Walk in the Park Records 020251C
zeven levens
Zanger Michiel van Dijk en toetsenist, gitarist en violist Ferdinand Bakker hebben een lang en gevarieerd verleden in de Nederlandse pop. Ze waren echter toch vooral kernleden van de Delftse progrockgroep Alquin, een band die in dat genre in Nederland de vlaggendrager was in de jaren zeventig en die van 2003 tot 2009 een comeback maakte met nog eens drie albums.
Daarna besloten Van Dijk en Bakker samen verder te gaan, al verlegden ze hun muzikale grenzen naar een mengsel van roots, folk en pop. Sinds 2013 brachten ze een indrukwekkend aantal duo-albums uit, waarvan dit het zevende is.
Van deze tien nieuwe songs werd alle muziek weer door Bakker geschreven, net als de teksten, al vulde Van Dijk die soms aan. Bakker speelde ook toetsen, bassen, gitaren, viool en blaasinstrumenten. Ook zong hij de koortjes mee en programmeerde hij de drums. Een enkele keer speelde drummer Kim Haworth die, een andere muzikale veteraan uit de Nederpop.
De twee zeventigers hebben een lang en boeiend verleden om op terug te kijken en doen dat in de teksten vol overgave, terwijl ze zich ook verzoenen met hun leeftijd. Bakker speelde
afwisselende en meestal ruimte latende, memorabele melodieën waarop Van Dijk hun gedachten en gevoelens expressief en emotioneel bezingt. Zijn stem heeft inmiddels een karakteristieke kraak, maar roept makkelijk de sferen op die bij de teksten passen, terwijl vooral de warm gloeiende gitaarpartijen van Bakker de andere sfeermakers zijn (bv. ‘Like a Mountain’, ‘We Came a Long Way’).
Dat invloeden uit de popgeschiedenis doorklinken, is bij deze routiniers niet verrassend: zo staan op het boekje verwijzingen naar de jaren zestig (op de voorkant ‘stereo’ met twee pijlen naar uiterst links en uiterst rechts en op de achterkant ‘can also be played in mono’) en heeft hun ‘Jump’ niet alleen de titel van een nummer van Van Halen, maar lijkt het intro ook op ‘Who Are You’ van The Who, terwijl ook ‘You Tell Me’ daaraan muzikaal refereert. Ook titels als ‘It’s Alright’ (Cutis Mayfield and the Impressions) en ‘The Letter’(o.m. The Box Tops en Joe Cocker) werden al eerder gebruikt, terwijl ‘Killer Remedy’ en ‘Lost & Found’ duidelijke muzikale invloeden van JJ Cale hebben. Het zijn echter maar knipogen, want uit hun songs spreekt een hoop persoonlijkheid.
Al is het geluid van de drums soms wel dun (‘You Gave Me Stories’ en ‘I Won’t Regret’), Van Dijk en Bakker overtuigen in elk nummer en stellen eigenlijk de vraag waarom hun vorige zes albums relatief onopgemerkt bleven.
***1/2
Een enkele eerder bericht over Lone vind je in de categorie concerttips..