Joachim Cooder was aanvankelijk bekend als de zoon van vader en slidegitarist Ry, maar liet op veel van de albums van zijn pa horen dat hij een volwaardige drummer en percussionist was. Zo speelde hij toen hij vijftien was al mee op het door zijn vader met Dishwa Mohan Blatt opgenomen ‘A Meeting by the River’(1993), op het album van de Buena Vista Social Club (1997) en in de jaren daarna op veel andere tot en met Ry Cooder’s en Taj Mahal’s ‘Get on Board’(2022).
Daarnaast maakte hij al in 2018 onder eigen naam de EP ‘Fuchsia Machu Picchu’ en in 2020 het album‘Over That Road I’m Bound’ met eigenzinnige covers van de countrypionier Uncle Dave Macon.
Die albums stralen dezelfde sfeer uit als die hij creëerde in zijn sprookjesachtige versie van de swingende klassieker ’Cold, Cold, Cold’ op ‘Long Distance Love- a Sweet Relief Tribute to Lowell George’(2024) én van de zeven songs op deze al op 1 november 2024 verschenen EP.
In deze tot op een absurd niveau versplinterde album wereld vol muziekstreamers, zelfstandig uitgebrachte albums, kleine, gespecialiseerde labels en luie majors kreeg zijn recente EP in de VS wel enkele positieve recensies, maar daarna verzonk hij in het immense aanbod en werd het dus oorverdovend stil.
Die stilte overheerst ook in Cooder’s nieuwe songs, want
ook die bouwt hij in veel zachte lagen op, waarin Afrikaanse percussie-instrumenten bepalend zijn achter zijn vervormde zang. Hij zorgt daarmee voor ritmes die zijn nummers een wiegende cadans geven, waar hij dromerig zijn intrigerende teksten overheen zingt. Daarin blijkt hij een klassiek songwriter, die even evocatief zingt over een dagje aan het strand, de eeuwige liefde of zijn eigen dochter, terwijl achter zijn woorden een onuitgesproken tweede verhaal lijkt te schuilen.
Ry stelde zich deze keer in dienst van zijn zoon en kwam langs om gitaar te spelen in ‘Let Me See My Brother Walk’ en ‘Down to the Blood’. Zijn stijl is herkenbaar uit duizenden, maar overheerst niet, al is zijn neuzelige klank een venijnig klinkende aanvulling. Ook in die songs is de weg die Joachim Cooder kiest even oorspronkelijk als kronkelig.
****