Nieuw universitair onderzoek toont aan dat popmuziek door de jaren heen steeds somberder en agressiever is geworden.
Dat blijkt uit de studie ‘Quantitative Sentiment Analysis of Lyrics in Popular Music’, geschreven door Kathleen Napier en Lior Shamir van de Lawrence Technical University in Michigan.
Zij onderzochten meer dan zesduizend songs uit de periode 1951 tot 2016 met als criterium dat ze alle in de Billboard Hot 100 moesten hebben gestaan.
Met een softwareprogramma analyseerden de onderzoekers de sfeer van de teksten van die songs door te zoeken naar woorden en zinnetjes die gevoelens uitdrukken. Op basis daarvan kreeg elke song een cijfer van 0 tot 1, maar wel met decimalen achter de komma.
De gemiddelde scores voor angst, afkeer, boosheid en verdriet bleek langzaam maar zeker te stijgen, terwijl de factor ‘vreugde’ steeds lager werd.
Fats Domino’s ‘Blueberry Hill’ uit 1956 scoorde bijvoorbeeld 0,89 voor vreugde, maar Sam Smith’s hit ‘Stay with me’ uit 2015 haalde daarvoor maar 0,15. Ook gevoelens van vertrouwen en extrovertie daalden sterk:
http://jpms.ucpress.edu/content/30/4/161
Shamir tekent daarbij wel aan, dat de uitkomst van het onderzoek eigenlijk de gevoelens van uitdrukt van mensen die naar muziek luisteren en niet noodzakelijkerwijs de overheersende gevoelens van muzikanten.
Wel zegt hij, dat vermaak en pret de belangrijkste functies waren van muziek in de jaren vijftig, terwijl muziek in de jaren zestig en later ook de functie had van het uitdrukken van maatschappelijke en politieke sentimenten:
https://m.sfgate.com/science/article/Popular-music-is-getting-sadder-and-angrier-new-13598794.php
Iets dergelijks bleek ook vorig jaar al uit een onderzoek van de University of California naar Britse hits tussen 1985 tot 2015: ook daaruit bleek dat de teksten steeds somberder werden, maar dat de muziek tegelijkertijd steeds dansbaarder werd.
Een van de onderzoekers trok dan ook de voor de hand liggende conclusie dat het erop leek, dat mensen die somberte van zich af wilden dansen: