Jim White wordt geboren als Mike Pratt en hij groeit op aan de rand van de pinkstergemeente.
Het kleurt de teksten op het in 1997 verschenen deduut The Mysterious Tale Of How I Shouted “Wrong-eyed Jesus!” By Jim White.
Dat debuut viel niet alleen op door een in het boekje afgedrukt lang, intrigerend en volgens White waargebeurd verhaal, maar ook door de mysterieuze liedjes. Een groot aantal ervan klonk dromerig door het gebruik van veelal akoestische instrumenten en Whites vaak hypnotiserende zang, maar de teksten waren grimmig en zorgen voor een overwachte draai: broeierige verhalen over rusteloosheid, de liefde en de gevolgen van geweld, vaak bijbels geïnspireerd.
Opvolger No Such Place heette zo omdat White op die cd zijn woonplaats Pensacola opnieuw uitvond. In de verhalende teksten en persoonlijke mythes maakt White de echte wereld tot de zijne door er gedeeltes van te stelen en anders te ordenen.
Soms komen gebeurtenissen uit zijn leven, soms is het een regel uit een artikel uit de krant. De rest bestaat uit gekke gedachten, dingen die White heeft gestolen uit allerlei gebeurtenissen in zijn leven en leugens.
In zijn songs legt hij weer contact met andere mensen en met de liefde. Daarvoor leefde hij lang geïsoleerd en was hij zo depressief dat hij zelfmoord overwoog.
White noemt verbondenheid en afzondering zijn religie. Hij gelooft dat de mens na de geboorte een gevoel van afzondering ontwikkelt, bijvoorbeeld doordat een mens zijn naam leert en een eigen smaak ontwikkelt. Die dingen isoleren een individu en dat betekent afgezonderd zijn van anderen. Op een bepaald moment bepaalt iedereen zelf hoe ver hij afgezonderd wil zijn. Het gevaar is volgens White dat mensen er soms van gaan houden en wie dat eenmaal doet, kan geen verbondenheid meer vinden.
Ook op latere cd’s bepaalt de thematiek van de grote liefde, het onvermogen, de verbondenheid met andere mensen en godsdienst White’s teksten.
Hij scheidt na een moeizaam huwelijk uiteindelijk van zijn vrouw, met wie hij een dochter heeft, en vindt ondanks zijn wanhoop na een tijd een nieuwe liefde.
Zijn cd’s komen nog altijd langzaam tot stand, enerzijds doordat hij talloze versies van zijn songs opneemt, maar ook door zijn nog altijd geringe succes. Vaak moet hij een stel van zijn muziekinstrumenten verkopen om opnametijd te kunnen betalen.
Recensies van No Such Place, Jim White Presents Searching For The Wrong-Eyed Jesus, Drill A Hole In That Substrate…. en Transnormal Skiparoo vind je elders op deze site.