Superieure wanhoop.
Jim White opereert nog altijd in de schaduw en dat zal ook wel nooit veranderen. Dat is de prijs voor een eigen koers, hoewel zijn muziek stevig wortelt in de traditie van de singer-songwriters.
Het alweer zo’n vijf jaar geleden dat hij op zijn vierde cd Transnormal Skiperoo in volle omvang toonde wat hij kan, want daarna verschenen alleen nog een vijf songs korte live-cd en de wel erg onevenwichtige alternatieve soundtrack Sounds of the Americans.
White’s elf nieuwe songs zijn qua sfeer gelukkig niet veel anders dan die op Transnormal Skiperoo: ook nu trekt hij met de hulp van allerlei gastmuzikanten een muzikale sprookjeswereld op in zijn huisstudio in Athens. Voor deze compromisloze verteller is dat een proces van maanden schuiven en herschikken van opgenomen partijen, tot de muziek uiteindelijk samenvalt met zijn oorspronkelijke idee.
Die lieflijke muziek staan in schril contrast met zijn teksten, waarin verlies en verdriet op de loer liggen. Hoewel hij die schreef voor zijn tweede vrouw hem verliet, veranderde dat feit bijvoorbeeld het als cadeau voor haar bedoelde Chase The Dark Away drastisch van toon. Epilogue to a Marriage heette eerst On the Best of Days, maar bleek opeens niet over anderen te gaan, maar over hemzelf.
White rangschikte de indrukwekkend autobiografische songs van melancholiek via optimistisch naar zwartgallig. Zo geeft hij zijn luisteraars na een somber begin even de hoop dat alles goed komt, voor hij hun die definitief ontneemt.
****
Gepubliceerd in popmagazine Heaven no. 78, mei-juni 2012/no. 3