onontdekte schat
Doordat de Amerikaanse zanger-gitarist Rich DePaolo zijn elf songs tellende debuut in 2003 zelf uitbracht, deed dat hier geen bellen rinkelen, hoewel hij zijn woonplaats Ithaca een solide reputatie opbouwde door het spelen bij en produceren van anderen.
Na de slechts 48 seconden lange, maar beklemmende geluidscollage ‘One gun salute’ waarmee zijn album opent, herinnert DePaolo in ‘Sharks’ impressionistisch aan de aanslag op vlucht PanAm 103 in 1988 boven het Schotse stadje Lockerbie. Hij maakt dat grote drama indringend door zijn persoonlijke, pessimistische invalshoek.
Ook opvallend is de plechtige melodie, geschraagd door zijn heldere gitaarlijnen, zijn felle solo en zijn vlekkeloze, ingedubde close harmony. Zijn song is gelaagd en zit vol onverwachte details, waardoor het het singer-songwriter-genre oprekt.
Dat geldt ook voor de negen volgende songs, waarin DePaolo in een transparante productie onvoorspelbare, maar logische afgeronde melodieën speelt op een keur aan rijk klinkende gitaren en bassen, terwijl hij zingt alsof zijn leven ervan afhangt.
Ruimte is een van de elementen die de zeggingskracht van zijn ballads en
medium-temposongs bepalen, in de dreigende sfeer van Bill King’s drums, Mike Ricciardi’s percussie, Robbie Aceto’s gitaarloops en zijn eigen onheilspellende gitaren in ‘Shoot’ net zo goed als in het op een sterke gitaarrif gebaseerde, met Bijbelse symboliek doorspekte ‘Doubt’.
DePaolo bewees in 2003 al wat hij dit jaar bevestigde op ‘Killed for kings’, zijn tweede soloalbum: hij is een zeldzaam originele songschrijver, een ongewoon goede gitarist en bassist, een buitengewoon emotionele zanger en een extreem getalenteerd producer. Jammer dat hij al zo lang een goed bewaard geheim is.
****
Ruud Heijjer