Teken van leven.
Het was lang wachten op nieuw werk van Harry Bodine, want zijn eerste solo-cd Which way home dateert alweer uit 2006. Sindsdien speelde de zanger/gitarist die ooit met zanger Michael Milligan Delta Roux vormde, wel regelmatig in woonplaats Austin, maar de studio zag hij niet van binnen.
Contacten met drummer Steve Amadee en toetsenist John Magnie van the Subdudes en giften van fans via Kickstarter maakten nieuwe opnamen mogelijk. Samen met die twee gereputeerde muzikanten en bassist Marty Rein nam Bodine vijf songs op voor deze ep.
Net als op Which way home is het Amerikaanse zuiden inderdaad zijn thuis. Het titelnummer opent de ep funky swingend met Bodine op National steel en Magnie op piano. In de resterende mediumtempo songs en ballads contrasteert zijn luie, diepe zang mooi met zijn zangerige, lyrische toon op National steel en slidegitaar.
In zijn ruimtelijke productie speelt Amedee geïnspireerd maar dienend, terwijl Magnie behalve begeleider ook tweede solist is. Hij biedt niet alleen in het instrumentale, door texmex geïnspireerde Graceful moves gloedvol tegenspel aan Bodine’s smachtende solo’s.
Zo bewijst deze ep zijn constante klasse, want hij roept in 17 minuut 45 een wereld op waarin je veel langer had willen zijn.
***1/2