, die voor hen hoorbaar meer is dan werk.

Vol geïnspireerd spel weerspiegelt deze tribute de veelzijdigheid van New Orleans goed. Continue reading