Uit een onderzoek van Max Planck-instituut blijkt dat wij onze mening over ‘Ob-la-di, ob-la-da’ drastisch moeten herzien.
Onderzoekers van dat gerenommeerde Duitse instituut constateerden namelijk dat het de meest perfecte popsong ooit geschreven is.
Daarvoor gingen ze niet over een nacht ijs: ze analyseerden 80.000 verschillende opeenvolgingen van akkoorden uit zevenhonderd songs van 1958 tot 1991.
Daarbij kreeg elk akkoord een cijfer dat uitdrukte hoe verrassend het was ten opzichte van het vorige akkoord.
Daarna werden de akkoorden van dertig songs afgespeeld voor 39 vrijwilligers, maar dan ontdaan van tekst en melodie, zodat het oorspronkelijke nummer onherkenbaar was. Die vrijwilligers moesten dan aangeven hoe prettig elk akkoord voor ze was.
Daaruit bleek dat ze als ze relatief zeker waren welk akkoord het volgende zou zijn, ze het prettig vonden verrast te worden.
In lijn daarvan vonden ze het ook prettig als ze niet zeker wisten welke akkoorden zouden volgen. Dat veroorzaakte namelijk hersenactiviteit waar muziekplezier kan worden gemeten.
Songs die prettig worden gevonden bevatten een goede combinatie van voorspelbaarheid en verrassing.
Op basis daarvan was het niemendalletje van de dubbele witte van de Beatles de beste song, terwijl wij het toch altijd hebben beschouwd als een voorbeeld van de onbeschrijflijke lichtheid van het bestaan. We bevonden ons tot nu toe in het goede gezelschap van John Lennon, die het de Paul McCartney-compositie eens omschreef als ‘granny shit music’.
Lennon kan op basis van dit wetenschappelijk inzicht zijn mening natuurlijk iet meer bijstellen, maar misschien komen we nog te weten wat McCartney ervan vindt dat Genesis’ ‘Invisible touch’ als tweede uit de bus kwam en de lichtvoetige klassieker ‘Hooked on a feeling’ van B.J. Thomas als derde.
Ook hoog scoorden ‘I want you back’ van de Jackson 5, ‘There she goes’ van The La’s, Van Halen’s ‘When it’s love’ en ‘Red Red wine’ van UB40, toch ook geen nummers die tot onze favorieten behoren……