Category: recensies roots (Page 3 of 21)

195269138677

www.theweightband.com

op eigen kracht

Op hun tweede album met eigen songs zette de Weight Band negen eigen songs en een cover van Willie Nelson’s ‘It Don’t Make sense (If You Can’t Make Peace)’.

In die tien nummers klinkt weliswaar nog regelmatig de klankkleur van The Band door, maar gitarist Jim Weider, drummer Michael Bramm toetsenist-accordeonist Brian Mitchell, bassist Albert Rogers en relatief nieuwe toetsenist Matt Zeiner bewijzen daarin net als op

BMG538640290

sterk staaltje.

Singer-songwriter David Crosby begon in 2014 zijn zoveelste jeugd met zijn soloalbum ‘Croz’ en bracht daarna nog vier albums uit, waarvan twee met Snarky Puppy-gitarist Michael League, gitariste Bekka Stevens en toetseniste Michelle Willis: ‘Lighthouse’ (2016) en ‘Here if You Listen’ (2018).

Crosby roemde hun samenwerking en hun gelijkwaardige inbreng en toerde in 2018 dus graag met ze door Amerika. Deze combinatie van cd en dvd legt het slotoptreden ervan vast: de zestien nummers tellen 72 minuten.

Acht songs daarvan komen van hun twee albums en vijf zijn oude nummers van Crosby, terwijl ze afsluiten met Joni Mitchell’s ‘Woodstock’. Willis en Stevens mogen ieder een song inbrengen, die ondanks hun leadzang redelijk passen bij de andere nieuwe.

Het is een intrigerend concert om verschillende redenen:

Continental Song City CSCCD 1189

gooi naar de sterren

‘Falling Down’, de opener van Jim Keller’s tweede album sinds zijn comebackalbum ‘By No Means’ in 2021, is misleidend met zijn uptempo wegtikkende ritme en zijn romige sound, gedragen door een terugkerende resonerende gitaarrif en gelaagde poppy koortjes achter zijn diepe stem.

Daarna tapt hij in het met zijn dreigende orgel rootsy klinkende ‘Tower of Love’ namelijk uit een heel ander vaatje, ook door het lome ritme en de halverwege dwars inzettende blazers.

In het erop volgende titelnummer schakelt Keller over naar parelende gitaarpop die direct refereert aan de laten jaren zestig, maar dat door de jubelende, meerstemmige koortjes ook onwillekeurig Tom Petty and the Heartbreakers in herinnering roept.

Het is een verbrokkeld begin van een album dat vanaf de lome ballad ‘Magic’ toch zijn definitieve vorm vindt

Shining Light Records SLR0192022

tijdloze idealisten

Toetsenist-zanger Bart de Win, zangeres Arianne Knegt en gitarist Harry Hendriks namen de twaalf songs voor het zesde Tip Jar-album weer op in hun twee thuisstudio’s: in Eindhoven waren dat er acht met drummer en producer Eric van de Lest en in Austin vier met gitarist-producer Walt Wilkins.

In Nederland en de VS lieten ze zich bovendien begeleiden door muzikale vrienden die bijvoorbeeld ook op voorganger ‘One Lifetime’ meededen: violist Joost van Es, bassisten Bill Small en Tonnie Ector en drummer Pat Manske.

Daarbij putten De Win en Knegt vooral uit

Ugly Cat Music UMC07

www.giuliamillanta.com

ster

Rootsy singer-songwriter Giullia Millanta zette twaalf songs op haar achtste album. Ze vroeg Gabriel Rhodes opnieuw die te produceren, net als voorgangers ‘Tomorrow is a Bird’ (2020) en ‘Conversation with a Ghost’ (2018). Ook speelde Rhodes gitaren, bas, piano en zong hij achtergrondvocalen, terwijl hij bovendien twee songs met Millanta schreef. Negen anderen schreef zij alleen, terwijl ze verder Eliza Gilkyson’s niet uitgebrachte ‘The Way That You Are’ opnam.

Millanta en Rhodes werden alleen dienend begeleid door drummers John Chipman of Rick Richards, want Millanta nam alleen

ballads en mid-temposongs op. Dat geeft het album een sterke samenhang, die alleen wordt doorbroken in ‘You Don’t Wanna Know’ en ‘Vola Via’. Die eerste song zingt de aan de universiteit van Florence tot arts opgeleide Millanta gedeeltelijk in het Italiaans, de taal van haar jeugd, terwijl het tweede de Italiaanse versie van  het ook op dit album staande ‘Run Away’. Ook ‘The World is your Heart’ deed ze twee keer: een keer ingetogen en weemoedig, de tweede keer al even weemoedig, maar rootsy rockend.

Highwind Howl Records

www.theosieben.com

tijdloze bluesman

Met de titelsong van zijn vijfde soloalbum trekt de veelzijdige zanger-gitarist Theo Sieben je direct trefzeker zijn muziek binnen: hij zingt met zijn kenmerkend hese, emotionele stem over een pulserende, met veel gevoel gespeelde melodie.

Die nam hij solo op, net als de negen andere, even intrigerende nummers, maar hij dubde wel slidesolo’s in of zijn eigen traporgeltje (‘The Slave’s Lamentation’). Dat opnemen deed hij in zijn huiskamer op vintage apparatuur, maar met moderne plugins.

Net als op voorganger ‘Market Meat’ speelt hij rootsy nummers die passen in