Het door journalist Rob van Scheers geschreven De Jazzparade – een verborgen geschiedenis van New Orleans is boek dat vooral gaat over de muziek van die stad, maar niet alleen.
Van Scheers beschrijft New Orleans in korte thematische hoofdstukken die onderling weliswaar verband houden, maar vaak op een onverwachte manier.
Dus springt hij kriskras door de tijd of verandert hij radicaal van onderwerp als het verband b.v. een straat, plein of park is.
Hij weet veel van het ontstaan van jazz, rhythm ‘n’ blues en funk, maar is ook echt een muziekliefhebber. Dat blijkt als hij in veel van de hoofdstukken schrijft over vrij onbekende hedendaagse New Orleans-muzikanten, maar ook uit de eenentwintig thematische lijstjes met lp’s, cd’s en losse songs.
Ook zijn enthousiasme en inlevingsvermogen maken duidelijk dat Van Scheers veel meer beschrijft dan een stad die zich daarvoor leende omdat die door omstandigheden wereldnieuws werd.
De honderdvijftig hoofdstukjes zijn losjes gegroepeerd als een verblijf van Van Scheers in New Orleans, terwijl hij research doet voor dit boek. Dat onderwerp is een terugkerend motief, net als zijn ontmoetingen met een vast clubje nieuw verworven muziekvrienden en zijn interesse voor de in het niets verdwenen tubaman: een man die hij de dag na orkaan Katrina op t.v. door New Orleans zag lopen met een tuba in een grote plastic zak.
In alle hoofdstukjes staan New Orleans zelf centraal én de muziek zoals Van Scheers die beleeft. In het boek verwerkt hij ook flarden uit interviews die hij al eerder maakte voor Elsevier met o.a. Branford Marsalis, Allen Toussaint, Daniel Lanois en Cosimo Matassa.
Op de achtergrond speelt regelmatig de door Van Scheers’ vriendin verbroken verhouding en zijn daardoor veroorzaakte verdriet een rol, net als de imaginaire, maar hem vaak levensecht achterna zittende Blues Dog, die de wanhoop belichaamt, of de duivel wellicht.
Enig nadeel aan het boek zijn de impressionistische illustraties van schilder Nico Heijligers. Ze lijken wel erg de goede oude tijd te willen verheerlijken met hun vage lijnen, terwijl ook musici, gebouwen en straatscènes van nu zo worden afgebeeld.
Ze wekken de indruk dat Heijligers foto’s van artiesten van vroeger moest natekenen om te voorkomen dat daarover rechten moesten worden betaald en dat voor de eenheid binnen het boek dus ook andere illustraties in deze stijl moesten worden uitgevoerd.
Het is een kleine schoonheidsfout in een met liefde gemaakt boek, dat achterin ook nog twee registers heeft: een personenregister én een selectieve bibliografie van aanbevolen boeken over het onderwerp.
Bij het boek hoort bovendien de website www.dejazzparade.nl met muziekfragmenten van songs die in het boek worden genoemd.
Meulenhoff ISBN 9 789029 086356
Van Scheers won de Jip Golsteijn Journalistiekprijs 2010 voor een in Elsevier gepubliceerd artikel over New Orleans-producer pur sang Cosimo Matassa.