Dinsdagavond 9 september 2008. rolde Aart Rietveld voor het eerst dit seizoen zijn kabels uit en lag de grond van RTV Katwijks Studio 1 dus weer bezaaid met snoeren. Onderhand waren singer-songwriter JP den Tex en zijn gitariste Yvonne Ebbers hun gitaren aan het stemmen en speelden ze voor zichzelf een los riedeltje of een paar losse akkoorden. Ook zongen zij ingetogen een stukje uit een nieuw nummer om de zangmicrofoons te proberen. De vaak uitbundige JP den Tex werd tegen negen uur stil en wilde zich zichtbaar op hun optreden in Kippenvel Live concentreren.

Op dat moment stond het mengpaneel van live-mixer Rietveld definitief ingesteld en hadden studiotechnicus Gerhard Kraaijenoord en presentator Ruud Heijjer ook hun plaatsen ingenomen. Onderhand presenteerde Frank Wassink al vanaf 8 uur onverstoorbaar zijn Katwijkse Toptien, want hij is inmiddels gewend aan deze met tussenpozen terugkerende  soundcheck tijdens zijn wekelijkse programma.

Na het nieuws van negen uur startten Den Tex en Ebbers met River Of Hope, een song van zijn recente Bad French: Den Tex speelde akoestische ritmegitaar en zong slepend, terwijl Ebbers melodieus elektrisch soleerde.

Natuurlijk hadden de twee ook eigen favorieten meegebracht en gaf vooral Den Tex daar op een persoonlijke manier uitleg bij: muzikaal opgegroeid in de jaren zestig en zeventig, begon hij met Bob Dylan’s Like A Rolling Stone, destijds een elektrische revolutie. Anekdotes vertellend waaruit bleek dat hij nog altijd weg is van dit bijna zeven minuten durend nummer, reeg hij daar moeiteloos de akoestische bluespionier Robert Johnson aan vast met diens Traveling Riverside Blues.

Daarna speelden en zongen Ebbers en Den Tex zijn American Tune, een intieme song van Bad French. In die song soleerde Ebbers ingehouden, maar haar weinige noten onderstreepten de tekst effectief.

Den Tex vertelde over het concept van die cd, die een fictieve trektocht is door de VS. Een mysterieuze Russische op de vlucht ontmoet bij toeval een singer-songwriter en rijdt een aantal dagen met hem mee, tot hij op een ochtend nog slechts haar afscheidsbriefje vindt in hun hotelkamer…….

Tot Heijjers vreugde bleek Ebbers een groot fan van Little Feat, vanwege de slidegitaar van oprichter Lowell George. Ze koos voor de ballad Long Distance Love en daarna nog voor het ritmisch swingende Fat Man In The Bathtub. Ze vertelde hoe ze die groep ontdekte via een jeugdvriend en hun lp’s koesterde. Ook Den Tex deed nog twee duiten in dat zakje: Such A Night van Dr. John samen met The Band en daarna The Band zelf met The Night They Drove Old Dixie Down. Hij illustreerde ze opnieuw met persoonlijke verhalen.

Het tweede uur gingen Den Tex en Ebbers swingend en fel van start met het nieuwe Some Good News From Hell. Na Joan Armatrading’s Never Is Too Late draaide Kraaijenoord  Den Tex’ eigen Cool Kids Have Feelings Too. De song heeft een kenmerkende New Orleans-beat, nu afkomstig van zijn Emotional Nomads.

Bij het weer live gespeelde Chatting With Rachmaninov legde Den Tex uit hoe zijn kat zijn vriendinnen uit de weg gaat. Ze duikt echter direct weer op als zij zijn woning verlaten, tijdelijk of definitief, en hoort dan geduldig zijn verdriet aan. Verder, zei hij, is zij de enige kat die ook houdt van de symfonieën van de Russische componist naar wie zij is vernoemd. Ze gaat er uitgebreid voor zitten en luistert aandachtig mee, een en al oor.

Voor hun lange laatste live-set gaven Ebbers en vooral Den Tex nog hun mening over Van Morrison’s Crazy Love, Neil Young’s akoestische live-versie van Tell Me Why en Jacques Brel’s Valse A Mille Temps. Den Tex vertelde daarbij dat hij van jongs af aan heen en weer getrokken wordt tussen Frankrijk en Amerika.

Vanaf ongeveer half elf  stonden zijn eigen songs centraal: Den Tex speelde en zong nog het intieme For You met Ebbers opnieuw op gitaar en tweede stem. Van Op Weg Naar Huis, zijn cd met Kees Prins en Paul de Munnik, draaide Kraaijenoord Spaanse Blues, in een vertaling van Den Tex zelf. Daarna zong hij op verzoek van Heijjer solo zijn nooit opgenomen Zigeunerlied, dat inderdaad een lach en een traan bevat. Het duo sloot af met een geïnspireerde versie van We’ll Sweep Out The Ashes In The Morning. Die laatste song werd helaas weggedrukt door reclame en nieuws, maar ging in RTV Katwijks Studio 1 nog een tijdje door.

Daar was twee uur lang te merken geweest dat Den Tex én Ebbers het duidelijk naar hun zin hadden bij Kippenvel Live en dat moet ook tijdens op de radio of via de computer duidelijk hoorbaar zijn geweest.

Recensies van Bad French en La Jeune Fille Au Chewing Gum vind je elders op deze site.