Wij zijn al jaren fans van de koppige, uiterst persoonlijke muziek van Joan as police woman.
Haar verstilde melancholie raakte ons direct en bleef dat vier cd’s lang doen.
Daarvoor hoefde je niet eens haar persoonlijke geschiedenis te kennen, al voegde die er wel iets aan toe: zij had een verhouding met de opkomende singer-songwriter Jeff Buckley, die in 1997 op mysterieuze wijze verdronk toen hij na een dag opnemen ging zwemmen in de Mississippi. Daarna speelde zij viool bij onder anderen Sheryl Crow, Rufus Wainwright en Antony and the Johnsons, voordat Joan Wasser in 2002 albums onder haar eigen (artiesten)naam ging maken.
In april kwam een eerste song uit van haar vijfde cd. Titelnummer The classic was verrassend om twee redenen: het was sterk geïnspireerd door doo-wop en vrolijk bovendien, want zij bezingt vol overgave daarin een nieuwe liefde.
Hoewel The Classic pas op 10 maart uitkomt, heeft The Guardian al een stream van alle tien nummers van die plaat.
Die laat ons in verwarring achter, want Joan Wasser’s stem is weliswaar uit duizenden herkenbaar, de muziek is dat niet. Waar de muzikale koppigheid ons eerst voor Wasser innam, is het ons nu tot onze spijt nog gelukt haar vaak verbrokkeld aandoende nieuwe songs goed te vinden.
Voorlopig geven we het nog niet op, want The Guardian streamt The classic vast nog tot de dag dat de plaat uitkomt:http://www.theguardian.com/music/musicblog/2014/feb/28/joan-as-police-woman-the-classic-exclusive-album-stream