Geloof, hoop en liefde.
Zanger, toetsenist en saxofonist Randall Bramblett brengt nu zijn negende solo-cd uit, maar debuteerde al in 1975. Toch werd hij slechts een keer bijna ontdekt, toen No more Mr Lucky 2001 even werd opgemerkt. Bonnie Raitt coverde zijn God was in the water pas in 2005 en zijn cd’s bleven dan ook in de luwte. Raitt deed overigens op haar recente Slipstream zijn helaas middelmatige rocker Used to rule the world, terwijl hij meeschreef aan haar Down to you.
De twaalf meestal ingetogen en weemoedige songs op deze negende zijn echter direct herkenbaar door Bramblett’s zeer karakteristieke stem en de ruimte in de melodieën. Die geeft zijn getergde klank urgentie, ook in open rockende songs als opener Roll.
Bramblett nam weer op met drummer/producer Gerry Hansen, bassisten Michael Rhodes of Michael Steele en Tom Bukovac of jeugdvriend Davis Causey op gitaar. In zes songs voegde hij blazers en achtergrondzangers toe, wat ze een opzwepend gospeltintje geeft. De gitaarsolo’s zijn kort en dienen de songs, net als Bramblett’s solo’s op keyboards en sax, maar hij had vooral op sax meer tijd mogen nemen.
Het zijn geconcentreerde, sfeerbepalende elementen waartegen Bramblett’s wanhoop over stukgelopen liefdes en failliete levens overtuigend echoot, net als het restje moed om door te gaan met volhouden.
Dat Bramblett’s teksten vaak opnieuw een duidelijk godsbesef bevatten, geeft ze een extra laag. Zo stelt de man die niet naar het seminarie ging, doordat hij God met zijn songs beter kon dienen, zichzelf en zijn luisteraars wezenlijke vragen.
****