Schitterende scherven.

De Amerikaanse singer-songwriter Jude Johnstone bleef ook in haar vaderland al vijf cd’s relatief onbekend. Onder anderen Johnny Cash, Emmylou Harris, Bonnie Raitt, Stevie Nicks en Trisha Yearwood namen haar songs op en zo scoorde Johnstone soms indirect een hit.

Ondanks de overduidelijke kwaliteit van haar composities en haar stem brak zij met haar eigen platen namelijk nooit door naar een groot publiek, al was zij ook te horen in diverse tv-series.

Haar zesde cd stelt impliciet weer de vraag waarom niet, want de ooit door de inmiddels overleden E Street Band-saxofonist Clarence Clemons ontdekte Johnstone blijkt er opvallend geïnspireerd op.

Ze verkent in elf songs onverwacht nieuw terrein met invloeden van gospel, jazz, folk en funk in haar kenmerkend weemoedige, schijnbaar autobiografische  ballads. Daarin zingt ze  overtuigende teksten, maar creëert daarnaast veel  ingehouden sfeer, ook met incidentele co-componist David Ricketts.

Haar thematiek blijft die van verlies versus verlangen, hoewel ze in deze songs explicieter dan voorheen de balans lijkt op te maken van een mislukte relatie waarin ook drank en drugs hun rol speelden. Zo klinkt Johnstone behalve geïnspireerd ook vertrouwd.

Met het refrein van het optimistisch getinte slotnummer Free man slaat ze de plank op het laatst onverwacht nog behoorlijk mis, behalve als ze de wereld wilde bewijzen dat reggae haar genre niet is. Shatter kan de vergelijking met voorgangers als Mr. Sun en A quiet girl desondanks moeiteloos aan, want de andere tien songs zijn even zoveel parels aan Johnstone’s kroon.

***1/2

Intussen streamt Shatter nog altijd via: 

http://performingsongwriter.com/jude-johnstone-shatter