Ja natuurlijk, wij weten het ook wel: de Grammy’s worden vooral uitgereikt aan wie jong, hip of mooi is en liefst aan wie die drie eigenschappen combineert.

Toch vinden wij dat de oogst gering is, als je naar de genomineerden kijkt die wèl bij ons in de smaak vallen.

Eigenlijk wonnen dan alleen Neil Young, Mavis Staples en Ray LaMontagne, maar helaas niet bijvoorbeeld Dr. John & the Lower 911 met Tribal en Bettye LaVette met Interpretations – the British Rock Songbook.

Best Rock Song 

Angry World – Neil Young

Afkomstig van het verguisde en bejubelde door Daniel Lanois geproduceerde LeNoise.

Best Contemporary Folk Album Vocal or Instrumental

God Willin’ & The Creek Don’t Rise – Ray LaMontagne And The Pariah Dogs

Prachtige vierde cd God Willin’ & the Creek Don’t Rise, waarop LaMontagne zowel persoonlijk zingt als vanuit de traditie van de singer-songwriter met muzikale verwijzingen naar James Taylor, Neil Young en (verrassend genoeg) de Bee Gees oude stijl. Misschien echter zweefden deze gitaarakkoorden zonder verdere bijbedoelingen door het universum en had LaMontagne net zijn antenne aanstaan…..

In ieder geval ontbreken op deze eerste cd voor een ander label dan zijn drie vorige strijkers in op een na alle nummers en dat doet zijn deze keer niet door Ethan Johns, maar hemzelf geproduceerde muziek veel goed. Die ene keer betreft het bovendien een strijkkwartet en daarvoor maken wij graag een uitzondering op de regel dat stijkers alleen worden gebruikt om de leegte betekenisloos op te vullen.

Best Americana Album

You Are Not Alone – Mavis Staples

Die cd heeft muzikaal zeker raakvlakken met americana, maar had uiteraard een nominatie verdiend in de categorie Best Pop/Contemporary Gospel Album, hoewel Staples blij moet zijn dat ze niet tussen de andere genomineerden aldaar eindigde.

Staples is al zo’n vijftig jaar een icoon, al is ze een tijdje uit geweest. Ze heeft er echter nooit een geheim van gemaakt via haar muziek de emancipatie en gelijke behandeling van de zwarte Amerikanen na te streven en daar was langdurig alle reden toe.

De laatste jaren was zij met mooie cd’s als Have A Little Faith, We’ll Never Turn Back en Live – Hope At The Hideout al weer helemaal terug. Die waren minstens net zo goed als deze.

Eerdere berichten over de Grammy’s vind je elders op deze site.