Het is lokale uitdrukking geworden: Inwoners van New Orleans organiseren een feestje als iemand een sigaret opsteekt, en daarna weer een als hij aan de gevolgen ervan overlijdt.
Dat komt misschien voort uit de vele jaarlijkse festiviteiten: 11 november luidt de carnavalstijd in, rond 6 januari zijn de grote carnavalsoptochten, Mardi Gras is het carnaval zelf.
De Mardi Gras Indians
Tijdens het carnaval droegen de deelnemers maskers. Tijdens de slaventijd was dat de slaven verboden en in plaats daarvan begonnen ze indianentooien te dragen en de bijbehorende overdadige kostuums, sterk geïnspireerd op de dracht van de Amerikaanse indianen. Ook bevatten de met kralen en veren versierde pakken motieven uit de Cariben en uit Afrika.
Bijzonder is dat hun kostuums nog steeds geheel met de hand worden gemaakt door de dragers en door familie en vrienden. De kosten van een kostuum voor een chief kunnen oplopen tot 10.000 dollar, terwijl de traditie wil dat elk jaar een ander kostuum wordt gedragen, omdat ze ieder jaar een ander thema hebben dat in de versieringen terugkomt.
Aan het einde van de 19e eeuw ontstonden georganiseerde groepen zwarte indianen als The Wild Magnolias en The Wild Tchoupitoulas, toen de zwarte bewoners ontdekten iets gemeen te hebben met de indianen. Veroorzaker van dit alles was Buffalo Bill, die met zijn Wild West Show langdurig zijn tenten opsloeg in de stad, omdat hij er enorm populair was.
Ook waren er de verhalen over ontsnapte slaven, die werden geholpen en opgenomen door indianenstammen.
Aanvankelijk opereerden deze Mardi Gras Indians als bendes die elkaar bevochten, maar ook dienden ze om de leden ervan financieel te ondersteunen, terwijl ze tijdens de Mardi Gras (en tijdens de vele andere parades) in volledige feestuitrusting spelend en zingend door de straten trokken.
Deze groepen kennen een sterke hiërarchie: er is een big chief, eventueel een big queen, een of meer chiefs, een medicine man, gewone Wild Men, een flag boy en een spy boy.
De laatste verkent de route en kijkt uit naar eventuele andere indianengroepen, want als twee groepen elkaar tegenkomen ontstaat een ingewikkeld en meestal ritueel spel. Er zijn rituele dansen tussen indians van gelijke rang, waarbij de Wild Men rond hun big chief klonteren en de chief probeert de andere chief tijdens zijn dans zo te imponeren met zijn kostuum dat die terugdeinst om hen doorgang te verlenen.
Vanzelfsprekend spelen en zingen de indians tijdens hun parades muziek, die zwaar leunt op draagbare percussie-instrumenten. De zang is vaak een kort couplet of een herhaalde kreet over het maken van de kostuums, sociaal onrecht, beschrijvingen van de superioriteit van de eigen clan of ontmoetingen met andere clans. Het door vele artiesten gecoverde Iko, Iko is bijvoorbeeld een bewerking van zo’n chant.
Hoe anders carnaval kan zijn, bewijzen onder meer www.mardigrasneworleans.com en
www.neworleansonline.com/neworleans/mardigras.
Ondanks dat op beide sites cultuur en commercie door elkaar lopen, staat er veel informatie over oorsprong en gewoontes van Fat Tuesday, waarbij zowel de overeenkomsten en de vele verschillen met het Nederlandse carnaval opvallen.
De sites tonen aan, dat achter deze traditie veel meer steekt dan het excuus van vele van buiten de stad komende toeristen om zoveel mogelijk te drinken in zo min mogelijk tijd.
Hoewel het te laat is om er dit jaar heen te gaan, is het misschien een troost dat op de laatstgenoemde site een bestand staat met alle data van Mardi Gras tot en met 2027.