Hoogste tijd.
Kara Grainger’s derde cd opent met de voortrollende cadans van elektrische gitaar en akoestische slide plus het pompende ritme van drums, bas en Hammond-orgel. In die sfeer ontmaskert Grainger zowel emotioneel als zelfverzekerd haar minnaar voor ze haar venijnige, maar melodieuze solo speelt.
In de tien andere songs zijn haar soepele timing en verleidelijke klank even opvallend. Ook de lange tonen van haar vaak lyrische gitaarsolo’s bepalen de sound van de rootsy groovende band met bassist James ‘Hutch’ Hutchinson en toetsenist Mike Finnigan uit Bonnie Raitts’s groep. Zij moeten zich stilistisch zeer thuis gevoeld hebben. Grainger vindt haar inspiratie immers in (rhythm ‘n’) blues, maar mengt die ook met rootsrock, popriffs en soulvolle, sensuele zang, zodat zij de blues overstijgt.
Dat komt ook door de zes compacte songs die zij schreef en goed gekozen covers van onder anderen Al Jackson Jr. en Mike Zito. Ook speelt zij een zinderende versie van Robert Johnson’s C’mon in my kitchen, een song die zij ook al overtuigend deed op haar tweede, het digitale LA blues.
David Z produceerde deze combinatie van swingende uptempo songs en open semi-akoestische ballads met een doorbraak in gedachten. Dat blijkt even duidelijk uit de afwisselend links en rechts ingedubde koortjes als uit de soms wel erg afgeknepen geproduceerde drums van James Gradson en Jimi Botti in de vaak van een ander geluid voorzien songs. Hopelijk helpt deze concessie Grainger bekender te maken, want zij bewijst inmiddels al voor de derde keer dat zij dat meer dan verdient.
***1/2
De recensie van LA blues vind je in de categorie Recensies roots.