Category: nieuwe recensies (Page 6 of 9)

www.jimkellermusic.com

maximale minimalist

De zeventigjarige zanger-gitarist Jim Keller heeft blijkbaar tijd in te halen, want dit is al zijn derde album in drie jaar tijd: zijn comebackalbum ‘By All Means’ verscheen in 2021 na zeven jaar stilte, en opvolger ‘Spark and Flame’ in 2022.

Deze twaalf songs vormen het tweede deel van een drieluik waarvan ‘By All Means’ het eerste was: zowel muzikaal als tekstueel houden ze verband.

Keller nam ze dan ook met de muzikanten van dat comebackalbum: drummer Michael Urbano, bassist Bob Glaub en gitarist David Hidalgo, terwijl Mitchell Froom weer de producer was.

Keller en hij kozen opnieuw voor een open productie en minimale begeleiding tijdens de vijf dagen durende opnames:

funkende filosoof

Van de acht nummers op zijn derde soloalbum met eigen werk schreef Zita Swoon-voorman Stef Kamil Carlens er vijf. Daarnaast deed hij songs van Prince (‘The Future’), Dez Mona (‘Suspicion’) en Alain Bashung, die  in ‘C’est Comment Qu’on Freine’ een tekst van Serge Gainsbourg zong.

Met die eerste cover opent Carlens zijn album en dat is een stellingname, want het klinkt droog swingend, met funky blazers in het refrein die inderdaad doen denken aan zijn held Prince en dus aan James Brown, al kiest Carlens voor veel zoemende, analoge synthesizers en een melodieuze bas. Carlens deelt Prince’ duistere kijk op de toekomst zoals gevisualiseerd in de film ‘Batman’, waarvoor het nummer bedoeld was.

Opvallend genoeg zette Carlens Dez Mona’s ‘Suspicion’ daar meteen achteraan, al is zijn versie dansbaarder en daardoor minder open en weemoedig dan het origineel, dat toen muzikaal aan hem en David Bowie verwant was.

Zangeressen Nel Ponsaers en Rahmat Emons spelen in deze songs én de andere een belangrijke rol. Ze staan dan ook samen met Carlens op de hoes als knipoog naar

Hot Tomato Records

Na ‘Rooster Rag’ (2012) bracht Little Feat geen studioalbums meer uit. Dat kwam gedeeltelijk door het overlijden eind oktober 2019 van de bepalende zanger-gitarist Paul Barrere, die na de reünie van 1988 (!) een steeds belangrijker plaats innam als slidegitarist, zanger en componist ondanks de jaren met Craig Fuller (1987-1993) en daarna met Shaun Murphy (1993-2009) als co-zangers, maar ook daarvoor al door de vele tournees waarbij de groep zich voor het allergrootste deel concentreerde op de periode met voorman Lowell George. Zo werd de band steeds meer een solide ‘oldies act’ die zeker waar voor zijn geld bood, maar helaas niets toevoegde aan de rijke erfenis.

‘Rooster Rag’ was zeker niet zo sterk als relatieve hoogtepunten ‘Ain’t Had Enough Fun’ (1995) of ‘Kickin’ It At The Barn’ (2003), ook doordat Barrere voor en tijdens de opnamen al ziek was en dus nauwelijks songs bijdroeg. Mede daardoor was er meer ruimte voor bluesnummers en zo kwam een van de vroege invloeden uit de begintijden van de als viermansformatie gestarte groep terug: openingssong ‘Candy Man Blues’ (Mississippi John Hurt) en het afsluitende ‘Mellow Down Easy’ (Willie Dixon) namen op dat album prominente plaatsen in.

Die inspiratiebron boren oudgedienden Kenney Gradney (bas), Sam Clayton (percussie), Bill Payne (toetsen) en Fred Tackett (gitaar) op deze slechts negen nummers tellende nieuwe volop aan met recente leden Tony Leone (drums) en Scott Sharrard (elektrische gitaar en slidegitaar):

Alligator ALCD 5018

oude glorie?

Op dit naar een dorpje in Florida vernoemde comebackalbum slaat voorman JJ Grey een heel andere toon aan dan op de negen jaar of langer geleden zeven uitgekomen studioalbums tot en met ‘Ol’Glory’.

De groep blijkt op dit door hemzelf geproduceerde comebackalbum eens te meer een voortuig van zijn songs en sound: opener ‘The Sea’ is verrassend genoeg een ballad die wordt gedomineerd door weelderige strijkers en gedempte blazers, een geluid waarin Grey’s akoestische gitaar langdurig verzinkt. Gebleven is de emotionele stem waarmee hij zijn liefde voor de nachtelijke zee bezingt, maar muzikaal verwijdert hij zich wel erg ver van zijn kenmerkend kale funk.

In ‘Top of the World’, het tweede nummer, domineert de bekende swing met blazers en uitbundige achtergrondzangeressen wel, terwijl Grey zijn feelgood-tekst zingt. Het erop volgende ‘On A Breeze’ lijkt qua geluid

Jansen Records

www.torgeirwaldemar.com

zeldzaam intens

De Noorse singer-songwriter Torgeir Waldemar zette op zijn livealbum elf songs die hij opnam in het operagebouw in Oslo in 2022. In die nummers blikt hij terug op de twee EP’s en drie albums die hij sinds 2012 solo maakte.

Dat doet hij in een eigenzinnige mix van folk en rootsrock, terwijl hij  in sommige songs ook strijkers inzet, waarmee hij dan de brug naar popmuziek slaat.

Toch doet Waldemar geen concessies aan zijn publiek, want hij koos veel

NTK2401HL

www.heatherlittlemusic.com

loutering

De Texaanse songschrijver Heather Little maakte ondanks een carrière van zo’n twintig jaar nu pas haar tweede album, na haar eerste in 2013 te hebben uitgebracht.

Aan het begin van haar loopbaan schreef ze ‘Minefield’ met de dwarse countryzanger Travis Meadows en ‘Gunpowder and Lead’ en ‘Me and Charlie Talkin’ met Miranda Lambert. Die songs werden ook door Lambert opgenomen, al kwam het succes Little daarna niet aanwaaien: na een scheiding werd ze conciërge op de school waar Lambert op gezeten had om geld te verdienen voor de opvoeding van haar kinderen en hoorde ze ringtone van hun songs regelmatig, bijvoorbeeld als ze de toiletten schoonmaakte.

Inmiddels heeft ze twee keer

UGM08

www.giuliamillanta.com

twee schelven hooi

De in Florence geboren maar in Austin, Texas wonende singer-songwriter Giulia Millanta sneed de muzikale banden met geboorteland Italië nooit helemaal door: haar albums ‘Moonbeam Parade’ (2016) en ‘Tomorrow Is a Bird’ (2018) waren helemaal Engelstalig, terwijl ze op ‘The Funambulist (Songs from the High Wire)’ (2014) en ‘Conversation with a Ghost’ (2020) sommige songs geheel of gedeeltelijk in het Italiaans zong.

Toch overheerste op al die albums de rootsmuziek, terwijl Millanta zich ook steeds meer een tekstschrijver van klasse toonde in autobiografische teksten vol verlies, verlangen en verliefdheid, liefde en lust.

In de tien nummers op haar negende album haalt ze de banden met haar geboorteland aan: ze nam ze in Italië op met drummer Diego Sapignoli, contrabassist Danilo Gallo, gitarist-toetsenist en producer Don Antonio en een Italiaanse violist, cellist en gitarist. Vijf van de songs zong ze ook helemaal of deels in haar moedertaal.

Door dat aantal zijn die nummers een bepalende factor en benadrukken ze ook het contrast met haar Engelse songs:

New West Records 6580

geloofwaardige songsmid

Ook op de achtste album van de Pentice Brothers sinds 1998 is Joe Pernice de centrale man: hij speelde gitaar, bas, toetsen en percussie, produceerde de twaalf door hem geschreven songs en was een van de opnametechnici.

Dat de Pernice Brothers toch een groep zijn, blijkt uit het feit dat broer Bob en Peyton Pinkerton weer gitaar spelen en Michael Belitsky en Pat Berkery de drummers zijn, terwijl Michael McKenzie ook gitaar, bas, toetsen en percussie speelde en Liam Jaeger gitaar, bas, toetsen, drums, percussie. Bovendien zing jaeger ook, terwijl ex-bandlid en Joe Pernice’ vrouw Laura Stein dat incidenteel op de achtergrond doet.

Muzikaal eert Joe Pernice net als eerdere albums zowel de