Jay-Vee Records JV2023
Bramblett!
Voor haar nieuwe album selecteerde de superieur songs van anderen zingende soulveterane Bettye LaVette elf composities van een andere oudgediende: zanger, toetsenist en saxofonist Randall Bramblett, die zij blijkbaar pas recent ontdekte en die ze de beste songwriter van de laatste dertig jaar noemde.
Daarvoor valt veel te zeggen: Bramblett bewees al in 1975 en 1976 op twee inmiddels obscure albums en daarna vanaf 1998 op nog eens tien andere een man te zijn met zowel muzikaal als tekstueel een volkomen eigen geluid. Ook Bonnie Raitt herkende dat, toen zij zijn ‘God Was in the Water’ al in 2005 op haar album ‘Souls Alike’ zette. Dat leidde echter niet tot Bramblett’s doorbraak naar een groot publiek, net zo min als zijn No More Mr. Lucky dat in 2001 had gedaan, het exceptioneel goede album waarvan die compositie afkomstig was.
LaVette nam deze songs op met als producer en drummer Steve Jordan, met wie ze al meerdere keren samenwerkte, terwijl ook bassist Pino Palladino en toetsenist Leon Pendarvis weer in haar studioband zaten.
Dat levert een paar
kaal gehouden en rauw gespeelde songs op, zoals opener ‘See Through Me’ van Bramblett’s gelijknamige comebackalbum uit 1998. Ook ‘Plan B’ en ‘Lazy (and I Know It)’ krijgen die behandeling. Daarin komt Lavette’s rauwe, emotionele stem het best tot haar recht: ze zingt ze met een zelden gehoorde intensiteit, terwijl ze ook een speels gemak etaleert en zo ironie lijkt toe te voegen aan Bramblett’s vaak zware onderwerpen.
De andere acht songs worden strak uptempo gespeeld, zijn traditioneel gespeelde ballads of kennen invloeden uit country, zoals Larry Campbell’s steelgitaar: hoewel LaVette zich ook dan de teksten eigen maakt, laten de snelle songs haar minder ruimte vrij te fraseren, worden de ballads traditioneel gespeeld en verzacht een per definitie gevoelloos klinkende steelgitaar haar unieke, knauwende geluid.
Dat voor de hand liggende contrast versterkt LaVette’s zang niet, want zij is het meest gebaat bij begeleiders die haar stem qua klank aanvullen én ruimte laten door wat zij niet spelen. Daardoor is jammer dat Jordan alleen ruimte inruimde voor Bramblett’s saxpartijen in ‘Hard to be Human’, want die zorgen samen met de staccato slaggitaar wél voor extra dreiging in Lavette’s stem.
Zo blijkt LaVette! een goed album, maar niet het meesterwerk dat zij én Bramblett verdienden.
***1/2
De recensies van Randall Bramblett’s albums ‘The Bright Spots’, ‘Rich Someday’, ‘Now It’s Tomorrow’ en ‘Thin Places’ vind je in de categorie Recensies roots.