Category: luisterpalen (Page 2 of 26)

New Orleans wordt de ‘city of jazz’ genoemd, terwijl ook de blues, de Mardi Gras Indians en de klassieke funk van Dr. John en Alan Toussaint er vandaan komen. Daardoor associeer je de Cescent City niet met folk.

Toch is dat precies de muziek die Hurray for the Riff Raff maakt en dan ook nog in de traditionele betekenis: muziek met sociale of politieke zeggingskracht.

Alynda Segarra werd geïnterviewd door NPR, de National Public Radio, en daarbij voegt de Amerikaanse publieke radiozender ook de clip van St. Roch blues, een song van de nieuwe cd Small town heroes, hoewel New Orleans ook vandaag de dag nauwelijks een kleine stad genoemd kan worden: Continue reading

Wij zijn al fan van Rob Jungklas sinds Alcardelphia en draaien dan ook nog regelmatig een song van dat album en opvolgers Gully en Mapping the wreckage, ons afvragend hoeveel jaar het nog zou duren voor hij weer een nieuwe cd uitbrengt. Tenslotte zaten er tussen Closer to the flame (1987) en work songs for a new moon (1989) en Arcadelphia ook dertien jaar.

Die opvolger blijkt echter al sinds 12 november verleden jaar uit te zijn, al hebben wij aanvankelijk op geen enkele manier iets gehoord over The spirit and the spine: niet via de site van zijn label Madjack Records en lange tijd zeker ook niet via Jungklas ‘ eigen site. Het wordt nog raadselachtiger, wanneer Amazon aangeeft dat de fysieke cd op dit moment niet leverbaar is…

Dat probleem kunnen alle Jungklas-fans voorlopig echter omzeilen, want de cd is te horen als stream, terwijl daarbij ook zijn karakteristieke teksten te lezen zijn: Continue reading

The Civil Wars leken na veel onderling gehakketak verleden jaar definitief uit elkaar, al werd de reden nooit echt duidelijk en kwam de naamloze tweede cd uit nadat de ruzie in volle hevigheid was uitgevochten in de pers.

Nu meldt de site van de NPR dat John Paul White en Joy Williams een digitale ep met vier songs uitbrengen. Het melancholieke titelnummer Between the bars werd echter al enige tijd geleden opgenomen met Rick Rubin en Charlie Peacock als producers, maar de release op zich zou ook een teken kunnen zijn… Continue reading

Nadat eerder al Don Henley’s bijdrage aan het Jackson Browne-tribute Looking into you te streamen was, is nu via de site van Rolling Stone het duet van Bonnie Raitt en David Lindley te horen.

Wie daarin twee felle gitaristen verwacht, komt bedrogen uit. Jammer genoeg kiezen zij er namelijk voor Eeverywhere I go als reggaedeun te spelen en te zingen. De zangerige, uit duizenden herkenbare, uiterst korte slidesolo van Raitt maakt helaas niet veel goed: Continue reading

Eerlijk gezegd zijn we Neil Finn al jaren uit het oog verloren.

De late albums van Crowded House horen weliswaar nog altijd tot onze favorieten vanwege de vaak schitterende melodieën en prachtige zang, maar de twee platen van na de reünie losten onze verwachtingen niet in, terwijl Finn ook solo zoekende leek.

Binnenkort komt weer een soloplaat van hem uit: Dizzy Heights.

Op basis van het nummer White lies and alibis is dat een album om meer dan nieuwsgierig naar te zijn, want wat Finn daarin allen met een akoestische gitaar laat horen evenaart zijn beste werk met gemak: Continue reading

Het is al een tijd geleden dat de wereld iets van de Amerikaanse blueszangeres Dede Priest hoorde, hoewel zij in de tussentijd toch op internationale podia stond.

Dat deed ze met Jasper Mortier op drums en Jan Mittendorp op gitaar in Nederland, Duitsland, Frankrijk, België en Denemarken en die samenwerking kreeg steeds vaste vormen.

Deze maand presenteren zij hun eerste cd en daarop vooruitlopend zetten zij alvast wat fragmenten van songs op Soundcloud.

Daar kun je horen dat de drie de blues nog altijd stevig zijn toegedaan en dat is logisch, want niet alleen Priest stamt uit de blues, drummer Mortier baste bij een keur aan bluesartiesten en Mittendorp is boeker bij Crossroads Agency en labeleigenaar van blueslabel Black and Tan: Continue reading

Singer-songwriter Flip Noorman maakt met Bellse Parase een even opvallend als indrukwekkend debuut.

Dat vinden ook veel andere recensenten, maar overtuigd raak je pas echt als die plaat hoort of Noorman ziet optreden.

Voor een stream op de Luisterpaal van Radio 6 hoef je de deur niet uit: Continue reading

In The Souldiers maakten Sofie, Cato en Joost van Dijck indruk als kern van een band die de soul en funk was toegedaan.

Zij kregen van 31 mei tot en met 10 juni 2010 dagelijks meer bekendheid als huisband van De Wereld Draait Door in de aanloop naar de algemene verkiezingen. Daar staken ze klassieke soulsongs in andere maatjassen en zo viel hun eerste plaat alsnog op: Fuel for fire deden ze datzelfde nog veel overtuigender in eigen nummers die soul en funk mixten.

De volledige cd These times trok die lijn wel door, maar hield de spanning niet helemaal vast, hoewel er nog altijd erg goede songs op stonden. Met name de popsongs hadden niet de intensiteit van de andere, terwijl twee door Joost van Dijck gezongen nummers vooral lieten horen dat hij niet tegen zijn zussen op kon.

Blijkbaar waren Sofie, Cato en hij ook uitgekeken op hun gezamenlijke avontuur, want nu is er de eerste cd van My Baby. Daarin bepalen Cato en Joost de koers samen met gitarist Daniël de Vries, ook een Souldier.

Voor hun debuut Loves voodoo trokken de drie in gedachten naar het zuiden van de VS en naar het eind van de jaren zestig. De plaat staat namelijk vanaf de slepende opener No depression vol met rauwe soul en swingende funk, die even enthousiast als compromisloos wordt gespeeld.

Zowel de muziek als de zang klinken authentiek en daarmee dus ook volkomen overtuigend. Zo spiegelt Take it a a warning duidelijk de gospel Wade in the water.

My Baby trakteert dan ook op een even traditioneel als eigen debuut, dat net zo goed uit de zuidelijke staten van Amerika had kunnen komen: Continue reading

Marije van Rijn – zang/toetsen, Caroline Kamp- bas/achtergrondzang en Daan van Kasteren- drums/percussie/achtergrondzang debuteerden met een ep met vier songs, maar maakten inmiddels hun eerste volledige cd.

Inmiddels wordt die plaat her en der besproken en is hij ook te beluisteren op vpro’s 3voor12-luisterpaal.

In het boekje wordt duidelijk, dat Van Rijn inmiddels naar voren wordt geschoven als frontvrouw en dat de rol van Kamp en Van Kasteren in de publiciteit dienender is geworden, net als op de plaat.

De twaalf songs op dat eerste titelloze album gaan alle kanten op, waarbij Scarlet Mae de risico’s niet uit de weg gaat, want de nummers variëren van het swingende, jazzy direction South, dat ook al op de ep stond, tot het statige Photograph: Continue reading

Wies Peeters maakte ooit vanuit Utrecht Delivery in a moment, maar na dat goed besproken debuut werd het lang stil en ze leek van de aardbodem verdwenen.

Nu duikt zij weer op, al heeft ze daarvoor een andere naam aangenomen en is ook haar muzikale identiteit wat veranderd: waar die eerste plaat werd gedomineerd door rockriffs, worden de elf songs op Lay low vooral bepaald door de door haar ontdekte ukelele.

Ook als DeLouise blijkt de inmiddels in Rotterdam wonende Peeters tot sterke songs in staat. In Kippenvel draaiden we dan ook al I could love you right, de song waarvan zij op 21 november in De Wereld Draait Door een fragment speelde. Ook trad zij op zondag 24 novmber op op Songbird, het Rotterdamse festival voor singer-songwriters.

Als je haar inmiddels toch alweer vergeten bent, heb je de kans je herinnering aan haar op te frissen. De site van 3voor12 zette Lay low namelijk in de Luisterpaal.

Wij werken intussen aan de recensie van die tweede: Continue reading