Klassieker.
Sinds Dayna Kurtz in 2002 haar debuut Postcards from downtown uitbracht, verkoopt ze redelijk makkelijk Paradiso uit. Wie die eerste plaat, Beautiful yesterday of Another black feather kent, zal ook tot Kurtz’ fans behoren, want zij combineert in ballads en mediumtempo songs zeldzame sensualiteit met een lome kracht die klinkt alsof ze nog even wacht met toeslaan.
Juist daardoor stelde American standard teleur, want naast ballads zong ze daarop straighte rocksongs, waarin ze haar emoties niet kwijt kon door het dwingende tempo en de overheersende gitaren.
In de VS is die plaat een van twee releases die vooral door fans zijn gefinancierd. Daar komt hij nu pas uit, samen uit met deze tien covers. Kurtz vond die in haar eigen platencollectie en in die van vrienden, want ze wilde alleen onbekende nummers zingen. De songs zijn dan ook obscuur, zelfs die van Nat ‘King’ Cole. Afkomstig uit jazz en rhythm ‘n’ blues dateren ze meestal uit de late jaren vijftig en vroege jaren zestig, maar Sweet lotus blossom stamt uit de jaren dertig.
Net als in één eigen song wentelt Kurtz zich in de ruimte die de intieme begeleiding van drums, bas, piano en orgel haar biedt: ze rekt de woorden expressief uit en zit vol spijt en verlangen. De covers klinken daardoor zoals ze zijn opgenomen: in lange, lome sessies tot diep in de nacht. Ze maken het onbegrijpelijk dat deze door en door Amerikaanse zangeres in de VS nog onbekender is dan in Nederland.
****